Morgunblaðið - 31.03.1987, Blaðsíða 57

einn liti á menntun sína sem.einn
mikilvægasta þátt lífsins.
Samband Guðnýjar við systur
sínar hefur mér alltaf fundist mjög
sérstakt. Þær hafa alla tíð sýnt
hver annarri mikla umhyggju og
hlýju og heimili Bjargar, systur
hennar, hefur jafnan staðið henni
opið og þar var hún samfellt í tvö
ár eftir að Elías lést, 1965. Elías
var traustur maður og góður og
mikill missir að honum. Ég tel
barnabörnin hafa farið mikils á mis
að fá ekki að kynnast afa sínum.
Guðný var hjá Björgu, systur sinni,
fyrstu árin eftir að Elías lést, en
fór síðan aftur á heimili sitt við
Framnesveginn og bjó þar þangað
til á síðasta vori er hún fór á Elli-
heimilið Grund.
A liðnum árum hafa synimir fjór-
ir farið sem oftast til hennar til að
spila brids. Þeir reyndu að spila
einu sinni í viku og það var alltaf
tilhlökkunarefni hjá henni að fá að
sjá alla og snúast svolítið í kring
um þá. Margrét dóttir hennar hefur
mörg undanfarin ár verið búsett í
Stokkhólmi og saknaði Guðný
hennar mikið og beið spennt eftir
hveiju bréfi frá henni. Umhyggja
hennar fyrir okkur öllum var slík
að ef við reyndum að leyna hana
einhverju óþægilegu eins og lasleika
bamanna þá fann hún það á sér
og hringdi'til að leita frétta. Fyrir
hana sjálfa mátti lítið gera. Hún
gerði engar kröfur til annarra fyrir
sjálfa sig.
Guðný var mjög stolt af börnum
sínum. Þau voru henni allt. Þegar
barnabörnin komu færði hún um-
hyggju sína yfír á þau og fylgdist
vel með öllu, sem þau tóku sér fyr-
ir hendur, en tók nærri sér að geta
ekki sinnt þeim eins og hana lang-
aði til sökum heilsuleysis. Mikið er
nú búið að pijóna af vettlingum og
sokkum í gegnum árin. Fyrir alla
hennar umhyggju og elsku vil ég
þakka nú og bið henni guðs blessun-
ar. Megi hún hvíla í friði.
Inga Rósa
Kveðja frá Kaupmannahöfn
Ég veit ekki hvað ég á að segja
eða gera, það eina sem ég get gert
er að votta samúð mína.
Það leita sífellt á mig spumingar
af hveiju, af hveiju, af hveiju
Tommi? Tommi sem okkur þótti
öllum svo vænt um, þessi ungi og
hrausti frændi, sem átti lífíð fram-
undan. Hann sem var alltaf svo
hress og kátur, kraftmikill og sjálf-
stæður. Ég með þegar hann
fæddist, hvað Sigrún var óhress
með að hann var strákur en ekki
stelpa, og ótal margar minningar
■ aðrar leita á hugann.
Ég skil það ekki, að í þessu sama
rúmi og ég vaknaði til lífsins á
annan í jólum og hóf nýtt líf, þar
lýkur Tommi sínu. Já, vegir guðs
em órannsakanlegir. Við getum
ekkert gert, ekkert annað en að
reyna að vera sterk og hugsa um
þær góðu minningar sem við eigum
um Tomma.
Við eram svo vanmáttug þegar
svona kemur fyrir, við fyllumst alls-
konar sjálfsásökunum, en það
batnar ekkert við það. Við getum
engu breytt nema sjálfum okkur,
því við breytum ekki gangi lífsins
heldur aðeins viðhorfí okkar til þess.
Við höfum fengið áþreifanlega
sönnun þess „að enginn ræður
sínum næturstað" og því verður
ekki breytt.
Ég óska þess innilega að ykkur
öllum takist með tímanum að sætta
ykkur við orðinn hlut þó að það sé
erfítt og að lífíð eigi eftir að veita
ykkur ánægju í ókominni framtíð,
þó að Tommi sé fallinn frá, því að
við eigum svo margs að minnast.
Ég set þessar línur á blað vegna
þess að það er eina ráðið sem ég
kann til að létta á mér og til að
sýna samúð mína, því það er erfitt
að vera langt í burtu á raunastund
og ég á erfítt með að tjá tilfinning-
ar mínar til ykkar á annan hátt.
