Morgunblaðið - 06.03.1999, Blaðsíða 54

■^/4 LAUGARDAGUR 6. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristín Katrín
Gunnlaugsdótt-
ir fæddist í Stokk-
hólmi 24. júní 1945.
Hún andaðist á
heimili si'nu 28.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 5. mars.
Sumir eru þiggj-
jfsndur, aðrir gefendur.
'öumir eru sigurvegar-
ar, aðrir bíða ósigur.
Ég hlaut þann heið-
ur að kynnast sönnum
sigurvegara og gefandi manneskju,
þegar ég kom fyrst á heimili Krist-
ínar í sumarbyrjun sl. ár, ef ég man
rétt. Mér fínnst ég nefnilega hafa
þekkt hana svo lengi, við náðum svo
vel saman. Samskipti okkar voru
ætíð hlý og góð. Ég hlakkaði ávallt
til að hitta Kristínu og fór sjálf rík-
ari frá þeim samfundum en ég kom.
I mínum huga er hún sönn hetja og
geislandi gleðigjafi.
Heimili hennar ber af í smekkvísi
og þar ríkti sá fjölskylduandi og
‘"Isamheldni sem óskandi væru hverju
heimili. Kristín átti sterka trú og
leitaði mikið í Guðs orð, þaðan fékk
hún mikinn styrk og lét aldrei bil-
bug á sér fínna. Mér finnst Kristín
ekki hafa beðið ósigur þótt hún sé
frá okkur horfín í bili. Söknuðurinn
er sár og langan tíma tekur að venj-
ast því að hún sé ekki lengur
„heima“, glöð og hlý að vanda.
En Guðsorð segir frá þeim degi
er koma skal, að hvert tár verði
þerrað og dauðinn verði ekki fram-
^Kir til. Þá getum við aftur hitt Krissý
okkar glaða og hlæjandi, faðmað og
grátið gleðitárum vegna þess að
Guð sér fyrir öllu og sameinar ást-
vini á ný, í nýjum heimi þar sem rík-
ir friður og kærleikur. Kæra fjöl-
skylda Kristínar, ég votta ykkur öll-
um mína hjartans samúð og bið Guð
að blessa ykkur öll og styrkja.
Þórdís Ollig.
Sunnudagsmorgunninn var bjart-
ur og fagur, sólin skein í heiði og
varpaði hlýjum geislum sínum á
snævi þakta jörðina. Landið skart-
aði sínum fegursta vetrarbúningi en
^ínna mátti fyrir vori í lofti. Þessi
■'umgjörð var táknræn fyrir líf Krist-
ínar Katrínar Gunnlaugsdóttur,
sem árla morguns hafði lokið jarð-
vist sinni í návist þeirra, sem henni
voru kærastir.
Kristín hafði í rúmt ár tekizt á við
andstæðing, sem allan tímann var
ljóst að hafði undirtökin og raunar
unna stöðu en henni hafði með hug-
rekki, baráttukrafti og trú á lífið
tekizt að flækja svo endataflið og
raunar á tíðum rétta nokkuð stöðu
sína þannig að þetta ár var henni
dýrmætt og gaf henni og ástvinum
hennar tækifæri til að búa sig undir
það sem í vændum var. Áherzlur
skerptust, barnatrúin efldist og
Aíarð að sterku afli, virðingin fyrir
umgengni við eigin líkama og sál
jókst á sama tíma og samkenndin
með öðrum, sem um sárt áttu að
binda, styrktist.
Eftirminnileg er myndin af ungri
stúlku, sem hafði dvaliö langdvölum
erlendis með íjölskyldu sinni en var
nýflutt heim til íslands og í nýtt hús
í Stigahlíðinni. Hún skar sig úr,
hafði ef til vill yfír sér nokkum
heimsborgarabrag. Fasið var frjáls-
legt, hláturinn smitandi og lundin
létt. Hún var augasteinninn for-
_ejdra sinna, heiðurshjónanna Krist-
ínar og Gunnlaugs og bræðranna
enda var fjölskyldan ætíð mjög
samrýnd. Vinahópurinn var stór og
stækkaði ört, hún var þeirrar gerð-
ar að kunningjunum leið vel í návist
hennar og fóm jafnan glaðari af
hennar fundi. Henni vora töm nokk-
ur erlend tungumál borin fram með
*$t öðram hætti en þeim, sem ís-
lenzk ungmenni vora fær um eftir
hefðbundna skóla-
göngu. Sumum fannst
mest til koma frönsk-
unnar. Ekki kom á
óvart að hugur hennar
stæði til ferðalaga og
þess að kynnast nýjum
og áður óþekktum
stöðum. Flugfreyju-
starfið heillaði og því
sinnti hún áfram, þótt
fleiri hlutverk bættust
við, hlutverk eiginkonu
og móður.
