Morgunblaðið - 12.04.1979, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 1979
11
— Og þá varA hann eins og minkur í framan, sagði Ásta
Eggertsdóttir Fjeldsted.
Jón var höfðingi heim að sækja,
hress og kátur. Við heimreiðina að
bænum átti hann gersemi,
sem aðrir geta ekki státað
af: hvítan stein, Grettistak,
sem þangað hafði
borizt úr annarri heimsálfu
eða jafnvel af annarri stjörnu.
Ég man ekki hvort hann
ímyndaði sér, að steinninn
hefði komið frá Grænlandi.
Eftir á þykir mér það
heldur ósénnilegt af því að
þeir steinar, sem þaðan
hafa borizt norður á
Sléttu, eru allir grænir.
grein. Nú varð María sjötug og
viðtal við hana af því tilefni. Elínu
Pálmadóttur þótti sér nú vandi á
höndum og spurði ritstjóra, hvort
ekki mætti gera undantekningu og
hafa myndina tveggja dálka. —
Hvernig ætlar þú að koma Maríu
I tóku okkur með kostum og kynj-
um. Við urðum fyrir því óláni að
það sprakk á mörgum hjólum þar í
hlaðvarpanum af því að vegagerð-
armenn höfðu tekið ofaníburð þar
sem bændur höfðu naglhreinsað
spýtur. Af þessum sökum hafði
Lýður töluvert ónæði en tók öllum
jafnvel, sem komu með sprungin
dekk.
Eins og nærri má geta höfðum
við hjónin einsett okkur að komast
svo langt norður, sem nokkur
kostur var á Fiat. En veðurguðirn-
ir voru annarrar skoðunar og þeir
hlutu að ráða. Samt náðum við að
þiggja kaffi hjá Jóni bónda Guð-
. mundssyni í Stóru-Ávík, sem nú er
látinn en Guðmundur sonur hans
i hefur tekið við búinu.
Inni í Djúpi
fer ekki hjá
því að maður
sér örn, eina
eða fleiri, ef
maður hefur
augun
opin.
„Held að húsin hafi
þroskast eftir áf allid”
Sigfús Halldórsson
með málverka-
sýningu í Eyjum
Sigíús Halldórsson list-
málari og tónskáld
heldur um páskahelgina
sýningu í Vestmanna-
eyjum og sýnir hann að
þessu sinni 81 mynd frá
Eyjum. Sigfús málaði
þessar myndir á s.l. ári,
en þá dvaldist hann í
Eyjum um sumarið. Við
spjölluðum við Sigfús um
þessa sýningu hans.
„Hvers vegna valdir þú Eyjar
sem viðfangsefni í þessa
sýningu?"
„Það er langt síðan ég hafði
verið í Eyjum. Ég sýndi fyrst í
Eyjum fyrir 20 árum og Eyjarn-
ar hafa alltaf átt hug minn, mér
hefur þótt vænt um þær frá því
að ég var barn. Þá sá ég þær
fyrst í hillingunum úr
Landeyjunum þar sem ég var í
sveit og þær brugðust mér ekki
þegar ég komst út í þær.“
„Hvað heillar þig mest í
Eyjum?"
„Bara allt, hreinlega allt og
fólkið gott.“
„Myndefnið?"
„Það er frá höfninni og
bænum sjálfum, ýmsum stöðum
í eldri byggðinni og einnig frá
nýja landinu."
„Hvernig kanntu við það?“
„Það er fallegt, stórbrotið, en
ég sakna margs sem hvarf undir
þetta land. En þetta er eins og í
svo mörgu, maður verður að
sætta sig við það sem maður fær
ekki breytt og það er þá betra að
það sé stórbrotið á annað borð.“
„Eitthvað sérstakt við lita-
spilið í Eyjum?"
„Það er gifurlega mikið lita-
spil. Hér sér maður oft sjaldséða
liti vegna endurskinsins af hafi,
það myndast stundum eins og
kastljós. Ef maður næði þessu í
málverkið myndu allir sem ekki
þekkja til segja að þetta væri
lygi. Myndefnin eru þannig að
maður getur í rauninni setið á
orgelstól og snúið sér í hringi.
Þau eru allt um kring, hreinlega
við húsdyrnar hjá manni. Ég
held að Drottinn megi vera
ánægður með sköpunarverk sitt
þar sem Vestmannaeyjar eru.“
„Málað eitthvað annað að
undanförnu?"
„Nei, ég hef einbeitt mér að
Eyjum síðan sumarið 1978.
Hvað við tekur verður að koma
eftir hendinni. Þetta hefur verið
nóg að hugsa um í bili. Ég vona
að Eyjafólk hafi gaman af að sjá
þetta og þá er tilganginum náð.
Það eru fjölmargar húsamyndir
og götupartý, fleiri en eitt hús á
mynd. Ég held bara að húsin
hafi þroskast í veru sinni eftir
það svakalega áfall sem þau
urðu fyrir í eldgosinu þegar
bærinn hvarf svo gott sem undir
ösku. Þau standa alla vega með
meiri lífsreynslu, sumum finnst
ljótt að þau beri merki þessarar
reynslu að einhverju leyti, það
finnst mér ekki. Mér finnast þau
manneskjulegri eftir. Ég vil
gjarnan þakka Eyjamönnum
fyrir það hve vel þeir hafa ávallt
tekið mér.“
- á.j.
fyrir á einum dálki? var hið
elskulega svar. Og þannig varð
María fyrst til að brjóta þessa
reglu eins og margar aðrar, af því
að hún komst ekki fyrir innan þess
ramma, sem var sniðinn fyrir
venjulegt fólk.
Nokkru áður en við komum í
Grunnavík höfðu útlendingar bar-
ið upp hjá Maríu og hún lofað
þeim að gista. Henni þótti ein
stúlkan illa klædd að ferðast um
Hornstrandir og fékk henni lopa-
peysu, sem hún bað hana að skila
sér við tækifæri.
Inn í Djúp
Þegar ég fór inn í Djúp með
Fagranesinu bar margt fyrir augu.
Hvalur, sennilega hrefna, velti sér
í sjónum, tvær arnir flugu sterk-
um tökum yfir okkur og veðrið var
himneskt.
Af einstökum atvikum minnist
ég þess frá Eyri í Skutulsfirði, að
hundur kom þar um borð og var á
leiðinni heim til sín inn að Borg,
þar sem Guðmundur Magnússon
beið hans. Þegar hundurinn sá
hann róa út á fjörðinn, til móts við
skipið linnti hann ekki látum
heldur stökk fyrir borð og synti til
móts við húsbónda sinn, sem
innbyrti hann. Þar urðu fagnaðar-
fundir.
Ekki man ég hvort ég spurði,
hvort þetta hefði verið einstakt
atvik, eða hundurinn gerði sér
þetta til skemmtunar að hlaupa til
móts við Djúpbátinn alla jafna. En
hvort sem heldur hefur verið hefur
mér ávallt þótt betra að hafa
söguna á hinn síðari veginn. Ég
veit ekki hvers vegna.
Út Strandir
í Djúpavík hittum við V ón Lýð
Hallbertsson og konu hanö, sem
LuXORLim
ARPSTÆKI
HLJOMDEILD
(Slíi) karnabær
v Laugaveqi 66. s. 28155, Glæsibæ. s. 81915. Auslurslræti 22. s. 28155.