Morgunblaðið - 11.12.1984, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. DESEMBER 1984
59
Einar Ólafsson
Hafnarfirði
Fæddur 13. marz 1921
Dáinn 2. desember 1984
í dag verður til moldar borinn
Binar Ólafsson vélstjóri frá Vest-
mannaeyjum. Einar var sonur
hjónanna ólafs Einarssonar skip-
stjóra og Guðnýjar Petru Guð-
mundsdóttur frá Fáskrúðsfirði.
Aðeins sex ára gamall missti Ein-
ar föður sinn og tók ungur að
stunda sjó. Sigldi hann öll stríðs-
árin á England. Tilviljun olli því,
að hann hlaut ekki þá þegar leg í
faðmi Ránar; Einar steig i land af
mb. Jarlinum til að innritast í vél-
stjóraskóla, er Jarlinn fór sína
hinztu för. Þar missti Einar félaga
sína i sjóinn. Hafði Einar því
ærna lífsreynslu rúmlega tvítugur
þá er hann lauk prófi og kvæntist
Árnu Jónsdóttur, ágætri konu.
Eignuðust þau eina dóttur, Guð-
nýju Fríðu, en Árna lézt eftir
skamma sambúð. Fluttist Einar
þá til Hafnarfjarðar og kvæntist
öðru sinni árið 1947 Sigrúnu Rósu
Steinsdóttur, sem lifir mann sinn.
Eignuðust þau þrjú mannvænleg
börn, Steinunni Maríu, Ólaf og
Gunnar. Um tveggja áratuga skeið
stundaði Einar svo sjó á togurum
og bátum. Árið 1954 varð hann
fyrir miklu slysi, er hann rann til
í vélarrúmi og lenti í sjálfum
sveifarásnum. Gekk annar fótur
hans þá nær af, en var bjargað
lemstruðum. Átti Einar fullt ár í
þeim meiðslum og varð aldrei heill
upp frá því. Innvortisaðgerðar var
þörf árið 1967 og var þá tvísýnt
um líf hans. Hvarf hann þó eigi
yfir móðuna miklu að því sinni
heldur gerðist húsvörður við
íþróttahús Hafnarfjarðar. Naut
hann þar áhuga síns og yndis af
íþróttum. Eru þessi í stuttu máli
helztu æviatriði Einars Ólafsson-
ar, manns er kynntist veröld sjó-
mannsins í blíðu og stríðu allt frá
barnæsku. En þau eru aðeins um-
gjörð um eftirminnilegan ein-
stakling.
Ekki veit ég hvort Einar Ólafs-
son las nokkurn tíma Prédikar-
ann, en framkoma hans öll minnti
á þá bók. Stundum sýndist hann
svo skyggn á menn og málefni, að
ýmsa undraði. Hugsaði ég, að slíkt
mundi fáum gefið utan þeim er átt
hafa í mikilli baráttu og þrautum.
Einstök kímni hans streymdi úr
einhverjum þeim lindum manns-
hugarins, sem ef til vill þeir einir
þekkja ér horfzt hafa í augu við
dauðann. Mun himnasmiðurinn
hafa léð Einari gott brjóstvit, en
hjartað var þó enn betra er undir
sló. Það skynjuðu allir er honum
kynntust.
Hjúskapur barna okkar skóp
vináttutengsl er aldrei bar á
skugga; var það mikill heilladagur
er við kynntumst Einari og Bíbí.
Aldrei skorti umræðuefnin, enda
gat hvergi tildur í fari Einars,
hispursleysi var honum í blóð bor-
ið. Skapið var einstaklega gott og
helzta einkenni hans var glettnin.
