Morgunblaðið - 20.03.1986, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. MARZ 1986
55
aðist allt saman.
Bjami andaðist 2. okt. 1972 á
gullbrúðkaupsdegi þeirra hjóna.
Asa og Bjami eignuðust 8 böm,
sem em þessi: Fyrsta bamið, f.
1924, dó í fæðingu. 2. Gunnar Pét-
ur, f. 1926, d. 1968. 3. Ámi, f.
1927, kvæntur Áslaugu Ólafsdótt-
ur. 4. Guðrún, f. 1930, gift Skarp-
héðni Kristjánssyni. 5. Guðbjörg
Hulda, f. 1931 d. 1932. 6. Ás-
grímur, f. 1933 d. 1949. 7. Bjam-
dís Hulda, f. 1938 d. 1939. 8.
Reynir, f. 1942, kvæntur Guðrúnu
Bemhard.
Eins og sjá má á Ása 3 böm á
lífi af öllum hópnum sínum, nú við
leiðarlok.
Það þarf mikið þrek, andlegt og
líkamlegt, til að standast slíkar
raunir, henni var gefið það í ríkum
mæli. Hún var skapstór og það var
alltaf reisn sem fylgdi henni. Hún
hafði létta lund, hún var í einu orði
sagt ákaflega sterk, bæði andlega
og líkamlega.
Ása bjó nokkur ár í húsinu sínu
eftir lát Bjama, en fór síðan á Sól-
vang. Það vom þau hjón löngu búin
að ákveða, að þangað ætluðu þau
þegar þrekið dvínaði, en Bjami dó
áður en til þess kom.
Hún dvaldi í 9—10 ár á Sólvangi
og undi hag sínum mjög vel á
þessari stofnun. Hún hafði lengst
af þokkalega heilsu og hafði alltaf
nóg að gera við allskonar handa-
vinnu, sem hún gaf afkomendum
sínum en mest hugsaði hún um þau
smæstu þ.e. langömmubömin. Hún
var mjög þakklát starfsfólkinu á
Sólvangi fyrir allan hlýhug og
elskusemi.
Það var ekki fyrr en í fyrrasum-
ar, sem heilsan fór að bila fyrir
alvöru, þá dvaldi hún um skeið á
Hafnarfjarðarspítala en fór síðan
aftur á Sólvang og var ekki rúmföst
nema fáeina daga, það sýnir best
þrekið sem hún hafði mátti segja
fram á endadægur.
Ásu var ekki í mörgum félögum
um ævina. Konur sem vom oft einar
með böm og bú, þegar mennimir
vom fjarri vegna atvinnu höfðu
ekki ástæðu til þess. En þar kom
að hún fór að hafa meiri tíma fyrir
sjálfa sig og þá gekk hún í Slysa-
vamafélag kvenna í Hafnarfirði,
„Hraunprýði" og var mjög virkur
félagi í áraraðir. Hún hafði yndi
af þeim félagsskap, að blanda geði
við konumar sem með henni störf-
uðu, að undirbúa „basarinn" sem
haldinn er árlega. Það vom ekki
ófáar flíkumar sem hún pijónaði
og útbjó og eftir að hún kom á
Sólvang var hún að pijóna á „basar-
inn“ sér til mikillar ánægju.
Ása var mjög trygglynd mann-
eskja, alveg sérstaka ánægju hafði
hún af að heimsækja æskustöðv-
amar að fara suður á Strönd og
labba niður á „Tanga" en svo var
það kallað þar sem Vorhús vom,
setjast á bæjarhólinn og njóta þess
að horfa á fjallahringinn, því þó
gróðurinn sé ekki mikill á Strönd-
inni, þá er margt fallegt sem ber
fyrir auga.
Eg vil að lokum þakka Ásu fyrir
mig, ég kom á heimili þeirra Bjama
11 ára gömul, til að líta eftir böm-
unum sem þá vom þijú og aðstoða
hana, því þá var hún í fískvinnu
yfír sumartímann Ég var þama
viðloðandi um margra ára skeið, ég
lærði margt af henni sem bam og
unglingur sem ég bý að alla ævi,
því hún var bráðmyndarleg hús-
móðir. Það var mikils virði fyrir
ungling að komast á svona heimili
og svo var hún svo kát og glað-
sinna, söng gjama heilu kvæðin við
vinnu sína.
Það er komið að leiðarlokum,
löngu dagsverki er lokið, hún þráði
orðið að hverfa héðan til þeirra sem
famir vom á undan henni, sérstak-
lega til Gunna síns, en það var það
bamið hennar sem þurfti hennar
mest með, í 42 ár annaðist hún
hann af slíkri kostgæfni að til fyrir-
myndar var.