Megi minningin um góðan dreng
lifa og góður Guð styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Jón Ingi
Sunnudagur 22. mars. Það var
fallegur dagur, vor í lofti og fram-
tíðin björt. Þá kom fréttin um
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 31. MARZ 1987
skyndilegt fráfall Tomma vinar
okkar eins og þruma úr heiðskíra
lofti. Við sitjum hér orðlausir og
finnst erfitt að koma þeim tilfinn-
ingum, sem búa í huga okkar og
hjarta, á blað.
Sorg, söknuður og vantrú skipt-
ast á í huganum.
Okkur fínnst erfitt að trúa því
að þetta sé satt. Tommi var heima-
kær vinur sem átti samhenta,
lífsglaða og góða fjölskyldu. Það
bar hann líka með sér því hann var
óvenju kurteis og elskulegur í fram-
komu. Á heimili Tomma vera okkur
vinum hans alltaf tekið opnum örm-
um eins og við væram hluti af
fjölskyldunni. Tommi var sérstak-
lega skapandi persóna og fjölhæfur.
Áhugamálin voru ótrúlega margvís-
leg. Hann var náttúraunnandi og
dreif okkur oft með sér í ferðalög,
stutt og löng, akandi og gangandi
og þá nutum við góðs af þekkingu
hans á ótrúlegustu sviðum. Hann
var bókhneigður og mjög víðlesinn.
Tónlist var eitt af áhugamálum
Tomma og hann átti gott plötusafn
sem við nutum góðs af þegar við
komum í heimsókn til hans. Reynd-
ar var hans tónlistarsmekkur ekki
eins einhæfur og okkar. Hann hafði
líka gaman af ljósmyndum og hafði
ótvíræða hæfileika á því sviði. Við
getum víst lengi haldið áfram að
telja upp hæfileika Tomma, en það
er ekki fyrir hæfileikana sem við
metum Tomma mest, heldur fyrir
það hvað hann var hjálpfús og góð-
ur vinur í raun. Við hann gátum
við rætt öll mál og mætt skilningi
og áhuga.
Við vinirnir og fjölskyldur okkar
vottum foreldram, systkinum og
öllum aðstandendum Tomma inni-
lega samúð okkar. Við kveðjum
kæran vin með þakklæti og virð-
ingu. Blessuð sé minning um góðan
vin.
Logi, Oddur,
Óli Þór, Víðir.
Tómas bróðir minn er dáinn.
Hvernig getur það gerst að ungur,
heilbrigður maður, sem fundið hef-
ur vettvang sinn í lífinu, sé kallaður
fyrirvaralaust héðan? Það er ekki á
mínu valdi að skýra það né skilja,
heldur verð ég og aðrir ástvinir
Tomma að læra að sætta okkur við
orðinn hlut. Þótt Tommi sé farinn
er hann alltaf hjá okkur í minning-
unum, öllum þeim björtu og fallegu
minningum, sem við eigum um
hann; minningum um lítinn,
skemmtilegan strák, sem alltaf rat-
aði í ný og ný ævintýri, minningum
um ungan, atorkusaman, fullþrosk-
aðan mann.
Hveijar sem minningamar era
eiga þær eftir að ylja okkur ástvin-
um hans um ófarinn veg.
Þegar ég hugsa um þessi alltof
fáu ár sem litla bróður mínum vora
gefin fyllist ég stolti og gleði yfir
öllu sem hann áorkaði og þeim ynd-
islegu stundum sem við áttum
saman. Einnig þeirri gleði og þeim
góðu tímum sem hann gaf foreld-
ram okkar og bróður.
Nú kveð ég bróður minn með
þeirri fullvissu að hann hafi verið
kallaður burt frá okkur, sem hann
elska, til annarra og mikilvægari
starfa.
Megi hann hvíla í friði og almátt-
ugur guð vaka yfír honum.
Sigrún
Það var seinnipart sunnudagsins
22. mars, sem við bræðumir voram
að dútla í bílskúmum, að faðir okk-
ar kom og tilkynnti okkur að Tómas
Kolbeinn væri allur.
Dauðinn kemur alltaf á óvart, en
í þetta sinn urðum við ekki bara
orðlausir, heldur brá okkur illilega.
Við stóðum nú frammi fyrir því
almætti, sem okkur fannst taka sér
of stóran toll í þetta sinn.
