Vera - 01.02.2005, Blaðsíða 13

Auður Magndís: í raun fannst mér Leikritió einkennast af því samstöðu- og afstöðuleysi
sem einkennir nútímann. Það eru fjölmörg mál í nútíma þjóðfélagi sem þarft væri að taka á
en af sýningunni að dæma eru þau helst kynlífsleysi og almenn biturð kvenna. Klám, vændi,
launamisrétti, útlitsdýrkun, sjáLfsmat og ofbeldi, svo fáein dæmi séu nefnd, eru málefni sem
snerta dagLegt Líf ungra kvenna. En í dag er alLt afstætt og því ekki í tísku að taka afstöðu
tiL neins. Það er mín tiLfinning að mín kynsLóð hafi ekki áhuga á póLitík og sjái ekki hag sinn
í því að vera gagnrýnin á veruLeika sinn eða kunni það einfaldlega ekki. Afstæðishyggjan
sviptir okkur fasta Landinu og gerir það kannski enn fLóknara og erfiðara en áður að taka
virka afstöðu, með eða á móti. Ekkert er rétt eða rangt heldur einfaldLega afstætt. Leikritið
kristaLLar þetta, aLLt á að vera fyndið, ekki má ergja neinn, ekki deila á eitt né neitt og aLLra
síst karLamenningu eða kvenfyrirlitningu. Ég auglýsi eftir samstöðu og afstöðu hjá kynsLóð-
inni minni, jafnt í Listsköpun sem og á öórum sviðum.
Elísabet: Þó að sýning-
in hæfist og endaði á
sömu Lögum með sömu
textum og fyrri sýning og
saumakonusöngurinn
meira aó segja sunginn ó-
breyttur, hafði þaó ekki
sömu áhrif og í fyrri sýningunni. Ein-
faLdLega vegna þess að samstöðu-
tónninn í þessum hressilegu lögum
var í andstöðu við allt annað i sýn-
ingunni. Það sem gerði fyrri sýning-
una eins vinsæLa og raun ber vitni var
að þar komu fram manneskjur sem á-
horfendum fannst þeir þekkja og
fundu tiL með. Þær sögðu frá lífs-
reynslu sinni á miLli þess sem þær
sungu og hlógu. Þarna var hin góða
bLanda af grini og aLvöru þar sem á-
horfendur gátu bæði hlegið og grátið.
Er hægt að biðja um meira í Leikhúsi?
Persónurnar í nýju sýningunni eru ekki
eins trúverðugar og mikið af gríninu
feryfir markið. LíkLega timanna tákn -
ýktur húmor og mannfyrirLitning meira
áberandi en samúð og skilningur á
kjörum náungans.
Þorgerður: Sýningin uppfyllti alLs ekki þær væntingar sem tiL hennar voru gerðar.
Hún var ekki sú femíníska upplifun sem við vonuðumst eftir og í sýningarLok vorum við
LitLu nær um veruLeika kvenna og þau vandamál sem á þeim brenna nú, árið 2005. Við
skemmtum okkur þó ágætLega, sýningin var gaLsafuLL og ærslafengin, stundum fram úr
hófi. En það vantaði aLLan brodd, það vantaði aLgjörLega þann kvennapólitíska vinkil
sem einkenndi gömLu Saumastofuna, en með því aó visa í hana og endurnýta gamLa
nafnið var sannarLega verið að vekja væntingar um einhverskonar femínískt eða
kvennapólitiskt verk. Spurningin sem eftir situr er því hvers vegna var verið að setja
þessa sýningu upp? Hver var tiLgangurinn? Hvaða skiLaboð var verið að senda til áhorf-
enda um stöðu kvenna i íslensku samféLagi? Ef meiningin var aldrei að gera það, af hverju
þá að nota þetta nafn, þessar tiLvísanir? Það er alLt í lagi að taka vinsæLan farsa og gera
framhald sem er annar farsi. En það er næstum því óheióarLegt aó taka hápólitískt verk,
nota rammann og umgjöróina en skera burt alLt það bitastæða, póLitíkina og ádeiluna sem
heitLaði á sínum tíma.
Síðar kom í Ljós að tiLefnið var 41 árs af-
mæLi hennar. Hún var sú eina sem ekki
sagði sögu sína i söng en hátterni hennar
skapaði eftirvæntingu eftir mikLu drama.
Síðar kom í Ljós að hennar „harmleikur" var
að hún var ennþá hrein mey og bjó heima
hjá mömmu sinni. I lokin umbyLtist hún,
fyrst í óóa byssukonu, svo í spóLgraða, mió-
aLdra konu sem nuddaði sér og skók utan í
strippara sem henni var færður að gjöf frá
samstarfsfóLkinu í tiLefni af afmæLinu.
Stripparinn söng hió vinsæLa lag Kæru syst-
ur og má veLta fyrir sér af hverju homman-
um sem söng það í fyrri sýningunni var
sLeppt. Er ekki lengur pólitískt máL að fjaLLa
um kynhneigð? Er það kannski orðin klisja?
Strákurinn (Árni VaLur, leikinn af Guð-
jóni Þorsteini Pálmarssyni) minnir að
mörgu Leyti á strákinn úr fyrri í sýningunni
en hefur þó mun stærra hlutverk. Hann er
báLskotinn i óLéttu stelpunni en það sem er
ótíkt, og jafnframt tímanna tákn, er að
hann er að reyna aó vera húsLegur og sýna
að hann geti tekið þátt í heimiLisstörfum,
sett í þvottavél o.s.frv. til að ganga í aug-
un á kærustunni.
Undir Lok sýningarinnar kemur þó fram
ákveðin kvennasamstaóa, þar sem síst var
von, nú árið 2005. Hún tengist verkaLýðs-
baráttu og vinnurétti þegar tiL stendur að
segja einhverjum upp í fyrirtækinu og
starfsfóLkið ákveður að sýna samstöóu, einn
fyrir alla og aLLir fyrir einn. Raunar er þetta
sú tegund samstöðu sem hefur ekki verið á-
berandi undanfarió, ef frá er taLió kennara-
verkfaLLið i haust sem taLað hefur verið um
sem öfLugustu kvennasamstöðu sem fram
hefur komió á undanförnum árum.
vera / 1. tbl. / 2005 / 13