Vísir - 24.12.1942, Síða 20

20
JÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILEG JÓL!
JfUUdJÖLU
ést

GLEÐILEGRAJÓLA
0 G NjÁRS
óskar öllum mðskiptavinum sínum
NÝJA EFNALAUGIN,

’ ’ ’
Heildverzlunin Landstjarnan sendir viðskiptavinum sínum innilegustu jóla- og nýársóskir, með þakklæti f\TÍr árið, sem er að líða.

GLEÐILEG JÖL!
Efnalaug Reykjavíkur.
en l>eir leyfðu okkur að fara
leiðar okkar. En þegar til Mexí-
kó var komið, fór að verða æ
erfiðara að hafa örninn með
sér. í flestum gistihúsum, þar
sem við komum, var bannað að
fara með hunda og ketti inn í
herbergin. Reglurnar sögðu að
vísu ekkert um erni, en starfs-
fólkinu fannst þó, að ekki væri
allt með felldu. Við komumst
að því, að það var bezt að bera
örninn bara þegjandi og hljóða-
laust til herbergis okkar. Þá
urðu allir venjulega svo undr-
andi, að jafnvel Wriggles fékk
að trítla á eftir okkur, án þess
að nókkur befði rænu á því að
fetta fingur út í það.
Fólk, sem við kynntumst,
sagði okkur margar sögur af
því, hvernig það hefði misst
verðmæti á því, að skilja það
eftir i bílum sínum. Það væri
alls ekki einhlítt að aflæsa bil-
unum, þvi að þá brytu þjófarn-
ir bara rúðurnar eða kæmust
inn í þá á annan hátt. Einn mað-
ur sagði okkur, að hann hefði
aðeins skilið við bil sinn í nokk-
urar mínútur, en þegar hann
kom aftur var ekki aðeins bú-
ið að stela öllu úr honum, lield-
ur liöfðu þjófarnir verið svo
bíræfnir, að þeir böfðu stolið
hjólbörðunum lika. „Það er
eina verkið, sem eg veit til að
Mexikómenn liafa gert fljótt
og vandlega“, sagði þessi mað-
ur dapurlega við mig. En þá
fimm mánuði, sem við vorum
í Mexikó, læsfum við aldrei bíl
okkar, og söknuðum þó aldrei
neins, sem skilið Iíafði verið eftir
í honum. Það er að vísu satt,
að við létum allan farangurinn
vera aftur í bílnum og örninn
sitja ofan á hlaðanum. Það er
kannske orsökin. Sérstaklega
þykir mér það líklegt, þegar þess
er gætt, að öllu lauslegu utan
á bílnum var stolið fyrsta
klukkutímann, jafnvel hettun-
um sem eru skrúfaðar ofan á
„ventlana“ á slöngunum.
Við fylgdum ráðleggingum,
sem. Johnson hafði skrifað fyrir
okkur, ókum suður fyrir Mexico
City og gerðum Iitlu fjallaborg-
ina Taxco að aðalbækistöð okk-
ar. Hún er byggð utan i hamra-
blið og þar eru óteljandi þröng-
ar og blykkjóttar götur. í miðri
borginni, á eina slélta blettinum
í allri borginni, stendur kirkj-
an, en litlu húsin virðast gægj-
ast hvert yfir öxl annars, til að
koxna auga á hana — móður
borgarinnar. Við Júlia leigðum
okkur hús með litlum garði.
Úr garðinum okkar var út-
sýni yfir óteljandi fjallatinda.
Tindarnir, sem voru næstir,
VÍrtust þaktir hvítum þráðutn
eða vef, en þegar betur var að
gáð í sjónauka, þá kom í ljós,
að þetta voru slóðir asna. Fjöllin
umhverfis Taxco voru auðug af
silfri; stundum sáum við asna-
lestirnar fara niður snarbrattar
hlíðarnar og í fjarlægð virtusl
asnarnir ekki stænú en mýs.
Hver asni bar sínar klyfjar af
silfurgrýti, alveg eins og for-
feður þeirra Iiöfðu gert fyrir
hina spænsku sigurvegara fyrir
fjórurn öldum.
Við stöðvuðum margar þess-
ara lesta og spurðum essrekana
um „iguanas“. Þeir sögðu að
það væri liægt að finna iguana
uppi í fjöllunum. En það væri
enginn hægðarleikur að ná
þeirn. Þeir væri „muy braivo4'
— mjög grimmir. En, bættu ess-
rekarnir við með nokkuru mik-
illæti, hinir lítt siðuðu Indíánar,
er bjuggú í fjöllunum, gátu vís-
að á, hvar hægt væri að ná í ígu-
ana. Þeir jafnvel dræpu þá og
legðu sér til munns. Þessar risa-
eðlur voru sagðar ekki ósvip-
aðar kjúkling á bragðið.
En hvar voru þessir fjalla-
búar? Essrekarnir gátu ekki
sagt neitt með vissu um það og
var það þó eitt aðalatriðið. Þeir
skýrðu okkur frá því, að þeir
væri sjálfir borgarbúar og þvi
vissu þeir skiljanlega ekkert um
þessa frumstæðu fjallamenn.
Því miður var þetla allsstaðar
viðkvæðið, liversú langt sem við
héldum upp í fjöllin og löluðum
við fólkið, er bjó í þorpunum
þar. Ilinir frumstæðu Indíánar
bjuggu alltaf í þorpinu hand-
an við næsta fjallahrygg, en
þegar þangað var komið, þá
kom það alltaf úr dúrnum, að
íbúar þess þorps töldu sig á
mjög háu menningarstigi. Þeir
vissu ekkert um svo villimann-
lega íþrótt og iguanaveiðar.
Þá vildi það til dag einn, þeg-
ar við Júlía vorum á gangi í
fjallshlíð einni ekki langt frá
Taxco, að við hittum Chon. Eg
vona að ég liafi skrifað nafnið
hans rétt, því að það veit trúa
mín, að eg gat aldrei börið það
fram. Yið kölluðum hann
„John“ og léturn það nægja.
Chon var um tólf ára gam-
all og var á að gizka fjögur fet
á hæð. Þegar við hittum hann,
var hann að gæta geitahóps ut-
an í fjallinu með öðrum strák.
Já, Chon vissi hvar iguana vav
að finna og var fáanlegur til
að visa okkur leiðina þangað,
er við værum búin að lemju
águila. Orn heitir águtla á
spænskú og um það leyti, er
við fórum aftur frá Taxco, vor-
um við líka farin að kalla hinn
mikla fugl Águila. Var hann að
lokum, látinn heita þessu nafni.