Það er erfitt að trúa því að 22ja
ára strákur, sem bæði var íþrótta-
maður og stundaði útivera, skuli
vera tekinn svona snemma frá okk-
ur.
En eitt er víst að nú er stórt
skarð höggvið í fjölskylduhópinn,
því Tommi var óhemju geðgóður
og trygglyndur drengur.
Þegar þessi orð era skrifuð
hrannast minningarnar svo fljótt
upp hjá okkur systkinunum, að við
vitum ekki af hveiju við eigum að
taka. Við höfum þekkt Tomma frá
bamsaldri. Hann hefur verið kær-
kominn gestur héma fyrir vestan
alla tíð. Seinni árin var Tommi allt-
af spurður á vorin hvenær hann
kæmi vestur, hvort hann væri búinn
að plana nýja gönguferð um Hom-
strandir, eða hvort hann kæmi með
okkur í sumarbústaðinn í Jökul-
fjörðum. Þetta sýnir að enginn vildi
vera án Tomma, og alltaf var hann
tilbúinn að rétta út hjálparhönd
hvort sem það var við að standsetja
bátinn eða grafa skurði. En sú
minning stendur þó hæst hversu
geðgóður, félagslyndur og ósér-
hlífinn hann ávallt var.
En Tommi lifír áfram í minning-
unni. Hún er hrein og tær, og
ekkert fær varpað á hana skugga.
Við leiðarlok þökkum við honum
57
vináttuna og samfylgdina. Foreldr-
um hans, systkinum og öðram
ástvinum vottum við okkar dýpstu
samúð. Við biðjum guð að veita
þeim styrk í sorginni.
Systkinin Miðstræti 7.
„Hann Tommi er dáinn." Þessi
frétt kom sem hnefahögg í andlitið.
Við vitum að dauðinn sækir okkur
öll einhvem tíma, en það er erfítt
að sætta sig við að ungur og að
því er virðist fullkomlega hraustur
maður skuli vera hrifínn svona
skyndilega á brott. Áleitnar spum-
ingar vakna. Hvers vegna? Hver
er tilgangurinn? Maður stendur
máttvana frammi fyrir slíkum
spumingum og fátt er um svör.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.“
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við kveðja frænda okkar,
skólabróður og æskuvin og þakka
honum liðnar samverastundir.
Hann er nú horfinn burt úr okkar
heimi og það er sárt að sjá á bak
svo góðum dreng sem Tomma, en
minning hans mun lifa og þeir sem
trúa því að eitthvað taki við að lok-
inni þessari jarðvist vita að Tommi
er nú á góðum stað.
Elsku Kaja, Haukur, Sigrún og
Guðni, við vitum að missirinn er
mikill, Tommi skilur eftir sig stórt
skarð sem erfítt verður að fylla.
Megi minningin um góðan dreng
veita ykkur styrk í ykkar miklu
sorg.
I Unnur, Sverrir og Eiríkur.
Minning:
Guðný R. Jónas-
dóttir frá Bakka
Fædd 28. desember 1906
Dáin 22. mars 1987
Tengdamóðir mín, elskuleg,
Guðný Rósa Jónasdóttir frá Bakka
í Hnífsdal, er horfín sjónum okkar
um sinn. Eins og endranær gerði
dauðinn ekki boð á undan sér. Kall-
ið kom óvænt. Slíkt er ástvinum
þungbært, en blessun þeim sem
héðan hverfa.
Mig langar hér að leiðarlokum
að minnast Guðnýjar með fáeinum
orðum. Fundum okkar bar fyrst
saman fyrir tæpum þijátíu áram á
heimili þeirra heiðurshjóna, Guðnýj-
ar og Elíasar. Mér hafði verið boðið
til hádegisverðar á sunnudegi.
Guðný naut sín í ríkum mæli í hlut-
verki húsfreyjunnar. Þar var hún í
essinu sínu, hafði auðsjáanlega yndi
af að láta fara sem bezt um fjöl-
skyldu sína og gesti. Að gömlum
sið þjónaði hún okkur til borðs með
miklum myndarbrag. Guðný lét sér
ætíð mjög annt um sitt fólk. Hringdi
oftsinnis að spyija frétta og full-
vissa sig um að öllum liði vel. Nú
síðustu árin var hugur hennar mik-
ið hjá einkadótturinni, Margréti,
sem hefur um langt árabil verið
búsett erlendis. Guðný beið þess
með tilhlökkun að hún kæmi heim
í vor, þakklát fyrir dvöl Margrétar
hér síðastliðið sumar.
