Morgunblaðið - 26.06.1987, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. JÚNÍ 1987
37
Jóhannesar Einarssonar og Guð-
rúnar Geirsdóttur í Eyvík.
Fyrsta bam Guðrúnar og Guð-
mundar, Egill, fæddist í Eyvík,
þann 13. maí 1921. Vorið 1923
fluttu þau að Nesjavöllum í Grafn-
ingi, ásamt_ Jóhanni, bróður
Guðmundar. Á Nesjavöllum fædd-
ust dætumar Guðrún Mjöll, þann
17. september 1923, og Áslaug
Fjóla, þann 25. febrúar 1925. Árið
1927 eftir 4 ára búsetu á Nesjavöll-
um, festu Guðrún og Guðmundur,
ásamt Jóhanni, kaup á jörðinni
Króki í Grafningi. Fluttu þau þang-
að um vorið.
í Króki fæddust þau Jóhannes
Þórólfur Gylfí, 20. maí 1931, Sæ-
unn Gunnþórunn, 15. júní 1933,
Jóhanna, 12. ágúst 1936, Elfa
Sonja, 28. mars 1945 og Erlingur
Þór, 1. desember 1947.
Bræðumir Guðmundur og Jó-
hann settu upp vatnsaflsvirkjun
árið 1929 í Króki og var hún með
þeim fyrstu á landinu. Það má
nærri geta hversu slík framkvæmd
hefur breytt öllu heimilishaldi á
mannmörgu heimili til hins betra.
Uppbygging var mikil í Króki á
búfénaði og húsakosti og hafði
Guðrún þar fyrir mannmörgu og
gestkvæmu heimili að sjá.
Þann 9. nóvember 1937 andaðist
Jóhann Jóhannesson, bróðir Guð-
mundar, 38 ára að aldri. Máttu þau
Guðrún og Guðmundur sjá á bak
góðum dreng sem með trúmennsku
og tryggð hafði fetað fram veginn
með þeim í 14 ár.
Guðrún hafði til sumardvalar
fjölmörg böm, lengri og skemmri
tíma. Jafnframt ólu þau upp að
nokkru leyti dótturson sinn, Jó-
hannes. Margra leiðir lágu að Króki
og þar var gestrisnin í hávegum
höfð.
Guðrúnu var í blóð borin um-
hyggja fyrir gestum og gangandi
og ættmennum.
Árið 1958 brugðu þau hjónin búi
og fluttu til Reykjavíkur, en Egill,
elsti sonur þeirra tók við búinu. I
Ljósheimum 4 í Reykjavík byggðu
Guðrún og Guðmundur nýtt heimili
og ætíð hafa dyr þeirra staðið opn-
ar fyrir öllum þeirra afkomendum,
vinum og vandamönnum.
Guðrún var alla tíð mjög félags-
lynd, undi sér jafnt meðal yngri sem
eldri. Hún var jákvæð gagnvart öll-
um þeim sem halloka höfðu farið
með einhveijum hætti og tók ætíð
upp hanskann fyrir unga fólkið
þegar á bjátaði. Hún unni lífínu og
naut lífsins. Andlit hennar var
brosmilt og bjart yfírlitum og fersk-
ur blær fylgdi fasi hennar.
Eftirlifandi eiginmanni hennar,
Guðmundi Jóhannessyni, sendum
við tengdaböm þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
í dalnum fagra mig dreymir
um dásemdir lífsins og hnoss.
Hann mærastar minningar geymir
og morgunsins sólroðakoss.
(Guðm. Jóh.)
Helga Thoroddsen og
Gylfi Guðjónsson.
Það er sárt til þess að hugsa að
elsku amma í Ljósheimum sé ekki
lengur á meðal okkar. Nú flytjum
við bráðum heim frá Danmörku og
það er tómlegt að hugsa til þess
að eiga eftir að koma í Ljósheimana
þar sem ömmu nýtur ekki lengur
við.
- Amma í „Ljós“ eins og við kölluð-
um hana alltaf, var glöð og glæsileg
kona, sem naut þess að vera með
í öllu því sem fjölskylda hennar tók
sér fyrir hendur. Hvort sem það var
í sveitinni okkar, Grafningnum, eða
bara heimafyrir. Hún var alltaf létt
og kát, hafði gaman að okkur unga
fólkinu, sér í lagi ef spiluð var fal-
leg músik eða lagið tekið.