Erlendur kom inn í
myndina, víðreistur
ævintýramaður, sem
ferðast hafði til landa, sem þá vora
enn fjarlægari en þau eru nú á dög-
um, hugvitssamur, áræðinn og at-
orkusamur en umfram allt alveg
viss um að hann hafði höndlað gim-
stein þar sem Kristín var. Arin sem
á eftir komu fóra í að byggja fallegt
heimili hvort fyrir annað og bömin
þrjú en mesta fegurðin fólst í virð-
ingu þeirra hvort fyrir öðra, um-
hyggjunni fyrir bömunum og rækt-
arsemi við fjölskyldu og vini. Það
era forréttindi að hafa fengið að
telja sig til þess hóps.
Þau Kristín og Erlendur voru aft-
ur komin heim í Stigahlíðina og
höfðu búið sér heimili í húsi því, sem
hún flutti í með foreldram sínum og
bræðram fyrir 35 árum. Þar lagði
hún aftur augun í síðasta skipti við
sólarapprás. Einhver hvíslaði: „Guð
tók hana til sín af því að hún var svo
góð og falleg.“
Megi minningin um hjartahlýja,
glaðværa og umhyggjusama eigin-
konu, móður, dóttur, systur, vin-
konu og allt það sem Kristín var svo
mörgum, milda sorgina og gefa
þeim sem eftir lifa styrk til að
takast á við það, sem framundan er
Blessuð sé minning Kristínar
Gunnlaugsdóttur.
Sigurður Bjömsson.
Elskuleg vinkona okkar, hún
Krissý, er látin og langt fyrir aldur
fram. Nú er skarð fyrir skildi. Ung
kynntumst við henni og munu þau
kynni aldrei fymast í hugum okkar.
Lautarferðir, útilegur og sólar-
landaferðir ásamt öðram kæram
samverastundum með henni, Linda
og bömunum okkar, era ljúfar
minningar sem við munum ávallt
heiðra og varðveita í hjörtum okkar.
Bjartsýni, hlýja og gleði einkenndu
Krissý alla tíð og frá henni stafaði
geislum sem hrifu alla, jafnt stóra
sem smáa, og era þeir margir nú
sem eiga um sárt að binda við frá-
fall hennar. Við biðjum góðan Guð
að varðveita Krissý í nýjum heim-
kynnum og varðveita líka elsku
Linda okkar, Tínu, Gulla, Gumma
og móður hennar og styrkja þau í
þessari miklu sorg þeirra.
Elsku Krissý okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þórunn og Harald.
„Þar sem jökulinn ber við loft
hættir landið að vera jarðneskt, en
jörðin fær hlutdeild í himninum, þar
búa ekki framar neinar sorgir og
þessvegna er gleðin ekki nauðsyn-
leg, þar ríkir fegurðin ein, ofar
hverri kröfu.“ (HKL, Fegurð him-
insins.)
A fögrum vetrarmorgni, þegar
náttúran skartaði sínu fegursta,
slokknaði ljós Krissýjar. Sólin var
að koma upp, baðaði allt með geisl-
um sínum og gyllti snæviþakin fjöll-
in. Jökullinn í vestri var sem ævin-
týrahöll og allt var sem uppnumið.
Það var í anda þessarar miklu konu
að velja sér þvílíka stund tfl að
kveðja þennan heim og mæta skap-
ara sínum. Krissý hafði komið, séð
og sigrað. Hún kom með alla sína
birtu og hlýju, sá og sigi-aði allt og
alla með glæsileika sínum og sterk-
um persónuleika. En nú er hún far-
in og algóður Guð hefur losað hana
úr viðjum sársaukans, en hann veit-
ir okkur líkn sem eftir lifum. Sorgin
er mikil og söknuðurinn. Við heyr-
um innra með okkur hlátur hennar
og minnumst ótralegrar gaman-
semi, sem henni einni var lagið.
