Morgunblaðið - 04.01.1987, Blaðsíða 30

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. JANÚAR 1987
4
RÆTT VIÐ ÞORGEIRIBSEN SKOLASTJORA
Þeir sem að geyma ólgandi eldinn í hjarta,
eiga sér langa, góða framtíð og bjarta.
Skóla sinn kveður skörungur, vinur og bróðir,
skínandi perlurnar geyma minningasjóðir.
orgeir Ibsen skólastjóri Lækjarskóla
í Hafnarfirði lét af störfum við skólann nú um
áramótin eftir að hafa verið þar skólstjóri í
þrjátíu og eitt ár. Hann hefur starfað sem kennari
og skólastjóri í fjörutíu og fimm ár. Þorgeir
hefur líka látið að sér kveða innan
íþróttahreyfingarinnar og gegnt ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir Hafnarfjarðarbæ á liðnum
áratugum.
Menn verða að finna
eigináraburð
Hendingarnar hér að ofan eru
eftir Hörð Zophaníasson skólastjóra
Víðistaðaskóla í Hafnarfirði sem
kvaddi kollega sinn með „einni lof-
legri drápu" að fornum sið. Hann
var ekki sá eini sem kvaddi sér
hljóðs í tilefni af brottför Þorgeirs
úr skólastjórastarfi, það urðu marg-
ir til að þakka Þorgeiri fyrir framlag
hans til skólamála í Hafnarfirði,
þeir skipta orðið þúsundum, nem-
endumir sem hafa notið handieiðslu
hans sl. þrjá áratugi.
Vitjaði nafns hjá fjór-
um konum
Ég er Ibsensson, það er ekkert
„litterert" við það.“ segir Þorgeir
um leið og hann heilsar blaðamanni
Morgunblaðsins með þéttu handtaki
í forstofu heimilis síns að Sævangi
í Hafnarfirði. Hann er eins og hold-
tekja hinna margívitnuðu hendinga
„Þéttir á velli og þéttir í lund“ þeg-
ar hann útskýrir á hressilegan hátt
fyrir mér hvemig á hinu óvenjulega
eftimafni hans stendur. „Faðir
minn hét Ibsen eftir skipstjóra sem
fórst með skútu á Stigahlíðinni
heima, við ísafjarðardjúp árið 1887
eða 8. Skipstjórinn hét Hans Níels
Pétur Ibsen og hann vitjaði nafns
hjá fj'órum konum fyrir vestan.
Amma mín, Arína Þórðardóttir,
vildi taka Pétursnafnið, en engin
viidi taka Ibsensnafnið svo hún tók
það fyrir rest. Tvö af nöfnum skip-
stjórans lentu á bömum í Súganda-
fírði, pabbi var annað þeirra, en hin
tvö lentu á bömum í Bolungarvík."
Þorgeir hefur, jafnframt útskýr-
ingunum, vísað mér til stofu. En
leðursófasettið þar er svo mjúkt og
sófaborðið svo lágt að aðstæður
sýnast mér óhentugar til skrifta.
Þorgeir lóðsar mig þá inn í skrif-
stofu sína og í sæti hans við skrif-
borðið fer eins vel um mig og best
verður á kosið. Innan um bækur
hans og skjöl heldur frásögnin
áfram.
„Amma mín, Arína, var fædd í
Súgandafirði eins og ég sjálfur. Ég
er elstur af átta systkinum sem öll
em lifandi nema sá sem var næstur
mér, Kristján, hann lést ungur af
Þorgeir 34 á badmintonárunum í
slysförum á sjó. Mamma mín hét
Lovísa Rannveig, dóttir Kristjáns
Bjama Guðmundssonar og konu
hans Önnu Guðmundsdóttur, og var
úr Önundarfírði. Ég ólst upp á Suð-
ureyri í Súgandafírði og þar var
gaman að alast upp. Þetta litla
þorp hefur alltaf verið mér hug-
stætt. Það var mikið menningar-
pláss. Þar var t.d. gott bókasafn.
Ömmubróðir minn, Þórður Þórðar-
son símstöðvarstjóri átti líka gott
bókasafn sem við krakkarnir mátt-
um ganga í eins og okkur lysti. Það
var gott félagslíf í plássinu og mik-
ill samhugur meðal fólksins. Við
krakkamir gátum sest inn á hvert
heimiii og allir voru við okkur eins
og þeir ættu í okkur hvert bein.
Þama spunnust örlög manna ótrú-
lega mikið saman og allur sam-
gangur manna var mjög einlægur.