Oft var spjallað og hlegið dátt í
eldhúsinu hjá ömmu og afa, drukk-
ið kaffí og gætt sér á ástarpungun-
um hennar góðu.
Það voru ánægjulegar stundir
sem við áttum saman, þegar amma
var hjá okkur hér í Danmörku
sumarið 1985. Þá var hún orðin 81
árs gömul. Henni fannst samt ekki
mikið að ferðast hér um þrátt fyrir
háan aldur. Þetta litla dæmi lýsir
nokkuð hve dugleg hún var. Hún
trúði með sanni á lífíð og tilveruna.
Með þessum fáu orðum viljum við
kveðja ömmu okkar og óskum henni
góðrar ferðar. Innilegar samúðar-
kveðjur sendum við afa og fjöl-
skyldu hans.
Skrifað í Heming í Danmörku
24. júní 1987.
Kolbrún og Jóhanna
í dag verður til moldar borin
tengdamóðir mín, Guðrún Sæ-
mundsdóttir. Hún andaðist 17. júní
sl., á þjóðhátíðardegi okkar íslend-
inga, þegar sól skein sem skærast
og landið skartaði sínu fegursta.
Þó kynni okkar hafí verið stutt,
aðeins átta ár, náði ég að kynnast
vel þessari glaðværu og góðu konu.
Ung giftist hún Guðmundi Jóhann-
essyni og eignuðust þau 8 böm sem
öll em á lífí, mikið atgervis- og
dugnaðarfólk. Auk þess ólu þau upp
dótturson til fermingaraldurs. Þau
bjuggu í rúm 35 ár í Grafningi.
Mun lffsbaráttan hafa verið hörð á
þessum áram. Kreppan skall á og
þrengdi lífskjörin. Þó veit ég, að
hvemig sem heimurinn snerist, þá
tóku Guðrún og Guðmundur bara
meira á og sínum bamahóp komu
þau til manns. Hingað fluttust þau
öll 1958 og hafa búið hér síðan
nema elsti sonurinn sem er bóndi á
Króki. Ég man aldrei eftir Guðrúnu
öðravísi en í góðu skapi, oftast hlæj-
andi yfír hinu eða þessu. Hún var
fordómalaus, ung í anda og lífsglöð
og er mér minnistætt að í hverri
sumarbyijun spurði hún okkur
Sæunni: „Hvenær ætlið þið austur"?
„Má ég koma með“? í austur var
Grafningurinn, hin ramma taug
sem dró. Þar hafði hún verið sín
manndómsár og þangað leitaði hug-
urinn. Má heita að það hafí verið
hennar síðustu orð daginn áður en
hún dó, er hún sagði við yngsta son
sinn: „Skrepptu með mig austur í
Grafning." Én núna er hún farin
og svífur eflaust yfír sínum Grafíi-
ingi glöð í huga, eins og endranær.
Guðrún var ein sú mesta mamma
sem ég man eftir. Aldrei sagði hún
nei, var alltaf boðin og búin til að
hjálpa, og segja má að Ljósheimar
4 hafí verið miðstöð ættarinnar.
Þangað komu allir og alltaf var vel
tekið á móti þeim sem komu, og
af hjartahlýju var þar nóg. Mun
hennar sárt saknað af öllum sem
hana þekktu, en minningin um góða
konu mun lifa.
Guðmundi, öllum ættingjum
hennar, tengdafólki og vinum sendi
ég samúðarkveðjur.
Sigurður Mar
Gleði heitir lífsins ljúfa
leyniQöður mjúk og sterk
hún er máttar hjól, er hreyfir
heimsins mikla sigurverk.
(M. Joch.)
Á þjóðhátíðardegi íslendinga
þann 17. júní 1987 kvaddi þennan
heim sæmdarkonan Guðrún Sæ-
mundsdóttir frá Króki í Grafningi.
Hún átti að aðalsmerki gleðina,
kraftinn og hina þjóðlegu reisn.
Guðrún fæddist í Reykjavík og
vora foreldrar hennar hjónin Guð-
laug Jóhannsdóttir og Sæmundur
Þórðarson steinsmiður.
Á bemskuskeiði fór Guðrún í
fóstur til ættmenna sinna að Björk
í Grímsnesi, þeirra merku hjóna
Katrínar Pálsdóttur, er síðar varð
bæjarfulltrúi í Reykjavík, og Þórðar
Þórðarsonar föðurbróður síns, en
þau hjón vora systkinaböm.
