Morgunblaðið - 26.11.1986, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 1986
51
VELVAKANDI
SVARAR í SÍMA
691100 KL. 17-18
FRÁ MÁNUDEGI
TIL FÖSTUDAGS
UM-U ir
l=RNl<R£>TRlK
“ÞÚ ERT KOMINN HEIM, JÓN Jl'
Bágt er að ganga
bónleiður til búðar
Ætli aðbúnaður eldri borgaranna hafi ekki batnað mikið frá þvi
þessi mynd var tekin? Um það fjallar bréfritari.
Ellefu hundruð á biðlista og sum-
ir búnir að bíða í tíu ár, er svarið
sem maður fær, leiti maður eftir
húsnæði hjá Félagsmálastofnun
Reykjavíkurborgar. Og þessi tala
breytist ekki gegnum árin, í það
minnsta hef ég ekki heyrt aðra tölu
nefnda þau hartnær fjögur ár sem
umsókn mín hefur legið inni. Það
læðist að mér sá ljóti grunur að
ekkert sé gert til úrbóta í þessum
málum, eða þá að selt sé undir
borðið. Einu sinni fékk ég þó ann-
arskonar svar og var það sett fram
í kvörtunartón. „Það voru því miður
svo lítil afföll" (með öðrum orðum,
fólk lifði of lengi).
En ég er ekki að sakast við
starfsfólk Félagsmálastofnunar,
það er elskulegt og gerir sem það
getur. En það eru þeir sem völdin
hafa og eiga að stjóma þesum
málum sem ekki standa sig sem
skyldi. Það eru engin vandkvæði
og engin peningavöntun þegar vist-
arverur hins opinbera eiga í hlut
og ekkert til sparað að gera þær
sem glæsilegast úr garði. En auðvit-
að verður að sýna það á einhvem
hátt að við búum í velferðarþjóð-
félagi og gerum vel við þegnana, í
það minnsta þá sem em í sviðsljós-
inu. En hinum óæskilegri þegnum,
sem minna mega sín og varpa
skugga á glæsibraginn, væri gott
að geta stungið inn í hól eins og
Eva gerði forðum við óhreinu böm-
in sín. Og þegar þeir háu herrar
lýsa því yfir með miklum fjálgleik
hversu vel þeir standi með þeim
minnimáttar og hvað þeir ætli að
gera fyrir þá í framtíðinni (það er
að segja, nái þeir kjöri), þá hugsa
ég sem svo að öllu hljóti að vera
borgið í höndum þvílíkra manna.
En það er bara ekki hægt að gera
up á milli svo góðra manna og þar
af leiðandi er ég steinhætt að kjósa.
Ég ólst upp í Reykjavík á kreppu-
ámnum, sælla minninga, og þá var
ekki auðvelt að afla sér menntunar.
Aðeins þeir sem fæddust með silfur-
skeið í munni eða höfðu óvenju stórt
bein í nefi og treystu sér til að tak-
ast á við sult og seyru, lögðu út í
nám. Þá vom engin námslán og
unglingunum ekki dillað á neinn
hátt. Einn vissi ég um sem fór dálít-
inn tíma til sjós á hverjum vetri til
þess að geta fleytt sér fíárhagslega
út skólaárið. Ég hafði ekki þetta
margumtalaða nefbein og heldur
lítið var um metnað og einhvem
veginn hef ég aldrei sett peninga
eða dauða hluti í samband við
lífshamingju. Ég lenti því í þessari
svokölluðu láglaunastétt og hef
hangið þar síðan. Ég hef alltaf búið
í leiguhúsnæði, misjafnlega góðu
og misjafnlega lengi á hveijum stað,
allt eftir geðþótta íbúðaeiganda.
Ég ætla nú ekki að tíunda það frek-
ar, en mig langar til að lýsa
vergangi síðustu ára.
