Morgunblaðið - 11.02.1987, Qupperneq 57

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. FEBRÚAR 1987
57
• Jón Hjaitalín Magnússon var ein mesta skyttan í íslenskum handknattleik á sjötta áratugnum. Hór
er hann f landsleik gegn Dönum í Laugardalshöll veturinn 1968. ísland sigraði með 15 mörkum gegn 10.
um landsliöiö þar sem við komum.
Þá hefur sala happdrættismiða í
bílahappdrætti HSÍ gengið ótrú-
lega vel og sýnir hinn mikla
stuðning og áhuga fólks á landslið-
inu okkar í handknattleik."
1. deildin er góð
Hvernig stendur á þessari
fjölgun áhorfenda á leikjum, held-
urðu? Er deildarkeppnin orðin
svona miklu skemmtilegri en hún
var áður?
„Mér finnst 1. deildarliðin vera
góð núna og það sem sannar það
er árangur Víkings með þetta unga
og efnilega lið sitt í Evrópukeppn-
inni. Þeir voru þarna að leika við
lið sem lék úrslitaleikinn í Evrópu-
keppni meistaraliða í fyrra. Það var
nokkur aldursmunur á leikmönnum
liðanna og þar með reynslumunur
en Víkingarnir stóðu sig vel. Stjarn-
an með sitt unga lið vann eitt af
efstu liðunum í júgóslavnesku
deildarkeppninni hér heima en tap-
aði úti. Það er því mín skoðun að
handknattleikurinn hér heima sé
mjög góður. Við sjáum það að
þegar danskur leikmaður, sem er
dottinn úr landsliðinu, kemur hing-
að og fer að æfa af þeim krafti sem
íslendingar gera, þá er hann kom-
inn strax inn í landsliðið aftur. Það
er Ijóst að íslensku liðin æfa vel
og markvisst, hafa góða þjálfara
sem hafa mikla þekkingu á íþrótt-
inni, og ná árangri. Og fyrirtveimur
árum voru tvö íslensk lið í undanúr-
slitum Evrópukeppninnar, en
hvorki dönsk né þýsk lið komust
svo langt.1'
Nú ert þú búinn að vera for-
maður í rúm tvö ár. Hvað held-
urðu að þú verðir lengi í þessu?
„Það er ársþing HSÍ sem velur
formann og ég hef ekki hugsað
mikið út í það hve lengi ég verö í
þessu. Þegar ég tók starfið að mér
1984 hafði ég áhuga á að hjálpa
til við að rífa upp handboltann aft-
ur. Ég tel að það hafi tekist vel
með hjálp allra þessara ágætu
stjórnarmanna HSÍ og fjölmargra
áhugamanna um eflingu hand-
knattleiksíþróttarinnar á íslandi.
En ég hef áhuga á að starfa áfram
fram yfir Ólympíuleikana í Seoul
ef ársþing HSÍ treystir mér til að
Ijúka því verkefni."
Það hefur heyrst sagt um þig
að þú sórt kraftaverkamaður
hvað handboltann varðarl
Ég? Nei, það er ég ekki. Við
höfum hjálpast mjög vel að í stjórn
HSÍ og félögin hafa líka unnið mjög
vel. Það er auðvitað hlutverk for-
mannsins að marka stefnuna,
stundum telja menn að hún sé
byggð á of mikilli bjartsýni — hún
hefur kannski verið í það bjartsýn-
asta, en hefur samt rætst."
Bjartsýnn —
en raunsær
Ertu þá svona mikill bjartsýnis-
maður?
„Já, en ég tel að ég sé raunsær
líka. Ég spilaði á Ólympíuleikunum
1972 þar sém vantaði herslumun-
inn á að við kæmumst í úrslita-
keppnina. Við gerðum jafntefli við
Tékka í forkeppninni og þeir spil-
uðu svo úrslitaleikinn um Ólympíu-
meistaratitilinn. Það hefur setið í
mér síðan hve litlu munaði þá og
ég vil gjarna gera allt sem hægt
er til að hjálpa strákunum til að
gera betur á Ólympíuleikunum í
Seoul. Innst inni var það markmið-
ið á leikunum 1984 að stefna að
verðlaunasæti í Seoul '88. Ég
leyfði mér að hugsa svo langt."
Er hugarfarið kannski eitt af
því sem þú hefur náð að breyta
hjá mönnum eftir að þú varðst
formaður?
