Morgunblaðið - 12.04.1979, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 1979
17
einn, tveir, þrír, áfram gakk, einn,
tveir, þrír...
I Fíladelfíu hef ég kynnst mjög
góðu fólki og átt þar góða sam-
starfsmenn. Við höfum náð ótrú-
legum árangri með hjálp Drottins.
Nægir þar að benda á byggingu
kirkjunnar sem Ásmundur Eiríks-
son stóð fyrir og eitt vandaðasta
pípuorgel landsins sem Árni Arin-
bjarnar og Daníel Jónasson fara
höndum um.“
Sönggleði hefur löngum verið
aðall Fíladelfíumanna og ég spurði
Einar um þann þátt í starfinu?
„Við erum ekki betri söngmenn
en aðrir menn, en við syngjum lög
sem falla betur í smekk fólks en
yfirleitt er boðið upp á, það er
leyndardómurinn. Þetta hefur
fylgt okkur allt frá því að þessir
góðu og léttu norrænu og banda-
rísku söngvar komu hingað til
lands og á sínum tíma var Sigur-
björn Sveinsson þar fremstur í
flokki með þýðingar og tilfærslu.
Okkar trú er gleði og okkur líkar
vel að túlka hana í söngnum."
„Og fæ
samband við
skepnuna“
Við fórum að tala um útisam-
komur hvítasunnumanna og þá
spannst góða veðrið inn í samtalið,
því oft greip safnaðarfólkið tæki-
færið ef gott var veður og hélt
samkomu með söng og hljóðfæra-
slætti á Stakkagerðistúni í Eyjum.
Og þegar við vorum farnir að tala
um veðrið þá lá sauðkindin næst
við höggi, en Einar hefur alltaf
verið mjög næmur á þá skepnu.
„Ég er ekki í vafa um að sauð-
kindin hefur mjög sterka meðvit-
und og er alls ekki skynlaus frekar
en aðrar skepnur. Þegar heilög
ritning talar um Guðs ríki í
Rómverjabréfi 8. kap. kemur þar
fram að jafnvel skepnurnar muni
verða leystar úr ánauð forgengi-
leikans, að deyja, — til dýrðar
frelsi Guðs barna."
Ég komst að raun um að kindur
þekkja mann af lykt og heyrn, þær
þekktu fótatakið og þær þefuðu af
manni. Ég ól þær þannig upp að þó
þær væru með nýbornum lömbum
efst í Hlíðarbrekkum þá gat ég
kallað þær til mín, kjassað þær og
tekið upp lömb þeirra.
Ég átti eina á sem var mikið
uppáhald eins og aðrar kindur. Ég
var eitt sinn að fara til guðsþjón-
ustuhalds í Betel í endaðan apríl
og 10 til 15 dagar í burð. Þá vekur
athygli að golsótt ær er komin að
dyrum í fjárkofanum þar sem hún
var aldrei vön að vera. Ég horfi í
augu hennar og fæ samband við
skepnuna og skynja að hún vill
fara í hlöðuna þar sem ég hafði
afgirt krær vegna burðar. Gekk
hún við hlið mér þar inn á sína kró
sem hún hafði ár eftir ár. Færði ég
henni hey og vatn og fór síðan til
guðsþjónustuhaldsins. Þegar ég
kom aftur eftir tvo tíma var hún
búin að bera þremur fallegum
lömbum og mér fannst hún segja
við mig þegar hún horfði á mig:
„Er ég ekki dugleg."
„Baugi fór
að anda“
Pabbi minn, sem á gamals aldri
sá um féð þegar ég var á sjó, var
einnig nákvæmur. Ég átti svarta á,
stóra og fallega. Eitt kvöld þegar
ég var að fara á samkomu á
fimmtudegi segir pabbi að Surtla
fari að bera og ég skuli ekki fara á
samkomu. Ég fór þó og setti
samkomuna eins og ég var vanur,
en þegar ég kom heim aftur var
pabbi gustillur og sagði: „Líklega
ert þú búinn að missa ána og
lambið fyrir andstyggðar drollið í
þér. Er ég kom í króna til Surtlu
var hún lögst fyrir og hreyfði sig
ekki og lambið sat fast í burðar-
liðnum. Snoppan var köld. Ég bað
pabba að halda í horn Surtlu, ég
var í samkomufötunum og hvítri
skyrtu, en skyldi að hér mátti
engan tíma missa. Ég fór með
höndina inn með ánni og fann að
fæturnir stóðu fyrir og óvenjulega
stór horngarður. Ég gat ýtt höfð-
inu inn og náð fótunum réttum og
síðan liðkaði ég til fyrir lambinu
sem virtist vera líflaust. Þegar
lambið var komið frá móðurinni og
hún óskemmd, því það þurfti
stundum að skera í þessi grey, þá
spratt Surtla upp og rann á vit
lambsins, saug munn og nef, stillti
bringu lambsins við vinstri fót og
sparkaði kröftuglega með hægri
fæti í herðakamb. Það dugði ekki
og aftur notaði hún munn við
munn aðferðina þannig að fram-
hlutinn á höfði lambsins hvarf upp
í móðurina og hún saug og saug og
sparkaði ennþá kröftugar en áður,
en án árangurs. í þriðja sinn
endurtók sagan sig og nú með enn
meiri örvæntingu og krafti en fyrr
þannig að sparkið slengdi lambinu
á afturfætur móðurinnar. Það
dugði, Baugi fór að anda, þetta var
baugóttur hrútur. Daginn eftir var
hann vigtaður eins og ljósmæður
gera og reyndist 5 kg eða 25
merkur."
