Morgunblaðið - 26.06.1987, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. JÚNÍ 1987

í Kaupmannahöfn
FÆST
í BLAÐASÖLUNNI
Á JÁRNBRAUTA-
STÖOINNI,
KASTRUPFLUGVELLI
OG Á RÁÐHÚSTORGI
VEISLA í HVERRI DÓS
KJÖTIÐNAÐARSTÖÐ KEA
AKUREYRI SÍMI: 96-21400
VERTU ÖRUGGUR-
VELDU VEL í LIÐIÐ ÞITT.
VELDU VOLVOVARAHLUTI.
SWWBfllBOfl
Þurrkublöð í 240 kr. 339,-
Kerti B-19, B-21, B-230 kr. 441,—
Platínur B-19, B-21, B-230 kr. 178,-
Tímareim í 240 kr. 582,-
Framdempari í 240 kr. 2.992,-
Afturdrempari í 240 kr. 1.570,-
Framdempari í 144 kr. 1.560,-
Afturdemparí í 144 kr. 1.507,-
Blaðka í blöndung kr. 305-
Dráttarkrókur á 240 kr. 5.887,-
Dráttarkrókur á 740 kr. 6.872,-
Suðurlandsbraut 16 - slmi 691600
Geirþrúður Hildur
Bemhöft - Minning
Drottinn gaf og Drottinn tók
lofað verði nafn Drottins.
(Jb. 1.21. v.)
Minn nánasti samstarfsmaður og
hjartkæra vina Geirþrúður Hildur
Bemhöft er látin. Hennar sjúkra-
saga og stríð var þannig að þyngra
er en tárum taki. Þess vegna voru
fyrstu viðbrögð aðstandenda og
vina við lát hennar: Guði sé lof að
lausn er fengin. Og þó getur eigin-
gimi manna verið það mikil, að
minnsta kosti mín, að á undanföm-
um dýrðlegum sólskinsdögum hefi
ég varla mátt þeirra birtu sjá fyrir
skugga sorgar. Og veit ég þó að
það er ekki í anda vinu minnar.
Það var snemma árs 1969 að ég
var ráðin til að veita forstöðu fé-
lags- og tómstundastarfí eldri
borgara í Reykjavík. Það var G.H.
Bemhöft sem réði mig til starfsins.
Hún var þá ellimálafulltrúi
Reykjavíkurborgar, sá fyrsti hjá
nýstofnaðri Félagsmálastofnun
borgarinnar. Fljótlega eftir að hún
hóf störf gerði hún sér ljóst hvar
skórinn kreppti að hjá gamla fólk-
inu og samkvæmt skapi hennar og
gerð gekk hún strax til verks að
bæta um og leysa þeirra mál.
Það var nú svo að þó Trygginga-
stofnun ríkisins væri búin að starfa
lengi og til mikilla hagsbóta að ég
vil segja fyrir landslýð allan þá
vora þessum aldurshópi, það er ell-
ilí-
feyrisþegum, oft ekki kunn eða ljós
þau réttindi sem þeim bar sam-
kvæmt tryggingalögunum. Flestir
heldur varla vanir að kvarta, reyndu
að bjarga sér sjálfír svo lengi sem
fært var. Og þama var réttur mað-
ur á réttum stað óþreytandi við að
tala við fóikið, upplýsa og fræða
og það sem lýsti henni svo dæma-
laust vel, að ganga strax í að fá
úrbætur. Jafnvel hamra á „kerfínu"
svo oft sem þess var þörf og ef
henni fannst seinagangur á málum.
Ósjaldan vissi ég til að hún lagði
nærri nótt við dag að lesa trygg-
ingalögin þessi ár því alltaf skyldi
að lögum farið, en að leggja málin
til hliðar og bíða var ekki að skapi
G.H. Bemhöft. Oft sagði hún við
mig: Þetta er fólk, manneskjur en
ekki hlutir sem við eram að starfa
með og fyrir. Þó að mér, vegna
okkar nána samstarfs, væri full-
kunnugt um þennan þátt í starfí
Hildar vora félags- og tómstunda-
mál þau störf sem fyrst og fremst
að mér snera en alltaf í samráði
við G.H.B. enda hún minn næsti
yfírmaður.
Félagsmálaráð hafði skipað
nefnd undir stjóm ellimálafulltrúa
til að undirbúa Félags- og tóm-
stundastarf eldri borgara. Allt þetta
nefndarfólk starfaði að þessum
máium af mikilli prýði og veit ég
að Hildur var þeim öllum þakklát
fyrir samstarfíð. En auðvitað hvfldu
framkvæmdir á ellimálafulltrúa. Til
tfu kirkjukvenfélaga, Kvennadeild-
ar RKÍ. og eldri skáta var leitað
um aðstoð sjálfboðaliða. Allir vora
fusir til hjálpar. Mér er mikil án-
ægja að segja frá því að allmargar
konur sem byijuðu sjálfboðaliða-
störf f upphafí 1969 era enn að
störfum og með sömu gleðinni og
góðmennskunni og þegar þær byij-
uðu.
