Vísir - 24.12.1941, Qupperneq 68

G8
JÓLABLAÐ VÍSIS
að kalla á lækna og sáraum-
búðir!
En 'eins og eg hefi sagt ykkur,
þá líkar mér einkar vel listræn
meðferð andlitsfarðans og það
er fullvíst, að smekkleg andlits-
fegrun getur bæði verið augna-
gaman og bragðbætir. En flest-
ar ykkar — því miður of marg-
ar - eru vita smekklausar á
meðferð andlitsfar^ns og' ann-
arar snyrtivöru. Þið makið jrkk-
ur út eins og málaðar trébrúð-
ur í öllum regnbogans litum,
— tízkubrúður, sem ldjóta fyrr
en síðar að missa liylli karl-
mannanna.
Það, sem eg sakna, er að ykk-
ar innri maður komi einhvers-
staðar í ljós — eðlilegt, óþving-
að viðmót — blíða — glaðlyndi
— skilningur.
Eitt cr það einnig, sem eg er
löngu orðinn leiður á, en það
er sú staðbæfing, að þið kaup-
ið ykkur ekki kjóla til þess
að geðjast karlmönnunum
eða sjálfum ykkur, heldur til
jjess að keppa við stallsystur
ykkar í klæðaburði! — Hvemig
slendur á þvi, að þið látið alltaf
sem ekkert sé, ef stallsjrstirin
stendur sig betur í þessum. efn-
um? Ilversvegna hressið þið
ekki upp ‘ á sálina og andlits-
drættina og brosið, ef þið viljið
viðui’kenna yfirburði stallsyst-
urinnar? — Það gæti hugsast,
að hún svaraði með brosi, og
ykkur mundi báðum blýna um
hjartaræturnar við það. — Ef
slík hlýja — þótt aðeins væri
augnablik — gæti brotizt gegn-
um stálgrímu tízkunnar, myndi
hún gera miklu meira gagn,
heldur en nokkurt það liörunds-
,,vitamin“, sem snyrtivöruverzl-
animar hafa á boðstólum.
Að lokum þetta: Er ekki tími
til kominn að þið skiljið eftir
heiiiia snyrtivörufarangurinn,
sem þið takið með ykkur hvar
scm þið eruð og hvert sem þið
farið — jafnvel við matborðið.
Ilættið þessu og reynið nú einu
sinni að hrista af ykkur tízku-
viðjarnar — fellið grímuna og
Jeyfið glaðlegu brosi að leika
uin varir ykkar — gefið okkur
tækifæri lil þess að sjá hvernig
þið eruð í raun og veru —
hversu aðlaðandi og dásamleg-
ar þið getið verið, þegar duft-
kústurinn og farðadósin gleym-
ist.
Þær ykkar, sem mesl og í’jöl-
skrúðugast eru málaðar, hafið
flesta gallana að hylja, — og má
það vera karlmönnunum ræki-
leg aðvörun. — Munið það!
(Þýtt úr Vogue og lítilsliáttar
stytt.)
Hcyrt í
san maklií bb.
„Sástu kjólinn, sem liún
Bibba var í á Borginni í gær-
kveldi ?“ '
„Þennan rauða gasalega?“
„Sá v a r púkó.“
„Hvar uppdrífur manneskj-
an þessar druslur?“
„En hún Sigga í sætum.“
„Já, Guð, hann er frá Ame-
riku.“
„Þú lýgur.“
„Hann er agalega raffó.“
„Alveg draumur.“
„Tókuð þið eftir hattinum á
stelpunni hjá súlunni hjá dyr-
unum, með slörinu og blómun-
um?“
„Sá var nú f li 11.“
„Nei, finnst yltkur það? Mér
fannst bann eitthvað svo exó-
tískur.“
„Ekki á h e n n i með þetta
nef og þessar tennur.“
„Er hún m,eð góm?“
„En refurinn, sem hún hafði.“
„Hann var nú eins og köttur,
sem götuvaltarinn hafði slysast
á.“ —
„Stelpur, hafið þið séð nýju
skóna inína?“
„Guð, hvað þeir eru lekkrir.“
„En sniðugir hælar.“
„Er ekki draumur að vera i
þeim ?“
„Ægilega smart.“
„Lofaðu mér að máta.“
„Góða, þú hefir mildu stærri
fætur en ég.“
„Amerískir?“
„Þeir eru íslenzkir.“
„Oj bara, þá fer nú glansinn
af þeim,.“
„Ó!“
„Hvað? Hvað?“
„Eg rak vitlausa beinið i.“
„Guð er það svo sárt.“
„Segðu þetta ekki.“
„Æ, .Teremías. Úh!“
„Ó, ó-ó —- ó-ó!“
Hvernig er það með yklcur,
stúlkur mínar? Talið þið slíka
„íslenzku“? Þegar þið sjáið
þetla á prenti, getur ykkur varla
dulizt, liversu heimskulegt það
er, að taka sér svona orð í
munn, þó að sumurn stelpu-
kjánum finnist það „smart“.
Talið hreina og fallega íslenzku
og þið sjálfar verðið ennþá fall-
egri og eigulegri í augum pilt-
anna.
allt
sem
yður
van-
hagar
um.
Leitið tilbeða og
sannfærist.

Fól a gspreo I siniði n n h,f,