Krissý fór alltaf á kostum. Hún var
óumræðilega skemmtileg og ótrú-
leg málamanneskja. Ef ekki átti við
stund og stað, að tala á íslensku þá
talaði hún bara það tungumál sem
hæfði viðkomandi frásögn. Krissý
var engum Uk. Fegurð hennar og
fas vai- sem töfrar, fyrir utan það
hvað hún var góð manneskja og
heflsteypt.
Öllum þeim sem unnu og elskuðu
Krissý, sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Eiginmanni, böm-
um og aldraðri móður er missirinn
sárastur. Megi góður Guð styrkja
ykkur í sorginni. Elsku Lindi. Þeg-
ar tíminn hefm- læknað sárin, get-
um við gengið saman á fjöll og haft
góðar minningar í farteskinu. Þá
minnumst við Krissýjar eins og t.d.
þegar við sigldum undir Hombjarg
og hún benti stolt upp á Kálfatind
og sagði: „Sjáiði tindinn, þama fór
ég-“
Blessuð sé minning Kristínar
Katrínar.
Vinir í TBK.
Elsku Krissý. Mér brá mikið við
þá frétt að þú værir dáin, þó að ég
vissi hvað þú værir mikið veik. Ég
trúði þvi ávallt að kraftaverk myndi
gerast og að þér myndi batna, því
þú varst búin að standa þig eins og
hetja í baráttunni við sjúkdóminn.
En þú ert mér ógleymanleg í
minningunni og öllum þeim sem þér
kynntust. Þú varst sólargeisli hvar
sem þú komst. Ég varð mjög glöð
þegar frænka mín Þóra Guðrún
hitti mig og hafði á orði hvað henni
fyndist ég vera að líkjast þér, þá
hlýnaði mér um hjartarætur, því
hver vfldi ekki líkjast þér. Ég man
alltaf þá stund þegar við frænkum-
ar voram í kaffi hjá mömmu og við
Bimir voram ekki búin að skíra
Kristínu Bimu þá hvíslaðir þú að
mér hvort hún ætti ekki að heita
Rristín og ég kinkaði kolli til þín og
þú blikkaðir mig tfl baka, það var
eins og þér fyndist ekki annað nafn
koma tfl greina, eins og það reyndar
var. Svo spurðir þú hvort þú mættir
vera auka amma og eiga allavega
stóra tána og það þótti mér vænt
um og þú verður alltaf auka amman
hennar Kristínar Bimu. Þegar hún
verður stór mun ég segja henni frá
þér hvað þú varst yndisleg mann-
eskja.
Ég veit að góður Guð mun núna
gæta þín elsku Krissý mín og að þú
hefur núna öðra hlutverki að gegna.
Elsku Bútta, Lindi, Tína, Gummi,
Gulli og aðrir aðstandendur, við
Bimir vottum ykkm- okkar dýpstu
samúð í þessari miklu sorg.
Nú legg ég augun aftur
0, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, vnzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
(Þýð. S. Egilsson)
Þín frænka,
María Fjóla.
Ég gleymi aldrei þeim degi þegar
Krissý frænka koma alkomin heim
frá útlöndum með fjölskyldu sinni
en mikil eftirvænting hafði ríkt
heima vegna þessarar heimkomu.
Þau komu til að vera, fyrst heima á
Kjartansgötunni á æskuheimili
mínu en þar bjó einnig amma okk-
ar, Kristín. Ég hafði bara séð hana
á myndum og fannst mikið til henn-
ar koma, hún var svo flott. Hún var
þá 11 ára, en ég tveimur áram
yngri. Þetta var því mjög stór stund
hjá fjölskyldunni, en ég hafði nú að-
allega áhuga á henni. Ekki nóg með
það að hún talaði útlensku heldur
var hún svo skemmtfleg. Seinna átt-
um við eftir að hlæja að þessu atviki
og hún undraðist mjög hvað ég
mundi þetta vel. Nú eignaðist ég
nýja sex manna fjölskyldu á þessum
tíma því mæður okkar voru mjög
samrýmdar enda ekki nema rúm-
lega eitt ár á milli þeirra í aldri.
Þetta fannst okkur Krissý alltaf
mjög skemmtilegt og notalegt.
Sólin skein skært daginn sem
elskuleg frænka mín kvaddi þennan
heim. Það var svo táknrænt fyrir
hana því hún var sannkallaður sól-
argeisli allra sem kynntust henni.
