Morgunblaðið - 12.10.1986, Síða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 1986
Frank Sinatra átti heiminn i
Mílanó.
els,uppáhalds viskíið sitt, á meðan
hljómsveitin tók syrpu. Jafnaldra
hans hafði nokkrar áhyggjur af
þessu eftir konsertinn, ekki af
drykkjunni heldur að hann skyldi
setjast niður. „Hann lítur ekki nógu
vel út,“ sagði hún, og þóttist vita
um hvað hún var að tala. „Hann
er ekki vanur að þurfa að setjast.
Þessar ungu kvensur sem hann
blandar geði við hafa tekið kraftinn
úr honum." Sú gamla var þó ánægð
með konsertinn og sagðist alltaf
fara og hlusta á „Frankie Boy“
þegar tækifæri gæfist.
Mér gafst tækifæri til að sjá
hann aftur tæpum tveimur árum
seinna í Camegie Hall í New York.
Ég fékk mér að borða á stað við
sviðsinnganginn áður en tónleikam-
ir hófust. Það var ekki með ráðum
gert en aðrir matargestir á staðnum
vissu hvað þeir vom að gera. Það
var rigning og ekki veður til að
standa lengi og bíða eftir að sjá
„Old Blue Eyes“ aka upp að dymm
og ganga inn í tónleikahöllina. En
úti fyrir safnaðist þó töluverður
hópur miðaldra fólks sem beið eftir
að sjá átrúnaðargoðið augliti til
auglits. Gljáandi, svartur kadilákur
rann lpks upp að dymm og allir á
matstaðnum mku upp á stóla.
Lífverðir Frank Sinatra spenntu
upp regnhlíf áður en hann steig út
úr bílnum, íklæddur silfurlitum
„baséball-jakka", og flýtti sér inn
um sviðsdymar. Hann leit hvorki
til hægri né vinstri og lét sem hann
sæi ekki aðdáendaskarann. Fólkið
tíndist í burtu og ég settist aftur
og kláraði að borða.
Tónleikarnir vom lélegir í saman-
burði við Flórída. Salarkynnin vom
að sjálfsögðu fínni, miðamir dýrari
og áheyrendumir vanir heimsfræg-
um skemmtikröftum. Honum var
vel tekið og New York búar kunnu
að meta „New York, New York“.
En Frank náði sér ekki á strik. Ég
var viss um að hann væri búinn að
vera, kvennafarið líklega farið að
hefna sín, eins og sú gamla hafði
sagt, og tími til kominn fyrir hann
að setjast í helgan stein. Mig gmn-
aði ekki að hann myndi slá í gegn
í Mflanó íjórum ámm seinna.
Eins o g kóngnr væri
í heimsókn
Frank hélt ekki nema tvo kon-
serta í Evrópu að þessu sinni.
íþróttaleikvangurinn í Madríd á
Spáni var leigður og búist var við
100.000 áhorfendum. En undirbún-
ingurinn var í molum og það komu
ekki nema 30.000 manns að hlusta
á Sinatra syngja „Granada". Tón-
leikamir þóttu þó takast vel og
honum var hælt á hvert reipi í
spönskum dagblöðum.
Hann flaug beint eftir konsertinn
til Mflanó á einkaþotunni sinni. Þar
var tekið á móti honum eins og
kóngi. Hann bjó í stærstu „svít-
unni“ á dýrasta hóteli bæjarins. Þar
beið hans kalt borð og ísskápur
fullur af fínustu drykkjum. Flygill
var til taks ef hann vildi taka lagið
og stærðarinnar rósavöndur beið
Barböm á. öðm hjónarúminu.
Nokkrir kunningjar fengu sér snarl
með hjónunum um nóttina; Barbara
fór í búðir daginn eftir; þau héldu
kvöldverðarboð sem borgarstjórinn
mætti ekki í af því að Frank gaf
sér ekki tía til að sækja heiðurs-
borgaraorðu borgarinnar; og
konsertdagurinn, 27. september
1986, rann upp.
