Vísir - 24.12.1942, Síða 31

jólabLað vísís
þó að hann krókma'ði „þessi
spilagosi á hæðinni“!
Annars var þetta ágætis karl,
en ekki var hann margorður.
Það mátti lieita, að eg fengi
ekki út úr honum nema tvær
setningar. Með þeim gat hann
svarað liverju því, sem á liann
var yrt, því, að hann gat velt
þeim á ótal vegu í munni sér,
hvað áherzluí’ snerti, og liöfðu
þær því margvíslegar merking-
ar. Hann stóð venjulega á dyra-
pallinum, jægar eg fór út á
morgnana. Mér þótti vænt um
karlinn og langaði oft til að
ræða við hann, en komst aldrei
langt. Ef eg sagði t. d. þegar eg
kom út: „Fallegt ætlar veðrið að
verða í dag, Magnús minn“, kom
liann með sitt „standard“-svar:
„Það er nógu líklegt!“ Ef eg
sagði: „Heldurðu að hann fari
að snjóa?“ svaraði liann: „Það
er ólíklegrt!“ Væri hann á báð-
um áttum eða í efa um veður-
horfurnar, hafði hann hara á-
herzluna á öðrum stað og sagði:
„Það er nógu líklegt.“ Þá var
efi í röddinni og þá vissi eg
að karli var ekki grunlaust um
að ef til vill myndi hann fara að
snjóa.
Ólafsfjörður er mesta snjó-
kista, en þenna fyrsta vetur, sem
eg var þar, snjóaði lítið fi’aman
af, eða þangað til á milli jóla
og nýárs. Þó lagði talsvei-ða
fönn um miðjan nóvembei'-
mánuð, og þá sá eg það, sem
eg hélt að ekki gæti átt sér stað
á Iandi voru, á þessari kaup-
streitu- og verkfalla-öld. Þegar
eg kom út einn moi'guninn var
kominn klofsnjór. Eg kveið fyr-
ir deginum, því að þann dag
þurfti eg víða að fara, til nem-
enda. Magnús var húinn að
moka af dyrapallinum og stóð
l>ar bíspertur með hendurnar í
buxnavösunum. „Þá er nú snjór.
inn kominn!“ sagði eg. „Það er
nógu liklegt!“ svaraði Magnús.
Eg sagði honum þá, að eg þyrfti
víða að „liúsvitja“ þennan dag,
„og nú vei-ð eg vaða þessa fönn
í klof“.------„Það er ólíklegt!“
sagði Magnús og fór inn. Eg stóð
eftir á pallinum forviða og
liorfði á hurðina. „Er ltarl-
skrjóðurinn að gera gys að mér,
eða heldur hann að eg fljúgi?“
tautaði eg og fór að kafa fyrir
húshornið, til þess að komast á
aðalgötuna. En þegar þangað
kom, brá mér i brún. Þessi gata
er bein og all-löng. Þar sem eg
kom á götuna, var búið að moka
fjögi-a metra breiða slóð í méter-
djúpan snjóinn, og hér og þar,
götuna á enda, voru smáhópar
vaskra sjómanna að moka af
miklu kappi. Eg bauð góðan
daginn piltunum, sem eg liitti
fyrst i slóðinni. Þeir tóku glað-
lega undir og hentu í mig ein-
hverjum gamanyrðum unx það,
að eg myndi ekki standa upp úr
sköflunum, þar sem ekki væri
búið að moka, — „en við verð-
um búnir með allar götur um
hádegi“. Eg svaraði þeim í sömu
mynt og sagði: „Þarna fenguð
þið þó að taka til höndunum —
það er gaman að sjá ykkur gera
eittlxvað.“ En sú er venjan, að
sjónxenn í ólafsfirði hafast lít-
ið að vetrax'mánuðina, nóv.—
jan. — En þeir svöruðu, án þess
að taka sér nærri sneiðina: „Já,
— og þetta er nú atvinna, sem
ekki er til að foragta.“ Eg gaf
þessu svari ekki gaum þá, — og
var þvi aðeins feginn, að þessir
góðu kunningjar nxínir höfðu
ekki fyi-zt af keskni minni, sem
nxig iðraði strax að liafa látið
íxxér unx munn fara. Siðar um,
daginn fi'étti eg, hvernig liagaði
til unx þessa „ágætu“ atvinnu,
við snjómokstui’inn. Það eru
sem sé óskráð lög í „Horninu“
að sjómennjrnir í þorpinu sjá
unx það ótilkvaddir og exxdui-
gjaldslaust, að lxalda opnuixx bíl-
færuixx slóðunx unx allar götur
og allan veturinn. Þar konxst
engin kaupstreita að, og sá, sem,
verkfall gerir, er kaffærður næst
þegar liann lætur sjá sig á al-
mannafæri.
En nú leið að jóluixx og jörð
orðin auð að kalla mátti, en
frost nokkurt á degi hverjum
og stillur. Var vatnið nú lagl
traustunx ísi og spegilsléttunx.
Fullt var tungl um miðjan mán-
uðinn og fóru margir á skaula
á kvöldin, nóg var svigrúnxið.
Þótti mér það gott, því eg hafði
ekki á skauta konxið í tugi ára
og vár óbúrðugur fyrstu kvöld-
in, senx eg steig á skautana á
lÓIafsfjarðarvatni — og fór ein-
förum, því að eg er ákaflega
spéhræddur maður og þóttist
ekki geta unað því, að að mér
væri lilegið. En eg konxst brátl
á lagið, og gaf nxig siðan í
glensið nieð hinu fólkinu og
renndi mér með því vatnið á
enda, en það eru nær því þrír
kílómetrar.
Á aðfangadagsmorgun var
gott veður, en nokkuð var
Norðri brúnaþungur og lík-
legur til þess að hreyla
úr.sér einhverjuni ónotunx áð-
ur langt liði. Hann slcifti þó
ekkert um svip fram eftir degi.
Þennan dag átti læknir sér-
staklega annríkt. Það var eins
og þorpsbúar hefði gert sam-
særi gegn honum um það, að
nú skyldu þeir allir vera nxeð
kveisu eða kvefhósta. Það
hafði verið ákveðið okkar á
milli, að eg færi nxeð lionunx
Óskum öllum okkar viðskiptavinunx
GLEÐILEGRA JÓLA
O G NÝÁRS!
Þvottcihúsið Drífa.
BURSTAGERÐIN
Laugavegi 96,
óskar öllum sínunx viðskiptavinum
GLEÐILEGRAJÓLA!
GLEÐILEGJÓL!
Sápuverksmiðjan Sjöfn.
GLEÐILEGJÓL
OG GOTT OG FARSÆLT NÝÁR!
Hjörtur Hjartarson,
Bræðraborgarst. 1. Framnesveg 64.
Verzlunin Reynimelur,
Bræðraborgarst. 22.