Það er ótrúlegt hvað einstæð-
ingsskapur er mikill meðal margra
f ekki stærra þjóðfélagi en okkar.
Einmanaleiki er mikið böl og ef
hægt er að ijúfa hann er hægt að
koma í veg fyrir margt illt. Við
höfum trú á því og trúum enn að
við séum að vinna fyrirbyggjandi
starf. Oft hef ég velt fyrir mér í
gegnum árin: Af hverju er þetta
starf, sem hófst í svo smáum stfl,
orðið svo umfangsmikið sem raun
ber vitni nú? Var það þrotlaus og
óeigingjöm vinna G.H. Bemhöft
ásamt hennar persónu og eiginleika
til að fá fólk til að sýna það besta
sem í hveijum manni býr. Hennar
reisn og hlýleiki, jú ég veit það því
að ég þekki það. Og svo sú stóra
guðsgjöf, sú náð sem þessu starfi
hefur alla tíð fylgt að alltaf hefur
úrvals fólk ráðist til starfa hjá Fé-
lagsstarfi aldraðra í Reykjavik,
hvort sem það era sjálfboðaliðar eða
iaunað fólk. Það ber að þakka, ekki
hvað síst nú svo þakklát sem Hildur
mín var öllu þessu fólki. Félags-
starfíð var jú alltaf hennar óskabam
og lengi býr að fyrstu gerð.
Geirþrúður Hildur Bemhöft varð
að láta af störfum fyrir nokkram
áram sakir sjúkleika en gegndi
síðan hálfu starfi hjá ellimáladeild.
Henni var það sárt að geta ekki
gegnt fullu starfí en mikil gleði var
henni að góður samstarfsmaður og
mikill vinur, Þórir S. Guðbergsson,
var ráðinn í starfíð. Væri það mörg-
um til eftirbreytni að svo gagn-
kvæm vinátta og traust héldist við
starfsmannaskipti.
Að okkar mati sem lengst störf-
uðum með Hildi vann hún lengi svo
sárþjáð að með eindæmum var. En
aldrei tapaði hún reisn sinni og
glæsileik, alltaf jafn fín og falleg
hvar sem hún fór. Hildur átti fag-
urt heimili í Garðastræti 44 með
sínum elskulega manni, Sverri
Bemhöft, stórkaupmanni. Böm
þeirra era 3 lifandi, öll gift og far-
in að heiman, indælt og glæsilegt
fólk. Mér fínnst svo nærri mér veg-
ið ef ég fer að skrifa um fjölskyldu
vinu minnar að ég get það varla.
Mér fínnst ég eiga þau öll að og
eins var hún minni fjölskyldu svo
kær — svo kært var með okkur.
Það var nærri sama hvað Hildur
mín var veik, ef hún mátti mæla í
síma og hún hafði minnstu ástæðu
til að ætla að ég væri lasin, jafnvel
bara með kvef, þá hringdi hún og
sagði undantekningarlaust: Jæja
elskan, hvemig gengur? Ég er bara
svona að húsvitja. Þannig var vin-
átta hennar og tryggð.
Elsku Sverrir minn, Hiddý, Villi
og Inga ástin mín, tengdaböm,
bamaböm og allir aðstandendur;
hjartanlegustu samúðarkveðjur frá
mér, Millu •minni, manni hennar og
bömum. Guð geymi okkur öllum
minninguna um Geirþrúði Hildi
Bemhöft.
Helena Halldórsdóttir
Árið 1940 útskrifaðist 51 stúdent
frá Menntaskólanum í Reykjavík.
Bekkimir vora tveir, máladeild og
stærðfræðideild, en hópurinn einn.
Við voram öll félagar og vinir.
Geirþrúður Hildur Sívertsen var
allt of hátíðlegt nafn á glaðværri
og skemmtilegri skólasystur, svo
við kölluðum hana aldrei annað en
Stellu Sív. Það var bjart í kring um
Stellu hvar sem hún fór, þessi glæsi-
lega stúlka með fallega brosið.
Hress og kát var hún, orðheppin
svo af bar og hreinskilin. Það leidd-
ist engum í nálægð hennar. Okkur
þótti vænt um þessa skólasystur
okkar. „Duglegri manneskja finnst
varla á bggðu bóli,“ hugsuðum við,
þar sem hún geystist áfram, því
að hún var alltaf að flýta sér. Hún
vann með náminu og þó var hún
oft lasin. En bæði þá og seinna í
lífínu, þegar alls konar veikindi
hijáðu líkama hennar, þá sat glað-
værðin í fyrirrúmi. Hún gerði gys
að veikindum sínum. Aldrei vor-
kenndi hún sjálfri sér. Ég sá henni
aidrei bregða, nema árin sem hún
var að beijast fyrir lífí litlu dóttur
sinnar.
