Morgunblaðið - 12.12.1985, Síða 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR12. DESEMBER1985
Minning:
Ingimundur Guðmunds
son fv. brunavörður
Fæddur 24. mars 1911
Dáinn 4. desember 1985
Ingimundur Guðmundsson verð-
ur jarðsunginn frá Dómkirkjunni
í Reykjavík í dag, fimmtudaginn
12. desember 1985, kL 13.30.
Hann fæddist í Ámundakoti í
Fljótshlíð hinn 24. mars 1911, en
fluttist átta ára niður í Landeyjar.
Þar átti hann heima á Ljótarstöð-
um uns hann fluttist með fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur árið
^ 1930. Foreldrar hans voru Guð-
mundur Guðmundsson, bóndi og
verkamaður og kona hans Þórunn
Tómasdóttir, sem lést er Ingi-
mundur var 15 ára gamall.
Þó Ingimundur væri sveitamað-
ur að uppruna, eins og langflestir
íslendingar og hefði sterkar taug-
ar til æskusveitanna, var hann
fyrir löngu orðinn rótgróinn Reyk-
víkingur. Svo fer gjarnan um þá
sem setjast hér að á unga aldri,
ekki síst ef þeir fylgjast jafn veí
með vexti og breytingum borgar-
innar eins og þeir gera, sem ein-
hverja ábyrgð bera á henni eða
öryggi hennar. Þannig var einmitt
um Ingimund. í 27 ár var hann
* slökkviliðsmaöur hér í borginni,
bæði niðri í gömlu slökkvistöðinni
við Tjörnina og hinni nýju uppi í
Öskjuhlíð. Þetta var á meðan borg-
in var í örum vexti og fylgjast
líklega fáar stéttir manna betur
með slíkri þróun en einmitt þær
sem sinna öryggisgæslu og neyðar-
vörnum.
Ingimundur lést í umferðarslysi
niðri í Lækjargötu hinn 4. desem-
ber síðastliðinn. Það má kalla
kaldhæðni örlaganna. Langan
starfsaldur þjónaði hann borginni
og íbúum hennar sem slökkviliðs-
maður. Fullhraustur eftir'auna-
maður, 74 ára gamall lést hann í
sjálfu hjarta þessarar borgar,
fórnardýr þeirrar órofa hringiðu
borgarlífsins, sem miskunnarlaust
krefst fórna sinna og fer ekki í
manngreinarálit. Hann var eins
og svo oft áður á göngu um borgina
að ræða við kunningja og vini, sem
var að finna á öðru hvoru götu-
horni, með viðkomu á þingpöllun-
um og til þess að erinda smávegis,
eins og gengur.
VERSLUNIN Vatnsrúm sf. er flutt
í nýtt húsnæði í Borgartúni 29.
Vatnsrúm sf. sérhæfa sig í sölu á
vatnsrúmum eins og nafnið gefur til
kynna. Hægt er að fá dýnur af
mörgum gerðum — allt frá gljúpum
vatnsbelg að 99% öldudeyfingu.
Sovehjerte-vatnsrúmin, sem í
Um ættir Ingimundar, uppvöxt
eða ungdómsár veit ég harla lítið
og mun ekki gera hér að umræðu-
efni. Hann var hraustmenni og vel
íþróttum búinn, lagði enda all-
nokkra rækt við þær. Hann var
meðal annars glímukóngur íslands
um tíma og glímudómari í nær tvo
áratugi. Ingimundur var orðinn
rúmlega fimmtugur, þegar við
kynntumst. Fjölskyldutengsl sköp-
uðust þá okkar á milli við það að
ég kvæntist systurdóttur konu
hans. Síðan hafa leiðir okkar legið
saman, mest í ótal fjölskylduboð-
um og ættingjasamkvæmum við
ýmiss konar tækifæri.
Árið 1943 kvæntist Ingimundur
eftirlifandi konu sinni Kristjönu
Kristjánsdóttur (f. 10. september
1920) frá Bár í Flóa og áttu þau
heimili hér í borginni, síðast að
Laugateigi 15. Kristjana er dóttir
Kristjáns Ólafssonar, bónda og
smiðs í Bár og síðari konu hans
Ragnheiðar Þorkelsdóttur frá
Smjördölum, en hún dvelur nú á
Elliheimilinu Grund, 92 ára gömul.