Guðný var glæsileg kona og fríð
sýnum. Dökkt hárið var þykkt og
gerðarlegt. Hún var mjög vel eygð,
augnaráðið hlýtt og oftlega brá
fyrir glettni í brosi hennar. Greind
var hún og víðlesin, fylgdist ætíð
vel með í þjóðmálum líðandi stund-
ar. Gaman var að spjalla við hana
um stjórnmál, því hún hafði ákveðn-
ar skoðanir. Hún var grandvör og
trúuð. Guðný var kappsöm kona
án þess þó að vera ýtin. Satt best
að segja var hún laus við alla af-
skiptasemi og vildi umfram allt láta
sem minnst fyrir sér hafa. Á milli
okkar fór aldrei styggðaryrði og
engan skugga bar á vináttu okkar.
Tel ég það mikla gæfu að hafa átt
slíka tengdamóður. Með söknuði og
trega kveð ég hana og þakka henni
fyrir þær alltof fáu stundir sem við
áttum saman.
„Svo hvíl þá rótt á hinzta beði,
þú holdsins duft, en andi þinn
nú býr þar eilíft blómgast gleði
og bjartur ljómar himinninn,
hjá honum, sem kom ofan að
með eilíft líf og gaf oss það.
(N.F.S. Grundvig)
Blessuð sé minning hennar.
Ásthildur
Móðursystir mín, Guðný Rósa
Jónasdóttir frá Bakka í Hnífsdal,
andaðist að morgni sunnudagsins
22. marz, síðastliðins, áttræð. Syst-
ir hennar, Helga, ræddi við hana í
síma fímmtudaginn 19. marz, en
daginn eftir var Guðný flutt í
sjúkrahús. Vegir Guðs era svo sann-
arlega órannsakanlegir, þegar um
líf og dauða er að ræða. Við hlýðum
kallinu, þegar það kemur, í djúpri
þögn.
Guðný fæddist á Bakka í Hnífs-
dal, 28. desember 1906. Foreldrar
hennar voru heiðurshjónin Guðný
Jónsdóttir og Jónas Þorvarðarson.
Guðný eldri var ættuð frá Dýra-
fírði, dóttir hjónanna Helgu
Bjarnadóttur frá Felli og Jóns
Bjarnasonar frá Rana í Núpsþorpi.
Þau Helga og Jón vora ágætisfólk.
Jón stundaði sjósókn og landbúnað
af miklum dugnaði. Hann var smið-
ur góður og mikill söngmaður.
Helga var einnig dugnaðarforkur
ög sístarfandi og hafði í mörg horn
að líta. Þau Jón áttu 14 böm, en
10 þeirra komust til fullorðinsára.
Uppeldi barnanna var annaálað.
Önnur dóttir þeirra, Björg, giftist
einnig til Hnífsdals og átti Valdi-
mar Þorvarðarson, bróður Jónasar.
Jónas fæddist á Bakka og ólst
þar upp. Hann var sonur Þorvarðar
Sigurðssonar frá Tungu við ísafjörð
og eiginkonu hans, Elísabetar
Kjartansdóttur frá Hrauni. Foreldr-
ar Elísabetar áttu á sínum tíma
stóran hluta Hnífsdals, en Elísabet
og Þorvarður deildu honum síðan
til bama sinna. Jónas fékk Bakka,
Valdimar Heimabæ, Sigurður
Stekkina, Kjartan Hraun og Krist-
ján Fremri-Hnífsdal. Sesselja giftist
ekki og bjó með bróður sínum á
Bakka. Elísabet og Þorvarður
misstu síðan einn son, á unga aldri.
Allt þetta fólk var mikið dugnað-
ar- og atorkufólk. Bræðurnir Jónas,
Valdimar og Sigurður voru útvegs-
menn og kaupmenn. Þeir verkuðu
fisk og útgerð þeirra var mikil.
Atvinnurekstur þeirra varð undir-
staða uppbyggingar dalsins, en eins
og frægt er orðið ól Hnífsdalur
marga dugmestu fiskimenn okkar.
Þeir áttu dijúgan þátt í sköpun
efnahagslegs sjálfstæðis þjóðarinn-
ar.
