Morgunblaðið - 17.12.1987, Blaðsíða 54

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. DESEMBER 1987
!
Einstæð og eftirminnileg saga manns
sem leggur allt undir í örvæntingar-
fullri baráttu sinni við óvægin örlög,
bók sem oft hefur verið líkt við fræga
ævisögu Martins Grey, Ég lifi, enda
vekur hún sömu tilfinningar hjá les-
endum.
Mögnuð og átakanleg lýsing á grimmum
og miskunnarlausum örlögum og mann-
legri þjáningu, saga sem grípur lesandann
heljartökum og heldur honum föngnum
frá upphafi til enda. Þetta er saga manns
sem er hrakinn út í ógæfuna af eigin ástríð-
um og örvæntingu, sjúkur á sál og líkama.
Eitt sinn var hann elskaður og dáður um
allan heiminn, en nú er hann flestum
gleymdur. Eftir tuttugu ára bið fær hann
loks eitt einasta tækifæri til að sýna hvað í
honum býr. En er það of seint? Hefur hann
þegar steypt sjálfum sér og öðrum í glötun?
Ógnvekjandi saga sem lýsir skuggahliðum
mannlífsins og örlagaþrungnum atburðum
vægðarlaust en þó af djúpum skilningi og
samkennd. Sá sem hér segir frá hlífir
engum, hvorki sjálfum sér né fesendum,
við afdráttarlausri játningu sinni.
IÐUNN
Karlotta Karls-
dóttir - Minning
Fædd 15. ágúst 1921
Dáin 8. desember 1987
Fljótt skipast veður í lofti. Karl-
otta, tengdamóðir mín, er dáin.
Ekki datt manni í hug fyrir tveim
mánuðum að hún ætti svo skammt
eftir. Hún hafði átti við sjúkdóm
að striða í nokkur ár sem fór versn-
andi, en þegar hún fór inn á spítala
í aðgerð í október bjóst maður við
að hitta hana hressa og káta eins
og venjulega, innan tveggja vikna
eða svo. Því ekki töldum við aðgerð-
ina hættumeiri þá. Fyrir okkur hafa
síðastliðnar vikur verið erfíðar, því
hún var oft það hress að við héldum
að hún mundi hafa það af, en það
fór á annan veg. 8 desember lést
hún, blessunin. Jólin nú verða því
haldin með minningu hennar í
heiðri. Það minnir mig á að jólin
hafa áður verið haldin við þessar
aðstæður því 8. desember 1981 lést
móðir mín við svipaðar aðstæður.
Þær voru góðar vinkonur og báðar
fæddar 1921. Nú getur sá vinskap-
ur haldið áfram.
Ég kynntist Karlottu 1967 í
Nökkvavoginum og þar hóf ég minn
búskap í kjallaranum hjá Einari og
Karlottu. Þar leið okkur flölskyld-
unni vel, samgangur var mikill og
mikið rætt í eldhúsinu uppi, oft var
eldhúsið troðfullt af fólki, enda Qöl-
skyldan stór og allir vildu tala, þá
náði Karlotta oft orðinu með því
að hvessa sig aðeins, en alltaf góð-
lega, enda hændust bamabömin
mjög að henni. Nökkvavogurinn
hefur alltaf verið miðpunkturinn.
Sunnudagsbíltúrinn endaði oftast í
kaffí hjá Karlottu.
Guð blessi minningu hennar.
Þórir Gunnlaugsson
þeirra við frændfólk og vini var
aðdáunarverð. Frá liðnum árum er
margs góðs að minnast og þakka
Karlottu í þá veru.
Karlotta og Einar eignuðust 5
böm og lét Karlotta sér mjög annt
um uppeldi þeirra og reyndist þeim
góð móðir. Sömu umhyggjuna sýndi
hún mökum þeirra og bamabömun-
um, þegar þau komu eitt af öðm.
Böm þeirra hjóna eru: Ásgeir,
sendibílstjóri í Reykjavík, f. 15.
apríl 1944, kvæntur Eiínu Elías-
dóttur, og eiga þau tvö böm, Elías
og Karlottu; Sigurveig, verslunar-
maður í Reylq'avík, f. 24. nóv. 1948,
gift Þóri G. Gunnlaugssyni ritvéla-
tækni, og eiga þau tvö böm, Stefán
Öm og Ingibjörgu Ástu; Guðrún,
húsmóðir í Reykjavík, f. 17. júní.