Glitti þar þó aldrei á hlátur
heimskingjans, sem ræddur er í
hinni fornu bók, Einar þekkti sinn
tíma og sinn dóm. Honum hafði
snemma orðið ljóst, að enginn
maður hefur vald yfir dauðadegin-
um, því var hann viðbúinn, er
habn féll fyrir aldur fram, sextíu
og þriggja ára gamall. Fyrir
mönnum eins og Einari Ólafssyni
verður hið smáa í tilverunni hég-
ómi. Það heyrðist æ á tali hans,
það var djúp lífsreynslan sem
gerði Einar skemmtilegan.
Eins og Prédikarinn mat Einar
gleðina, „því að ekkert betra er til
fyrir manninn undir sólinni en að
eta og drekka og vera glaður, og
það fylgdi honum í striti hans um
ævidagana ... “ En líkt og spek-
ingurinn forni hafði hann löngu
gert sér grein fyrir hégóma þessa
lífs. Hann skildi, að hver dagur
sem hann lifði var óvænt gjöf.
Gamansemin fylgdi honum því
sem ljós skugga, hann kvaddi sátt-
ur við Guð og menn. Stillunni eftir
storminn eyddi hann fyrir heimili
|sitt svo sem skrifað stóð: „Njót
lífsins með þeirri konu sem þú
elskar, alla daga þíns fánýta
lífs ... “ Og Einari var alveg ljóst,
að þar var hann öðrum heppnari,
lífsförunautur eins og Bíbí er ekki
öllum gefinn. Og stundin er knöpp.
Einar þekkti hlutskipti sitt og
sætti sig við það. Þaðan kom hon-
um styrkurinn.
Einar hélt í vonina meðan stætt
var. En hafi hann ekki lesið orð
hinnar fornu bókar, þá þekkti
hann þau: „Betra er að ganga í
sorgarhús en að ganga í veizlusal,
því að það eru endalok sérhvers
manns, og sá, sem lifir, hugfestir
það.“ Sameiginlega þótti okkur
vænt um tvö afabörn, sem nú læra
að sömu örlög mæta ölium og að
spor niðjanna liggja eftir feðrun-
um. Þessi börn hafa mikils misst
eins og frændgarðurinn allur —
og þá er ekki annað fyrir hendi en
að hugfesta það. Gæfan bjó með
Einari siðari árin, hlýlegt heimili,
skilningur og ást, þau árin sem
hann fékk í ábót, eða óvart, eins og
hann orðaði það. Og þau urðu,
þrátt fyrir allt, sautján talsins.
Við þökkum fyrir þessi ár, fyrir
það sem Einar var fjöiskyldu sinni
og vinum, að ógleymdum þeim
barnabörnum sem hann kenndi að
gleðja sig í æsku sinni. Þau hug-
festa það sem þau sjá í húsi sorg-
arinnar, hugljúfar minningar um
æðrulausan mann.
Kinar Pálsson
Þegar slikur maður, sem Einar
Ólafsson var, er kvaddur koma
upp ýmis leiftur liðinna ára,
skemmtilegar og ánægjulegar
minningar sem ástæða er til að
þakka fyrir að leiðarlokum. Und-
irritaður hafði í nokkuð mörg ár
kynni af Einari sem starfsmanni
íþróttahúss í Hafnarfirði. Verð ég
að segja sem er að ánægjulegri
maður í samskiptum og samvinnu
er varla til. Alltaf var hann reiðu-
búinn til að hjálpa upp á sakirnar,
hvort sem heldur var í hans hefð-
bundna vinnutíma eða utan hans,
í sambandi viö málefni hand-
knattleiksmanna. Vissulega er
sjónarsviptir er slíkur maður
hverfur úr dagsins önn svo snögg-
lega sem raun ber vitni. En það er
huggun harmi gegn að geta með
sanni minnst Einars með innilegu
þakklæti fyrir alla hans lipurð og
þægilegheit við hafnfirskt hand-
knattleiksfólk fýrr og síðar. Vissu-
lega var stundum erfitt að gera
öllum til hæfis en Einar hafði
ávallt lag á að koma þannig fram
að öllum þótti vænt um hann og
allir virtu manninn Einar Ólafs-
son. Oft var ánægjulegt að koma
til Einars þótt tilefnið væri ef til
vill ekki mikið, fá í nefið og ræða
landsins gagn og nauðsynjar, fyrir
utan íþróttamálin. Að lokum vil
ég fyrir hönd handknattleiks-
áhugamanna í Hafnarfirði þakka
Einari fyrir allt er hann var hafn-
firsku íþróttalífi, um leið og ég
sendi öllum hans aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur, og óska
ég honum velfarnaðar á nýju til-
verustigi.
