Morgunblaðið - 12.04.1979, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 1979
MAÐHRINN er fæddur árið 1949 og stendur því á
þrítugu eins og Atlantshafsbandalagið, sem allra
bandalaga mest hefur verið til umræðu að undanförnu,
nema ef vera skyldi BSRB. í miðju kalda stríðinu árið
1959 var hann farinn að búa til lítil módel af leiksviðum
og þó svo að maðurinn hafi aldrei haft gaman af
stríðsleikjum, þá notaði hann tindáta ístað lifandi
leikara til að fylla inn í myndina. 1969 náði hann sér í
hvítan stúdentskoll frá Menntaskólanum í Reykjavík og
skrapp síðan til Japans í þriggja ára nám í leikhúsfræð-
um. Það herrans ár 1979 byrjaði hann með því að setja
upp verk Steinbecks, „Mýs og menn“, í Þrándheimi í
Noregi, en síðari hluti ársins er óskrifað blað, svo og
framtíð þessa unga og víðförla leikhúsmanns.
^5 ^
6 7
Nám og
starf
í hinum
Haukur J. Gunnarsson kom úr
Niðaróssdvöl sinni síðastliðinn
föstudag Mánudagurinn fyrir
páska hentaði bærilega fyrir spjall
við Morgunblaðið. Staðurinn fyrir
slíkt var valinn sá ágæti brunnur,
Ingólfsbrunnur, í hjarta borgar-
innar. Kaffi fyrir blaðamanninn,
kók fyrir leikstjórann. Blað og
blýantur á borðið. Statistar við
borðin í kring. Allt klárt og klapp-
að og bara að byrja — þá að
sjálfsögðu á byrjuninni.
TJALDIÐ FRÁ
— Áhuginn á leikhúsinu vakn-
aði snemma og þegar ég var 4—5
ára, fékk í fyrsta skipti að fara
með mömmu og pabba í leikhús,
segir Haukur. — Það fyrsta, sem
ég sá, var „Ferðin til tunglsins" en
um svipaö leyti kom japanskur
dansflokkur hingað á ferð sinni
um Evrópu. Eg fékk að fara á eina
sýningu flokksins og þar með var
grunnurinn lagður að „ferðinni til
Japans". Allt þar til ég lét verða af
Japansferðinni var ég ákveðinn í
að gera allt, sem ég gæti til að
komast í nám í Japan þegar ég
yrði stór.
— Sem krakki hlustaði ég mikið
á óperur, öll útvarpsleikrit og fór
eins oft og ég fékk leyfi til í
leikhús.
Þegar hinir strákarnir voru í
bófahasar eða slíku var ég gjarn á
að sitja inni og hlusta á plötur eða
lesa bækur. Svo settum við krakk-
arnir í hverfinu upp leikrit fyrir
Atvinnuleitin er
Leikstjórinn að störfum á æfingu í Þrándheimi. Þau eru mörg vandamálin, sem upp koma við
undirhúning eins leikrits. í „Músum og mönnum" gegndi hundur nokkur veigamiklu hlutverki og
höfðu menn af því nokkrar áhyggjur að hundurinn léti ekki að stjórn. Það fór þó á annan veg. því
leikarinn, sem í leikritinu átti að stjórna hundinum, var hræddur við skepnuna og það var ekki tyrr en
eftir nokkrar æfingar að leikarinn fór loks að láta að stjórn.
Svo var það
Japan,
England og
Leikfélag
Hornafjarðar
snar þáttur í lífi laus-
ráðins leikstjóra
kunningjana, sömdum og sviðsett-
um sjálf, buðum þeim, sem koma
vildu, og höfðum mikið gaman af.
Ætli ég hafi ekki verið 10 ára eða
svo þegar ég byrjaði að smíða lítil
módel af sviðum leikrita, sem ég
hafði séð, heyrt eða lesið. Persón-
urnar voru ýmist klipptar út eða
þá að ég notaði tindáta sem
leikara.
— 12 ára gamall var ég farinn
að fara á öll leikrit, sem sýnd voru
í leikhúsunum í Reykjavík. Á
þessum aldri var ég orðinn alæta á
allt, sem viðkom Japan. Ég las allt
það, sem ég komst yfir um landið,
og þá ekki aðeins um leiklist, það
var nokk sama hvað það hét.
— í menntaskóla sótti ég nám-
skeið í framsögn og leiklist hjá
Baldvin Halldórssyni og lék síðan
lítið hlutverk í „Allt í misgripum"
eftir Shakespeare á Herranótt. Ég
segi kannski ekki að það hafi verið
„allt í mistökum" hjá mér, en ég
fékk lítið hrós fyrir frammistöð-
una. Reyndar sagði þó einn kunn-
ingjanna við mig, að honum hefði
þótt ég vera beztur, hann hefði
ekki tekið eftir mér.
