Vísir - 24.12.1942, Qupperneq 47

JÓLABLAÐ VISIS
47
-----hann hafði tckið hana í faðm scr og þrýst brewnhcitum
kossi á varir hcnnar. '
arfullar sögur um huldufólk í
steinum, tröll í hömrum, úli-
legumenn á fjöllum, álfa í hól-
um og skrímsli í sjónum.
Andri gamli fiskari var sann-
kölluð náma af seiðmagnandi
sögum, sem fylltu harnslmga
l>eiiTa undrun og löfrum um
lífið, sem þau voru að hefja
þátttöku i. Þau biáru takmarka-
lausa lotningu fyrir þessum
aldna fræðaþul, sem virtist
lcunna full skil á öllu og þekkja
alla furðulegustu lejmdardóma
þessarar dýrðlegu veraldar,
sem var að uppljúkast fyrir
þeim.
En á kvöldin er þau liöfðu
hluslað á hverja söguna annárri
dularfyllri og voru á heimleið
frá naustinu, héldust þau fast i
liendur. Þau voru ekki laus við
einiivern óljósan beyg við allt,
sem þau liöfðu heyrt, og gengu
hljóð og varfærnislega hvert
spor — þorðu vart að draga
andann. Þau gutu og jafnan
hornauga til gömlu kirkjunnar
uppi á eynni, sem álögin hvildu
:á; kirkjunni, sem aldrei mátti
loka, því að þá átti skip að far-
ast á sundinu; og hinum megin
sundsins blasti við skuggalegt
og raunalegt hælið, þar sem
mennirnir er misst höfðu vitið,
voru lokaðir inni eins og fang-
ar. Niðri við ströndina skall
sjórinn upp að klöppunum með
djúpum, hrollkendum sogum
og annarlegum hljóðum. Á
himninum reikuðu dimm og
einkennilega mynduð ský í lík-
ingu allskonar ófreskja. Það var
því ekkert undarlegt, þó að þessi
tvö litlu börn væru ofurlítið
óttaslegin eftir allar hinar dul-
arfullu sögur Andra gamla
fiskara, og litu við í öðru hverju
spori til að fullvissa sig um, að
ekkert óhreint væri á cftir
þeim, er vildi hremma þau.
Litlu hjörtun slóu lika óvana-
lega hratt, allt þar til heim var
náð. — Svo tóku næturdraum-
arnir við, og þar opnaðist enn
ný undra-veröld.
Börnin tvö stækkuðu og
íluttust til borgarinnar, er liafði
verið þeim sem hin dularfulla
höll æfintýranna, þegar liau
sátu niður við ströndina og
mændu þangað löngunarfull-
urn augum. I fjarska runnu
húsin saman í eina samfellda
heild og er sólin glitraði á
gluggarúðum liúsanna, ljómaði
borgin sem kristalhöll hinna
þráðu æfintýra. Og þau voru
tveir unglingar er drógust livort
að öðru í vaknandi lifi ástai’-
innar. Lífið sjálft var fegursta
æfintýrið. Hver dagur var
liamingjan sjálf. Hvað er ham-
ingja? Hvað er sæla? Hver
þekkir ekki fyrstu áslina, sem
gerir lífið að undralieimi —
tilfinningarnar að logandi báli
— andardráttinn að ilmi og
nærveruna að sætleika ....
Það kvað við dynjandi lófa-
klapp. Ungfrú Reynards liafði
lokið leik sinum. Álieyrend-
urnir risu úr sætum sinum,
gengu lil listakonunnar og
þökkuðu henni fyrir með
liandabandi, liver af öðrum.
★
IIRAFN og Sigrún höfðu
* ’ drukkið saman kaffi í
reykingasalnunij og að þvi
loknu höfðu þau gengið upp á
þilfar til að anda að sér svölu
sjávarloftinu.
Þau stóðu út við borðstokk-
inn á bakborða — i skjóli fyrir
goluhni — og minntust liðinna
samverustunda.
— Manstu, þegar þú varst að
kenna mér að þekkja stjörn-
urnar, Hrafn: Karlsvagninn,
Sifius, Pollux, Pólarstjörnúna,
Fjósakonurnar, Litla Björn og
hvað þær nú heita? Nú þekki eg
cnga stjörnu lengur!
— Já, það liðna gleymist.
Það fennir í gömul spor, sagði
Hrafn hæglátlega.
— Hrafn, því segirðu j>etta?
sagði Sigrún með klökkva *í
rómnum.
— Fyrirgefðu. — Eg ætlaði
ekki að særa þig, sagði Hrafn.
— Eg var svo mikið barn þá.
Geturðu aldi*ei fyrirgefið það,
Hrafn? sagði Sigrún.
— Við vorum þá bæði tvö
veslings fávita born, Sigrún,
sagði Hrafn.
— Við verðum alltaf vinir,
Hrafn? sagði Sigrún innilega.