Jón Kr. Oskarsson form. HKRH.
Og því er oss erfitt að dæma
þann dóm,
að dauðinn sé hryggðarefni,
þó ljósin slokkni og blikni
blóm. —
Er ei bjartara land fyrir stefni?
E. Ben
Góður vinur og félagi er látinn.
Einar Ólafsson andaðist sunnu-
daginn 2. des. sl., eftir stutta en
erfiða sjúkdómslegu. Leiðir okkar
lágu saman þegar íþróttahúsið við
Strandgötu tók til starfa árið
1971. Fljótlega var hann gerður að
umsjónarmanni og vann af áhuga
og dugnaði að uppbyggingu og
rekstri íþróttahússins.
Það fór ekki framhjá okkur sem
með honum unnum að hann átti
við vanheilsu að stríða. Hann var
einstaklega harður af sér og
mætti ætíð í vinnu þó auðséð væri
að hann gengi ekki heill til skógar.
Ekki hvarflaði það að mér þegar
Einar fór á sjúkrahús 15. nóv. sl.,
að hann ætti ekki afturkvæmt til
sinna fyrri starfa.
Elnar hafði lifandi áhuga á
íþróttum og fylgdist vel með gangi
þeirra mála. Það var sama hvort
það var handknattleikur eða
knattspyrna eða árangur ein-
stakra íþróttaflokka frá Hafnar-
firði eða Vestmannaeyjum. Einar
vissi góð skil á þessu öllu. Sem
umsjónarmaður íþróttahússins
hafði hann mikil samskipti við
starfsfólk, íþróttakennara, þjálf-
ara og íþróttaiðkendur. Öllum
þessum aðilum ber saman um að
það hafi verið gott að leita til Ein-
ars. Hlýlegt viðmót og velvilji ein-
kenndu öll hans störf. Ég átti því
láni að fagna að vera samstarfs-
maður Einars Ólafssonar sl. 13.
ár. Á vináttu okkar bar aldrei
skugga. Nú er góður drengur allur
og djúpur söknuður hjá þeim er
þekktu hann.
Ég bið Guð að geyma góðan vin
og blessa minningu hans. Elsku-
legri eiginkonu hans, Sigrúnu
Steinsdóttur, börnum, tengda-
börnum og öðrum ástvinum sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Yngvi Rafn Baldvinsson
Gömul mynd leitar á hugann.
Ég er lítil telpa í garðinum heima
hjá afa og ömmu á Skúlaskeiði og
hjá mér krýpur Einar og brosir
við mér, ungur og glæsilegur. Það
var í þá daga, þegar tíminn stóð í
stað, og manni fannst vera eilíft
sólskin. Bernskuminningarnar
koma fleiri og fleiri upp í hugann,
og þeim er Einar nátengdur. Það
var gott að koma á Skúlaskeiðið til
afa og ömmu og Bíbí og Einars,
sem þar bjuggu sín fyrstu hjú-
skaparár. Þar mætti mér ávallt
mikil hlýja og ástúð. — Einar átti
afar gott með að umgangast börn
og þau löðuðust ósjálfrátt að hon-
um. Það var gaman að vera í ná-
vist hans. Hann var skapgóður,
glettinn og skemmtilegur. Stund-
um var hann líka dálítið striðinn,
en þó aldrei nema á góðlátlegan
hátt. Hann hafði mikla kímnigáfu
og sagði skemmtilega frá.