Ég á þá ósk heitasta öllum henn-
ar afkomendum til handa, að þeir
megi öðlast það þrek andlegt og
líkamlegt sem henni var gefíð í svo
ríkum mæli.
Samúðarkveðjur til barna hennar
og alls þeirra fólks.
Hjartans þakkir fyrir mig.
Helga Bjargmundsdóttir
Hjónaminningj
Stefanía O. Jósafatsdótt-
ir og Oddur E. Kristinsson
Stefanía Ósk
Fædd l.júní 1906
Dáin 14. mars 1986
Oddur Einar
Fæddur 22. sept. 1905
Dáinn 10. desember 1985
í dag verður kvödd hinstu kveðju
frá Dómkirkjunni í Reykjavík frú
Stefanía Ósk Jósafatsdóttir, ekkja
Odds E. Kristinssonar, fyrrv. skip-
stjóra.
Minningamar streyma fram,
þegar ég nú við leiðarlok minnist
tengdaforeldra minna, sem rúmir
þrír mánuðir skildu að. Hann and-
aðist 10. desember siðastliðinn, en
hún 14. mars. Stefanía átti við erfíð
veikindi að stríða síðustu mánuði
og kom því kunnugum ekki á óvart
þó senn kæmi að ævilokum.
Stefanía var fædd í Reykjavík
1. júní 1906. Foreldrar hennar vom
hjónin Sigríður Jónsdóttir frá Galt-
arholti í Borgarfírði og Jósafat
Sigurðsson, múrari frá Miðhúsum,
Álftaneshreppi, Mýrasýslu. Þeim
varð tíu bama auðið og komust sjö
til fullorðinsára. Stefanía var næst-
elst þeirra. Sem bam dvaldist hún
á sumrin bæði að Galtarholti og í
Miðhúsum. Fljótlega eftir fermingu
fer hún að létta undir með foreldr-
um sínum og hefur störf hjá Sæl-
gætisgerðinni Freyju, en þar starf-
aði hún í áratug.
í eftirmælum sem Hildur Valfells
reit um Jósafat Sigurðsson og Sig-
ríði, foreldra Stefaníu, er mikinn
fróðleik að fínna um forfeður henn-
ar. Hygg ég að Stefanía hafí í
mörgu svipað til foreldra sinna og
erft það besta í fari þeirra, en þar
segir meðal annars um Jósafat.
„Hann var háttprúður í fasi, glað-
lyndur og ljúfur í viðmóti. Kom
hann sér því alls staðar vel. Sigríður
var þeim kostum búin, að allt sem
hún lagði hönd að var vel og smekk-
lega gert. Var auk þess hagsýn og
sparsöm, en þó gestrisin. Og prúð-
mennska var henni svo í blóð borin,
að út af því brá aldrei."
Oddur var fæddur í Reykjavík
22. september 1905, hann andaðist
í Landakotsspítala eins og fyrr segir
10. desember sl. eftir skamma
sjúkrahúsvist, en hann hafði átt við
vanheilsu að stríða síðasta árið, sem
hann lifði. Oddur var sonur hjón-
anna Guðrúnar Oddsdóttur frá
Landakoti á Miðnesi og Kristins
Einarssonar, sjómanns úr Reykja-
vík. Oddur var næstelstur fjögurra
systkina. Ungur hóf hann sjó-
mennsku á skútum. Síðar lá leiðin
í Stýrimannaskólann, en þaðan lauk
hann prófí 1929. Eftir það stundaði
Oddur sjóinn, sem stýrimaður og
skipstjóri.
Stefanía og Oddur gengu í hjóna-
band þann 12. júní 1931. Ifyrst í
stað bjuggu þau á Laugavegi 143,
en síðar reistu þau sér heimili á
Grenimel 17 hér í borg þar sem þau
bjuggu lengst af. Þau hjónin eign-
uðust íjóra syni, en þeir eru: Gunn-
ar, rafv., kvæntur Guðrúnu Ólafs-
dóttur, Kristinn, bifr.stj., kvæntur
Hansínu Bjamadóttur, Þórir,
húsg.sm., kvæntur Guðrúnu Ósk
Sigurðardóttur og Hafsteinn,
rafv.v., kvæntur undirritaðri.
Stefanía annaðist heimilið af
mikilli nærfæmi og stuðlaði að því
að maður hennar gæti sinnt starfi
sínu sem best. Oddur sigldi öll
stríðsárin á bv. Hafsteini og var
farsæll skipstjóri.
