Vísir - 24.12.1941, Síða 55

JÓLABLAÐ VÍSIS
55
þá gert, meira en svo, að þeir
gleyma fæðingardegi hans. —
Það gerir þeim engan mun! En
með mig, sem mundi hátíðisdag
lmns og gerðist málsvari lians,
án þess að eg þó vissi mig eiga
honum nokkuð gott upp að
unna,-----með mig er alll öðru
máli að gegna, sökum þess að eg
er ekki annað en heimsk tröll-
kona! —
Henni létti heldur, er hún
hafði gefið slcapi sínu þannig
nokkra útrás. Sankti-Pétur
þagði um hríð, en svipur lians
sýndi, að hann var alvarlega
móðgaður, þó hann virtist ekki
viss um á hvern liátt vopnin
yrðu bezt snúin úr greipum
tröllkvendis þessa.
— Gleymi fæðingardegi hans,
-----livaða fjarstæða! Eg veit
ekki betur en að,------—
— Nei, þú veizt ekki betur, —
greip tröllkonan fram i fvrir
honum, — því þú veizt ekki
neitt! — En eg veit um það, sem
eg segi, þó eg sé tröllkona. —
Sankti-Pétur sótti í sig veðr-
ið. Hann leit hvössum en þó ró-
iegum augum til tröllkonunnar
og mælti í djúpum og alvarleg-
um róm:
— Eg býst ekki við, að þér sé
fyllilega ljóst tröllkona góð,
liversu alvarlegum og þungum
sökum þú berð mennina. — Já,
ekki aðeins þá, heldur og mig
einnig, því vitanlega er það
skýlda mín, að fylgjast með
öllu þeirra framferði. —
En tröllkonan hafði tekið það
mikinn þráa að erfðum frá ætl
sinni, að hún var ekki af balci
dotlin þó Sankti-Pétur byrsti sig
nokkuð. — Þá skyldu hefir þú
rækt laglega, fyrst þú ert þar
um ófróðari fávitrum tröllum.
— svaraði hún storkandi.
Þetta varð Sankti-Pétri of-
raun að þola. — Nú er meira en
nóg talað, tröllkvendi, •— æpti
hann og var hinn æfasti.
Slíkt og þvílíkt læl eg engan
-mér bjóða. Nú fer eg samstund-
is skemmstu leið til jarðar og
athuga málin nánar. Þú getur
slegist í för með mér, svo þú
hafir ekki siðar ástæðu til að
draga dómsniðurstöður mínar í
efa. — Og fari svo sem eg vona,
—-og um leið leit hann ógnandi
’augnaráði til tröllkonunnar úr
Vonarskarði, — að ásakanir
þínar reynist rakalausar, — þá
skalt þú næst leita annara leiða
en þeirra, sem hingað liggja. —
— En komist þú að raun um,
að eg hafi með rétt mál farið, —
hvað þá? — spurði hún, stað-
ráðin í að nola sér hvert minnsta
tækifæri til þess ýtrasta.
— Það getum við athugað
þegar þar að kemur, — svaraði
Sankti-Pétur þurrlega.
— En nú verð eg að finna
mér veltlinga. Já og trefil verð
eg vist lika að taka með. Eg er
ekki samur til ferðalaga nú og
eg var hér áður fyrr meir. — Á
meðan eg var og hét.-----------
III.
Sankti-Pétur og tröllkonan
voru á heimleið úr ferð sinni til
jarðarinnar, — það er að segja,
Sankti-Pétur var á heimleið.
Tröllkonan var enn í fvlgd með
honum, — en hvort hún var á
leið til sinna endanlegu heim-
kynna eða ekki, það var henni
enn með öllu ókunnugt um.
Þau héldu yfir bakkana og
upp brekkuna; heim að bænum.
Sankti-Pétur var fámæltur og
þungur i spori; tröllkonan var
aftur á móti mjög glöð í bragði
og létt í hreyfingum. Það var
auðsjáanlega sökum hæversku,
að hún hélt sig að baki Sanldi-
Péturs, en greip ekki til spretts
fram úr lionum, upp brekkuna,
sem hún þó virtist vera lil í.
Þau gengu nú heim hlaðið.
Allt var þar i sömu skorðum og
þegar þau fóru. Heimaln-
ingurinn kom þjótandi á móti
þeim fyrir skemmuhornið;
hann kumraði vingjarnlega við
Sankti-Pétri, en hann lézt ekki
verða hans var. ‘Við það vildi
heimalningurinn ekki sætta sig,
hann hnyllti húsbónda sinn of-
ur vingjarnlega aftan i kálfann
með öðrum hnífli sínum, til
þess að vekja á sér þá eftirtekt,
sem liann þóttist eiga heimtingu
á. En Sankti-Pétur var ekki i
neinu leikaraskapi þessa stund-
ina, og eini eftirtektarvotturinn,
sem heimalningurinn hlaut, var
snöggur vettlingssnoppungur.
Hann móðgaðist stórlega sem
vonlegt var og lét þykkju sína
bitna þunglega á hnésbótum
tröllkonunnar.
Flekkótti seppinn stökk ofan
úr bæjarsundinu og hugðist
sýna gleði sína yfir heimkomu
húsbóndans með ástúðlegu
flaðri og feginsgelti. En er hann
varð skaplvndis hans var, setti
hann upp hundssvip, labbaði
ólundarlega nokkur skref í
humáll á eftir þeim, athugaði
því næst eina hlaðhelluna mjög
gaumgæfilega sem hún væri
sérkennilegasta fyrirbrigði og
lagðist siðan á hana, eftir að
liafa snúið sér í hring nokkur-
um sinnum. Þá varð hann þess
allt i einu var, að önnur aftur-
löpp hans var ekki svo hrein
sem skyldi og tók þvi að þvo
hana af kappi.
Sankti Pétur hélt rakleitt inn
i bæ, en leit þó um leið þannig
til tröllkonunnar, að hún skildi
það, sem hann ætlaðist til að
hún gengi inn með honum.
Er þau komu inn i baðstof-
una, bauð hann henni til sætis
á rúmið með glitofnu ábreið-
unni, en tók sjálfur að ganga
um gólf með hendur lagðar á
bak aftur. Svo þungt var honum
í skapi, að hvorki gætti liann
þess, að taka af sér prjónatref-
ilinn eða loðhúfuna. Þannig
leið löng stund.
Tröllkonuna setti einnig
hugsi. Hún hafði séð og heyrt
svo margt og mikið á þessu
langa ferðalagi, að hún var alls
ekki viss um að sér mundi end-
ast eilífðin til að skilja það. En