Það hefur verið mjög lærdómsríkt
að fylgjast með henni í harðri bar-
áttu við mjög erfið veikindi aUt síð-
asta ár. Uppgjöf var ekki til í henn-
ar huga heldur efldist styrkur henn-
ar og trú á guð sinn, lífið og sjálfa
sig svo aðdáun vakti hjá öllum sem í
kringum hana vora og það vora
margir, enda var hún fádæma vin-
sæl.
Það er svo margs að minnast að
erfitt er að taka eitt út úr. Falleg
kona með yndislega fjölskyldu sér
við hlið, og glæsilegt heimfli enda
var Krissý mflril húsmóðir og
smekkleg. Ævintýraleg bamaaf-
mæli og boð sem Krissý útbjó sjálf
vora engu lík og allt gert að slíkri
list en samt hlýjan og gleðin í fyrir-
rúmi. Bömin mín minnast þessa oft.
Ferðir út í heim fengu annan blæ af
því að hún var með. Það var yndis-
legt að hlæja og kætast með Krissý
minni, hún sá aldrei annað en það
bjarta og góða í öllum og naut þess
að vera í góðra vina hópi. Samband
Krissýjar og móður hennar var ein-
staklega hlýtt og margir höfðu orð á
því við mig enda hefur elsku Bútta
mín misst mfldð, en getur þó yljað
sér við fallegar og yndislegar minn-
ingar um frábæra dóttur.
Krissý var einstök og hafði allt
sem prýða má eina konu, frábær
eiginkona, móðir, dóttir, systir, vin-
ur og frænka. Minningar um hana
munu vera mér og öðrum huggun
og ég mun umvefja þær og geyma í
hjarta mínu. Blessuð sé minning
þín, hvíl þú í friði.
Nanna Norðfjörð.
Elsku hjartans vinkona,
þú verður seint kvödd, orka þín
og andi lifa ávallt með okkur sem
vorum svo lánsöm að fá að kynnast
þér og umgangast þig. Þú lýstir upp
umhverfið, umvafðir alla elsku og
umhyggju með kossum og faðmlög-
um. Heflindi þín í garð allra vora
vart af þessum heimi.
Við eigum án efa öll eftir að
sakna löngu, hlýju og ástríku koss-
anna þinna þegar þú heflsaðir og
kvaddir; stútur á munninn, beint á
kinnina og svo sagðirðu alltaf
„ummmmmm elskan, þú ert svo fal-
leg, hvað er að frétta af krökkunum
?“ Margir telja það óheppilegt að
storka almættinu en ákvörðun þess
að taka þig tfl sín svona snemma til
æðri verka fannst okkur grimm. Við
fylgdumst með hvemig þú ásamt
Linda, stóra og sterka manninum
þínum, lagðir í stríð gegn sjúk-
dómnum og ykkur tókst að hægja á
útbreiðslu hans og gefa fólkinu ykk-
ar yndislega meiri tíma. Unnur vin-
kona þín stóð eins og klettur með
þér og var það huggun harmi gegn
að vita að hún var ávallt tfl staðar
fyrir þig. Móðir þín, böra og vinir
báðu fyrir þér úti um allan heim,
fyrst um bata, síðar um kraftaverk
og nú undir það síðasta um líkn.
Eigingimi og sjálfumgleði era eig-
inleikar ótengdir þér. Gjafmildi og
hlýja, gleði og fómfysi einkenndu
aflt þitt líf. Sem betur fer eru þessir
eiginleikar sterkir í þínum nánustu,
móður þinni Kristínu, dóttur þinni
Tínu svo og í frænkum og þakka ég
fyrir að hafa þær sem vinkonur,
Maríu Fjólu og Kristínu Bemhöft.
Aflar þið frænkumar erað sér á
báti, ótrúlega fallegar, stórglæsfleg-
ar heimskonur með manngæskuna í
blóð boma.
