Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ VlSIS
27
ir sér, hvað hann ætti að segja,
er hann liafði tendrað ljós og
gekk inn i ráðstefnusalinn, þar
seni daufur ihnur af ilmvötn-
um þeim, sem hún notaði, var
eins og skuggi af henni. Til von-
ar og vara gekk hann að skrif-
borðinu, þar sem landabréfið
frá Stofflet og ráðleggingar hans
höfðu verið geymd. Hann opn-
aði skrifborðið. Bréfið og landa-
kortið voru á sínum stað. Hann
stóð þarna drykklanga stund,
eins og hann væri í þungum
þönkum, tryllingslegur á svip.
Svo lók hann stól og settist.
að var farið að birta af degi,
er hann stóð upp af tur, og
fór, þreyttur og linugginn, lil
svefnherbergis sins. En þegar
hann hitti frú de Villestreux
við árdegisverðarborðið álasaði
hann henni ekki ineð einu orði,
var alveg jafn rólegur og hann
ótti að sér að vera, þótt liann
fyndi til nokkurrar þreytu.
Allt var í uppnámi vegna
brottfararinnar. Frú de Villes-
treux og ungfrú de Charette
komu ferðbúnar að borðiiiu.
Þjónarnir voru á þönum fram
og aftur um luisið, en úti fyrir
lieyrðist bumbusláttur og
-lúðrablástur, er liðið var kallað
saman, og fótatak borgarbúa,
sem lagðir voru af stað að heim-
an.
En það var eklcert óðagot á
hinum' unga hershöfðingja. Áð-
ur en hann settist að árdegis-
verðarborðinu liaf ði hann lialdið
fúnd með herforingjaráði sínu
og tilkynnt hverjum starf það,
er hann átti að liafa á hendi við
brottflutninginn úr borginni.
Nú sötraði hann súkkulaði sitt
svo rólegur, að systur hans var
alveg nóg boðið.
„Það er óþarfi að hlaupa af
sér lærnar,“ sagði hann til að
friða hana. „Við verðum aftast
i fylkingunni. Eg hefi gefið
skipun um að kóma með hest-
ana klukkan tíu. Verið ferðbún-
ar þá ....“
„Þú skalt ekki þurfa að bíða
éftir okkur,“ sagði Marie-Anna,
stutt i spuna.
Charetle lauk við súkkulaðið.
„Eg þarf að taka saman slcjöl
min og landabréf. Þú meettir ef
til vill vera að því að lijálpa mér
örfáa>r mínútur, Stéphanie?“
Þótt augu hans virtust dauf
og þreytuleg þenna morgun,
fór það þó ekki framhjá hon-
um, að roði hljóp i kinnar henni,
er hún stóð skjött á fætur og
kvaðst vera reiðubúin.
Þegar þau voru ein i ráð-
stefnusalnum niðri, beið hann
þess ekki, að liún spyrði. Hann
tók tíl máls um leið og; hann
opnaði skrifbox-ðið, sem hann
hafði setið svo lengi við. „Eg
var óþai'flega dulur gagnvart
þér í gær, elskan min. Eg liefi
samvizkubit vegna þess. Þvi að
það eru litil meðmæli með kon-
unni, sem eg elska, að lialda að
hún geti stofnað lífi minu og'
heiðri i hættu með lausmælgi.“
Hún varpaði öndinni lcttara.
Það mátti jafnvel verða vart við
gleðihlátur, er liún svaraði:
„Það gerir mig svo hamingju-
sama, að þér skuli verða þetta
ljóst. Saint finn eg ekki til
xieinnar gremju yfir þessafi
varúð þinni, sem er svo auð-
skilin.“
„En óþörf þegar þú átt i
hlut, þú sem ert tryggðin og
þagmælskan lioldi ldædd. Sjáðu,
elskan mhi.“ Hann breiddi úr
einu landabi’éfanna, sem liann
hélt á, og lagði það á boi’ðið.
Hún sá að um það þvert og endi-
langt var dreginn fjöldi rauðra
lina, en hingað og þangað voru
örvar, krossar og önnur merki,
sem vafalaust voru útskýrð með
því, er var skrifað á rendur
bréfsins. En hann tók af henni
ómakið við að lesa það.
„Það er hérna“, sagði hann og
benti með vísifingrinum á stað
á landabréfinu, „í Montaigu,
sem við setjum upp aðalbæki-
stöðvar okkar. Þar, langt inni i
Bocage-héi-aði, ættum við að
vera tiltölulega óhult fyrst um
sinn. Því að Kléber er ekki svo
hvatvís, að hann liætti sér til
svo torsótts staðar. En svo ger-
uin við skyndiútnásir eins og
örvarnar sýna, i noi’ður til
Clisson, þarna til Tiffauges,
hérna til St. Fulgent og í suður
til Belleville.“
Hann þagnaði og leit á liana.
Augu hennar glömpuðu, eins og
hún liefði sótthita, og liún var
náföl. Ánægjubi’os fæi’ðist um
varir hans. „Þessi brottflutn-
ingur frá Legé er blekking. Það
er leyndarmálið mesta. Það er
til þess að lokka Kléber í gildru.
Hann girnist þessa borg, því að
ef hann hefði hana á valdi sinu,
ásamt La Roche Guyon, þá
varnaði hann okkur vegarins til
sjávar og gæti stöðvað alla lið-
veizlu, sem okkur gæti box-izt
þaðan. Þegar hann fær njósn af
brottför. okkar, mun lxann láta
sér nægja að senda hingað litið
lið — tvær eða þi’jár þúsundir
nxanna — til þess að taka hana.
Það lið stefnh’ behxt i glötunhxa.
Þvi að við skiljum helnxing stcxr-
skotahðsins eftir hér og seint i
kveld mun Camponniére fara
á laun með fimm þúsund manna
lið til borgarinnar, til þess að
hiða komu lxinna bláu. Þegai’
búið vei’ður að veikja aðstöðu
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin Hambonj h.f.
GLEÐILEG JÓL!
óskar öllum
BLÓM & ÁVEXTIR.
GLEÐILEG JÓL!
A ð al s I ö d i n,
Sími 1383.
Óskum öllum
GLEÐILEGRA JÓLA
Jón Björnsson & Co.
Verzlunin Björn Kristjánsson.