Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Blaðsíða 33

Maður nokkur, sem framleiddi sængnrföt, fékk skrásett
merkið „Krolduld" fyrir vöru sína. Mál var höfðað fyrir
S0- og Handelsretten, sbr. U.f.R. 1935, bls. 227, og áleit
dómurinn merkið verndarlaust, af því að það fæli í sér
almenna lýsingu. S0- og Handelsretten hefir og — sbr.
U.f.R. 1929, bls. 867 — talið skráningu merkisins „Orange
Grene“ ólöglega, en henni hafði aðili, sem framleiddi súkku-
laði- og sykurvörur, komið fram. Dómurinn taldi, að sam-
kv. málvenju framleiðenda á því sviði táknaði orðið
„Grene“ súkkulaði, sem hefir sérstaka lögun og orðið
„Orange“ að í þeirri vöru, sem um væri að ræða, væri
,,orange“. Táknunin „Orange Grene“ var því talin fela
í sér ástand vörunnar.
Dæmin, sem nefnd hafa verið, eru þess efnis, að merki,
sem fóiu í sér lýsingu, voru með öllu afmáð. Svo getur þó
farið, að vanvernd lýsingarmerkjanna geri vart við sig
á þann veg, að þau séu berskjaldaðri en önnur merki.
Þessum mun réttarverndarinnar er venjulegt að lýsa með
því að telja sum vörumerki veik, en önnur sterk. Sterkt er
vörumerki, þegar hugmyndaflugið eitt hefir skapað það,
án þess að fundin verði tengsl við þá vöru, sem það á að
halda á loft. Af því leiðir, að enginn getur átt eðlilegt til-
kall til þess. Veik eru á hinn bóginn þau merki,
sem að nokkru eða öllu fela í sér þætti, sem beint eða
óbeint tákna tegund vörunnar, ástand, ákvörðun 0. s. frv.
Greinarmunurinn á veikum og sterkum vörumcrkjum
skiptir miklu, er vörumerkjaritari eða dómstólar kveða á
um, hvort eitt vörumerki sé öðru líkt. Veiku merkin verða
að gjalda þess í ríkara mæli en hin sterku, að önnur lík
merki megi nota. Dæmi þessa er dómur Hæstaréttar Dan-
merkur, uppkveðinn 1935 — sbr. U.f.R. 1935, bls. 241. —
Af hálfu eigenda vörumerkisins „Frigidaire" var þess
krafizt, að merkið „Frigerator", sem síðar var skráð, yrði
máð úr vörumerkjaskránni. Sá, sem rétt átti á hinu síðar-
nefnda merki, gerði þá gagnkröfu, að skráning merkisins
„Frigidaire“ yrði afmáð. Rök hans voru þau, að orðið
95