Vísir - 24.12.1941, Qupperneq 57

JÓLABLAÐ VÍSIS
57
F Y R I R B Ö R N I N
KOLBRÚN: Di ftttlnn^ar
örlagaiina.
Sigga litla sat sleinþegjandi
út viÖ gluggann og horfði á
tunglsgeislana seni dönsuðu
fram og aftur um snjóbreiðuna.
Það var svo skrítið, það
minnti á álfana sem æfintýrin
sögðu fró, álfana sem dönsuðu
jóladans'A. kristaltærum svell-
fleti í konungshöllinni í Huldu-
ldettum.
Bráðum voru jólin komin.
Siggu þótti vænl um jólin, þau
voru henni dásamlegur við-
hurður, sem gerðist á hverju
ári, kom í svartasta skammdeg-
inu með ljós og fögnuð, jólatré
og söng — og á jólunum urðu
allir góðir og viidu gera sitt lil
þess að jólin gætu orðið gleðileg
jól. Þannig voru jólin sem Sigga
titla þelckti.
Það var einmitt þelta sem
hún var að tiugsá um: Mamma
hennar hafði sagt að allir ættu
að hugsa um að gera sitt til þess
að jólin gætu orðið gleðileg.
Mannna —■ hún gerði auðvitað
alltaf mest til þess að jólin yrðu
góð og hátiðleg,. hún var alltaf
glöð og brosandi á jólunum,
hún sagði líka að það væri jóta-
gleðin, að gleðja aðra.
A rúminu gegnt uppgöngunni
sat gamla konan, Albertína.
Hún hafði komið á lieimilið
um tiaustið, lireppurinn hafði
komið henni þarna fyrir.
Siggu slóð stuggur af þessari
gömlu konu, fyrsl og fremst af
þessu hræðilega langa nafni,
sem líka var svo óþjálft að
nefna, og svo af því live gamla
konan var þögul og vonskuleg
á svipinn.
Svona var liún alltaf, svaraði
reyndar ekki ónotalega ef á
liana var yrt, en talaði sjaldan
við neinn að fyrra hragði.
Sigga þorði atdrei að skipta
sér af henni, en ])ó fannst henni
að einmilt fyrir Albertínu gömln
þvrfti hún að sækja gleðileg jól.
Hún vildi gjarnan gleðja Al-
bertinu gömlu, silja hjá henni,
tala við tiana og biðja hana að
segja sér sögur, því hún hlaul
að kunna margar sögur, hún var
<,rn cnniul,
Og hún vildi lika gjarnan
hugga Iiana þegar itla lá á henni,
því henni leið visl illa stundum.
Það hlaut að vera þessvegna, að
þún grét oft þegar hún VfU’
að lesa í bókinni sem hún
geymdi vanalega undir koddan-
um sinum.
Það var stór bók og undar-
legir stafir í henni, Sigga kunni
að lesa, en þetla voru engir vana-
tegir bókstafir, enda sýndist
Siggu að Albeutína gamla læsi
alls ekki neitt, lieldm’ rýndi i
bókina á sama stað og flelli
aldrei blaði.
Og svo hrundu tár niður á
bókina.
Sigga vissi ekki hversvegna
hún grét, en lienni þótti það
leiðinlegt, hún fann alltaf sárt
til með þeim sem hún liélt að
liði illa. En það var bara svo
skritið að þó Albertína gamla
sæti þarna á rúminu, þá var eins
og hún væri svo langt í burtu,
að Sigga gæti ekki komizt eins
nærri henni og henni fannst við
þurfa, til þess að hún gæti reynt
að liugga hana. Svona var allt
skrítið.
En þó voru tvær aðrar mann-
eskjur sem liún luigsaði oftar
um í sambandi við jólin.
Það voru þau Helga syslir
hennar og Hörður í Auslur-
bænum.
Þau, sem alltaf liöfðu verið
svo yndisléga kát og góð, og
alllaf saman þegar þau gátu —
þangað til í liaust.
Allt í einu voru þau liætt að
tala saman, hætl að brosa þegar
þau mættust snögglega og' horf-
ast í augu með þessum undar-
lega svip, þegar þau liéldu að
aðrir tækju elcki eftir því.
