Vísir - 24.12.1942, Side 8

8
J ÓLABLAÐ VlSlS
Kolumbus gaf þeim festar úr marglitu gleri og skreyttu eyjarskeggjar
sig þegar meÖ þeim.
var viss um, a'ð þetta væri tilgangslaust, og ej- kvöld var komið
var Pinta, skip Pinzons, komið á sinn stað i flotanum og ekkerl
hafði sézt nema meira þang seni flaut á sjónum.
Kolumbusi var ljóst, að Pinzon áformaði að verða fyrstur í þessu
kapphlaupi — og nota aðstöðu sína eflir mætti til þess að mata
krókinn. Ivolumbus hafði frá upphafi vitað livað fyrir Pinzon
vakti. Tvívegis hafði Pinzon látið lileypa af skoti úr fallbyssu, til
merkis um, að land væri í augsýn. En i livorugt skiptið reyndist
það rétt.
Loks rann upp sá dagur, er skipunum hafði verið siglt 750 sjó-
mílur, en hvergi sást land. Mikill urgur var í liðinu, en þó var ekki
um samblástur að ræða. Pinzon stakk upp á að hengja „6—7
þoi'para“, en Kolumbus lcom i veg fyrir það. Hann vildi ekki að
neitt gerðist, sem kæmi í veg fyrir áform Iians, að komast sjóleiðis
til Indlands.
Loks virtist gæfan þeim hliðholl. Trjágrein með útsprungnuin
rósum á flaut fram hjá skipinu. Þetta glæddi vonir ]>eirra og eng-
um varð nú svefnsamt. Þetta var að kveldi þess 11. október. Kol-
umbus stóð í stýrishúsinu á Santa Maria. Um klukkan tvö um
nóttina sá hann Ijós niðri við sjöndeildarhringinn. Það virlist
hverfa annað veifið en sást alltaf aftur og aftur.
Land, land!
Menn hrópuðu einum munni: Land, land!
Menn réðuLsér ekki fyrir fögnuði, eftir sex vikna bið og kvíða.
Sumir krupu á kné og þökkuðu guði, aðrir grétu, enn aðrir æptu,
dönsuðu og létu skringilátum. Vinbirgðir voru sóttar i forðabúr
skipanna, hljóðfærin tekin og slegið upp fagnaði. Og því nær sem
dró morgni þvi betur kom hið nýja land í Ijós — hið nýja land
gróðri þakið.
Þegar nær kom sáu þeir nakta menn og konur á ströndinni.
Lýður þessi virtist allæstur, menn ýmist hentu sér i sjóinn með
skvampi miklu eða gösluðu i land. Akkerum var varpað og bátar
settir á flot og róið til lands. Valið lið var sent á land og báru menn
sín beztu klæði og ekld gleymdist að hafa glysvarning meðferðis.
Kolumbus Iiafði klæðsl fötum gerðum úr dýrindis flaueli og bar
hann konungsfánann. Hann steig f.yrstur á land og þar næst liinir
tveir skipherrarnir. Þegar Kolumbus hafði sligið fótum á hið
nýja land kraup hann a kné og þakkaði guði skjálfandi röddu leið-
sögn hans. Allir aðrir krunu á kné eóða stimd á manniansri strö^ö-
inni, þvi að hinn nakti lýður hafði lagt á flótta og faldi sig meðal
Funjií|fln$ skammt frá fjöruflfli, Landgöngusveitin gekk þá með
Kolumbus í farabroddi upp á sináhæð og þar lýsti Kolumbus því
hátíðlega yfir, að landið væri lagt undir konung og drottningu
Spánar.
Samkvæml samkomulaginu var hann nú titlaður Don Kolum-
bus og yfirflotaforingi á Atlantshafi.
Eyjarskeggjar hertu nú upp hugann og færðu sig nær, þvi að
aðkomumennirnir brostu til þeirra, og hugðu eyjarskeggjar því,
að þeir þyrftu ekkert að óttast. Iíolumbus benti sumum þeirra að
koma nær og þeir þyrptust kringum hann og skoðuðu skartklæðn-
að hans af mikilli forvitni. Sjálfur segir hann svo frá:
„Eg gaf þeim rauðár húfur, festar úr lituðum glerjum, og aðra
verðlitla en skartlega hluti. Þeir settu feátarnar þegar um háls
sér og þeir voru af hjarta þakklátir. Þeir virtust snauðir, en það
lítið sem þeir liöfðu stóð okkur til boða. Alíir, konur sem karlar,
voru alls naktir. Eg sá engan, hvorki karl eða konu, sem virtist
eldri en þrjátíu ára. Allir voru vel byggðir, hraustlegir og alúðlegir
á svip. Enginn bar vopn, en karlmennirnir skoðuðu daggarð minn
og handléku af nokkurri forvitni, og vöruðu sig ekki á því, að
eggin var beitt“.
Frá þessu segir Kolumbus ilarlega í minnisbókum sinum, frá
þessu og öðru, sem gerðist liinn sögulega dag, 12. október 1492,
er menn hins gajnla heims i fyrsta sinni komust i kynni við íbúa
hins nýja lieims — Vesturálfu.
Örlagadísirnar krýndu Kristófer Kolumbus tvívegis, í annað
skiptið settu þær lárviðarsveig á liöfuð lians, i liitt skiptið þyrni-
kórónu.
Gísli H. Erlendsson:
Tunglskin.
Silfurskin ár sinni hæð
sveipar höf og grundir;
hníga rótt úr húmsins æð
hljóðar næturstundir.
Bjarma slær á breiða strönd,
blikar skyggður lögur.
Kveikir á mána kvöldsins liöird
köld, en perlu-fögur.
Á ferd í byl
ti'
Áir neyð á enni fjalls
ein í leiði svölu,
upp á heiði heljardals
hefur greiðasölu.
Fyrsti snjór
Veðrajór um veginn fór,
vestansjór um fjörðu,
féll í stórum flyksukór
fyrsti snjór á jörðu.
Vetrarkvöld
Út í veldin víð og blá
vetrarkveldin stara,
himinfeldi heiðum á
hnattaeldinn skara.
Rökkurfingur rýma hljótt
röðuldyngju bratta,
ipánakyngi mögnuð nótt
mætir á þingi hnatta,