Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Blaðsíða 20

til hjúskapar við þá, ef foreldrar þeirra samþykkja. Stjórn-
valdsleyfis til hjúskapar er ekki getið. Þá má geta þess,
að í op.br. 2. apríl 1762 er rætt um það, að sektir fyrir
legorðsbrot falli brott, ef aðiljar gangi í hjúskap, sbr. einn-
ig ákvæði um það efni í Stóradómi. Loks má drepa á það,
að opinberar skriftir í tilefni af legorði voru felldar brott
með tilsk. 8. júní 1767.
Samkvæmt því, sem nú var reifað, sýnist einfalt legorð
ekki hafa verið hjúskapartálmi, nema meira kæmi til.
Prestum var þó þörf á leyfi, ef þeir vildu halda prests-
tign sinni og prestsefnum.
7. Kirkjulegar kröfur, altarisganga o. fl. Áður var drepið
á það, að menn þurftu um skeið að standa skriftir fyrir leg-
orðssakir, áður en þeir hlutu fyrirgreiðslu kirkjunnar, og
sýnist það einnig hafa tekið til þess að fá notið hjónavígslu,
sbr. t. d. tilsk. 3. júní 1746, 7. og 8. gr. Yfirleitt sýnist
það og hafa verið kirkjuleg krafa, að menn nytu í engu
atbeina kirkjunnar manna þ. á m. ekki hjónavígslu, nema
þeir hefðu rækt kirkjusiði, verið skírðir, fermdir og verið
til altaris, sbr. í því sambandi kirkjurítúal 25. júlí 1685,
VIII. kap. Að þessu atriði er vikið að nokkru i tilsk. 3.
júní 1746 um hjúskap. Þar er áskilið, að menn hefðu hlotið
uppfræðslu í kristnum fræðum, svo að presti væri rétt að
vígja þá hjónavígslu. Skýrlegar var þetta þó orðað í tilsk.
30. apríl 1824, þar sem segir, að prestar megi ekki vígja
þá, sem ekki séu skírðir, fermdir eða hafi verið til altaris.
Eftir að 1. nr. 4/1886 um utanþjóðkirkjumenn voru sett,
reis nokkur vafi um það, hversu beita skyldi þessu ákvæði
um þá, er þau lög tóku til. tJr þessu vafamáli var greitt
með bréfi landshöfðingja 11. okt. 1893 (nr. 116), þess
efnis, að ferming sé ekki hjúskaparskilyrði fyrir utanþjóð-
kirkjumenn, en hins vegar sé ákvæði 3. gr. stafliðs 2 í tilsk.
30. apríl 1824 um, að hjónaefni skuli hafa verið til altaris,
ósnortið af 1. nr. 4/1886. Ákvæði 3. gr. 2. stafliðs var í
heild sinni afnumið með 5. gr. laga nr. 30/1917.
82