Vera - 01.02.2005, Blaðsíða 28

Ólafsdóttir,
Koddahjal
og kvenna-
guöfræði
Örleikrit fyrir tvær persónur:
M: mamma,
D: dóttla
Siðla kvölds eru persónurnar staddar í rúminu.
Mamma fer með hefðbundnar bænir og bætir við frá eigin
brjósti:
M: Góóa Guð, sendu okkur góða drauma og ...
D: Mamma, hvað sagðirðu?
M: Góða Guð...
D: (með hneykslun i röddinni) Mamma, heldur þú ENNÞÁ að Guð sé
kona?
M: Já, ég trúi því að Guð sé kona.
D: En hann er strákur. Eins og segir í kvæóinu, Góói Guð...!
M: En ég trúi því aó Guð sé kona. Skiptir máli hvort Guó sé strákur
eða stelpa?
D: Hann ER strákur.
M: Má minn Guð vera stelpa og þinn Guð vera strákur?
D: (með þjósti) Mamma það er bara EINN Guð.
M: Jæja, en ég viL hugsa um Guð sem konu.
D: (með pirringi ? röddinni) Mamma, ég ER að reyna aó KENNA þér!!!
Augnlok faila
Mér er sagt að þegar ég var barn hafi ég talað um Guð í kvenkyni.
Ég hélt því að það yrði lítið mál að ala dóttur mína upp í þeirri trú
- en annað hefur komið á daginn. Feðraveldið var á undan mér að
planta sinni útgáfu í huga hennar. Þaó hefur því verið á brattann að
sækja og ég geri mér Ijóst að ég hefði þurft að byrja fyrr.
Umræður okkar um Guð og kyn er einskonar framhaldssaga sem á
sér staó öðru hvoru fyrir svefninn. Stuttu eftir ofangreint samtal
okkar mæógna kom í Ijós að hún var reyndar að tala um Jesú því
hún sagði að Guð væri karl á öllum myndum! Ég sagði að engin/n
vissi hvernig Guð liti út en hins vegar væru tiL myndir af Jesú og
ekki ætla ég að þræta fyrir að Jesú hafi verió kartkyns.
Nýlega fékk ég þó aðstoó við aó breyta þessari mynd af Guði i
huga dóttur minnar. Frænka hennar ætlar aó fermast í Kvennakirkj-
unni svo hún hefur uppgötvað að fLeiri hugsa um Guð sem kven-
kyns, mamma hennar er ekki sú eina. Hún er því farin að spyrja mig
meira um þessi máL, hvort ég hafi fermst í Kvennakirkjunni en því
miður var Kvennakirkjan ekki komin til sögunnar þegar ég var á
fermingaraLdri. Sú stutta verður umburðarLyndari gagnvart skoóun-
um móóur sinnar eftir því sem á Líóur þó enn virðist Langt i Land
með að hún Láti segjast í þessum efnum.
Ég fór nokkrum sinnum með dóttlu í barnastarf hverfiskirkjunnar
þegar hún var fjögurra ára en hætti því þó fLjótlega. Barnastarfið og
sú heimsmynd sem þar var dregin upp var ansi karLmiðuð og það
þrátt fyrir að meirihtuti viðstaddra væru konur og stúLkur. Söngvarn-
ir sLógu þó aLLt annað út. Einn sá versti er á þessa Leið:
„Ég er ekki fótgönguLiði, riddaraLiói, stórskotaLiói,
ég er ekki flughermaður, ég er hermaður Krists."
Með tilheyrandi Látbragði þar sem er marserað, mynduó byssa
með höndinni og skotið af.
í mínum huga er megininntak kristindómsins fyrirgefningin og
að við skuLum ekki gjöra öðrum það sem við viLjum ekki að aðr-
ar/aðrir gjöri okkur. Mér finnst afLeitt að ísLendingar sem herLaus og
friðelskandi þjóð (!) skuLi syngja sLíka söngva i kirkjum landsins og
það í barnastarfi. Þessi texti sýnir ekki Guð fyrirgefningar heldur
sem herforingja. Hermaður er augljósLega karLLæg mynd, þó konur
geti gegnt herþjónustu sum staðar. Hvernig eiga börn í barnastarfi
kirkjunnar að finna sig í hLutverki hermanns? Hver er tilgangurinn
með sLíkum söng?
Þetta var á sama tíma og stríðið í írak hófst og kom ég ábend-
ingum mínum áLeiðis tiL starfsmanna kirkjunnar sem þökkuðu fyrir
en hefur þótt þær Léttvægar því þetta er enn sungið í barnastarfi
kirkjunnar. Einn dag nú í haust söngLaði dóttir mín þetta Lag. Hún
hafði farið í kirkjuna með frístundaheimiLinu og þar er þessi söngur
því enn í hávegum hafóur, mér til mikilla vonbrigða.
Ég viL ekki hugsa um Guó sem HERRA yfir heiminum. Ég viL frek-
ar eiga Guð sem vinkonu. Guð sem gefur von.
28/1. tbl. / 2005 / vera