Vísir - 24.12.1942, Qupperneq 34

34
JÓLABLAÐ VlSIS
Öskum öllum okkar viðskiptavinum
GLEÐILEGRA JÖLA
OG FARSÆLS NÝÁRS!
Verzlunin Höfn,
Vesturg. 12.
Hálsbindagerðin JACO
óskar öllum viðskiptavinum sinum
GLEÐILEGRA J Ó L A
og GÓÐS og FARSÆLS NÝÁRS
GLEÐILEG JÓL!
Bifreiðaslöð Reykjavíknr.
GLEÐILEG JÓL!
Vinnufatagerð lslands h.f.
'/
Honum var ekki eins rótt og
hann lét, — eða hafði ekki ver-
ið. Hann var að glíma við
sterkan dólg.
„Hvemig líður honum,
pabba?“ spurði húsfreyjan
með ákafa.
„Honum líður nú auðvitað
ekki vel, karlinum. En eg ætla
að vera lijá honum dálitla
stund og sjá hvort eg get ekki
komið fyrir hann vitinu — eg
veit að grauturinn verður góð-
ur hjá yður, góða mín!“
„Að þér skuluð tala svona
læknir! Eruð þér aldrei alvar-
legur?“
„Það kemur fyrir! Og ein-
mitt núna er eg ákaflega alvar-
legur, þó að þér sjáið það ekki“.
„Er hann alveg í dauðanum?“
„Við skulum ekki orða það
þannig, að minnsta kosti ekki
að svo komnu. En hann hefir
sýnilega verið illa haldinn,
þennan síðasta sólarhring og
nú er að gerast einliver breyt-
ing, og eg vil ekki fara frá hon-
um, meðan á henni stendur,
ef eg gæti eitthvað greiU fyrir
því, að sú breyting snérist í
bata. Og við skulum vona að
svo verði“.
„Það er ekki lýgi, sam, sagl er
unt yður, Bjarni læknir!“ sagði
konan, eins og við sjálfa sig.
„Er nú pakkið eitthvað að
baktala mig?“ sagði læknir og
gretti sig. „Enginn sleppur! —
Þú kannt svo sem við þig hérna,
Ted, hjá kvenfólkinu,“ sagði
hann og vék að mér. — „Og tóku
þær strax til við söngstjórann,
þó tannlaus sé, og tína í hann
það bezta sem þær eiga i bú-
inu.“
Það átti ekki við mig, þetla
tal um tennurnar.
„Það var annars heimska, að
eg skyldi vera að gabba þig
þetta með mér, því að það gel-
ur dregist, að eg.komist af stað
liéðan. Og svo eru blessaðir
krakkarnir heima, — Ásta ein
með þau og jólatréð. Það liefði
verið þó skárra, ef þú hefðir
verið kyrr heima, þú hefðir
getað hjáfpað lienni eilthvað
með að gleðja krakkana -— og
að minnsta kosti hefðirðu gelað
glatt Ástu með því að éta jóla-
matinn, sem hún hefir verið að
amstrast við í allan dag.“
„Já, það er leiðinlegt krakk-
anna vegna, að þú skulir ekki
vera heima, þegar kveikt verður
á jólatrénu“, varð mér að orði.
„Þau liafa hlakkað svo mikið til
að sjá jólatréð, en eg er hrædd-
ur um að ekki verði mikið úr
gleðinni, jægar þig vantar.“
„Þú getur bætt dálítið úr þvi
— og farðu nú heim og reyndu
að vera skemmtilegur einu sinni
á æfinni. Þú getur þó að minnsta
kosti spilað fyrir þau jólalögin
á orgelið.“
„Og svo eru bögglarnir þeirra,
— þeir eru víst allir lokaðir inni
í lyfjakompunni.“
„Ja, hver þremillinn, það er
satt. En það er þá ekki annað
en að fá þér lyklana, — en hafðu
ekki hönd á neinu, þinn gamli
refur, þú gætir hrennt þig“,
sagði hann hlæjandi, um leið
og liann tólc lyldalcippuna upp
úr vasa sínum og fór að vinda
af lienni lykilinn að lyfjakomp-
unni.
„Mér er álvara, Ted, að biðja
þig að ríða heim, og til þess að
„gleðja þig á jólunum“ ætla
eg að lofa þér að liafa hann
Jarp lieim. Þú segir þeiin heima,
hvernig á stendur og reynir að
gera eittlivert gagn, en eg kem
svo fljótt sem eg get.“
Eg lét mér þetta vel lika. Eg
vissi það, að börnin mundu
verða aunvyfir þvi, að hvorugur
okkar væri lieima þettakvöld, og
þá auðvitað myndu þau sérstak-
lega liarma það, að liafa ekki
liann pabba sinn með sér í gleð-
skapnum. En eg gat gert sitt-
hvað þeim lil gamans, ef’eg tæki
mig til, og eg var vinur þeirra.
En það var ekki þetta eitt, sem
gladdi mig, heldur engu síður
liitt, að fá að hafa Jarp heim.
En Jarpur var ungur foli,
bráðslvemmtilegur og eldfjör-
ugur, sem, eg liafði kyrinzt dá-
lítið austur i Fljótsdal, sumarið
áður. Og það voru mínar heztu
ánægjustundir, þegar eg fékk að
koma honuin á bak. Eg brá
því við skjótt, þakkaði fyrir
mig og kvaddi konurnar í eld-
liúsinu. Bóndinn á bænum var
að koma heirii úr fjárhúsum,
þegar við Bjarni komum úl á
hlaðið, og töluðust þeir læknir
við um liðan gamla mannsins
og síðan um áform okkar.
Bauðsl bóndinn þá til -að sækja
klárinn í hús, en við biðúrn á
meðan á lilaðinu.
„Er karlinn að kasla land-
festum?“ spurði eg, þegar við
vorum orðnir einir tveir, og
reyndi að tala i Bjarna tónteg-
und.
„Eg liefði eklci mátt seinna
koma, það er vist“, svaraði
Bjarni, „en það er ekki ómögu-
leg að liann hjari, og mig langar
að minnstá kosti til að vera lijá
honuiri, meðan baráttan er erf-
íSust. Þú gerir mér greiða með
þvi að fara heim, Ted. Er þér
nokkuð ilia við að fara þetta í
myrkrinu?“ — nú var sem sc
komið kolsyarta myrkur, og
lunglið týnt um sinn.
„Nei, sei-sei nei. Mér þykir
vænt um það, ef eg gæti eitt-
hvað glatl krakkana, — en bág