Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Blaðsíða 39

aðist við skráninguna. Þessi regla mundi reyndar verða
leidd af almennum grundvallarreglum laga, þótt beinni
heimild væri ekki til að dreifa. Hið beina ákvæði hefir þó
áhrif, m. a. á þá leið, að það minnir vörumerkjaeigendur á,
að þeim ber að gera meira en að skrá merkið, ef þeir eiga
að njóta verndar á því.
Það er því ríkt skilyrði verndunar sérréttar á vöru-
merki, að eigandinn sé á verði og hefjist handa, ef hann
telur notkun annarra ganga á rétt sinn á merkinu. Það
skiptir og máli, er meta skal hæfni merkisins til þess að
vera sértákn, hvert eðli þess er. Vörumerki, sem eðli sínu
samkvæmt er á takmörkum þess að vera lýsingarmerki,
hljóta að vera berskjaldaðri heldur en algerlega tilbúin
heiti.
Vörumerki fyrir alveg nýjar vörutegundir vekja á sér eft-
irtekt almennings og eru rædd í blöðum. Þau verða síðar
oft tákn á vörutegundinni.
Framangreind tilvik öll sýna, að eðli vörumerkis getur
falið í sér, að merkið verði skilið sem tákn vörunnar al-
mennt. Þessa verður eigandinn að gæta. Hann verður að
hefjast handa, ekki aðeins gegn keppinautum sínum, held-
ur einnig v^ra á verði, þegar merkisins er getið eða því
lýst í alfræðibókum, handbókum og tímaritum, er fjalla
um sérgreinir. Ef vörumerki aðila er lýst í tæknitíma-
riti eins og það sé almennt tákn vöru, verður hann að
hefjast handa.
Þegar um er að ræða þau tilvik, sem að ofan greinir,
þ. e. að vörumerki fölnar og slokknar e. t. v. alveg, er oft
talað um að það úrkynjist. Að lokum má geta þess sem
dæmis um hreyfinguna, sem mjög gerir vart við sig í
vörumerkjaréttinum, að samkvæmt kenningum alþjóða-
vörumerkjaréttar er sú leið til, að vörumerki verði endur-
vakið á þann veg, að það fái aftur þann týnda eiginleika
sinn að vera sérgreint tákn. Helzt yrði þetta, ef eigandi
sýndi sérstaka hæfni til þess að breyta skoðun almennings
á merkinu.
101