Mílanóblöðin vom með fréttir af
Frank á forsíðu. Hann hafði heyrst
raula „Ó Sóle Míó“ á hótelinu og
allir vom vissir um að hann myndi
syngja það um kvöldið. Hann er jú
kaiin að syngia
-hvað sem segja má um hann annað
Karlinn er kominn yfir sjö-
tugt, bláu augun aðeins farin að
fölna, hann er þrútinn í andliti,
útlifaður og með hárkollu. En
fjandi er hann góður. Frank Sin-
atra kann að syngja og sannaði
það svo að um munaði í Mílanó
á dögunum. Hann hafði ekki
haldið tónleika á Ítalíu síðan
1962 og var tekið eins og glataða
syninum. Enginn sém þykist vera
maður með mönnum í skemmt-
analífi stórborgarinnar vildi
missa af „Röddinni“, eins og ítal-
ir kalla hann. Níu þúsund miðar
á verðinu 3.500 til 17.500 ísl. kr.
seldust upp. Glysliðið mætti í sínu
finasta pússi, Bettino Craxi, for-
sætisráðherra, sat á fremsta
bekk hjá Barböru, fjórðu frú
Frank Sinatra, og öllu var sjón-
varpað beint. Frank söng hvem
gullaldarslagarann á fætur öðr-
um við undirleik valins hóps úr
Londonar Fílharmóníuhljóm-
sveitinni. Allt ætlaði um koll að
keyra þegar hann tók „New
York, New York“ og karlinn gaf
ekkert eftir. Hann er í fínu
formi, þrútinn eða ekki þrútinn,
og jafn „smart“ í smókingbuxun-
um og endranær.
Það var upp á grín að ég fór á
tónleika með Frank Sinatra í fyrsta
sinn. Hann var að skemmta í
Flórída fyrir einum sex árum og
það þótti tilvalið að sjá gamla
hjartaknúsarann troða upp í vin
bandarískra ellilífeyrisþega. Það
yrði bráðfyndið að sjá bláhærðar,
amerískar kerlingar hlusta hug-
fangnar á Frank kiija gamlar
lummur. En á endanum hlustuðu
fleiri hugfangnir en þær.
Smá hnéhreyf ing
og fagfnaðarstuna
fór um salinn
Hann tróð upp í stórum sal í
Sunset Theatre, eða stað með svip-
uðu nafni, góðan spöl fyrir utan
Míamí. Það var pakkað hús og
meðalaldur um sextugt, eins og við
mátti búast. Frank lét ekki sjá sig
fyrr en fjölmenn hljómsveit var
búin að hita mannskapinn upp. Hún
fór af stað með góðri sveiflu, kon-
umar tylltu niður tánum í takt við
músíkina og karlamir smelltu fingr-
unum. Lögin voru góðir kunningjar
frá því í gamla daga.
Og svo steig stjaman sjálf fram
á sviðið. Hún var ekkert að tvínóna
við þetta heldur skellti sér strax
út „Come Fly With Me“, „Come
Rain or Come Shine“, „Chicago",
„My Way“ og önnur meistaraverk
í sama dúr. Gömlu aðdáendumir
voru yfír sig hrifnir og hinir nýju
yfír sig undrandi. Frank Sinatra var
sko ekkert hlægilegur, hann var
framúrskarandi skemmtikraftur.
Röddin var sterk, söngurinn skír
og framkoman frábær. Hann var
klæddur í smóking og gekk rólega
um sviðið þegar hann hreyfði sig
úr stað. Hann sneri sér að hljóm-
sveitinni og sló taktinn inn á milli
en stóð annars mest megnis kyrr
fyrir miðju sviði og söng. Og hreyfði
axlimár og hnén létt í takt við
músíkina. Það var merkilegt að
fylgjast með þessum hreyfíngum.
Hnén á honum, þegar þau komu
fram í smókingbuxnaskálmarnar,
voru meira kynæsandi en flottustu
mjaðmahreyfmgar Mick Jaggers,
og þá er mikið sagt.
Hann hafði áheyrenduma full-
komlega á valdi sínu. Fyrir framan
mig sátu fullorðin hjón sem
gleymdu sér alveg. Þau höfðu aug-
sýnilega boðið syni sínum og
tengdadóttur með sér á tónleika
gamla uppáhaldsins. Sonurinn leit
stundum undrunaraugum á foreldra
sína og benti konu sinni á föðurinn
gapa af hrifningu þegar Sinatra
söng angurværri röddu um ein-
mana, miðaldra mann sem hefur
engan annan að tala við síðla nætur
en langþreyttan barþjón í „One for
My Baby (and One More For the
Road)“.
Frank settist nokkrum sinnum á
háan barstól og sötraði Jack Dani-
Frank
Ljjósmynd/ab
inatra