Ingimundur og Kristjana eignuð-
ust eina dóttur, Guðrúnu Þórunni
meinatækni, sem er gift Jóni Berg-
mundssyni verkfræðingi. Þau eiga
tvö börn, Kristjönu og Kjartan
Inga. Þórunn og Jón búa einnig
við Laugateiginn og er því sam-
gangur mikill á milli þessara
þriggja ættliða og samkomulag
gott eins og við er að búast af fólki
með jafn gott skapferli og góða
dómgreind og raun ber vitni. Fjöl-
skyldan var stolt Ingimundar og
ánægja. Ragnheiður tengdamóðir
hans bjó lengi með þeim hjónum
eftir að hún var orðin ekkja og
reyndist Ingimundur henni ætíð
mikil stoð og stytta, enda óx með
þeim djúp vinátta og gagnkvæm
virðing.
Vegna þess hvernig kynni okkar
Ingimundar voru til komin fór
ekki hjá því að ég þekkti hann
fyrst og fremst sem fjölskyldu-
mann og heimilisföður, vin og stoð
ættingja og tengdafólks, heima-
kæran og traustan, en aldrei
heimaríkan. Heimili þeirra hjóna
er íburðarlaust, hlýtt og fallegt og
þangað voru nánir alltaf velkomn-
versluninni fást, eru innflutt frá
Noregi. Rúmin er hægt að fá úr
lakkaðri furu, eik, bæsuð, hvítlökk-
uð, kalkunnin, olíuborin eða með
lútaðri áferð. Á myndinni er Guð-
brandur Jónatansson, eigandi
verslunarinnar, í nýja húsnæðinu.
ir. Þó gestamóttaka og önnur
heimilisstörf væru mest á herðum
húsmóðurinnar, í samræmi við
aldagamla hefð, þá leyndi sér aldr-
ei, að frá hendi Ingimundar var
fjölskyldunni, heimilinu og gestum
þess ekkert of gott. Um langan
árafjölda höfum við hjónin og
dætur okkar verið gestir þeirra
Sjönu og Ingimundar á jóladag.
Hér var ættingjum safnað saman
til hádegisverðar og síðdegiskaffi-
drykkju. Hér kom saman fjöldi
fólks, allt frá kornabörnum til
tengdamóður á tíræðisaldri og var
ekkert til sparað. Sjálfsagt hafa
þessar samkomur ekki verið mikið
frábrugðnar fjöldamörgum öðrum
slíkum um allt land, en þeim sem
sóttu þær verða þær ætíð ógleym-
anlegar og óaðskiljanlegur hluti
af jólunum. og á nákvæmlega sama
hátt var Ingimundur óaðskiljan-
legur hluti af þeim. Ingimundur
er horfinn og þar með helmingur-
inn af þeim samnefnara, sem fyrst
og fremst einkenndi þessar sam-
komur og stóð á bak við tilvist
þeirra og því geta þær aldrei orðið
eins og fyrr.
Skap Ingimundar var stórt eins
og hann sjálfur, en hann fór afar
vel með það. Maður varð þess var
ef réttlætiskennd hans var mis-
boðið. Daglega bar mest á rósemi
og jafnvægi í fari hans. Líf hans
einkenndist töluvert af líkamleg-
um styrk hans og hreysti. Þar
naut hann efalaust íþróttanna frá
yngri árum og góðra erfða. And-
legur styrkur hans var einnig
mikill og óbilaður, minnið afar
gott og geymdi flest sem komst í
snertingu við það, alla tíð. Mér er
sagt að Ingimundur hafi eins og
margir landar hans átt það til að
setja saman vísur. Enga þeirra
kann ég og lítt mun þeim hafa
verið haldið á lofti, þó þær læðist
með fjölskylduveggjum þegar við
á.
Dauðsfall eins og Ingimundar
kemur ætíð á óvart og það kemur
ónotalega við mann. Það tekur
langan tíma að átta sig á orðnum
hlut og sætta sig við hann. Svo
raunverulegur sem Ingimundur
hefur ætíð verið, reynist mér afar
erfitt að átta mig á því að dauði
hans sé raunverulegur og óaftur-
kallanlegur. Hvernig getur svo
stór, sterkur og áþreifanlegur
maður skyndilega horfið af sjónar-
sviðinu fyrir fullt og allt? Hvað
sem upp á kemur og hve mikið sem
liggur við er ekki lengur hægt að
snúa sér til hans. Þó hefur það
alltaf verið hægt fram að þessu.