Tína mín, þú áttir móður sem var
engri lík. Skömmu áður en hún dó
ræddi ég dálítið vandamál við hana,
þá sagði hún þessi dásamlegu orð:
KRISTÍN KATRÍN
-> GUNNLA UGSDÓTTIR
„Elsku krúttið mitt, fylgdu hjart-
anu, allir bera ábyrgð fyrst og
fremst á sjálfum sér, það er betra
að sjá eftir því sem maður gerði
heldur en að sjá eftir því sem maður
gerði ekki.“ Ekki veit ég hvort þessi
móðurlega umhyggja gagnvart
mér, vinkonu hennar, endurspeglar
samband ykkai- en ég vil, Tína mín,
að þú vitir að mamma þín lifir með
þér og það endurspeglast langar
leiðir. Krissí mín, ég veit að þú hef-
ur nú áhyggjur af TBK-klúbbnum
þínum og ekki að ástæðulausu. Ég
veit líka að þær era stundum orð-
ljótar og lofa ég að hnippa í þær ef
þetta gengur of langt. Þær, vinkon-
ur þínar allar, halda uppi merki
þínu sem íþróttakonu og heilsu-
ræktarkonu. Þessi klúbbur er eng-
um líkur, hófst sem heilsuræktar-
hópur, en hefur auk hreyfingarinn-
ar blandað sér í skemmtanaiðnað-
inn. Konumar þínar allar, Krissí
mín, eiga nú um sárt að binda sem
og við aflar hinar sem fengum ekki
inngöngu. Við söknum þín svo
skrambi mikið, elsku faflega Krissí.
Ég sé þig alltaf fyrir mér í síðasta
spinningtímanum, hvað þú varst fal-
leg með derhúfuna þína í hvítum
gafla og með bleika varalitinn. Ég
lofa þér að sjá tfl þess að TBK-
klúbburinn þinn haldi sér við efnið
og að hann leiðist ekki eingöngu út í
veislur og ólifnað, þó svo að þú hafir
afltaf vitað að það er nauðsynlegt
með. Minningamar um þig era
margar og allar ljúfar, glæsfleiki
þinn og smekkvísi voru mörgum
leiðarljós svo og virðing þín fyrir
fólki. Ég votta fjölskyldunni allri
samúð mína og þakka þér sam-
fylgdina. Hvíldu ávallt í faðmi Guðs,
elsku vinkona, þú varst engri
annarri manneskju lík.
Jónína Benediktsdóttir.
í dag kveðjum við elskulega vin-
konu og ferðafélaga Kristínu
Katrínu Gunnlaugsdóttur sem lést á
heimili sínu 28. febrúar síðastliðinn.
Þegar litið er yfir farinn veg
streyma fram góðar og skemmtfleg-
ar minningar um fallega og yndis-
lega vinkonu.
Okkar fyrstu kynni hófust fyrir
30 áram og hafa haldist óslitið síð-
an. Krissý var einstaklega lífleg, já-
kvæð og góður persónulefld, afltaf
til í að gera eitthvað skemmtilegt og
taka þátt í undirbúningi ferðahóps-
ins.
Nú er komið á þriðja áratug síðan
við hófum fjölskylduferðir sem sam-
anstóðu af foreldram og bömum.
Áhersla var lögð á að hafa gleði og
kátínu í fyrirrúmi og að allir þátt-
takendur nytu sín. I upphafí, meðan
bömin vora ung, var farið í styttri
tjaldferðir til nálægra staða á Suð-
urlandi, Þingvafla, Laugarvatns og
Þjórsársdals, svo eitthvað sé nefnt.
Eftir að bömin uxu úr grasi urðu
ferðimar menningarlegri og lengri
og vora það þá þau Krissý og Lindi
sem bára hita og þunga af undir-
búningi ferðanna. Sá undirbúningur
einkenndist af samheldni og lífs-
krafti þeirra hjóna sem smitaði út
frá sér og stækkaði hópinn frá ári til
árs. Æskuvinkonur Krissýjar hafa
meðal annars komið frá Frakklandi
og Ameríku á hverju sumri nú á
seinni áram til að taka þátt í þess-
um einstöku ferðum. Á þessari
stundu koma upp í hugann tvær síð-
ustu ferðir sem hópurinn hefur far-
ið. Sú fyrri sumarið 1997 í Núps-
staðarskóg, þar sem þurfti að klífa
snarbrattan hamar og eingöngu er
fær kraftmiklu fjallgöngufólki
vegna erfiðra aðstæðna. Þar kom
hennar atgervi í ljós sem lýsti vel
hennar krafti og áræði í kflfinu. I
byrjun síðasta árs greindist þessi
frábæri ferðafélagi með alvarlegan
sjúkdóm. Hún lét það þó ekki aftra
sér frá því að taka þátt í ferðinni
síðasta sumar, sem farin var um
Austfirði. Það sýndi vel hennar and-
lega þrek þegar hún tók þátt í
langri sjóferð og göngu um Loð-
mundarfjörð.
Komið er að leiðarlokum. Okkar
góðu vinkonu er sárt saknað, henn-
ar dillandi hláturs, hlýlegi'ar fram-