Vísir - 24.12.1940, Blaðsíða 66

66
VlSIR
Hjörtur Hjartar-
son varS ritstjóri
áriö 1915, en
hans naut aöeins
skamma stund við

liepnuðust ekki nein hrekkja-
brögð í þetta skiftið.
j
Smáauglýsingamagnið
mismunandi
á ýmsum tímum.
Af smáauglýsingamagninu iá
ýmsum tímum má marga álykt-
un draga. Það þarf ekki annað
en að líta í liúsnæðisdálka Visis
til þess að sjá hvort húsnæðis-
vandræði eru mikil eða lítil. Og
ef bornir eru saman húsnæðis-
dálkarnir í haust sem leið og
undangengin haust önnur þarf
ekki að fara í neinar grafgötur
um, að óvanalegt „ástand“ er
ríkjandi hér nú. Það var nefni-
lega sama sem ekkert framboð
á húsnæði í haust, af orsökum
sem öllum eru kunnar. Þá miá
marga ályktun draga af augl.
þeim, sem birtar eru í „Vinnu-
diálkinum“ o. s. frv.
Smáauglýsingafjöldinn er að
sjálfsögðu mestur vor og haust
og Iiefir orðið á þriðja þúsund
á einum mánuði þegar mest var.
En á síðari árum hefir smáaug-
lýsingum farið fjölgandi, einnig
aðra tima árs, og er það eðlilegt
í bæ, sem er stöðugt í vexti. Að-
komufólk, sem hér sest að ,lærir
af revnslu þeirra, sem hér hafa
lengst dvalið og gerst vita, að
í Vísi koma smáauglýsingarnar
að mestu gagni. Svo hefir ávalt
verið frá því stofnað var lil
þessa „vísis til dagblaðs“ í
Reykjavík — svo er enn — og
mun verða, eftir reynslunni að
dæma í þessum efnum hér og
erlendis.
hann söng. Víst eru smáauglýs-
ingamar „lesmál“, en þar fyrir
var nauðsynlegt, að bjóða upp
lá fleira. En hvað sem um þetta
er, þá er það víst, að fjöldi
manna lítur yfir alla smáaug-
lýsingadálkana, ekki síst konur,
svo sem að framan var að vikið,
og flestir munu viðurkenna, að
þar kennir margra grasa.
Fólkið vill
„hafa þær svona“.
Stundum hefir veríð fundið
að málinu á smáauglýsingun-
um. Stundum reyndu góðir
menn, sem við Visi störfuðu, að
vera fólki til leiðheiningar um
orðalag. En fólkið kann oft
slíkum Ieiðbeiningum illa. Það
vill „hafa þær svona“, — finst
kannske með réttu, að þær komi
að betri notum, ef það hefir þær
með sínu orðalagi — aðrir skilja
þá betur hvað við er átt. Og þess
vegna er ekki Um það fengist
þótt það sé t. d. orðað þannig, ef
kvenmann vantar til þessaðann-
ast eða hirða um karhnann, að
„konu vanti til að Iiugsa um
mann“, eða ef auglýsl er: „eldri
maður óskast“, eða „áhyggileg
stúlka“, í staðinn fyrir „roskinn
maður“ og „áreiðapleg stúlka“.
Og ekki sést það í smáauglýs-
ingum, að nokkursstaðar standi
Laugavegi heldur t. d. Laugaveg
númer þetta og þetta. Það hefir
með öðrum orðum myndasl
„smáauglýsingamál“, með ýms-
um séreinkennum, og tjáir ekki
um þetta að sakast. Má og vera,
að auglýsingamálið yfirleitt eigi
eftir að taka stakkaskiftum til
hins betra, með vaxandi menn-
ingu og bættum málsmekk, og
batinn komi á þessu sviði, þegar
hans fer að gæta á öðrum. Hér
er og þess að gæta, að auglýsing-
ar eru tiðast birtar, eins og aug-
lýsendurnir ganga frá þeim, og
mundi það vanþakklátt verk og
næstum ógerlegt við að fást, að
endurrita fjölda auglýsinga,
sem oft koma á „síðustu
stundu“. Þær eru eins og „fóllc-
ið vill liafa þær“, í þeim bún-
ingi, sem fólkið hefir klætt þær
í, og yrði sennilega engir
ánægðir nema „púristarnir“,
ef þær kæmi í þeirra búningi,
en búningurinn frikkar þó vafa-
laust með tíð og tíma, eins og
að framan var að vikið.
Prentvillupúkinn
og „Bína Gröndal“.
„Prentvillupúkinn“ á það til
að skjótast inn á vettvang smá-
auglýsinganna, eins og önnur
svið, og þarf hvergi frekara að
vara sig á þeim skolla, þvi að
oft eru smáauglýsingahandritin
ógreinileg, stundum máðir lapp-
ar með blýantsskrift. Mætti
til tína mörg dæmi um þetta og
sum brosleg. Einu sinni vorum
við að lesa prófarkir af smá-
auglýsingum, eg og Baldur
Sveinsson, og vakti ekkert sér-
stakt atliygli, og heldur ekki
auglýsing um „postulínsstell til
sölu hjá Bínu Gröndal“, Grettis-
eða Njálsgötu númer eitthvað.
En að lestri loknum hafði ann-
arlivor okkar á orði, hver hún
myndi vei’a þessi „Bina Grön-
dal“. Við komumst fljótt að
þeiri’i niðui'stöðu, að vafasamt
væri, að Bína Gröndal væri til,
og dall loks annai’hvor okkai*,
eða Magnús Bjöx-nsson — nið-
ur á þá skýringu, að þarna
mundi eiga að standa „postu-
linsstell fi’á Bing & Gröndahl“
(í Khöfn). — Var þessu svo
breýtt og prentvillupúkanum