í byijun desember 1940 vann
Oddur og skipshöfn hans frábært
björgunarafrek .er þeir björguðu
„Empire Thunder" 5900 tonna
ensku skipi og áhöfn þess. Skipið
rak stjómlaust vegna vélarbilunar.
Þrátt fyrir aftakaveður tókst þeim
að skjóta línu á milli skipa og koma
trollvír í hið stóra skip og draga
það að landi.
Árið 1950 varð Oddur að hætta
sjómennsku vegna heilsubrests og
fer að vinna sem verkstjóri hjá
Sölusambandi ísl. fískframleiðenda,
en þar starfaði hann í rúmlega 30
ár, eða þar til hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir.
Ég vil að lokum þakka ömmu á
Grenó eins og hún var alltaf kölluð
af mínum bomum fyrir allt það
góða sem hún gerði okkur, en hún
var sérstaklega hlý og elskuleg
kona.
Ég bið þeim Guðs blessunar í
nýjum heimkynnum.
Fanney Anna Reinhardsd.
Nú þegar afi og amma eru bæði
horfin sjónum leitar hugurinn til
baka til þess tíma þegar ég var
bam. Það em bara bjartar minning-
ar sem streyma fram í hugann
þegar mér verður hugsað til ömmu
og afa á Grenó. Alltaf var okkur
vel fagnað þar. Mér er það minnis-
stætt að á hvetju vori vom sóttar
allavega litar stjúpur sem amma
gróðursetti í beði sem var í kringum
flaggstöngina. Hún gerði þetta, eins
og allt annaðm, af alúð og hlýju.
Sem unglingur var ég að vinna
á sumrin hjá SÍF þar sem afi var
yfírverkstjóri og ég fylltist alltaf
stolti þegar afi birtist í salnum hjá
okkur, hann var svo sérstaklega
virðulegur og glæsilegur maður.
Enda bar allt starfsfólkið virðingu
fyrir honum. Allt sem afí gerði var
gert með glæsibrag sem hæfði
honum vel.
Nú hin síðari ár em ofarlega í
huga mér öll stórkostlegu Qöl-
skylduboðin á Grenimelnum, amma
og afí höfðu svo mikið yndi af því
að sjá alla fjölskylduna saman
komna í stofunni hjá sér og ég er
viss um að ísinn hennar ömmu var
sá besti í bænum og þó víðar væri
leitað.
Stundum komu þau við hjá okk-
ur, vildum við þá gleyma stund og
stað þegar rifjaðar vom upp sögur -
frá löngu liðnum ámm. Áfí hafði
alveg sérstakt lag á að fá alla til
að hlusta hugfangna á sögur sem
honum vom minnisstæðar.
Já, það er tómlegt á Grenó núna,
engin brosandi andlit í eldhús-
glugganum. En aldrei gleymi ég
björtu brosunum sem hún amma
sendi okkur stuttu áður en hún
kvaddi þennan heim.
Amma og afí vom mjög samrýnd
enda komin saman aftur, eftir
aðeins þriggja mánaða aðskilnað.
Ég kveð elsku ömmu og afa með
þakklæti og virðingu.
Hvíli þau í Guðs friði.
Sif
Kveðjuorð:
Kjartan Tómasson
Fæddur 11. desember 1899
Dáinn 9. mars 1986
Það var fyrir allmörgum ámm
þegar húsnæðismál í Reykjavík og
nágrenni vom ekki upp á það besta,
að ung og framsækin hjón réðust
í það að kaupa sér lítið hús í Kópa-
vogi, nánar tiltekið suður af þeim
stað sem nú stendur krossbyggða
kirkjan fagra sem útsýni er frá til
allra átta. Ekki var víst mikið um
gróður á þeim stað og heldur lítið
um sléttlendi hvað þá gijótlausan
blett á lóð þeirri sem húsinu fylgdi,
en fagurt var um að litast og víð-
sýnt mjög. Það besta af öllu var
þó að þau áttu húsið og lóðina og
höfðu svo sannarlega eldmóð til að
heflast handa við að byggja við
húsið, slétta og ryðja gijót, gróður-
setja tré og mnna, planta blómum
og garðávöxtum. Saman var unnið
að öllu sem einn væri maðurinn og
ein væri sálin. Þegar gengið er eftir
Skjólbrautinni að vori má sjá svo
ekki verður um villst hvaða hús og
hvaða lóð er verið að tala, jú, númer
11 er sá sælureitur. Lóðin er nú
helmingi minni en áður, en stærðin
skiptir hér ekki máli, heldur sú
umhyggja og natni sem lögð er í
verkið. Allt ber vott um hina mestu
snyrtimennsku. Kjartan Tómasson
sem hér er minnst vann þetta mikla
verk ásamt sinni góðu konu, Lilju
Ólafsdóttur. Þau hjón vom alla tíð,
eins og áður er lýst, ákaflega
samhent um að prýða og fegra
umhverfí sitt og það var gott
mannlíf í þeirra ranni. Þar hafa líka
margir leitað skjóls þegar lífsvind-
urinn blés kannski heldur kulda-
lega. Öllum var jafnvel tekið hverra
manna sem vom, skyldir eða vanda-
lausir, og boðið að oma sér við
vinarþel og hlýjar móttökur.