Haukur með vinum sínum á æfingu í japanska tilraunaleikhúsinu, en hann var f þrjú ár við nám í — Að loknu stúdentsprófi lét ég
leikhúsfruiðum i Tokyo. stóra drauminn verða að veru-
leika. Ég hélt til Japans. Ég fór
strax í málaskóla þegar ég kom til
Tokyo og var í honum í þau þrjú
ár, sem ég var í Japan. Eftir hálft
ár hóf ég nám í leiklistinni og tók
einnig þátt í starfi lítils leikhóps
utan við skólann. Þetta var til-
raunaleikhús, sem hafði
Off-off-Broadway að fyrirmynd.
Þar starfaði ég sem leikstjóri og
leikari og eftir fyrstu frumsýning-
una þyrptust að mér blaðamenn og
spurðu mig spjörunum úr.
— Þeir höfðu mikinn áhuga á
að vita ailt um Island og viðhorfin
til Japans í V-Evrópu. Þá voru þeir
ekki ósvipaðir íslenzkum blaða-
mönnum að því leytinu, að þeir
vildu endilega fá að vita sem mest
um hvað mér fyndist um Japan.
Minnti svolítið á íslenzkan blaða-
mann suður á Keflavíkurflugvelli,
sem spyr einhvern valinkunnan
útlending: „Hvað finnst þér um
ísland," jafnvel þó sá útlenzki hafi
ekki verið nema 5 mínútur á Fróni.
— Meðan ég dvaldi í Japan hitti
ég varla íslending og umgekkst
nær eingöngu Japani. Vinir mínir
flestir töluðu aðeins japönskuna
Rabbað
við Hauk
Jón Gunn-
arsson
og það var því ekkert sem hét — ég
varð að læra málið og hafði gott af
því að umgangast aðeins heima-
fólk. Mér líkaði vel í Japan og hef
heimsótt vini mína þár síðan ég
lauk námi.
— Japanskt leikhús byggir
mjög á þáttum úr lífi þjóðarinnar
er hefur þróast nær óslitið og
beint frá helgiathöfnum í muster-
um fyrri tíma. Dansinn og allar
hreyfingar eru aðrar en í leikhús-
um á Vesturlöndum og gegna öðru
og jafnvel þýðingarmeira hlut-
verki. I Japan lærði ég einkum um
þeirra hefðbundnu leiklist og leik-
listarsögu og taldi því, að námi þar
loknu, að ég þyrfti að kynnast
nánar vestrænni leiklist.
— Því ákvað ég að innritast í
leiklistardeildina við háskólann í
Hull, en hún var þá talin ein sú
bezta í Bretlandi. Þarna er mjög
góð aðstaða til allrar leiklistar-
starfsemi og t.d. bæði stúdíóleik-
hús og sjónvarpsstúdíó. Hægt var
að velja á milli einstakra þátta í
leikhúsinu, en ég tók fyrir leik-
stjórn bæði í sjónvarpi og á sviði,
en einnig dans, leikmyndagerð,
búningahönnun og kvikmynda-
gerð.
— Sem lokaverkefni frá þessum
skóla leikstýrði ég einþáttungi
eftir Strindberg, þýddi hann sjálf-
ur úr sænsku, gerði búninga,
leiktjöld, og gerði í rauninni allt
annað en frumskrifa verkið, sem
ég lét Strindberg alveg um. Frá
háskólanum í Hull lauk ég svo
prófi vorið 1975 og hafði þá stund-
að nám í leikhúsfræðum og leik-
stjórn við tvo háskóla.
— Það er í rauninni dálítið
erfitt að finna eitt orð á íslenzku
yfir þá menntun sem ég hef, en ég
kallaði mig leikhúsfræðing til að
byrja með. Mér finnst þó, að það
orð nái ekki yfir þá menntun sem
ég hef, þar sem sú leikhúsfræði,
sem kennd er í háskólum í Skandi-
navíu er að mestu bókleg, en í Hull
var helmingur námsins fólginn í
verklegri reynslu af leikhúsi.
— Að loknu námi í Hull fannst
mér tími til kominn að halda heim
á leið og svipast um eftir atvinnu.
Ég fékk fljótlega verkefni hjá
Leikfélagi Hornafjarðar og leik-
stýrði þar einu leikriti með áhuga-
sömu fólki. Það var þó ekki um
auðugan garð að gresja í þessari
atvinnu og í tvö sumur var ég
myndir KRISTJÁN
EINARSSON o.fl.