Samfélagið þar á bæ og hugar-
heimur mótaði sterklega lífsviðhorf
Guðrúnar og veitti henni lærdóm
sem hún vitnaði gjaman til. Katrín
Pálsdóttir var einörð baráttukona
fyrir bættum kjöram og jafnrétti
manna.
Þegar Guðrún var 16 ára — ung
og falleg með gleðina í farangrinum
— réðst hún í kaupavinnu að Eyvík
í Grímsnesi. Þar vora örlög hennar
ráðin því hún og Guðmundur Jó-
hannesson, bóndasonur þar, felldu
hugi saman. Þau hófu búskap í
Króki í Grafningi. Sveitin var af-
skekkt, erfíðar samgöngur og því
oft á tíðum óblíðar aðstæður. En
þau byggðu upp jörðina, komu upp
stóra fjárbúi og sátu jörð sína í 30
ár._
í Króki fæddust böm þeirra flest
og uxu þar úr grasi og meðtóku
þann heimanmundinn, sem best
dugar í iífinu — enda era þau öll
myndar- og dugnaðarfólk og bera
þau foreldram sínum fagurt vitni.
Elstur bama þeirra er Egill og býr
hann i Króki, þá Áslaug Fjóla,
Guðrún Mjöll, Jóhannes Þórólfur,
Sæunn Gunnþórann, Jóhanna, Elfa
Sonja og yngstur er Erlingur Þór. .
Öll era þau búsett hér á höfuð-
borgarsvæðinu.
Ömmu- og langömmubömin era
orðin mörg og urðu þau Guðrúnu
einn vinahópur er naut ríkulega
umhyggju og hlýju hjá ömmunni
sem alltaf átti nóg til að gefa.
Móðurhlutverkið og húsfreyju-
starfið kallaði á ást og dugnað og-
Guðrún var ein þeirra kvenna, sem
lét ekki erfíðleikana smækka sig —
heldur óx með hveijum vanda. Hún
var góð móðir og rausnar- og mynd-
arhúsmóðir og driffjöður í félags-
skap kvenna í sveitinni og síðar
góður félagi í Kvenfélagi Lang-
holtskirkju hér í borg. Frá Lang-
holtskirkju verður hún kvödd í dag
kl. 13.30 en jarðsungin að Úlfljóts-
vatni í Grafningi.
Árið 1959, eftir þijátíu ára bú-
skap, fluttu þau hjón til Reykjavík-
ur, í Ljósheima 4, sem var.
nýbygging, en ég flutti um svipað
leyti. Þar hófust kynni okkar Guð-
rúnar og myndaðist sú vinátta sem
aldrei bar skugga á. Gleðin sem
ríkti í fjölskyldunni í áramótafagn-
aði á heimili þeirra Guðrúnar og
Guðmundar, í Ljósheimum 4, ár
hvert er mér minnisstæð — þar var
sungið og kveðið að ógleymdum
sagnasjóði húsbóndans sem er
víðlesinn og fróður og ávallt var
stutt í þjóðfélagsumræðuna og var
framlag manna þar um æði litríkt
— þama vora ungir og aldnir og
enginn greindi hið umrædda kyn-
slóðabil.
Hvort heldur var í gleði eða
mótlæti stóð Guðrún mér við hlið
sem hinn trausti vinur — og fyrir
þessa ómetanlegu vináttu vil ég
þakka af alhug — nú á kveðjustund.
Ég nefni áður þjóðlega reisn
hennar — sú reisn undirstrikast
einkar vel á áttatíu ára afmæli
hennar þegar hún efndi til mann-
fagnaðar á Þingvöllum við Öxará.
í Valhöll var samankominn fjöldi
ættingja og vina til þess að gleðjast
og hylla þessa farsælu konu er hún
tók á móti gestum sínum, björt og
glöð í íslenska þjóðbúningnum.
Eiginmanni hennar, bömum og
bamabömum sendi ég einlægar
samúðarkveðjur.
Steinunn Finnbogadóttir
Ragnar Magnús-
son — Minning
Fæddur 12. september 1939
Dáinn 18. júnf 1987
Æviskeiðinu má líkja við veg eða
einstefnubraut. Inn á þessa braut
koma böm við fæðingu, en út er
farið við dauða. Margir eiga langa
ferð fyrir höndum, en aðrir
skamma. En enginn veit fyrir hvort
ferðin verður stutt eða löng.