Þetta er sú mótsögn lífsins, sem
er svo erfitt að skilja og sætta sig
við. En dauðinn kann enga mis-
kunn. Mikill er því harmur og
missir þeirra sem nær Ingimundi
stóðu.
Yngra fólk á ef til vill auðveld-
ara með að jafna sig eftir missi
eldri fjölskyldumeðlima og vina,
en þeir sem eldri eru. Samband
hinna yngri við eldra fólk er öðru
vísi, það nær aldrei eins langt til
baka og er oft ekki eins náið og
þeirra sem eldri eru og heyra til
sömu kynslóð. Líklega er því missir
eldra fólks almennt sárari og eink-
um langæari en hinna sem yngri
eru og minna vita um það hvers í
raun misst var.
I þetta sinn er séð á bak eigin-
manni, föður og afa, tengdaföður,
tengdasyni, bróður, mági, svila,
frænda og félaga, en umfram allt
vini, góðum manni, sem reyndist
öllum sínum hinn besti drengur.
Blessuð sé minning hans fyrir það
og megi það verða syrgjendum
hans huggun.
Ekki dró mér það í grun er ég
fyrir nokkru sat með æskuvini
mínum, Ingimundi Guðmundssyni,
á heimili hans við tafl og vísna-
spjall að hann yrði að litlum tíma
liðnum fallinn í valinn fyrir hinni
margumtöluðu reykvísku umferð-
armenningu.
Ingimundur var fæddur í
Ámundakoti í Fljótshlíð, 24. mars
1911, sonur hjónanna Þórunnar
Tómasdóttur og Guðmundar Guð-
mundssonar. Var Ingimundur
yngstur í hópi 6 tápmikilla systk-
ina er upp komust, en fluttist 9
ára gamall með fjölskyldu sinni
að Ljótarstöðum í Austur-
Landeyjum. Þar hófust kynni
okkar við leiki og störf og hafa þau
enst til þssa, þótt stundum hafi
verið nokkuð langt milli bústaða
okkar.
I Austur-Landeyjum var á þeim
tíma óvenjulega mikill íþrótta-
áhugi og íþróttamót árlega haldin,
auk þess að sendir voru keppendur
á hið sameiginlega íþróttamót
Héraðssambandsins Skarphéðins.
Austur-Landeyingar áttu um
langt skeið óvenjulega harðsnúna
og sigursæla glímumenn, enda var
glíman meira iðkuð þar en aðrar
íþróttir.
Ingimundur tók snemma mikinn
þátt í starfsemi ungmennafélags-
ins, einkum íþróttum. Hann stóð
þar nokkuð vel að vígi því eldri
bróðir hans, Tómas, var ekki ein-
ungis snjall glímumaður, hann var
líka góður alhliða íþróttamaður.
Eins og flestir ungir menn í Land-
eyjum á þeim tíma fór Ingimundur
snemma til sjós og lá leið hans til
Reykjavíkur á togara. Stundaði
hann um skeið togarasjómennsku
á vetrum en vann heima á búi
föður síns á sumrum.
Árið 1930 fluttist svo fjölskyldan
til Reykjavíkur og hefur Ingi-
mundur átt þar heima æ síðan.
En sjómennska og íþróttaæfing-
ar eiga ekki vel saman. Þó reyndi
Ingimundur að æfa glímu eins og
hann hafði tækifæri til á sínum
sjómannsárum. En svo kom að
hann hætti sjómennsku og gerðist
hafnarverkamaður hjá Eimskip.
Þá gafst betri tími til æfinga og
árangurinn lét ekki á sér standa.
Árið 1938 sigraði hann í Skjaldar-
glímu Ármanns og einnig 1939.
Það ár sigraði hann líka í lslands-
glímunni og hlaut sæmdarheitið
Glímukóngur íslands. 1940 varði
hann titil sinn með sóma, en lét
þá af keppni, en var í mörg ár
glímudómari pg þótti skörulegur
og réttsýnn. Árið 1945 hóf hann
störf í slökkviliði Reykjavíkur-
borgar og var þar í 27 ár, en vann
eftir það sem birgðavörður á Hótel
Sögu og gegndi því starfi til 1984
og þó jafnan í ígripum og við af-
leysingar til dauðadags.