— Já, alltaf vinir — i fjar-
lægð — eins og stjörnurnar,
sagði hann alvarlega.
— Því í fjarlægð? sagði hún.
— Það, sem er liðið, kemur
ekki aflur, sagði Hrafn.
— Því sem maður hefir einu
sinni glatað, finnur maður
slundum aftur, og ])á er það
dýrmætara en nokkuru sinni
áður, Hrafn, sagði hún.
— En þeim, sem týna sjálfum
sér, nægir stundum ekki ö'll
ævin til að finna sjálfan sig
aftur, sagði hann.
— Æ, því þarf lifið að vera
svona erfitt? Einskis fær maður
að njóta! Ef rnaður mætir for-
tiðinni — er hún sem refsing,
sagði Sigrún dapurlega.
— Framtiðin er ekki annað
en fortiðin, sem kemur úr ann-
ari útt en maður á að venjast,
hefir einhver vitur maður
sagt, sagði hann.
— Hefirðu þá gleymt þvi,
sem skeði i gær — þegar þú
kysstir mig, Hrafn? sagði hún.
— Eg gleymi j>ví aldrei, —
það ert þú sem átt að gleyma
því! sagði hann.
— Mamma — mamma, eg
hefi allsstaðar verið að leita að
þér. Hann pabbi vill finna þig.
Þau litu við,- Það var litla
telpan, sem kallaði án afláts.
Sigrún hljóp þegar í áttina til
hennar.
— Ó, guð! Hvað er þetta,
barn. Hefi eg ekki sagt þér, að
þú mátt ekki fara ein upp á
þilfarið?
Hún tók i hönd dóttur.sinnar,
leiddi liana til Hrafns og hélt
enn áfram að atyrða barnið.
— Jæja, eg verð vísl að fara
niður, Hrafn, sagði Sigrún.
Hún rétti honum höndina og
þau héldu fast og Iengi i hend-
ur livors annars. Það vai' engu
líkara en að þau væru að kveðj-
ast fyrir fullt og allt, og j>ó áttu
j>au eftir að vera saman á skip-
inu nokkra daga-enn, sjást og
sitja við sama matborðið dag
hvern.
Telpan skildi þetta ekki og
hélt áfram að toga í kápufald
móður sinnar og suðaði í si-
fellu:
— Hann pabbi bíður — hann
pabbi biður!
Litla telpan gat ómögulega
skilið, hvað þetta átti að þýða
hjá mömmu hennar, að halda
svona lengi i hendina á þessum
manni, úr því hann pabbi henn-
ar beið eftir þeim. Loksins
sleppti móðir hennar hendi
mannsins, og þær héldu niður í
káetuna, þar sent pabbi hennar
beið.
★
Ll RAFN horfði á eftir mæðg-
* * unum, snéri svo við og
gekk fram eftir þilfarinu.
Nei, það ber ekki allt upp á
sama daginn i lífinu. •—
„Framtiðin er ekki anpaðenfor-
tíðin sem kemttr úr annarri átt
en maðttr á að venjast!" Ein-
kennilegt að verða Sigrúnu
samskipa heim, eftir öll þessi
ár — Rúnu, sem einu sinni
hafði verið unnusta lians — og
honum það kærasta í öllum
heiminum. Hann minntist sein-
asta kvöldsins þeh-ra, í litlu
stofunni heima. Það var kvöld-
ið sem hann hafði ákveðið að
verða köllun sinni trúr. Þau
höfðu orðið ofurlítið ósátt í
fyrstu, svo ltafði það aukizt
orð af orði og endað í hat-
rammri deilu. Hún hafði sag’t
honum það fullum fetum, að
hún treysti sér ekki til þess að
standa við hlið hans i vonlausri
baráltu lifsins. Mð hlið hans
hefði lífið henni ekkert að bjóða
nema fátækt og eymd. Hún
gæti ekki grafið sig lifandi. Hún
væri ung og þráði gleði, glæsi-
hefði að bjóða. Hann hafði sagt
hörð orð — hörð orð, til að særa
hana sem mest.-------Hún hafði
grátið. — — Það hafði liann
lika gert seiuna. — — Svo
skildust leiðir. — — Hann
hafði gengið sinn veg — brotizt
áfram einn — bitið á jaxlinn og
bölvað i hljóði A þrauta- og
raunastundum. -------Fallvalt-
leg æfintýri i munaði hins
glæsta og ríkmannlega lífs
höfðu fallið henni í skaut, eftír
því sem hann hafði frétt.----—
Að lokum hafði hún liafnað í
friðarhöfn hjónabandsins, við
hlið þessa aldraða, silspikaða
konsúls; — þessa hrörnandi
A IÆT i einu heyrðu þau, að Jeik, skraut, dýrð og munað.
**. það var kallað: Vildi njóta þess unaðar er lífið