Morgunblaðið - 25.05.1986, Blaðsíða 66

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. MAÍ1986
t
Móöir mín og amma okkar,
SIGURLAUG STEFÁNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju þriðjudaginn 27. maí kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð.
Guðrún Sveinsdóttir,
Sveinn Eyþórsson,
Birgir Eyþórsson,
Gunnar Eyþórsson.
t
Útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
VIGFÚSAR L. FRIÐRiKSSONAR
Ijósmyndara,
fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn 27. mai kl. 13.30.
Nýbjörg Jakobsdóttir,
Hanna Marta Vigfúsdóttir, Bjöm K. Örvar,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim er sýndu okkur samúð og
vinarhug viö andlát og útför eiginkonu minnar, móöur og tengda-
móður,
FRIÐMEYAR JÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki Sjúkrahúss Akraness
og starfsfólki sjúkradeildar Hrafnistu í Hafnarfiröi.
Guð blessi ykkur öll.
Viktor
Jóna Ágústa Viktorsdóttir,
Björn Viktorsson,
Þóra Viktorsdóttir,
Alfreð Viktorsson,
Lilja Viktorsdóttir,
Björnsson,
Ólafur Elfasson,
Sigríður Pótursdóttir,
Úlfar Kristmundsson,
Erla Karisdóttir,
Guðmundur Einarsson.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim er sýndu okkur vinarhug
og samúð við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
ROBERTS D. BOULTER
námsráögjafa,
Bauganesi 40, Skerjafirði.
Þórunn R. Jónsdóttir,
Lýdfa Einarsdóttir,
og barnaböm.
Fred Boulter,
John Boulter,
Robert Boulter,
Stefán Boulter
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall og
útför
HREINS ÁSGRÍMSSONAR,
fyrrverandi skólastjóra,
Vogum, Vatnsleysuströnd.
Sérstakar þakkir til séra Braga Friðrikssonar sóknarprests, Kven-
félagsins Fjólu og annarra íbúa Vatnsleysustrandarhrepps fyrir
einstaka hjálpsemi og hlýhug.
Hulda Kristlnsdóttir og dœtur,
foreldrar og systkini.
t
Þökkum auðsýnda samúð við andiát og jarðarför bróöur míns
og frænda okkar,
JÓNS KR. JÓHANNESSONAR,
Bfldudal.
Aðalheiður Jóhannesdótt ir,
Bjarndfs Indriðadóttir,
Eygló Indriðadóttir
og aðrir vandamenn.
t
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför
TÓMASAR R. JÓNSSONAR,
Blönduósi.
Ragnar Ingi Tómasson, Anna Steinunn Guðmundsdóttir,
Ásta Heiður Tómasdóttir,
Nanna Tómasdóttir, Skúli Pálsson,
Kristfn B. Tómasdóttir, Einar Kristjánsson
og fjölskyldur.
Kveðjuorð:
Guðbjöm Helga-
son frá Unaðsdal
Fæddur 19. janúar 1921
Dáinn 9. mai 1986
„Nú ölum við ei lengur beiskju í barmi
né byrgjum kala neinn í hjörtum inni;
þvi ólán mitt er brot af heimsins harmi,
og heimsins ólán býr í þjáning minni.
(Steinn Steinarr.)
í miðjum önnum kosningabarátt-
unnar barst sú fregn að Guðbjöm
Helgason frændi minn frá Unaðsdal
væri allur. Sl. þriðjudag fylgdum
við Djúpveijar honum hinzta spöl-
inn.
Það var eins og að vera kominn
á Djúpmannablót. Þar gat að líta
margan vaskan manninn. í þúsund
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Hvernig leit Jesús út?
Var Jesús síðhærður eins og sýnt er á myndum af honum?
H vemig gátu menn gert þessar myndir?
Sagnfræðingar segja, að karlmenn hafí verið síðhærðir
á þeim tíma, er Jesús gekk um á þessari jörð. Þess vegna
má ætla, að hann hafí haft sítt hár.
Hvemig við höfum gert þessar myndir af Kristi? Þær
eru ekkert annað en hugmyndir iistamannanna. Ljósmyndir
þekktust ekki um daga Jesú, svo að við verðum að styðjast
við þær fáu upplýsingar, sem Biblían gefur um útlit hans,
og ímyndunaraflið.
Við vitum, að hann klæddist kyrtli, sem ekki var saumað-
ur, heldur pijónaður. Við vitum, að hann ólst upp í Nasar-
et. Við vitum, að hann vann á smíðaverkstæði.
Við vitum, að hann var mikinn hluta ævi sinnar undir
berum himni, í óbyggðum eða annars staðar. Við vitum,
að hann hungraði eins og aðra menn. Við vitum, að hann
varð þreyttur. Við vitum, að hann þurfti að sofa. Við vitum,
að hann var fátækur, miðað við þá tíma. Við vitum, að
hann hafði mannlegan líkama líkt og venjulegur maður
(Jóh. 4,6. Lúk. 8,23; 9,58; 24,39).