Þau voru líka hætt að hlæja.
Hetga var raunar kát þegar
geslir komu og oft við mömmu
og pabba, en þegar hún var ein
raulaði hún raunaleg lög og var
svo döþur á svipinn.
Hún tiafði lika einu sinni,
þegar túnið var þakið grænu
grasi, gullnum sóleyjum og sak-
teysislega livítum smára, já þá
liafði hún hvíslað þvi að Siggu
litlu að sér þætti ekki eins vænt
um nokkra lifandi manneskju
og Hörð.
En livað var þá að? Sigga
litla var búin að hugsa mikið
um þetta en gat ekkert svar
fengið. Hún var nú lika barn,
ekki fullra tíu ára ennþá, og hún
vissi langtum fleira nú en fyrir
ári síðan. En þetta vissi hún
ekki:
Hversvegna þau höfðu orðið
ósátt?
Hún hljóp stundum í rökkr-
inu út í Austurbæ og bað Þór-
unni gömlu að segja sér sögu,
en ef Iiún var að sinna litlu
börnunum, systurbörnum Harð-
ar, þá Jaumaðist Sigga út úr bað-
stofunni og fram i „litlu stof-
una“, þar sem Hörður sat þá
vanalega og reykti pípu sína.
Siggu þótti ofurvænt um Iiörð,
hann var svo góður, talaði við
liana eins og þau væru jafnaldr-
ar og sagði henni stundum sög-
ur.
Hann átti líka fiðlu og kunni
að leika á liana. Það var dásam-
legast af öllu sem Sigga hafði
heyrt æða séð.
Hann hafði svo oft leikið á
fiðluna fj'rir þær syslurnar,
þarna i „litlu stofunni" en nú
kom aldrei fyrir að hann snerti
fiðluna sína nema þegar Sigga
litla bað hann með sínum blíð-
asla rómi, „að spila nú fyrir sig
bara eitt lag — kannske tvö“.
Hann var lika alltaf alvöru-
gefinn og dapur, og Sigga var
viss um að það væri vegna þess
að Helga kom ekki til hans eins
og áður.
En nú ællaði Sigga titla að
gera dálítið sem enginn vissi
um.
Hún ætlaði að gera silt til þess
að auka jólagleðina. Hún leit
hálf-fehnturslega yfir á rúmið
til Albertínu gömlu og svo aft-
ur út um gluggann á tungls-
geislana sem dönsuðu um snjó-
inn. Ef hún sjálf væri svona lítill
og léttur geisli sem dansaði og
bæri birtu á jörðina þar sem
hún færi.
Helga systir hennar sat við
hliðina á henni og horfði út i
rökkrið í baðstofunni, og augu
hennar virtust svo stór og dökk
vegna myrkursins.
„Vertu hara róleg, Helga mín,
litla systir skal laga þetta allt
saman“, liugsaði Sigga móður-
lega. En þó var hún ekki sann-
trúuð á að það gæti teldzt. —
Um kvöldið þegar þær syst-
urnar voru háttaðar spurði liún
lágt: „Helga mín, mannstu hvað
þú sagðir einu sinni í sumar?“
„Eg veit ekki hvað þú átt
við,“ svaraði Helga annars hug-
ar undan sænginni.
Hvernig átti lienni að detta
það i hug? Ekki vissi hún að
hjarta Siggu litlu barðist eins og
það ætlaði út úr brjóstinu. Ennú
var að hröklcva eða stökkva.
„Um hann Ilörð, þú sagðir að
þér þætti lang-langvænst um
hann af öllum, vænna en um
pabba og mömmu eða mig,“
hvíslaði Sigga og varð sterk af
hugsuninni um að hafa þó kom-
ist svo langt í framkvæmdum
l>essa umfangsmikla vei’kefnis.
„Sagði eg það?“ Hödd Helgu
var óvanalega hrjúf.
„Já, þú sagðir það. En af
hverju ertu þá svona vond við
hann núna? Þykir þé- kannske
15
Þegar þau löbbuSu suður túnið, gat hún ekki varizt sárri gremju
við þessa vondu ófreskju, sem Helga hafði talað nni, dutthinga
örlaganna,