1953, gift Sölva M. Egilssyni vegg-
fóðrarameistara, og eiga þau þrjú
böm, Einar Mikael, Svavar Egil og
Lárus Amar; Einar Karl, tann-
smíðameistari f Reylgavík, f. 19.
des. 1954, kvæntur Hólmfríði G.
Jónsdóttur og eiga þau tvö böm,
Irenu Dögg og Ingibjörgu Ósk;
Magnús Stefán, rafsuðumaður í
Reykjavík, f. 15. okt. 1960, sambýl-
iskona hans er Dana Lind Lúthers-
dóttir ritari.
Það er mikil sorg kveðin að eigin-
manni Karlottu, fjölskyldu hennr
og vinum við fráfall hennar, en
minningin um góða og elskulega
manneskju lifír. Ég og ijölskylda
mín vottum eftirlifandi eiginmanni
og ljölskyldu dýpstu samúð.
Þorsteinn Sigurðsson
í dág verður gerð útför Karlottu
Karlsdóttur, en hún lést í Landspít-
alanum þann 8. desember sl. eftir
þungbær veikindi.
Karlotta giftist ung Einari Ás-
geirssyni, sem lengi var kenndur
við Toledó, eignuðust þau 5 mann-
vænleg böm svo heimilið var
mannmargt. Helgaði Karlotta sig
lengst af húsmóðurstörfum, en á
seinni árum, þegar um hægðist, fór
hún út á vinnumarkaðinn. Karlotta
og Einar reistu sér fallegt hús í
Nökkvavogi 54 og bjuggu þar í
næstu 4 áratugi, en nú síðustu árin
bjuggu þau í Hvassaleiti 56 og
undu vel hag sínum þar.
Fljótlega eftir að Karlotta settist
að í Nökkvavogi stofnsettum við
nokkrar vinkonur saumaklúbb, sem
staðið hefir óslitið síðan, það var
ætíð tilhlökkunarefni að hittast. Nú
er skarð fyrir skildi, þegar Karlotta
er horfin, hún var mikill gleðigjafí
og hreif alla með sinni léttu lund
og smitandi hlátri og þótt oft blési
á móti lét hún aldrei á sér bilbug
fínna, horfði fram á veginn og nú
síðustu árin, þegar veikindin settu
mark á hana, var hún sem fyrr hinn
sanni veitandi og kvartaði aldrei
þótt hún væri oft sárþjáð.
Nú að leiðarlokum kveðjum við
vinkonu okkar með miklum sökn-
uði, ástvinum hennar flytjum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Saumaklúbburinn
Mágkona mín, Karlotta Karls-
dóttir, andaðist í Landspítalanum
þriðjudaginn 8. desember síðastlið-
inn. Lát hennar kom ekki á óvart.
Hún hafði ekki gengið heil til skóg-
ar um alllangt skeið, og varð loks
að lúta í gras eftir tvísýnan upp-
skurð og þar á eftir 7 vikna erfíða
baráttu við dauðann.
Karlotta fæddist í Reykjavík
þann 15. ágúst 1921, dóttir hjón-
anna Sigurveigar Magnúsdóttur og
Karls Þorvaldssonar trésmiðs. For-
eldrar Karlottu voru bæði ættuð frá
Eyrarbakka, Sigurveig var dóttir
hjónanna Gróu Jónsdóttur og
Magnúsar Ormssonar formanns og
hafnsögumanns, en Karl var sonur
Ragnhildar Sveinsdóttur og Þor-
valdar Magnússonar sjómanns.
Karlotta ólst upp í stórum og
samstilltum systkinahópi á Berg-
staðastræti 61, þar sem foreldrar
hennar bjuggu allan sinn búskap.
Kreppuárin fyrir stríð einkenndust
af atvinnuleysi og fátækt, og al-
þýðufólk í þann tíma átti naumast
möguleika á að senda böm sín til
langskólanáms. Karlotta fór því að
vinna að loknu skyldunáminu eins
og títt var.
Þegar stríð og hemám vitjaði
íslands breyttist margt, m.a. tók
atvinnulífið kipp og ný tækifæri
buðust mönnum. Ungur athafna-
maður tók á leigu verslunarhúsnæði
föður Karlottu á Bergstaðastræti
61 og setti þar á fót vefjariðnað.