„Já, ég held að okkur í stjórn
HSÍ hafi tekist sameiginlega að fá
menn til að trúa meira á hvað þeir
geta. Mér finnst stundum að menn
séu of svartsýnir - telji verkefnin
sér ofætlun. En leikmenn trúa nú
betur á hæfileika sína en áður.
Fyrir heimsmeistarakeppnina í
fyrra var það vandamál að fá leik-
menn og þjálfara til að trúa að
þeir gætu rráð sjötta sætinu. Þeir
og þjálfarinn töluðu um að áttunda
til tíunda sæti yrði gott og þeir
vildu fá bónus fyrir það. Auðvitað
er það ekki lélegt að verða meðal
tíu bestu af þessum rúmlega 120
þjóðum sem stunda handbolta, en
við í stjórninni sögðum að við
stefndum bara á sex efstu sætin
og þeir fengju bara bónus fyrir
það. Að lokum sættu þeir sig við
það og unnu markvisst að þessum
árangri. Núna fyrir Ólympíuleikana
í Seoul þótti sjálfsagt að tala um
eitt af sex efstu sætinum og eru
leikmenn og þjálfari meira að segja
á því að stefna enn ofar, stefna
að verðlaunasæti. Það verður að
sjálfsögðu mjög erfitt, en ekki
óraunhæft og það hlýtur að vera
hlutverk okkar í stjórn íþróttahreyf-
ingarinnar að setja markið alltaf
örlítið hærra í hvert skipti svo leik-
menn og þjálfari hafi að einhverju
nýju og háleitara marki að keppa."
Menn spyrja sig ef til vill hvern-
ig þú hefur tíma til aö starfa
svona mikið fyrir HSÍ þegar þú
ert með þitt eigið fyrirtæki líka?
„Já, það fór mikill tími í þetta
fyrst en nú hefur þetta gjörbreyst.
Við vorum með einn mann í hálfu
starfi 1984 en nú er HSÍ komið
með þrjá menn í fullu starfi þannig
að það fer minni tími í þetta en
áður. Stjórn HSÍ er líka mjög virk
— verkefnunum er skipt niður á
marga menn, innan og utan stjórn-
arinnar. Við erum með einar 30
nefndir starfandi eins og er og þær
vinna mjög sjálfstætt. Eg hef það
góða menn með mér að ég hef
engar áhyggjur af störfum nefnd-
anna."
Þannig að þú ert enginn ein-
ræðisherra, eins og einhvers
staðar kom framl?
„Nei, í DV hef ég verið gagn-
rýndur fyrir að vera einræðisherra.
Eg tók þessi skref frekar sem
gagnrýni á mína stjórnarmenn, að
þeir væru eintómir já-og-amen
menn. Svo er alls ekki — þvert á
móti er stjórnarfundirnir, sem
haldnir eru vikulega, fjörugir, virkir
og góðir. Þar eru málin rædd og
tillögur allra stjórnar- og nefndar-
manna ræddar vel. Það hlýtur að
vera hlutverk formannsins að
marka stefnuna og ef það hefur
reynst rétt sem gert hefur verið
hlýtur að vera skynsamlegt að
halda áfram á sömu braut. Það
hefur einnig verið deilt á að ég
hafi viljað fá Steinar J. Lúðvíksson
sem varaformann minn í stjórnina.
Það var nokkur ágreiningur um
það, en ég tel það ákveðið
„prinsipp" mál að formaður geti
valið sér varaformann. Það voru
margir aðrir hæfir stjórnarmenn
sem hefðu getað tekið þetta starf
að sér, en ég taldi Steinar hæ-
fastan til þess. Ég viðurkenni samt
að hafa neitað að ræða á stjórnar-
fundum HSÍ hugsanlega þátttöku
íslands í B-keppninni á ftalíu þegar
við vorum að undirbúa landsliðið
fyrir A-heimsmeistarakeppnina í
Sviss."
Leikmenn í 42 vikur
með landsliðinu milli
HMogÓLíSeoul
Landsliðið ferðast mikið og
það er Ijóst að leikmenn eru
stundum stóran hluta ársins er-
lendis við æfingar og keppni.
Leikmenn fá nú styrki frá HSÍ
fyrir að æfa og leika með landslið-
inu, en er langt í að HSÍ geti rekið
hálfgert atvinnumannalandslið
eða er ef til vill kominn vísir að
því nú þegar?