Jónas og Guðný vora mikið sóma-
fólk, sem orð fór af. Jónas var
annálaður dugnaðarmaður og vel
látinn, Guðný stjómaði stóra heim-
ili með myndarskap, en þau höfðu
bú á Bakka og fluttu mjólk daglega
til ísafjarðar. Guðný og Jónas lögðu
metnað sinn í menntun allra bama
sinna, eins og kostur gafst, og
stunduðu bömin nám bæði heima
og erlendis. Þau eignuðust 7 böm.
Þau misstu Kristjönu, dóttur sína,
unga. Af hinum, sem eftir lifðu, var
Elísabet elzt. Hún giftist Aðalsteini
Pálssyni skipstjóra í Reykjavík. Þau
era bæði látin. Helga giftist Bjarna
Snæbjömssyni, lækni í Hafnarfírði.
Bjami er einngi látinn, en Helga
býr á heimili sínu í Hafnarfirði.
Jónas stundaði verzlunarstörf í
Hafnarfirði, en dó á bezta aldri.
Bjami var kaupmaður og síðar
skrifstofumaður. Hann er nú látinn
og var hann kvæntur Svöfu Har-
aldsdóttur, sem lifír hann. Björg er
tannsmiður og býr í Hafnarfírði.
Yngst var svo Guðný, sem við minn-
umst nú í þessari grein.
Eins og áður hefur verið sagt
stóðu dugmiklir og sterkir stofnar
að Guðnýju, enda var hún vel til
lífsins búin. Hún var falleg, tiguleg,
vel gefín og glöð stúlka, augasteinn
föður síns. Hún lærði hjúkran og
vann fyrst á Vífílsstöðum en fór
síðan til Isafjarðar og starfaði við
sjúkrahúsið þar. Það gerði hún til
þess að geta sinnt föður sínum, sem
hafði mjaðmarbrotnað og þurfti á
hjálp hennar að halda. Hún starfaði
við sjúkrahúsið í nokkur ár, en árið
1937 giftist hún Elíasi Ingimars-
syni, sem einnig var frá Hnífsdal.
Elías var sonur hjónanna Halldóra
Halldórsdóttur og Ingimars Bjama-
sonar í Hnífsdal og hann átti 5
systkini og allt var þetta ágætisfólk
og vel gefíð. Tveir bræðranna urðu
frægir fískveiðiskipstjórar, þeir
Bjarni og Halldór.
Ungu hjónin hófu búskap á
Bakka og tók ég þátt í brúðkaupi
þeirra. Þá var ég ellefu ára. Ég var
síðan hjá þeim í þijú sumur og leið
mér vel þar. Ég á góðar minningar
frá þeim tíma. Arið 1945 fluttu þau
síðan til Skagastrandar er Elías
varð framkvæmdastjóri Sfldarverk-
smiðja ríkisins þar, sem þá voru
nýbyggðar. Svo fór þó, að síldin
brást og eftir nokkur ár fluttust
þau til Akureyrar. Elías var þar við
fískmatsstörf en seinna frystihús-
stjóri við nýreist frystihús Utgerð-
arfélags Akureyrar. 1961 fluttu þau
til Reykjavíkur. Elías starfaði
síðustu árin hjá sænsk-íslenska
frystihúsinu. Hann andaðist 1963,
aðeins 63 ára að aldri.
Guðný og Elías áttu miklu bama-
láni að fagna, en böm þeirra era:
Jónas, prófessor, nú aðstoðarmaður
iðnaðarráðherra. Hann er kvæntur
Ásthildi Erlingsdóttur, lektor, og
þau eiga tvö börn. Halldór Ingimar,
prófessor, kvæntur Björgu Cortes
Stefánsdóttur. Þau eiga þrjú böm.
Þorvarður, skólstjóri Verzlunar-
skóla íslands, kvæntur Ingu Sigur-
steinsdóttur. Þau eiga fjögur böm.
Elías Bjami, yfírverkfræðingur hjá
Landsvirkjun, kvæntur Rannveigu
Egilsdóttur. Þau eiga Qögur böm.
Yngst er dóttirin Margrét, sem er
listamaður og býr í Svíþjóð.
Á miðjum aldri veiktist Guðný
og átti sá sjúkdómur eftir að fylgja
henni og hijá hana í lengri og
skemmri tíma upp frá því, en hún
tók því með æðraleysi og stillingu
eins og henni var lagið.
Gengin er góð kona, sem helgaði
líf sitt eiginmanni og bömum, enda
uppskar hún laun sín í ríkum mæli.
Blessuð sé minning hennar.
Bjarni Bjarnason