Karlotta fékk vinnu hjá fyrirtæki
hans, Toledo, og brátt felldu hún
og ungi forstjórinn, Einar Ásgeirs-
son, hugi saman. Þau gengu í
hjónaband þann 27. nóvember 1943
og skömmu síðar reistu þau sér
fallegt hús í Nökkvavogi 54. Það
jók á ánægjuna með nýja heimilið
að faðir Karlottu stóð fyrir smíðinni
af stakri hugkvæmni og vand-
virkni. Á Nökkvavoginum bjuggu
Karlotta og Einar sér sérlega fal-
legt heimili. Karlotta var falleg
kona, glaðlynd og elskuleg, og það
var indælt að vera í návist hennar.
Hún var eiginmanni sínum mikill
styrkur, frábær húsfreyja á heimili
athafnamanns, þar sem mjög var
gestkvæmt og allir mættu alúð og
umhyggjusemi. Þau hjón voru mjög
samhent í gestrisni sinni og rækt
Kveðjuorð:
Bergsteinn Guðjóns
son bifreiðastjóri
Þegar ég frétti um andlát Berg-
steins komu fram í huga mér ótal
minningar. Ég hef þekkt Beigstein
alla mína ævi og það voru ófáar
stundimar sem ég eyddi hjá honum
heima á Bústaðaveginum. Alltaf var
hann boðinn og búinn að aðstoða
við hvað sem var og það sem meira
var hann treysti okkur krökkunum
fyrir ýmiss konar verkefnum sem
fáir aðrir hefðu trúað bömum fyrir.
Fyrir vikið var hann afar vinsæll
af öllum bömum hverfisins og allir
reyndu af fremsta megni að gera
allt sem best fyrir Bergstein eða
„afa“, eins og við kölluðum hann
oftast. Hann var við okkur alveg
eins og öllum fínnst að afí eigi að
vera, hann var alltaf góður við okk-
ur.
Það var oft handagangur í öskj-
unni heima hjá honum og þröngt
setinn bekkurinn í stofunni fyrstu
ár sjónvarpsins, því þá var algengt
að aJlir hópuðust heim til Bergsteins
til að horfa og ekki spillti fyrir að
yfirleitt vom veitingar handa öllum
hópnum. Hann var líka ólatur að
segja okkur sögur og af þeim kunni
hann nóg, allur hópurinn sat dolfall-
inn og hlustaði meðan hann sagði
frá lífínu í gamla daga og ýmsu
öðm sem okkur þótti forvitnilegt.
Á sumrin var Bergsteinn aldrei í
vandræðum með aðstoðarfólk þegar
þurfti að slá blettinn, allir vom
ráðnir í kaupavinnu hjá honum og
fengu að sjálfsögðu greitt fyrir með
veitingum að verki loknu. Örlæti
hans og vinskapur hans við böm
var alveg einstakur.
Þó ég yxi úr grasi og flytti af
Bústaðaveginum fylgdist hann allt-
af með mér og gladdist með mér á
góðum tímum og fann til með mér
á erfíðum stundum. Þó ég og hinir
krakkamir væmm ekki Iengur
böm, hættu böm ekki að heim-
sækja hann. Ný böm fundu hvað
þangað var gott að koma og þegar
amma og afi á Bústaðaveginum
vom heimsótt var alveg tilvalið að
heimsækja Beigstein, böm em ekki
lengi að fínna hvar vinskap og vel-
vild er að fá.
Á þeim rúmlega 30 ámm sem
foreldrar mínir og Bergsteinn vom
nágrannar bar aldrei skugga á og
veit ég að þau sakna hans mikið
og þau kunna honum bestu þakkir
fyrir samvemna. Eftir að hann fór
á sjúkrahúsið í sumar saknaði ég
þess að hitta hann aldrei þegar ég
leit við og alltaf vonaði ég að hann
kæmi bráðlega heim. En hans tími
var kominn og veit ég að nú líður
honum vel, hann var alltaf mjög
trúaður og var viss um að vel yrði
tekið á móti honum, þegar hann
kveddi þennan heim. Það er ég líka
viss um og allar góðu minningamar
um hann em mér mjög dýrmætar.
Eins og hann sagði alltaf við mig
þegar ég fór frá honum segi ég
núna: „Guð geymi þig vinur minn.“
María Richter