„Stefnan hjá okkur fyrir
Ólympíuleikana 1984 var að ná
sem bestum árangri. Við gátum
ekki lofað strákunum miklu þá en
sögðum að um leið og þetta færi
að ganga betur myndum við gera
miklu meira fyrir þá. Þeir yrðu því
að sýna virkilega hvað þeir gætu,
sem þeir og gerðu. Og eftir því
sem okkar fjárhagur hefur batnað
er það stefna okkar að sjá til þess
að piltarnir séu fjárhagslega skað-
lausir af þessum æfingum. Við
gerum gríðarlega miklar kröfur til
þeirra og það er náttúrulega ekki
hægt nema að standa við bakið á
þeim þannig að þeir geti stundað
sína íþrótt án þess að það bitni á
þeirra fjölskyldu og efnahag. Ég
man að þegar ég var sjálfur í þessu
í gamla daga þurfti maður eigin-
lega að borga með sér. En nú eru
gerðar svo gríðarlegar kröfur til
leikmanna — mér telst til dæmis
að frá heimsmeistarakeppninni í
Sviss og fram að Ólympíuleikunum
í Seoul þurfi leikmenn að vera
meira og minna með landsliðinu í
42 vikur. Það er næstum því heilt
ár á aðeins tveggja og hálfs árs
tímabili. Þetta er gríðarlegur tími
og síðan fyrir heimsmeistara-
keppnina í Sviss hefur okkur tekist
að greiða leikmönnum styrk, af-
reksstyrk köllum við hann. Einnig
höfum við tekið það upp aö greiöa
þeim ákveðinn bónus fyrir að vinna
leiki gegn A-þjóðum og B-þjóðum
eins og Rússum og Vestur Þjóð-
verjum og C-þjóðum, en tapi þeir
fyrir C-þjóð þurfa þeir að borg^*-
okkur. Holland er C-þjóð og þegar
strákarnir töpuðu fyrir Hollending-
um í haust þurfti hver leikmaður
til dæmis að borga HSÍ 2.000 krón-
ur. Það er því mikill hvati fyrir þá
að standa sig ávallt vel. Það þarf
í raun ekki — en við teljum samt
að þeir leggi enn meira á sig við
æfingar. En um spurninguna hvort
við séum að fara út í atvinnu-
mennsku er það mín skoðun að
við munum aldrei gera það alveg
— það sé ekki rétt, því piltarnir i.
landsliðinu eru vel menntaðir og í
góðri vinnu og okkar markmið er
líka það að hjálpa þeim við að kom-
ast áfram í lífinu. Að þeir stundi
sitt nám og vinnu með handboltan-
um og að íþróttin sé meira sem
áhugamál. En við getum talað um
hálfatvinnumennsku hjá landslið-
inu í framtíðinni."
Athuga hvort ég hef
tíma ef menn vilja mig
ístjórn IHF
Að lokum langar mig að spyrja
þig að einu, sem óg hef heyrt að
margir velti fyrir sér; stefnir þu"
að því að komast í stjórn alþjóða-
sambandsins? Er ekki nauðsyn-
legt fyrir ísland að eignast
fulltrúa þar?
„Ég tel nauðsynlegt að HSÍ
eignist mann í stjórn alþjóðasam-
bandsins og það hefur lengi verið
talað um það veit ég. En ef menn
telja að ég sé hæfur til að sitja í
stjórninni mun ég að sjálfsögðu
skoða hvort ég hafi tíma til þess.
Það gæti verið gaman að því.“
Ársþing IHF er á tveggja ára fresti
en kosningar fjórða hvert ár —
næst verður kosið í stjórnina í
Seoul á næsta ári. „Stjórnarstörf
í íþróttinni eru ólaunuð. Þetta er
tímafrekt starf, en veitir mikla
ánægju. Það má kannski líkja
þessu við laxveiðar. Sumir eru að
eltast við bestu árnar og reyna að
ná í stóra og erfiða laxa, en við í
stjórn HSÍ erum að eltast við
stærstu og erfiðustu handknatt-
leiksmótin eins og A-heimsmeist-
arakeppnina, Ólympíuleikana,
Eystrasaltskeppnina, World Cup
og slík og það á að hjálpa okkar
landsliðum til að ná sem bestum
árangri þar og verða landi og þjóð
til sóma."
Morgunblaðiö/Skúli Sveinsson
• Það mæðir jafnan mikið á þeim þremenningum, Bogdan, Guðjóni
Guðmundssyni, liðsstjóra og Jóni Hjaltalfn, er fslenska landsliðið á í
hlut.