Hjálpsemi fólks var líka mikil og
Stykkishólmi. Þorgeir Ibsen
án allrar sýndarmennsku. Ég man
að mamma fór margar ferðirnar,
ýmist með skötustöppu eða eitthvað
annað matarkyns undir svuntunni
til fólks sem átti erfítt.
Ég orða það stundum svo að ég
sé fæddur í Babylon. Afi minn,
Guðmundur Sigurðsson óðalsbóndi
í Bæ, átti gamalt timburhús sem
hann byggði sem verbúð fyrir sjó-
mennina sína og kallaði Babylon.
Þar fæddist ég 26. apríl árið 1917.
Seinna keypti faðir minn hús Jóns
Grímssonar kaupmanns uppí brek-
kunni og þangað fluttum við þegar
ég var 6 ára og bjó ég þar fram á
unglingsár, þar til ég fór að heim-
an. Babylon var byggð á mölunum
og líka Rómaborg, svo kom Amalíu-
borg , þorpið byggðist eiginlega
kringum þessar verbúðir þijár.
Ég fór strax sem barn að róa
eina og eina ferð með pabba á sjó,
hann var bátsformaður. Faðir minn
verkaði allan aflann sjálfur og frá
honum og öðrum Súgfirðingum er
hinn frægi vestfirski harðfiskur
kominn. Með pabba heitnum réri
um tíma Gunnar M. Magnúss rit-
höfundur. Hann var mikill fjöld-
skylduvinur okkar. Hann kenndi
mér að lesa og skrifa. Ég kom oft
til hans og móður hans Gunnvarar.
Alltaf var ég spurður þegar heim
kom, hvort ég hefði munað eftir
að þakka Gunnvöru fyrir mig og
hefði ég gleymt því var ég sendur
til baka til að þakka fyrir mig.
Fór ungnr á sjóinn
Ég gekk í kvöldskóla sem barn,
þar lærði ég reikning, íslensku,
bytjunaratriði í dönsku og þess
háttar. En svo fór ég að hafa hug
á að fara í menntaskóla og var ég
því einn vetur við nám hjá séra
Halldóri Kolbeins. Hann var stór-
kostlegur maður og mikill kennari.
Hjá honum lærði ég fyrsta og ann-
an bekk á einum vetri og það _
rækilega. Um vorið fór ég hins veg-
ar til sjós í stað þess að þreyta
inntökupróf, og það þótt séra Halld-
óri segði þungt hugur um það
ráðslag mitt og það ylli föður
mínum dapurleika. Ég vildi þetta
endilega og hafði meira að segja í
huga að fara í Stýrimannaskólann.
Ég var sleitulaust á sjó fram að
nítján ára aldri, seinast á togaran-
um Sindra. Ég var meira áð segja
úti á sjó í hinu fræga óveðri þegar
franska rannsóknaskipið Pourquoi
Pas fórst á Mýrunum. Þá var ég
raunar búinn að sækja um inntöku
í Kennaraskólann. Ég tók inntöku-
próf ásamt fjörutíu öðrum nemend-
um en aðeins 27 komust inn og var
ég meðal þeirra. Freysteinn Gunn-
arsson skólastjóri sagði við mig,„
Þér hafið sloppið inn Þorgeir en það
var slappt í Náttúrufræði og Grasa-
fræði. Þér stóðuð yður ekki nógu
vel þar.“
Kennaraskólinn
I Kennaraskólanum fannst mér
gaman að vera. Við vorum herberg-
isfélagar Gils Guðmundsson og ég.
Inná herberginu hjá okkur urðu oft
fjörugar umræður enda gestkvæmt
og þar sló saman hinum ýmsu
pólitísku straumum samfélagsins
og einnig hinum bókmenntalegu.
Við stúderuðum grannt, með gagn-
rýnum huga, bækur, sem þá komu
út og ég man að Gils sagði þá að
Halldór Laxness yrði fyrsti nóbels-
verðlaunahöfundurinn okkar. Sumir
voru á andstæðri skoðun en tíminn
hefur leitt í ljós að Gils var sann-
spár þar. Við Gils vorum báðir í
ritstjórn Örvar-Odds, skólablaðs
Kennaraskólans. Fjárráð nemenda
voru ekki alltaf mikil og ég man
að eitt sinn hafði Gils gengið niður
úr sólunum á skónum sínum. En
það var ekki við það komandi að
hann vildi þiggja lán, heldur gekk
hann haltur töluverðan tíma til að
reyna að láta ekki bera á vandræð-
um sínum vegna skósólanna. Uppúr
þessu fékk hann slæma lungna-
- =