Ferð þessi er mörgum erfíð og
er þá gott að eiga góðan og trygg-
an samferðamann, mann eins og
Ragnar Magnússon, sem við eram
að kveðja í dag.
Að kvöldi fímmtudags 18. júní
sl., um kl. 19.00, áttum við Ragnar
tal saman og ræddum um fyrir-
hugaða ferð á ættarmót, sem haldið
var um síðustu helgi. Ákváðum við
að hafa samflot. En kl. 22.00 var
hann allur. Það er oft stutt til næstu
vegamóta og enginn veit hver sveig-
ir þar út af.
Ragnar var búinn krafti og kær-
leika sem hann miðlaði óspart öllum
þeim samferðamönnum, vinum og
ættingjum, sem áttu í erfíðleikum,
veikindum eða sorg. Við spyijum,
af hveiju Ragnar? Enginn hafði
vitað að hann kenndi sér einhvers
meins. Hafði hann gleymt sjálfum
sér við að hjálpa öðrum eða fór svo
leynt með veikindi sín?
Þrek Ragnars og kraftur var
undraverður. Ég starfaði með hon-
um um smátíma í því starfí, sem
hann stundaði síðustu 20 árin. Rétt-
ara væri að segja að ég hafí verið
áhorfandi af starfí hans. Að leggja
járn er engin léttavinna, heldur er
þetta erfitt starf, sem krefst þreks
og krafts og ekki síst kunnáttu og
lagni. Vann hann þetta með ótrú-
legum hraða, en þó með ýtrastu
vandvirkni og samviskusemi.
Okkar samfylgd hófst fyrir um
það bil þijátíu áram, er hann og
systir mín, Guðný Ó. Einarsdóttir,
eða Dúna eins og við köllum hana,
kynntust og felldu hugi saman.
Dúna átti tvö börn áður, þau Guð-
rúnu Andreu og Erling. Ragnar
gekk þeim strax í föðurstað með
ást og umhyggju. Áttu þau mjög
auðvelt með að laðast að honum.
Ragnar og Dúna gengu í hjóna-
band árið 1964. Þau áttu saman
einn son, Brynjar. Fjölskyldan hefur
stækkað með tengdabömum og
bamabömum.
Bamabömin nutu mikillar ástar
hjá afa sínum og því verður söknuð-
ur þeirra mikill við fráfall hans.
Nú þegar leiðir okkar skiljast, mun
ég hugsa með þakklæti til sam-
fylgdarinnar. Ragnar var mér ekki
aðeins mágur, heldur góður vinur,
sem og hann var góður vinur vina
sinna. Hann var glaður í vinahópi
og hrókur alls fagnaðar á gleði-
stund.
Ég og fjölskyldan mín flytjum
Þórlaugu Bjamadóttur móður
Ragnars, svo og systkinum hans,
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi Guð styrkja þau og styðja.
Dúna mín, þér og bömum þínum,
tengdabömum og bamabömum
færam við okkar einlægu og hug-
heilu samúðarkveðjur. Guð blessi
ykkur og styrki. Guð haldi vemdar-
hendi yfír ykkur um ókomna tíð.
Fari Ragnar minn í friði.
Ingvi Rúnar Einarsson.
Ég veit þú fékkst engu, vinur, ráðið um það,
en vissulega hefði það komið sér betur,
að Iát þitt hefði ekki borið svo bráðan að.
Við bjuggumst við að hitta þig oft í vetur.
Og nú var um seinan að sýna þér allt það
traust,
sem samferðafólki þinu hingað til láðist
að votta þér. Það virtist svo ástæðulaust
að vera að slíku fyrst daglega til þín náðist
(TómasGuðmundsson)
Enn er höggvið skarð í vinahóp-
inn. Að kvöldi þess 18. júní sl. varð
bráðkvaddur okkar besti vinur og
félagi, Ragnar Magnússon.
Við kynntumst Ragnari fyrir
þijátíu áram, en þá unnum við sam-
an við línubyggingar hjá Raf-
magnsveitum Ríkisins. Sjómennsku
stundaði Ragnar um tíma en lengst
af starfaði hann sem jámabindinga-
maður. Duglegri og afkastameiri
mann til vinnu var ekki hægt að
fá. Sérhlífni þekkti hann ekki.
