Vísir - 24.12.1941, Síða 40

40
.TÓLABLAÐ VÍSIS
Eftir veturinn
kemur sumarið..
Hafið þér athugað, að ef stríðið heldur
áfram n æ s t a sumar, getið þér ekki ferð-
ast til útlanda í sumarleyfinu.
En enginn þarf að vera í vandræðum
samt, nóg er til af fögrum stöðum hér á
landi og strandferðaskipin flytja yður
á allar helztu hafnirnar kringum alit land.
Munið hinar hentugu ferðir strandferða-
skipanna vetur og sumar.
Skipaútgerð ríkisins
mönnum sínum nýkomnum frá
útlöndum og auðugum af fé.
Jólafögnuðir þessir fóru venju-
lega fram í veitingahúsunum
„Grand Cliáteaubriand“ og
„Univers“, og veitingastúlkurn-
ar voru þegar búnar að leggja
á borðið, lil að allt væri reiðu-
búið, þegar gestirnir kæniu.
Daginn eftir — á jóladaginn —
var ákveðið að konurnar færu
með eiginmenn sína í heimsókn-
ir, og loks á annan í jólum ætl-
uðu þær að halda lieim til Ros-
coff og enda hátíðahöldin þar.
Þessi jólahátíð kaupmanna-
frúnna frá Roscoff var aðalum-
ræðuefni þeirra alll árið og ent-
ist að jafnaði frá jólum til jóla.
Þetta voru gleðiríkir dagar,
lausir við áhyggjur og strit;
mennirnir voru ánægðir að vera
komnir heim, þeir Ilöfðu frá
mörgu að segja, og komu auk
þess færandi hendi með dýrind-
is djásn úr happasælli för. Það
var ekki nein furða þótt þær
hlökkuðu til jólanna.
Myrkrið skall á tveim klukku-
stundum fyrir lokunartíma
sölubúða. En það var ekki nátt-
myrkur eingöngu, heldur skall
á myrkursþoka. Og þokan hlaut
að verða skipinu svo mikill far-
artálmi, að það kæmist' ekki
með neinu móti í höfn. Innsigl-
ingin var tæp —- það mátti ekki
neinu muna — og í óveðri, nátt-
myrkri og þoku gat engum lif-
andi manni komið til hugar að
freista þess að komast inn í
höfnina.
Um miðnætti létti þokunni
svo, að úti fyrir Englandsálnum
sást stórt hafskip liggja fyrir
fullum ljósum. Fólk bjóst við
því, að „Hilda“ lægi þar fyrir
akkerum, þvi enda ]>ótt það
væri fífldirfska, þá báru menn
traust til skipstjórans, og vissu,
að hann þekkti innsiglinguna,
rifin og skerin, eins vel og hann
þekkti stofurnar i sínu eigin
húsi. Það gat varla leikið neinn
vafi á þvi, að „Hilda“ kærni inn
i höfnina með morgunsárinu,
og þá var nægur tími til að halda
jólin hátiðleg.
Það var þó eitthvað, sem ekki
fékk friðað eiginkonur lauksal-
anna, sem áttu menn sína lifi í
skipinu. Um kvöldið, þegar þær
voru á Ieið til guðsþjónustunn-
ar, sáu þær grilla lit i Ijósin á
skipinu. En það. sem gerði þær
órólegar var það. að þeim sýnd-
ist eins og fleiri ljós væru á skip-
mu. en eðlilegt var. fil að lýsa
upp skipið. Þar að auki sýndisl
þeim ljósin hreyfast með í-
skyggilegum hraða eftir þilfar-
inu. Utan af hafnargarðinum
höfðu verið send Ijósaslceyti til
,.HiIdu“ pg þeipT var spinstund-
is svarað með tuttugu ljósa-
skeytum, hverju á fætur öðru.
Þau áttu sennilega að tákna;
Gleðileg jól.
HEILÖG BRÆÐI.
Ef til vill voru margir far-
þegar á skipinu, þar á meðal
eitthvað af heldri konum ensk-
um, sem eyddu jólunum yfir á
frönsku ströndinni, sér til upp-
lyftingar í fábreytinu heima.
Og það gat verið þeirra vegna,
að einhverju leyti, að lauksal-
arnir frönsku vorií ekki að flýta
sér neitt i land. Eða hversu á-
..nægjulegl hlaut það ekki að
vera, að mega einu sinni eiga
jólin sin sjálfur og án allrar í-
hlutunar eiginkvennanna? Nú,
en hvað sem þessu leið, var úr-
skurðarvaklið þó ekki í Iiöndun-
um á farþegunum sjálfum,
heldur urðu þeir að fá leyfi
Gregory’s skipstjóra, ef þau
vildii skemmta sér úti á hafi —
laukkaupmennirnir frá Roscoff
og hefðarmeyjarnar ríku frá
Englandi.
Töfrum hinnar himnesku
hljómlistar né fjálgleik bænar-
innar liafði ekki lekizl að friða
könurnar í Saint-Malo, er þær
gengu i þyrpingu út úr upphil-
aðri kirkjunni undir útgöngu-
laginu, sem bergmálaði í víð-
áttumikilli steinhvelfingu kirkj-
unnar. Úti var nístandi nepja.
Það var skollin á kafaldshríð í
stað þoku og regns.
En þrátt fyrir þetla lögðu
fleslir Iykkju á leið sína, til að
vita hvorl þeir gætu ekki greinl
Hildu einhvcrsstaðar i gegnum
náttmyrkrið og kafaldið. Haf-
ið var í æstu róli og öldurnar
drundu hræðilega upp við
ströndina. — Og þó heyrðu kon-
urnar slög sins eigin lijarta,
sem barðist í brjósti þeirra, svo
hátt, að það gnæfði yfir storm-
gnýinn og brimhljóðið. Þær
gátu greint, er þær rýndu í veðr-
ið, að Ijósin á þilfari skipsins
voru færri en áður. En unga
fólkið, sem slegizt hafði í sam-
fylgdina með þeim, var áhyggju-
laust með öllu, og óskaði þess af
lieilum hug, að það væri komið
út í skip, til að skemmta sér.—
þar hlyti að vera fjör í tuskun-
um þetta kvöld.
Svo skildist fólkið að, og hver
hélt heim til sín. En konur lauk-
salanna frá Roscoff tóku gleði
sina ckki aftur — jafnvel þó þær
kæmu inn í upplýsta og ljópi-
aða veizlusali gistihúsanna. Ó-
veðrið lá i loftiuu, þeir skyldu
fá að heyra það — eigipmenn-
irnir — þegar þeir kæmu i land,
hvað það gilti, að láta konur sin-
ar híða kvíðafullar i landi ámeð-
an þeir drykkju sig ölvaða og