Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Blaðsíða 37

orðmerkja gefið nokkra hugmynd um þær aðalreglur, sem
fylgt er. Af handahófi skulu nokkur dæmi nefnd. Fyrst
skulu nefnd dæmi þess, að hætta var talin of mikil á því,
að villzt yrði á merkjum. Eldra merki er nefnt fyrst:
AXA — AGA
RATININ — RATIGEN
DISOL — DISOLEUM
FÆ0LIN — FERROLIN
SINGALLA — SINLOFA
Á hinn bóginn hefir hættan á því, að villzt yrði á merkj-
um, ekki verið talin of mikil að því er snertir:
CROWN — CORONA
RENA — REYMA
Fjórða og síðasta aðalatriðið, sem ég vík að, er það, er
vernd merkis fer forgörðum, af því að þróun hins skráða
merkis leiðir til þess, að það verður almennt vörutákn.
Ég gat áður um þá þróun, sem táknuð er með orðunum:
„Secondary meaning“. Þessi þróun verður með þeim hætti,
að tákn, sem felur í sér lýsingu, ávinnur sér rétt, sem
einkenni á vörum sérstaks firma, jafnframt því, sem það
táknar vöruna almennt. Hin stöðuga hreyfing, sem hvar-
vetna gerir vart við sig í vörumerkjaréttinum, getur á hinn
bóginn leitt þróunina í alveg gagnstæða átt. Merki, sem
í fyrstu var aðeins einkenni á vöru sérstaks framleiðanda,
verður þá tegundareinkenni og öllum heimilt. Hreint svar
við því, hvort svo er komið, sem síðast var getið, fæst ekki,
ef þróunin var svo langt komin, þegar er merkið var
skráð, að það var þá orðið almennt vörueinkenni, því að
þá hefði ekki verið rétt að skrá merkið. Þetta sjónarmið
hefir væntanlega ráðið úrslitum hins athyglisverða dóms
Hæstaréttar, uppkv. 1923, sbr. U.f.R. 1923, bls. 315.
Dómurinn fjallar um orðið „Grammophon" og var talið, að
orðið væri almennt tákn á talvélum og einkaréttur gæti því
ekki fengizt á því við skráningu. Sama má væntanlega segja
um dóm frá 1911, sbr. U.f.R. 1911, bls. 467. Urslit urðu
99