Þjóðmál - 01.06.2010, Síða 86

84 Þjóðmál SUmAR 2010
o .s .frv ., en hér gefst ekki rúm til að gera nánari
grein fyrir nei­þýðir­já­lögmálinu . Um það
fjallaði ég raunar í greinaflokki í Mogganum
sem nefnist „Öfugmælavísa“ (nú á bloggsíðu
minni) fyrir mörgum árum .
En víkjum að lokum að fyrirsögn þess arar greinar . Á að refsa þeim?
Þriðja ríki Hitlers drukknaði í blóði . Það
var upprætt og forkólfarnir dregnir fyrir rétt .
Stuðn ings menn þess hafa farið með veggjum
síðan, en eru þó enn ofsóttir, þótt þeir sem þá
voru unglingar séu nú örvasa gamalmenni . Þar
talar enginn um „fortíðarhyggju“ . Allt öðru
máli gegnir um þá sem studdu hina alræðis­
kúgarana og þjóðarmorðingjana . Þeir hafa þó
valdið enn miklu meiri hörmungum í nærfellt
öld en nasistar komust yfir á tólf ára valdaskeiði
sínu .
Ég væri þó í rauninni jafnvel tilbúinn til að
láta kyrrt liggja og stroka yfir sögu 20 . aldar
að mestu leyti, ef ekki væri vegna grundvallar­
þáttar í háttalagi vinstri manna sem greinir þá
alfarið frá svonefndum „hægri“ mönnum . Þeir
hafa tekið út patent á öllu því góða í lífinu og
það sem meira er, þeir hafa komist að mestu upp
með það óáreittir . Fyrrverandi stuðningsmenn
Hitlers hafa aldrei verið orðaðir við „lýðræðis­“
eða „friðarbaráttu“ . Enn síður hafa liðsmenn
nasista talið sig sérstaklega útvalda til að hafa
forystu um „mannréttindabaráttu“ . Þeir virðast
að minnsta kosti kunna að skammast sín .
Það kunna íslenskir stuðnings­ og jámenn
alræðiskúgunarkerfis kommúnista hins vegar
alls ekki . Á þeim er engan bilbug að finna . Nú
eru þeir meira að segja búnir að stofna „mann­
réttindaráðuneyti“ . Enginn virðist sjá neitt
athugavert við það . Þeir fara ótrauðir sínu
fram og enginn virðist sjá neitt athugavert við
„lýðræðis­“ og „mannréttinda“­bröltið nema
kannski ég .
Skiptir sagan máli? Skiptir fortíðin yfirleitt
máli? Á ekki að strika alveg yfir hana og byrja
upp á nýtt? Skiptir sú blákalda staðreynd máli
að ýmsir þeirra sem nú fara með æðstu völd og
embætti í landinu voru þar til fyrir fáeinum
árum ákafir stuðnings­ og jámenn einhverrar
algerustu og miskunnarlausustu kúgunar
líkama og sálar sem dæmi eru um í gjörvallri
mannkynssögunni, þar á meðal félagar í
sérstökum „vináttufélögum“ við blóði drifnar
harðstjórnir?
Þennan stuðning er þrátt fyrir allt hægt að
skilja og jafnvel fyrirgefa . Ég væri reyndar
tilbúinn að gleyma þessu öllu ef ekki væri
„lýðræðis­“ og „mannréttinda“­hjalið .
Því mun ég ekki gleyma og seint fyrirgefa .
Fyrir það ætti að refsa þeim . Þeir ættu a .m .k . að
þegja . Frjálshyggja og sósíalismi, eða stjórn­
lyndi, eru helstu andstæður í stjórn málum
20 . aldar og milli þessara stefna er hyldýpi .
Einn af fyrstu hugsuðum sósíalismans, Henri
de Saint­Simon, sagði að með þá sem ekki
hlýddu áætlunum hans yrði „farið eins og
kvik fénað“ . Guð feður sósíalismans töldu ein­
stakl ings frels ið, þar með talið tjáningarfrels­
ið, eitthvert mesta böl 19 . aldarinnar . Síðan
þá hafa sósíal istar víða um lönd tekið upp
nöfn frjáls lyndra flokka og farið að boða frelsi
en undir niðri býr hugmyndafræði sem er
andstæð frelsi einstaklingsins .
Það vill einnig gleymast að þau mann úðar­
sjónarmið sem sósíalistar boða eiga upp runa
sinn í einstaklingshyggju og verða ein göngu
framkvæmd við þjóð skipu lag sem byggist á
einstaklingshyggju .
Sósíalískt þjóðskipulag hefur hvarvetna
leitt til þess að valdhafarnir þurfa að taka
sér alræðisvald til að ná settum mark miðum .
Þá verður til sérkennilegt siðferði þar sem
einstaklingurinn fær ekki að hlýða sam­
visku sinni eða beita eigin hyggjuviti . Við
slíkar aðstæður verður eina siðareglan sú að
tilgangurinn helgi meðal ið, að minni hags­
munir einstaklingsins þurfi að víkja fyrir meiri
hagsmunum „heildarinnar“ . Við aðstæður
sem þessar er samviskulausum mönnum
opin greið leið upp virðingarstigann . Einn af
merkustu hugsuðum síðustu aldar, Friedrich
von Hayek, orðaði það svo að lýðræðis­
sinnaður stjórnmálamaður, sem færi að
skipu leggja atvinnulífið, stæði brátt frammi
fyrir valinu um að taka sér einræðis vald eða
gefast upp .