Hugur - 01.01.2000, Side 117

HUGUR
A milli himins og jarðar
115
er meðal til allra starfa, breytni og ánægju, vanda hug sinn og sálarfar.
Vísindahyggjan hefur ekki fleytt andlegu lífi manna eða sálarheill fram
að sama skapi og hún hefur brotið náttúruna undir manninn og er Sig-
urður afdráttarlaus í efasemdum sínum um vísindahyggjuna og þeirri
efnishyggju sem hún hefur leitt af sér. Manninum er kennt að sækjast
eftir ytri gæðum en ekki að njóta þeirra og öllu hefur fleygt fram í
tæknivæðingu nútímans nema manninum sjálfum.
Hvað gagnar öll tæknin þegar steytir á steini í mannlífinu? Sorg-
irnar, áhyggjurnar, sálarkvalirnar og nektin andspænis dauðanum er
hin sama þrátt fyrir allar tækniframfarirnar að mati Sigurðar. Við
verðum að rækta hug okkar og anda til að öðlast hamingjuna. Þrosk-
inn kemur að innan og í gegnum vandað líferni. Laun hins hófsama
lífernis er að kunna að njóta syndarinnar án þess að drukkna í óhófi og
fyrirgerast í svalli.
Því eru laun dyggðarinnar syndin. Maðurinn verður að leggja rækt
við sál sína og samvisku og bera lotningu fyrir leyndardómum tilver-
unnar um leið og hann tekst á við þá og gerir að viðfangsefni í
þroskaferli sínu. Hinn þroskaði maður umgengst syndina af hófsemi
og lærir að njóta hennar án þess að hún skaði sálarlíf hans.
Sigurður Nordal leggur áherslu á ábyrgð einstaklingsins við mótun
tilveru sinnar og hamingjuleitar, að hætti tilvistarspekinga á borð við
Sartre og Camus sem áttu miklu fylgi að fagna um miðbik 20.
aldarinnar. Hann segir undir einstaklingnum komið hvað hverjum og
einum verði úr þeim gæðum lífsins sem hann aflar sér. Löngunin til
að vita og skilja meira er sá drifkraftur sem að baki þroska- og ham-
ingjuleitinni býr.
Líkt og Sigurður segir um tilgang erinda sinna: „Að vísu er það til-
gangur minn með þessum erindum að fá ykkur til að hugsa um ýmis-
legt, sem í ykkur býr, en þið þykist ekki hafa tóm til eða réttara sagt
nennið ekki að gefa gaum. Ég hef fremur hugsað um að plægja en
sá.“
Pá þagna minni menn og segja ekki neitt
Þorsteinn Gylfason heimspekingur kynntist Sigurði Nordal vel og
urðu þeir góðir vinir; Þorsteinn, þá kornungur, en Sigurður roskinn
maður að lifa elli sína eftir langa og viðburðaríka ævi. Síðustu árin
sem Sigurður lifði hittust þeir reglulega og unnu talsvert saman.