Milli okkar tókst mikill og góður
vinskapur og ekki leið sú vika að
ekki væri haft samband. Einnig
vora þær margar ferðimar sem
famar vora með fjölskyldum okkar
bæði innanlands og erlendis, því
ekki var hægt að hugsa sér glað-
værari og traustari ferðafélaga er
Ragnar heitinn. í einni slíkri ferð
var m.a. talað um dauðann og þá
spumingu hvort líf væri til eftir
þetta líf. Það er huggun í þessari
sorg að vita hve jákvæðum augum
Ragnar leit dauðann og sannfæring
hans var að ekki væri öllu lokið
með dauðanum.
Minningamar munum við geyma
í hugum okkar.
Við sendum eftirlifandi eigin-
konu, móður, bömum og þeirra
fjölskyldum samúðarkveðjur.
— Vinir
Hann Raggi er dáinn. Okkur setti
hljóð við þessa frétt. Þessi duglegi
og hrausti maður sem við höfðum
þekkt frá bamæsku hafði verið
mikill fjölskylduvinur. Við fóram
oftast í útilegur með þeim hjónun-
um, Ragga og Dúnu, og einnig
vora tvær aðrar fyölskyldur í hópn-
um og vora höfuðin á þessum
fyölskyldum bestu vinir, en af þess-
um 4 vinum era nú tveir eftir.
Hann Raggi var alltaf bamgóður
og skemmtilegur, hann ól upp böm-
in hennar Dúnu, þau Öddu og Ella.
Þau Dúna eignuðust eitt bam sam-
an, hann Brynjar.
Við eigum eftir að sakna Ragga
mikið, hann var okkur krökkunum
eins og faðir og hann sagði okkur
oft að honum þætti vænt um okk-
ur, eins þótti okkur vænt um Ragga.
Hann var alltaf jafnhress og kom
okkur alltaf til að brosa þegar leið-
indi komu yfir okkur. Hann varð
ekki nema 47 ára og lést mjög
snögglega, en hann hafði gert mik-
ið úr lífinu með ást og væntum-
þykju.
Við kveðjum nú vin okkar og
vitum að honum iíður vel.
Elsku Dúna, Brynjar, Adda og
Elli við sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Lísa, Siguijón og Jóhanna.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Hafnarfjarðar
Lionshreyfíngin á innan sinna
vébanda marga félaga, sem vinna
henni af einlægni svo sem þeir
mega, félaga sem taka að sér verk-
efni og ábjrrgð ótrauðir og leysa
allt af hendi af stórhug og óeigin-
gimi.
Einum slíkum félaga varð Lions-
hreyfíngin að sjá á bak þar sem
var Ragnar Magnússon, en hann
varð bráðkvaddur að kvöldi 18. júní
sl., aðeins 48 ára að aldri. Stórt
skarð hefur verið höggvið í raðir
Lionsfélaga í Hafnarfírði.
Ragnar gerðist félagi Lions-
klúbbs Hafnarfjarðar í janúar 1981
og var alla tíð einn duglegasti og
starfsamasti félagi klúbbsins, enda
ávallt boðinn og búinn að leggja
sitt af mörkum. Honum var eðlilegt
að umgangast fólk og áhugi hans
á að ljá þeim lið er minna máttu
sín. Mætti Lionshreyfingin eignast
fleiri félaga honum líka. Ragnai
hefur gegnt mörgum trúnaðarstörf-
um fyrir klúbbinn enda áhugasamur
klúbbfélagi.
Kvæntur var Ragnar mikilli
ágætiskonu, Guðnýju Ósk Einars-
dóttur, sem bjó honum og bömum
þeirra gott og fallegt heimili og var
honum góður lífsföranautur í
hvívetna.
Að leiðarlokum skulu honum hér
færðar ríkulegar þakkir frá félögum
í Lionsklúbbi Hafnarfjarðar fyrir
hans mikla og fómfúsa starf og
ánægjuleg kynni. Konu hans, böm-
um, aldraðri móður og öðram
ástvinum færa félagar í Lionsklúbbi
Hafnarfjarðar samúðarkveðjur og
biðjum algóðan Guð að styðja þau
og styrkja í sorg þeirra.
Blessuð sé minning hins góða og
mæta félaga.
Lionsfélagar