Þrátt fyrir það, að heimurinn
hafði bijálast árið 1940 og landið
væri hersetið, þurftu ungar stúdín-
ur að hugsa um framtíð sína. Við
Stella ræddum málið fram og aftur
í eldhúsinu hjá móður minni. Við
voram báðar ákveðnar í því að fara
í háskólanám. En hvaða nám og
hvert? Evrópa var tykuð námsfólki,
Bandarfkin dýr kostur og enginn
var lánasjóðurinn. Við ræddum um
nám í sálarfræði, félagsfræði og
uppeldisfræði, en ekkert af þessu
var kennt í háskólanum í þá daga.
Einn daginn sagði móðir mín: „Þið
eigið að fara í guðfræðina, stelpur
mínar. Þar lærið þið allt þetta og
þama fáið þið nóga latínu og grísku
að auki.“ „En ekki getum við orðið
prestar," sögðum við hlæjandi, því
þetta var svo fráleit hugmynd í þá
daga. „Nei,“ sagði sú reynda kona,
„en ef þið ljúkið kandidatsprófí á
svona góðri námsbraut, þá verða
ykkur allir vegir færir, þegar út í
lífíð er komið."
Það varð úr, að ég hélt yfír úfíð
haf til náms, en hugmyndin festist
í huga Stellu. Hún lét ekki sitja við
orðin tóm, en varð fyrsti kvenstúd-
entinn, sem lauk guðfræðinámi.
Þetta var afrek og brautryðjanda-
starf, en henni var treystandi til
þess að fara ótroðnar slóðir. Þegar
ég kom heim úr mínu námi, eftir
fímm ára útivist, var Stella gift
sínum góða eiginmanni, átti yndis-
lega litla stúlku og var búin að ljúka
kandidatsprófí. Hún varð eftirsótt
í allskonar félagsstörf, stjómmála-
flokkar rifust um að fá hana á
listann sinn og fjölbreytileg störf
buðust henni í þjóðfélaginu. Ósér-
hlífin, stjómsöm, greind, samvisku-
söm og heiðarleg gegndi hún sínum
margvíslegu störfum landi og þjóð
til heilla.
Blessuð sé minning hennar.
Bekkjarsystkini Stellu frá MR
senda innilegar samúðarkveðjur til
eiginmanns og fjölskyldu.
Oddný Thorsteinsson
Við andlátsfregn Geirþrúðar
Hildar Bemhöft, eða Stellu, eins
og hún ávailt var köliuð, var mér
bragðið. Hún var reyndar búin að
vera lengi og oft veik, en hún hafði
ávallt náð einhverri heilsu á ný. En
nú er hún horfin og margs er að
minnast.
Ég minnist samvera okkar í
menntaskólanum og þá er við lásum
saman undir stúdentspróf. Þá
tengdumst við þeim vináttuböndum,
er héldust æ síðan.
Ekki fækkaði samverastundun-
um, eins og oft vill verða að
stúdentsprófí loknu, og hápunkti
náðu þær er hún giftist sínum
elskulega eiginmanni, Sverri Bem-
höft. Hann og bróðir hans, Guido,
höfðu reist sér veglegt íbúðarhús í
Garðastræti 44, gegnt húsi foreldra
minna á Hávallagötu 3. Þá varð
stutt að skjótast yfír götuna.
Ungu hjónin eignuðust þar fal-
legt heimili. Stelia hélt áfram í
guðfræðinámi og varð fyrst kvenna
til að ljúka kandidatsprófí í guð-
fræði frá Háskóla íslands.
Svo komu bömin: Hildur, Villi,
Inga og svo litla Kristín Edda, sem
var sólargeisli í þeirra lífí, en hún
andaðist á bamsaldri.
Að námi loknu vora húsmóður-
störfín í fyrirrúmi hjá Stellu og
fórast þau henni vel úr hendi.
Maður fann ávallt hvað þau hjón-
in vora miklir gestgjafar og
samhent um alla hluti. Þar var
ávallt opið hús og gott að koma.
Að lokum votta ég Sverri, böm-
unum og tengdabömunum samúð
mína og kveð Stellu með þökk fyr-
ir hálfrar aldar vináttu.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Aðalsteinsdóttir
í dag er til moldar borin Geir-
þrúður Hildur Bemhöft. Geirþrúður
Hildur fæddist 19. júlí 1921, dóttir
þeirra hjóna Jóns Sivertsen fyrsta
skólastjóra Verslunarskóla Islands,
og konu hans, Hildar Sivertsen. Jón
faðir hennar fæddist í Amey á
Breiðafirði, sonur hjónanna Þor-