„Eins og of
mikill
pipar í mat“
„Hver finnst þér helzti munur-
inn á samskiptum við mannkind-
ina og sauðkindina?"
„Sauðkindin svíkur þig aldrei og
talar aldrei illa um þig, en mann-
kindin á hvort tveggja til. Eignistu
vináttu sauðkindarinnar og beri
hún traust til þín þá varir það á
meðan hún lifir. í 1. kapitula
Jesaja 2—3 segir: Heyrið þér
himnar og hlusta þú jörð, því að
Drottinn talar. Ég hefi fóstrað
börn og fætt þau upp og þau hafa
risið í gegn mér. Uxinn þekkir
eiganda sinn og asninn jötu hús- j
bónda síns, en Israel þekkir ekki,
mitt fólk skilur ekki.
Já, ég svara þér með orðum
Biblíunnar, það heldur í gegnum
allt, ég þekki Biblíuna og hún á
svar við öllu mannlegu. Ég hef
þjálfað mig í þessu og vitni annar í
bókina og geri það ekki rétt, þá
finn ég það strax eins og of mikinn
pipar í mat.“
Vitrunin kom
fram á íslandi
„Upphaf Hvítasunnuhreyfingar-
innar á íslandi?"
„Upphaf hvítasunnutrúboðs á
íslandi er 1 rauninni á bænastund í
Svíþjóð. Forstöðumaðurinn sem
bað heitt til Drottins varð frá sér
numinn og sá sýn. Hann sá fjöll
með hvilft á milli og þar blasti við
byggð en í bakgrunni var fjall.
Þetta er Island, sagði andi Guðs
við hann, þangað hef ég kallað þig.
Forstöðumaðurinn sagði upp
störfum sínum í Svíþjóð, hjá
stórum söfnuði, og hélt til Bergen
þar sem hann tók sér far til
íslands með Nóu. Hann hét Erik
Ásbö þessi maður og kona hans
Signý. Þau komu fyrst til Fá-
skrúðsfjarðar, fóru síðan norður
um og vestur og suður til Reykja-
víkur sumarið 1920. Hvergi á
þessari leið sá Ásbö þann stað sem
honum hafði vitrast. í Reykjavík
hóf hann samkomuhald við lítinn
sem engan árangur. Árið eftir,
1921, var hann að þrotum kominn
og um sumarið gafst hann upp og
ákvað að halda aftur utan. Tók
hann sér far með Lyru til Noregs.
Síðasta höfn áður en lagt var frá
landinu yfir Islandsála var Vest-
mannaeyjahöfn. Lyra kom að Eyj-
um að morgni 4. júlí, renniblíða
um allan sjó. Þegar Ásbö vaknar
snemma morguns og lítur út um
kýraugað í klefa sínum stirðnar
hann upp, þarna eru fjöllin, þarna
er Eiðið, þarna er bærinn, þarna
er Helgafell, þarna er sýnin sem
honum vitraðist. Án þess að
þekkja= nokkurn mann í Eyjum
tekur Ásbö sitt hafurtask og fer af
skipinu í Eyjum ásamt konu sinni
og Sveinbjörgu heitinni Jóhanns-
dóttur systur Ólafíu sem kunn var
að trúboðs og mannúðarmálum í
Noregi í aldarbyrjun.
„Að vinna
menn fyrir
Guðs rflki“
Skip lögðust ekki upp að bryggju
í Eyjum á þessum tíma og voru
farþegar og vörur selflutt í land á
ferjubátum. Þegar báturinn lagð-
ist að Bæjarbryggjunni tók Ásbö
og hans lið töskur sínar og sté á
land þrátt fyrir allt önnur áform í
upphafi ferðar Lyru. Þar sem
hann stendur á Bæjarbryggjunni
Sjá næstu síðu