Vísir - 24.12.1940, Síða 27

VÍSIR
27
f------ '--------------
GLEÐILEG JÓL!
'Z
z
Eggert Kristjánsson <fc Co.
J
VETRA Rll.lÁ LPlh
óskar öllum bæjarbúum
GLEÐILEGRA JÓLA.
GLEÐILEGRA JÓLA
O G GÓÐS OG FARSÆLS NÝÁRS
óskar öllum viðskiftamnum sinum

ii
. Vesturgötu 12. Ránargötu 15.
Framnesvegi 15.
lega, — þú sérð það sjálfur, —
það er ómögulegt, — það
mundi Jónka aldrei taka í mál.
Hið síðasta hugsaði hann
einungis, en þó svo hátt að
Jónki heyrði það.
— Iss, fjandinn hafi Jó....
eg meina, vertu nú almennileg-
ur, gamli minn! Hvað vilt þú
svo sem með kú, einn þíns liðs
á elliárum! Þú kant ekki einu
sinni að mjólka hana, og hvað
hefðir þú að gera við alla þá
mjólk? Og nú er að koma slátt-
ur, gáðu að þvi! Þótt þú og
Jóka sáluga gætuð krafsað sam-
an eitt kýrfóður yfir sumarið,
þá horfir máhð alt öðru vísi
við nú, þegar ekki er annað en
köttinn og gigtina að styðjast
við. Nei, öðru máli er að gegna
með mig og mína líka, með
krakka í hverju horni, þá er
eins og aldrei sé of mikið af
hlessaðri mjólkinni, og þá losn-
ar þú líka við alla matargerð
og eldhúsvesen, sem þú heldur
herð ekki neitt skynbragð á,
gamli hákarlamorðingi!
Þögn.
— í haust færðu svo elli-
styrk, hélt nú Jónki ótrauður
áfram, og þá fyndist mér réttast,
að þú legðir skjáturnar þínar
inn hjá kaupmanninum — all-
ar með tölu, og þá færðu bæði
rúllupylsu og fé í reiðu, inn-
legg hjá kaupmanninum og ..
.. já, hvað viltu meir!
Jú, enn einu sinni mátti Pét-
ur sanna, að Jónki var skarpur
maður, ákveðinn og tölugur
með afbrigðum. Við nána at-
liugun varð þvi ekki neitað, að
skynsemin flaut af vörum hans
eins og hunang. Og hvað gat þá
Pétur sagt? Hann var lekki van-
ur sterkum röksemdum, Jóka
hafði ekki verið upp á slíka
hluti komin. Andmæli voru
ekki Péturs sterka hlið, og þar
að auki vissi liann fullvel, að
Jónka gekk gott eitt til.
Það varð svo úr, að Jónki
hafði sitt fram, möglunarlaust.
Nú byrjaði nýtt líf fyrir Pétri.
Nú umgekst hann annað fólk,
sem jafningi í fullu frelsi, tal-
aði um veður og gigt og fór ekki
heim fyr en honum sjálfum rétt
hentaði." Og þegar heim kom
reið liann net og las fróðlegar
greinar í gömlum og nýjum
tímaritum, sem hann fékk hjá
lestrarfélaginu.
Pétur hafði ávalt haft lestrar-
hneigð, en það var eins og bók-
mentaiðkanir þrifust ekki í
nánd við Jóku. Það, sem lesið
skyldi, það las hún sjálf upp-
hátt úr postillunni á sunnudög-
uml Nú var öldin önnur, og
er fram í sótíi, kom Jónki Pétri
til þess að halda uppboð á ýms-
um innanstokksmunum og öðr-
mn, áhöldum, sem Pétur hafði
ekki not fyrir í einhleypjngs-
skapnum, ausum og sleifum,
pönnum og pottum. Peysuföt
og prjónavél Jóku fóru líka.
Og viti menn, það sýndi sig
nú, að ítök Jóku sálugu í hin-
um innra manni Péturs þurru
nokkurn veginn í réttu hlut-
falh við þessa eignarhluti, sem
allii’, hver á sína visu, bundu
hug og hjarta' við hið daglega
lif í Efstahúsi á einveldistimun-
um.
Það var því eitt slumbrulegt
lcvöld um haustið, að Pétur
bauð Jóiika heim upp á kaffitár
með lögg. Rigningin buldi öm-
urlega á glugganum, en það
logaði vel í ofnkrílinu í Efsta-
hússstofimni og öryggi og vel-
liðan fylti loftið. Það fór prýði-
lega um þá. Þeir höfðu rætt um
lifin. Fyrra hf og annað lif og
mannlegt líf, og Pétur helti í
á ný:
— Svo er það þetta, sem eg
hefi verið að brjóta heilann um
upp á síðkastið, sagði hann dá-
litið vandræðalega, — þetta
með að hitta ástvinina aftur
hinumegin. He — heldurðu þá
að það verði eins og nokkurs-
konar beint áframhald af þessu
jai'ðneska fyi’irkomulagi ?
— Hja — til eru þeir, sem
vilja halda þvi fram, svaraði
Jónki. Svo hugsaði hann sig um
dálitla stund og virti Pétur fyr-
ir sér í laumi.
— En hvernig var það ann-
ars, hélt hann svo áfraxn, —
var það ekki svo, að Jóka hafði
verið gift áður en þú áttir hana?
Pétur kinkaði kolli . með
spui’narsvip.
— Ja, eg á bara við það, að
þá verðurðu líklega að lxalda á-
fram i ekkjumannsstandi í
himnaríki líka, þar sem fyrri
maðurinn hlýtur þó að hafa
fyrsta veðrétt í lienni, og tvo
menn fær hún vai’la að liafa
þar fremur en hér!
Nú tognaði úr snjáldi’inu á
Pétri i Efstalxúsi. Þptta voru nú
svei mér ný viðhorf til eilífð-
armálanna. Hann grundaði
þegjandi nokki’a stund, hallaði
sér síðan fram og næstum því
lxvæsti framan i Jónka:
— Auðvitað! Auðvijað! Að
mér skyldi aldrei hafa dottið
þetta í hug! Og honum varð á
að brosa gleitt að eigin fávisku.
Svo stóð lxann snögglega á
fætur, þreif einhverja gamla
flík ofan af nagla bak við hurð-
ina, vöðlaði henni vendilega
saman og tróð henni því næst
inn i rauðglóamdi kaminuna.
Jónki Jakk brosti í kampinn.
Hann þóttist kannast við gömlu,
í'auðu millipilsdrusluna hennar
Jóku sálugu. En liann tólc sig
fljótlega á og setti upp sinn allra
vaxxdaðasta lxátíðasvip, xxm leið
og lxann stóð upp og ávarpaði
Pétur með brennivínsbollann á
lofti: (
— Þín skál, herra Pétur Jóns-
son í Efstahúsi! Því að nú var
lionum til fullnustu Ijóst, að
loksins var Pétur orðinn sjálfs
sín lxerra.
— Jú, séi’ðu, svai’aði Pétur,
— það livitmataði lymskulega
í auguix á hoixum, —■ mér datt
bara alt í einu í lmg, að hún
þyi’fti kannske á því að halda
þar efra. —