Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Blaðsíða 53

des. 1946, töldu skattayfirvöldin, að í ljós kæmi, að eignir
Þ. hefðu þann 31. desember 1946 verið vantaldar um
kr. 150.000.00, en það fé hefði ýmist tapazt í atvinnu-
rekstri Þ. árið 1947 eða verið notað til framfærslu hans,
en þann 31. des 1947 voru skuldir hans taldar hærri en
eignir. Gerðu skattayfirvöldin Þ. að greiða eignakönn-
unarskatt af greindum kr. 150.000.00. Þ. mótmælti greiðslu-
skyldu sinni.
Þ. var sýknaður af skattakröfu þessari. Talið var Ijóst
af ákvæðum eignarkönnunarlaganna, að skattur þessi
væri eignarskattur, en það væri meginregla íslenzkra
skattlaga, að eignarskattur verði aðeins lagður á hreinar
eignir skattþegns á ákveðnum degi, en hagur hans á öðr-
um tímum skipti ekki máli. Álagning eignakönnunar-
skattsins var miðuð við 31. des. 1947, og þá átti Þ. ekki
neinar hreinar eignir. Kom því ekki til að gera honum að
greiða eignakönnunarskatt.
(Dómur B.Þ.R. 22/9 1954.)
RÉTTARFAR.
Skaðabætur vegna ógilds löghalds.
Þann 2. júlí 1950 var lagt löghald á fé eign þeirra K& B
til tryggingar kröfum, er þeir H & G töldu sig eiga á
hendur þeim. Mál var höfðað til staðfestingar löghaldinu.
Með dómi sjó- og verzlunardóms Reykjavíkur uppkveðn-
um 1. febrúar 1952 var löghaldið fellt úr gildi og þeir
K & B sýknaðir af kröfum þeirra H & G. Máli þessu var
skotið til Hæstaréttar og var dómurinn staðfestur þar 4.
maí 1954. Ekki var í hæstarétti krafizt staðfestingar lög-
haldsins. Löghaldið hafði verið fellt niður með löghalds-
lausn 2. apríl 1952.
Þeir K & B höfðuðu mál gegn þeim H & G til bóta fyrir
hið ólögmæta löghald. Kröfðust þeir kostnaðar alls, sem
þeir hefðu haft af löghaldinu, staðfestingarmálinu og
115