Kjartan Tómasson var ekki sú
manngerð sem mikið lét bera á sér,
prúður maður og hlýr persónuleiki,
kíminn með afbrigðum og bráð-
fyndinn þegar sá gállinn var á
honum. Frásagnarhæfíleika hafði
hann ríka og stálminnugur á liðna
atburði. Frásagnir hans er hann var
vertíðarmaður í Norðurkoti á
Vatnsleysuströnd þóttu mér mikill
fengur, því þar var ég kunnug og
þekkti til þeirra manna og staða
sem frá var sagt. Kjartan kom úr
stómm hópi samhentra systkina
sem vom af dugmiklum bændaætt-
um. Það var kært með þeim systkin-
um og minnstist hann oft á þau og
bemskudagana fyrir austan þegar
þau vom ung og tilbúin að takast
á við hana veröld. Liljuna sína fann
hann líka þegar fram liðu stundir
og eignuðust þau saman fjórar
dætur, tvær dóu bamungar, en
Kristín og Ragnhildur komust til
fullorðinsára og vom augasteinar
foreldra sinna. Síðar tóku þau Lilja
og Kjartan til sín í fóstur Guðmund
Inga, dótturson sinn og einnig
dvaldi systurdóttir Lilju, hún Maja
„litla", hjá þeim lengri og skemmri
tíma og fór ekki milli mála hve
mikið ástríki þau lögðu á hana.
Maja er nú gift kona austur á
Neskaupstað. Dætumar ásamt
Guðmundi hafa alla tíð verið þeim
mikil stoð og umhyggjusöm foreldr-
um sínum ásamt góðum mökum og
indælum bamabömum.
Við hjónin áttum því láni að
fagna að vera í nábýli við þau
Kjartan og Lilju um nokkurra ára
skeið er við fluttum okkur um set
í Kópavoginum. Alla tíð reyndust
þau okkur sannir vinir, ráðholl og
hjálpleg í ýmsum framkvæmdum,
ekki þó síst er ræktun hófst á lóð-
inni. Það er ekki lítið sem hún Lilja
á í garðinum okkar gamla af blóm-
um og hollráðum.
Kjartan var mjög lagtækur til
allra hluta og voru smíðar í miklu
uppáhaldi hjá honum enda lífsstarf
hans um langan tíma. Það var ekki
sjaldan að við hjónin nutum hans
högu handa. Stundum var sagt í
gamni að við værum ofangarðs við
þau hjón vegna staðsetningar húss-
eftir árum að Kjartan og Lilja væru
afí hans og amma og segir það
meira en nokkuð annað um viðmót
þeirra hjóna í hans garð. Margar
stundir átti hann í bflskúmum hjá
Kjartani þegar hann var að dytta
að ýmsum hlutum og talaði hann
við snáðann með þeim sérstaka
hætti er laðaði böm svo sterkt að
honum.
Hann Kjartan, þessi góði vinur
og nágranni, er nú kært kvaddur.
Hann var orðinn vegmóður og hvíld-i
in honum því kærkomin. Lilju okkar
og öllum aðstandendum biðjum við
guðs blessunar. Við emm þakklát
fyrir kynnin sem vom svo mann-
bætandi og góð. Veri Kjartan Tóm-
asson guði falinn.
Páll og Þórunn
Leiðrétting
í minningargrein um Vilhjálm Páls-
son hér í Morgunblaðinu á föstu-
daginn var, var ranglega farið með
nafn móður hans, en það er frú
Jómnn Guðmundsdóttir og býr hún
í Lönguhlíð 21 hér í Reykjavík.
ins.
Sonur okkar hjóna taldi vel fram
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og jarðarför,
BORGNÝJAR HERMANNSDÓTTUR,
Fremstuhúsum,
Dýrafirðl.
Börn og tengdabörn.
t
Elsku litla dóttir okkar og systir,
ANNA LÍSA ÓLAFSDÓTTIR,
veröur jarðsett föstudaginn 21. mars kl. 15.00 frá Bústaöakirkju.
Anna Jóhanna Stefánsdóttir,
Ólafur Jóhann Pálsson,
Eygló og Aldís.