Fyrir sex ámm varð ég að losa
íbúð en hafði þó sex mánaða upp-
sagnarfrest. Og þá hófst píslar-
gangan. Ég sendi tilboð, fór eftir
öllu sem auglýst var og auglýsti
sjálf, en allar þær mannsæmandi
íbúðir sem stóðu mér til boða vom
að verði til langt fyrir ofan það sem
efnahagur minn leyfði. Daginn sem
ég átti að flytja út fékk ég svar
við einni auglýsingu minni. Tveggja
herbergja ágætis íbúð á sanngjömu
verði stóð mér til boða. En Adam
var ekki lengi í Paradís og það kom
að því að eigendur þurftu á íbúð-
inni að halda. Og þá hófst leit mín
að nýju og gekk sist betur en sú
fyrri. Ég leitaði til leigumiðlara og
borgaði þeim fyrir væntanlega að-
stoð, en litlu seinna vom þeir teknir
fyrir svik. Ég sat í ónáð í íbúð minni
í marga mánuði og að vera í vegi
fyrir öðram er það versta sem ég
veit. En svo fékk ég loks þetta kjall-
araherbergi sem ég bý í núna og
hef ég verið hér í eitt og hálft ár.
Herbergið er að vísu hlýtt og bjart
og ég leigi hjá góðu fólki og borga
væga leigu. En þá er líka allt uppt-
alið. Það er engin bjalla og langt
til dyra, svo þurfí einhver að hitta
mig verður viðkomandi að guða á
gluggann minn. En svo ég nú reyni
að leika Pollýönnu-leikinn, reyni að
sjá eitthvað jákvætt við alla hluti,
þá má segja að það sé bara gamall
og góður siður að guða á glugga
og svo losna ég við merkjasölufólk
og Votta Jehóva. Ég þarf að þvo
mér inni í herberginu, upp úr vaska-
fati og sækja allt vatn í þvottahúsið
(því ég hef enga brúklega hand-
laug) og ég sé fjandakomið ekkert
jákvætt við það. Ég þarf að baksa
með þvottinn minn langar leiðir í
þvottahús og auðvitað sækja hann
aftur, en mér er sagt að fullorðið
fólk eigi að ganga sem mest, en
ég veit ekki hvort það á við í mik-
illi hálku. Ég þarf að fara á
sundstaðina til þess að þrífa mig
almennilega og hádegismat borða
ég í mötuneyti. Ég átti gamla
frænku sem ég heimsótti oft fýrir
sextíu áram og bjó hún við svipaðar
aðstæður og ég geri nú, nema hvað
hún átti ekki ísskáp til að hafa inni
í herberginu sínu og aðeins olíuofn
til upphitunar þar sem ég hef hita-
veitu. En á sextíu árum hlýtur
aðbúnaður hjá þeim öldraðu að
hafa breyst til muna, eða hvað? Og
fari nú svo að ég veikist og kæmist
ekki út til að þrífa mig eða borða
þá yrði nú heldur lítið úr leiknum
hennar Pollýönnu. Og meðan ellilíf-
eyrisþegum er skammtað svo
naumt er ekki von til þess að þeir
geti tekið íbúð á leigu á almennum
markaði.
„Einn af saltstólpunum.“
esta verðið
Já, nú borgar sig að lesa ef þig vantar góðan og
fallegan klæðaskáp með plastfilmu í viðarlitum
og hvítu.
10.380 12.980
Fura-eik-hvítt.
H.200 B.95 D.54
Fura-eik-hvitt
H.200 B. 142 D.54
17.630
Fura
H.200 B.144 D.58
Rennihurðir.
9.990
H.200 B.96 D.58
Rennihurðir.
20.810
Fura — eik — hvítt
H.200 B.193 D.58
Rennihurðir.
X
9
Og margar aðrar
gerðir.
húsgagna-höllin
1BÍLDSHÖFÐA 20-112 REYKJAVÍK - 91 -681199 og 681410