Einar Ólafsson fæddist í Vest-
mannaeyjum 13. mars 1921. For-
eldrar hans voru hjónin Guðný
Petra Guðmundsdóttir og ólafur
Einarsson, skipstjóri. Sex ára
gamall missti Einar föður sinn.
Móðir hans giftist síðar Runólfi
Runólfssyni sem gekk Einari í föð-
urstað. Petra og Runólfur eru nú
bæði látin. Tvo hálfbræður átti
Einar, Ólaf og Stefán.
Einar ólst upp í Vestmannaeyj-
um og fór snemma að stunda sjó-
inn. Um árabil var hann vélstjóri
á fiskiskipum, fyrst frá Vest-
mannaeyjum, síðar frá Hafnar-
firði. Sjómennskan átti vel við
Einar, og hana stundaði hann að
mestu til ársins 1967. Þá var heils-
an farin að bila.
Einar var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Árna Jónsdóttir frá
Vestmannaeyjum. Hún lést eftir
stutta sambúð. Þau eignuðust eina
dóttur, F'ríðu, sem ólst upp hjá
móðurfólki sínu í Vestmannaeyj-
um. Fríða er gift Sigurði Georgs-
syni og búa þau í Vestmannaeyj-
um.
Einar kvæntist móðursystur
minni, Sigrúnu Rósu Steinsdóttur,
1947. Bíbi og Einar tengdust hvort
öðru sterkum böndum. Börn
þeirra eru þrjú; Steinunn María,
gift Páli Einarssyni, ólafur,
kvæntur Drífu Kristjánsdóttur og
Gunnar, kvæntur Sigríði Gunn-
arsdóttur.
Árið 1970 gerðist Einar hús-
vörður í íþróttahúsi Hafnarfjarð-
ar, og þar starfaði hann til dauða-
dags. Hæfileikar Einars til að um-
gangast börn og unglinga nýttust
vel í þessu starfi. Þau kunnu vel að
meta kímni hans og lipurð. Einar
hafði mikinn áhuga á íþróttum og
því var þetta starfsvettvangur,
sem hæfði honum mjög vel. Síðar
hóf Bíbí störf á sama stað. Þeim
lét ákaflega vel að vinna saman og
þau höfðu mikla gleði af starfi
sínu.
Hin síðari ár mátti sjá, að Ein-
ari var brugðið. Langvarandi
heilsuleysi hafði rist hann rúnum.
Mér finnst nú, að lífið hafi á
margan hátt verið honum erfitt.
Hann var löngum sárþjáður, lík-
lega þjáðari en nokkurn gat grun-
að. Engan hef ég þó þekkt taka
veikindum sínum af meiri karl-
mennsku en Einar. Hann heyrðist
aldrei kvarta og talaði aldrei um
veikindi sín. Ég hygg, að þeir hafi
verið fáir dagarnir, sem hann
vantaði til vinnu í íþróttahúsi
Hafnarfjarðar. — En þrátt fyrir
erfiðleikana var Einar einnig
gæfusamur maður. Störf hans,
bæði sjómennskan og húsvarslan,
áttu hug hans. Hann átti af-
bragðskon'u, sem reyndist honum
traustur lífsförunautur, og mynd-
arleg börn, tengdabörn og barna-
börn, sem öll voru honum til mik-
illar ánægju.
Að leiðarlokum þakka ég Einari
vináttu hans fyrr og síðar.
María Þ. Gunnlaugsdóttir
r\
9
Mikiö úrval af fatn-
aöi frá „CarterV
nýkominn. Þar á W
meöal fallegt úrval
af náttfötum í öllumii
stæröum frá ný- r
fæddu uppí nr. 14. ■
Vvl'
rv

7 7
I fötum frá
„Carter’s“
líður barninu vel.
B. Ólafsson &
Berndsen hf.