Vísir - 24.12.1942, Side 18

18
JÓLABLAÐ VlSIS
Á DREKAVEIÐUM
I MEXIKÓ.
64-tL\
Daní&í 'P.
I W. Johnson, hinn frægi villi-
dýrasali, var að kvarta um
það, hve drekar væri af skorn-
um skammti. „Við fengum
venjulega allmikið af þeim frá
fjallahéruðunum í Suður-Mexí-
kó“, sagði hann við mig og konu
mína. „En á þessu ári hefir ver-
ið svo mikil hræðsla við bylt-
ingu, að það er næstum ógern-
ingur að fá sendingu. Eg get
samt ekki álasað veiðimönnun--
um. Starf þeirra er alveg nógu
erfitt, þó.að það bætist ekki of-
an á, að þeir þurfi að vera að
hafa áhyggjur af stjórnmálum.“
„Eg hafði enga hugmynd um
það, að drekar væri til, herra
Johnson“, sagði konan min, en
hún sagði það í þeim tón, að það
var ljóst, að hún var hætt að
láta nokkurn skapaðan hlut
koma sér á óvart. Við vorum
varla búin að vera þrjá mánuði
i hjónabandi, en þó að sambúð
okkár væri ekki orðin lengri,
hafði hún samt séð mörg ein-
kennileg og dásamleg dýr flutt
heim til okkar í kössum, eða
gægjast framan í hana upp úr
baðkerinu á morgnana. Eg gerði
mér það til dundurs, að eignast
og ljósmynda einkennileg dýr,
og einn kunningja minna hafði
sagt um það, að menn þyrftu
ekki annað en koma heim til
mín, til þess að fá allar tegundir
af deliríum tremens.
Johnson hló. „Það, sem við
dýrakaupmenn köllum dreka,
eru liinar risavöxnu suður-amer-
isku eðlur, sem heita iguanas.
Nafnið á lika vel við. Sumar af
þessum eðlum verða allt að 6
fet á lengfl og þær eru ótrú-
lega herskáar. Þær eru fótlivat-
ar á við kanínur og eru eins
sterkar í kjaftinum og bolabit-
ar. Hinir innbomu segja, að það
sé aðeins fuglar, sem geti farið
hraðar yfir en þær.“
„Hversvegna ferðu þá ekki
með einhvern af fálkunum þín-
um og reynir að veiða dreka
m,eð honum, Dan?“ spurði kon-
an min.
Við Johnson hlóum og hrist-
um höfuðin. Eg hefi miklar
mætur á dýraveiðum með fálk-
um og hefi átt veiðifálka í mörg
ár. Kunningi minn og eg vor-
uro eitt sinn uppi i fjöllum
Wyoming-fylkis og veiddum
með dúfufállíum. Man eg eftir
því, hvernig fálki, sem vóg að-
eins tvö pund, hremmdi tíu
punda kanínu og hélt henni
fastri, svo að hún gat sig ekki
hreyft. En eg vissi, að sá fálki
var ekki til, sem þyrði að leggja„
til atlögu við þessa ægilegu
dreka, því að þeir vom jafnvel
hættulegir andstæðingar mönn-
um.
„Júlía, eg er liræddur um að
dúfufálkarnir mínir yrðu að
lúta í lægra haldi þar“, sagði eg
við konuna mina. „Eg hefi séð
þessa dreka bíta í spítu. Þeir
loka bara munninum og enginn
máttur á jörðu getur fengið þá
til að losa um takið. Eini fugl-
inn, sem gæti eitthvað gegn
þeim, mundi vera örn."
„Jæja,“ svaraði Júlía með
kvenlegri rökvísi, „hvers vegna
aflarðu þér þá ekki arnar?“
Við hlóum aftur, en þessi
orð Júlíu urðu til þess, að eg
fór að liugsa málið frá þessari
hlið. Við fyrstu athugun virtht
þetta alveg óframkvæmanlegl.
Ernir eru stærstu ránfuglar
jarðarinnar, sterkastir og erfið-
astir viðfangs. Aðeins tiltölulega
fáir hafa verið tamdir, meira
að segja á miðöldum, þegar
fálkaveiðar voru mesta íþrótt
höfðingjanna. Þeir, sem hafa
verið „mannaðir“, eins og það
heitir á máli veiðimanna, hafa
næstum allir verið teknir ungir,
þegar þeir voru nýskriðnir úr
eggjunum. En árið var of áliðið
til þess að við gætum náð emi
á þann hátt. Þetta táknaði
hvorki meira né minna en það,
að við Júlia mundum verða að
afla okkur fullorðins fugls, aka
með hann fimm þúsund kíló-
metra í bíl til Suður-Mexíkó,
fara með hann á hestbaki upp i
fjöllin, kenna honum að veiða
þessa grimmu dreka og fara
. svo sömu leið.til baka — með
drekana að auki. Það er óþarfi
að taka það fram, að þetta var
afrek, sem engxim hafði urmið
áður. Þetta var afrek, sem eng-
in hafði látið sér til hugar koma
að reyna að framkvæma.
En Júlía var reiðubúin til að
gera þessa tilraun með mér, svo
að eg byrjaði að skyggnast rnn
. iMjoumix
.......; I
'if’,
\
33 [
Águila, Júlía og Teresa.
eftir erm, sem við gætum notað.
Það er enginn. leikur að ná i
ex-ni. Þeir eru sjaldgæfir og þar
að auki erfitt að veiða þá. Þegar
haförninn e? undanskilinn, enda
er hann mjög sjaldgæfur i
Ameríku, er aðeins um tvær teg-
undir að ræða í Bandaríkjunum
— gullna örninn og ameriska
örninn.
Eg hafði aðeins hug á að ná
í gullinn örn. Að því er eg veit
bezt hefir ameríski örninn að-
ins veiúð taminn einu sinni. Sá,
er það gei'ði, var Knight, höfuðs-
maður, hinn frægi, enski fálka-
veiðari. Harrn náði i amerískan
örn, sem hann nefndi Miss
America, og tókst að temja
hann. £n fuglixm reyndist svo
grim-mur og geðíllur, að Knight
gafst upp við að eiga hann og
gaf hann dýragarðinum i Lond-
on. Gullni örninn er viðráðan-
legri og eg bjóst við, að hann
yrði alveg uógu erfiður, þótt eg
veldi ekki grimmasta ránfugl
jai'ðarinnar.
Eg ski'ifaði til fjölda veiði-
inanna, en eftir nokkurra vikna
bréfaskriftir var eg enn arnar-
laus sem fyrr. Þá var mér sagt,
að maður einn í borginni Salem
í New Jersey-fylki ætti örn, sem
hann hafði náð nokkuru áður i
hríðarveðri. Örn þessi var sterk-
ur og við ágæta heilsu, en hann
var alveg ótaminn — og hann
var amerískur öx'n.
Við .Túlía í'æddum málið og
ákváðum að láta skeika að
sköpuðu. Við ókum til Salem og
hittum eiganda arnarins. Hann
sagði olckur, að hann hefði tvisv-
ar gefíð erninum frelsi, en hann
V3#ri orðirm svo vauur fólki, að;
hann fengist ekki til að fara og,
kæmi altaf heim aftur. En hann
var mjög í vafa um það, að hægt
væri að kenna honum að veiða.
En jafnskjótt og við Júlía sá-
um hann, yissum við að þarna