Ingimundur var gæfumaður í
sínu makavali. Hann kvæntist árið
1943 mestu ágætiskonu, Kristjönu
Kristjánsdóttur, og eignuðust þau
eina dóttur barna, Guðrúnu Þór-
unni, sem gift er Jóni Bergmunds-
syni rafmagnsverkfræðingi. Þau
Kristjana og Ingimundur bjuggu
sér hlýlegt og smekklegt heimili.
Ingimundur var maður vel úr grasi
vaxinn, ljós yfirlitum og hafði
mjög sterklega líkamsbyggingu
enda grimmhraustur. Hann var
skýr maður og orðheppinn og ekki
alveg laus við að daðra svolítið við
ljóðagyðjuna — einkum ef eitt-
hvert skoplegt tilefni gafst.
Ellina bar Ingimundur svo vel
að hann virtist vera í það minnsta
10 árum yngri en hann var. Ég
hafði orð á því þegar við sátum
yfir okkar síðustu skák. Hann
kvaðst hafa svo góða heilsu að
hann kenndi sér einskis meins. Það
mátti því segja að lát hans kom
yfir fjölskylduna og vini hans eins
og þruma úr heiðskíru lofti. Þar
áttum við síst von að skarð kæmi
í vinahópinn er hann var.
En einhvern veginn finnst mér
sem Ingimundur hefði ekki kosið
sér til handa háa elli með þeirri
kröm sem henni jafnan fylgir. Það
hafi verið honum meira að skapi
að hverfa af sjónarsviðinu í fullri
reisn — eins og hann lifði.
Konu hans, dóttur og tengda-
syni, svo og öldruðum systkinum,
þeim Ráðhildi og Tómasi, votta ég
mína dýpstu samúð.
Fari gamall vinur í friði. Ég
þakka honum samfylgdina. Minn-
inguna um hana ætla ég að ylja
mér við í það minnsta þar til Karon
kallar mig til skips.
Sigurður N. Brynjólfsson
Ingimundur Guðmundsson, sem
í dag verður kvaddur hinztu kveðju
frá Dómkirkjunni, fæddist að
Ámundarkoti i Fljótshlíð, yngsta
barn Guðmundar Guðmundssonar
bónda þar og konu hans, Þórunnar
Tómasdóttur.
Margir eldri Reykvíkingar muna
eflaust eftir Guðmundi, föður
Ingimundar, en hann vann hjá
Eimskip sem verkamaður fram á
gamals aldur og var hér tíður
gestur á Tjarnarísnum, á skautum,
og oft á sínum gömlu leggjarskaut-
um, eins lengi og heilsan leyfði.
Öll þessi systkini, börn hans, voru
enda hraustleika- og dugnaðar-
fólk: Systurnar Steinunn, Ingi-
björg og Ráðhildur, allar myndar-
húsmæður. Bræðurnir Guðmund-
ur Helgi, skipstjóri á Kára og Tóm-
as, lengi vörubifreiðastjóri og síðar
veitingamaður. Eru Ráðhildur og
Tómas þau einu sem enn eru á lífi.
Ingimundur stundaði sjó-
mennsku í sínum yngri árum, bæði
á togurum og bátum, vann um tíma
hjá Eimskip en gerðist liðsmaður
í Slökkviliði Reykjavíkur 1945 og
var þar til hann slasaðist á æfingu
1973 og hætti hann þá störfum sem
slökkviliðsmaður. Réð hann sig þá
til starfa hjá Hótel Sögu sem
birgðavörður og starfaði þar til
æviloka, enda veljast ekki í slíkt
starf nema hraustir og trúverðugir
starfsmenn, því ábyrgðin er mikil.
Ingimundur var hár, myndarieg-
ur maður og bar sig vel. Var hann
mikill íþróttamaður, og á sínum
yngri árum íslandsmeistari í ís-
lenskri glímu í tvö ár og ávallt
framarlega í þeirri íþrótt meðan
hann stundaði hana.
í einkalífi sínu var Ingimundur
mikill gæfumaður. Árið 1943
kvæntist hann Kristjönu Krist-
jánsdóttur frá Bár í Flóa og var
sambúð þeirra alla tíð til fyrir-
myndar, enda bæði vel af Guði
gerð og einhuga að heimilið og
heimilislífið skyldi vera þannig,
að þar gæti fjölskyldan notið ná-
vistar hvers annars með gleði og
“Vatnsrúm sf. í nýtt húsnæði
Páll Imsland
BESTISPENNUSAG