Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Blaðsíða 40

Það er ljóst af framangreindu, að tómlæti aðila getur á
ýmsan hátt valdið réttarmissi á vörumerki. Tómlæti má
og einnig valda því, að eigandi vörumerkis glati rétti sín-
um til þess að hef jast handa gegn vörumerki, þótt ekki væri
um deilt, að það merki sé til þess fallið, að villzt sé á því
og merkinu, sem áður var skráð. Jafnvel þótt um augljósa
misnotkun vörumerkis sé að ræða, er það ekki talið hag-
kvæmt, að eigandi merkisins geti hafizt handa að árum
liðnum. Þá hefir keppinauturinn oft kostað miklu til að
kynna merkið, sem hann hefir notað. Ef atvikum er þannig
háttað, má með nokkrum rétti segja, að sá, sem misfarið
hefir með vörumerki annars, hafi fengið átyllu til að ætla,
að hinn rétti eigandi telji í raun og veru ekki gengið á rétt
sinn.
Naumast verður nokkur almenn regla leidd af dómvenju
um það, hve langan tíma eigandi þurfi að hafa verið tóm-
látur um rétt sinn á vörumerki, til þess að rétturinn glat-
ist. Séraðstæður skipta þar máli. Einkum mun þó ráða,
ef keppinauturinn hefir auglýst vörumerkið eða notkun
hans á því orðið lýðum ljós á annan hátt og eigandinn því
fengið eðlilegt tilefni til þess að gæta réttar síns. Hjá
So- og Handelsretten hafa þau orðið úrslit nokkurra dóma,
að tómlæti í h. u. b. fjögur ár hefir valdið því, að sá, sem
réttinn átti, glataði honum. Ekki er talið, að eigandi bjargi
rétti sínum, þótt hann staðhæfi, að honum hafi verið ó-
kunnugt um notkun keppinauts á merki. Hér sést bending
um, að þeir, sem vilja gæta vörumerkis síns vel, verða að
sýna mikla árvekni.
Að lokum skal þess aðeins getið, að i Danmörku eru til
lög um óréttmæta verzlunarhætti. Þau voru síðast endur-
skoðuð 193.7. Áhrifa þessara laga gætir mjög í réttarfram-
kvæmdinni, og þau fylla að ýmsu leyti ákvæði vörumerkja-
laganna. Má í því sambandi nefna hið þekkta og mikils-
varðandi ákvæði laganna um óréttmæta verzlunarhætti, að
hverjum sem er sé bannað að nota nafn, firma, verzlunar-
auðkenni eða önnur slík tákn, sem hann á ekki tilkall til.
102