Vísir - 24.12.1942, Page 55

55
ána. Þess vegna skíldu þeir pok-
ann, með Tona í, eftir á ár-
bakkanum, brugðu sér til næsta
þorps og ætluðu þar að drekka 1
í sig kjark með einu eða tveim-
ur brennivínsstaupum.
Þegar Toni varð þess vísari,
að þorpsbúar voru allir hlaupnir
burtu og hann einn bundinn í
poka á bakka beljandi fljótsins,
varð lionum órótt innanbrjósts
og tók til að lnópa og kalla á
lijálp í angist sinni:
„Hjálp! Hj'álp! Eg vil þetta
ekki!“
Svínahirðir einn, sem gætti
fjölda svína, liej’rði þetta, rann
á hljóðið og kom þar að sem
Toni lá í pokanum.
„Hvað er það sem þú vilt
ekki, maður?“ spurði svina-
hirðirinn.
„Eg vil ekki greifadótturina,
sem eg á að kvænast nauðug-
ur!“ svaraði Toni.
„En eg vil hana,“ svaraði
svínahirðirinn. „Já, eg vil eign-
azt greifadóttur.“
„Jæja, opnaðu þá pokann,
leystu mig og skriddu sjálfur
niður í hann,“ sagði Toni, „en
vertu bara fljótur!“
Svínahirðirinn lét ekki segja
sér jætta tvisvar, hann leysti frá
pokaopinu, ldeypti Tona út og
skreið sjálfur niður í pokann.
Toni linýtti fyrir pokann og var
óspar á rembihnútana, enda hló
hann fullum liálsi og var hinn
glaðasti. Þegar liann var búinn
að ganga nógu tryggilega frá
pokanum, rak hann svinin sam-
an i hóp og hélt með þau áleiðis
inn dalinn.
Nú víkur sögunni að þorps-
búunum. Þeir komust einhvers-
staðar inn í knæpu, og þegar
þeir voru útúrdrukknir orðnir,
voru þeir búnir að safna í sig
nógu miklum kjarki til þess að
gera út af við Tona. En þegar
svínahirðirinn i pokanum
heyrði bvað til stóð, varð liann
ákaflega hræddur og hrópaði:
„Eg er ekki Toni! Eg er ekki
Toni! Sleppið þið mcr!“
„Við sluilum víst sannarlega
sýna þér hver þú ert!“ öskruðu
þcir' hver í kapp við annan,
sveifluðu pokanum á milli sín,
og fleygðu honum eins langl
út í straumkastið og þeim
mögulega var unnt. Það mun-
aði minnstu að þeir væru sjálfir
dottnir í ána.
Það kom dálitil gusa og tvær
eða þrjár loftbólur komu upp
á yfirborðið, en svo var allt um
garð gengið. Straumurinn tók
pokann með sér, og það sem í
honum var/ Þorpsbúarnir
struku á sér skeggið mjög á-
nægjulega og héldu af stað
heimleiðis. En þeir höfðu ekki
JÓLABLAÐ VÍSÍS
gengið lengi þegar þeir náðu
Tona með alla svínahjörðina.
Virtist hann una hag sínum bet-
ur en nokkuru sinni áður, enda
söng hann fullum hálsi.
Þorpsbúarnir urðu sem steini
lostnir af undrun. „Hvað er
þetta maður“, sögðu þeir,
„við sem héldum að þú lægir
steindauður á botni Rónu-
fljóls! Hvernig i lifandis ó-
sköpunum má þetta ske?“
En Toni sleikti út um beggja
megin og bar sig drýgindalega.
„Bara að þið hefðuð fleygt
mér lengra út á ána“, sagði
hann, „þá hefði eg náð í ennþá
fleiri svín — því þarna niðri á
árbotninum eru fleiri svin, stór
og smá, mögur og feit heldur
en sandkorn á sjávarströndu."
Þorpsbúarnir lilustuðu ekki
lengur, heldur tóku þeir til fót-
anna hver sem hetur gat í átt-
ina til Rónu, og á árbakkan-
um tóku þeir undir sig stökk og
stukku eins langt eins og þeir
mögulega komust út í strauin-
harða og beljandi ána. Það gus-
aðist og skveltist í allar áttir
þegar þorpsbúarnir sukku nið-
ur í ána. Engum þeirra skaut
upp framar.
En i Lötschdal rikti mikil
sorg fyi'st i stað, Það var Toni
einn sem var ánægður, enda
auðugur vel. Og það var honum
að þakka, að fólkið dó ekki al-
veg út í dalnum, þvi hann eign-
aðist börn og buru og var mik-
ils virtur maður i sinni sveit.
VONDI
RIDDARINN.
í fyrndinni var uppi i Svíþjóð
riddari sá, er Guðmar liét Mána-
son.
Guðmar þessi var illskiplinn
og strangur við þegna sína og
jiað gengu annarlegar sagnir al'
háttum hans, líferni og ævi-
lokum.
' Það har við eitt jólakvöld að
Iiann lét söðla reiðhest áinn
mjög síðla um kvöldið. Hann
settist á hak, tók stefnu á stöðu-
vatn eitt í námunda við slolið og
hvarf sem örskot út í myrkrið
og nóttina.
Heilt ár leið án þess að Guð-
mar kæmi aftur, eða nokluið
fréttist til hans.
Svo leið að uæstu jólum, og
á aðfangadagskvöld, réttu ári
eftir að Guðmar hvarf, heyrði
fólkið á slotinu, sem sat i stofu
egar vöntun á
skipsrúmi eigi hindrar
aÖflutninga, höfum vér
renjulega fyrirliggj-
andi.
J
alg:eng>au smíOavið og hú§avið
Vér smíðum og seljum —
glugga
og
hurðir
karmtré
og
allskonar
lista
Timliurverzlunin
Tölnndnr li.f.
„Eik“ innréltar eldhús bezt.
Eik hefir fagmenn nóga.
Eik býr leikföng allra flest.
Eik er prýði skóga.
Kaupmenn og kaupfélög!
Framleiðum ennfremur allskonar búsáhöld úr tré.
Vörur sendar um allt land gegn póstkröfu.
Kristján Erlendsson
Sími 1944. -.Símnefni: „Eik“.
Póstbox 843. Skólavörðustíg 10. Reykjavík.