Biblían fræðir okkur um allt þetta, en hún getur ekki
um hæð hans, háralit, þjmgd eða augnalit. Full ástæða er
til að ætla, að hann hafí verið fullkominn maður líkamlega,
þar sem hann þekkti ekki synd, var af kjörviði kominn og
getinn af heilögum anda.
Samt segir Jesaja: „Hann var hvorki fagur né glæsilegur,
svo að oss gæfí á að líta, né álitlegur, svo að oss fyndist
til um hann“ (Jes. 53). Nei, það var vegna elsku hans og
fómar, sem hann varð okkur hjartfólginn, en ekki vegna
hugsanlegrar líkamsfegurðar, sem hann kann að hafa verið
gæddur.
t
Þökkum auðsýnda samúö og vináttu við andlát og útför móður
okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU G. KRISTÓFERSDÓTTUR,
Hraunteigi 22.
ÁstaTeitsdóttir, Hákon Teitsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför sonar
mins og bróður okkar,
GUÐBJÖRNS HELGASONAR
frá Unaðsstað.
Guðrún Ólafsdóttir
og systkini hins látna.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Sími 681960
ár hafa landnámsmenn við Djúp og
Strandir háð harða lífsbaráttu við
óblíð náttúruöfl. Sú barátta hefur
oft verið vægðarlaus og tvísýn. Ef
landið brást varð að sækja iífs-
björgina í greipar hafsins.
En stríðið hefur hert menn. Þeir
sem lifðu af efldust við hveija raun.
Þessa sögu má lesa í svip mann-
anna. Enn er okkur ekki svo úr
ætt skotið að sagan sé máð af
svipmóti okkar. Margur maðurinn
samanrekinn, harðleitur, fámáll.
Samt var þama enginn viðstadd-
ur, sem þoldi samanburð við þann,
sem lá á líkbörunum, um æðrulausa
karlmennsku. Á fáa hafði skaparinn
lagt þyngri kross, allt frá bams-
beini. Fáa þekki ég sem treystandi
væri að rísa undir svo þungri byrði,
án þess nokkm sinni að láta bugast
eða mæla æðmorð af vömm. Slíkt
karlmenni var Guðbjöm Helgason.
Orlögin lögðu á hann þann sjúk-
dóm í bemsku að hann varð aldrei
fullvaxta að líkamlegu atgervi. En
í þessum vanburðuga líkama barðist
tilfinningaríkur, skapstór, örgeðja
og harðgreindur víkingur fyrir
sjálfsvirðingu sinni og mannlegri
reisn. Hann umbar fordóma og
heimsku umhverfísins af stillingu;
sá eini sem hann vægði aidrei, var
hann sjálfur. Slíkum manni var
hollt að kynnast. Maður varð einatt
svo undarlega smár í návist hans.
Hin síðari ár urðum við frændur
oft á vegi hvors annars. Við vomm
báðir landflótta útkjálkamenn, og
áttum báðir tíðfömlt um miðbæ
Reykjavíkur. Hann gisti Herkastal-
ann en ég hafði margt að sýsla á
síðkvöldum í gömlu gleðihúsi í
grendinni, sem kallast Skjaldbreið.
Hann leit stundum við hjá mér
og sagði mér til syndanna í póli-
tíkinni. Einn vetrardag síðdegis í
hálku og kalsa hljóp ég fram á
hann við tröppur Alþingishússins.
Eg hafði þykka skýrslubunka undir
handleggnum og var úfinn á svip
út af einhveiju, sem var á dagskrá
innan dyra, sem ég hef auðvitað
löngu gleymt. Þá gellur við í
frænda: „Ertu nú orðinn of seinn
að frelsa heiminn, frændi sæll.“ Og
hló dátt og innilega.
Við áttum það til að verða sam-
ferða á síðkvöldum inn á Hótel
Borg, þar sem hann var lengi fasta-
gestur og flestum málkunnugur.
Mikið lifandis ósköp gátum við þá
hlegið dátt og heilsusamlega yfír
fáfengileik þessarar hversdagstil-
vem okkar. Glaðværð hans, kímni
og dillandi hlátur smitaði umhverf-
ið. Og fyrr en varði fengum við
ekki næði framar til að gera grín
að heiminum fyrir nátthröfnum og
ólundarkrákum, sem að okkur sett-
ust og spilltu gleðinni.
Seinasta hálfa annað árið eða svo
fór fundum okkar fækkandi. Hann
var horfínn á braut úr miðbænum,
þar sem hann hafði lengi verið
fastagestur. Hann fluttist inn á
Hrafnistu og seinna á Vífílsstaði.
Miðbærinn saknaði hans. Hann
hafði nefnilega sett svip sinn á
umhverfíð; þessa kvos sem enn
stendur eftir til að minna Reykvík-
inga á uppmna sinn.
Guðbjöm er sá fyrsti 16 systkina
til að kveðja. Það er mikill frænd-
garður og kynsæll. Þeir hinir yngri
í frændliði okkar, sem ekki höfðu
aldur til að kynnast Guðbimi, mega
vita það, að þeir hafa mikils misst.
Jón Baldvin