Morgunblaðið - 07.01.1988, Blaðsíða 45

Morgunblaðið - 07.01.1988, Blaðsíða 45
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 1988 45 Ragna Jónsdóttir kennarí—Minning Fædd 15. desember 1916 Dáin 30. desember 1987 Þegar nánir vinir og félagar frá unglingsárum hverfa reynist tregt tungu að hræra. Svo fer mér þegar eina bekkjarsystir okkar sem lauk stúdentsprófi frá menntaskólaárun- um á Akureyri er horfin. Ragna Jónsdóttir lést 30. desember. Erum við þá sjö á lífi af 19, sem útskrifuð- umst frá MA 17. júní 1936. Stór skörð hafa því verið höggvin í okk- ar fámennu bekksögn. Þegar Ragna kom til okkar í annan bekk var bjart yfir þessari fallegu, hóg- væru stúlku. Hún var fædd 15. desember árið 1916 að Svínafelli í Hjaltastaða- þinghá. Foreldrar hennar voru hjónin Ingibjörg Einarsdóttir, ættuð af Fljótsdalshéraði, og Jón Sigfús- son bóndi á Svínafelli. Þau fluttu þaðan í Neskaupstað og ólst Ragna þar upp. Jón Sigfússon var mikill prýðis- maður. Var hann um skeið bæjar- stjóri í Neskaupstað og síðar skattstjóri. Sfðast var hann skatt- stjóri í Kópavogi. Ingibjörg kona hans var mikilhæf kona. Voru þau hjón bæði vel látin og virt áf sam- ferðafólki sínu. Eins og áður segir lauk Ragna stúdentsprófi frá Menntaskólanum á Akureyri vorið 1936. Var hún ágætur námsmaður. Naut hún mik- ils trausts og álits hjá kennurum sínum og ástsældar meðal skóla- systkina sinna. Fyrst eftir stúdentspróf stundaði hún kennslu við gagnfræðaskólann í Neskaupstað árin 1936—1937. Kennari við Gagnfræðaskólann á Akranesi árin 1951 til 1960. Síðast kenndi hún við Ármúla-fjölbrauta- skólann í Reykjavík. Þótti hún ágætur kennari, hafði gott lag á nemendum óg naut trausts og vin- sælda. Stundaði hún kennslu til ársins 1986. Ragna Jónsdóttir giftist Ragnari Jóhannessyni cand.mag. 11. nóv- ember 1939. Var hann ættaður úr Dalasýslu, fjöihæfur og gáfaður maður. Var hann lengi skólastjóri Gagnfræðaskólans á Akranesi. Hann var skáld gott, fyndinn og skemmtilegur. Hann var vinsæll útvarpsmaður bæði í bundnu máli og óbundnu. Um skeið var hann einnig blaðamaður við Alþýðublað- ið. Þau hjón fluttust til Reykjavíkur árið 1960 en síðar flutti Ragna í Kópavog. Ragnar lést árið 1976. Þau hjón eignuðust þijú börn. Þau eru Ragnar byggingaverka- maður, Ingibjörg kennari í Kópa- vogi en yngst er Guðrún lögfræði- nemi, gift Áma Bimi Jónassyni verkfræðingi. Öll eru þau börn Rögnu og Ragnars vel gefið og elskulegt fólk. Ragna gegndi ýmsum trúnaðar- störfum. Hún var formaður kvenna- deildar Slysavamafélags íslands á Akranesi um skeið, formaður Nem- endasambands Menntaskólans á Akureyri og einn af stofnendum þess. Naut hún trausts og vinsælda þess fjölmenna hóps sem þetta merka höfuðsetur menntunar og menningar á Norðurlandi hefur út- skrifað, m.a. undir forystu skóla- meistaranna Sigurðar Guðmunds- sonar, Þórarins Bjömssonar og Steindórs Steindórssonar. Allir voru þessir ágætu skólamenn miklir vin- ir Rögnu, sem mátu hæfileika hennar og siðfágaða framkomu. Hún var ekki aðeins góður „skóla- þegn“, eins og Sigurður skólameist- ari orðaði það, heldur mikilhæf kona, hvar sem hún fór. Höfuðeinkenni Rögnu voru skarpur skilningur á mönnum og málefnum, ljós greind, vinfesti og fordómaleysi. Hollráð var hún vinum sínum, fijálslynd og vel gerð. Það sætti því engri furðu þótt hún nyti hvarvetna trausts og vin- sælda. Félagslyndi og góðvild mótuðu framkomu hennar í hvívetna. Enginn var hún yfirborðs- maður heldur heii og sönn. Þegar við skólabræður hennar heimsóttum okkar gamla skóla sumarið 1986 af tilefni 50 ára stúd- entsafmælis okkar var Ragna ekki heil heilsu og gat því ekki komið með okkur til Akureyrar. Söknuð- um bæði við og hún þess mjög. Hún hafði hlakkað mikið til þeirrar ferð- ar. Um þáð leyti gekk hún undir alvarlegan uppskurð. Komst hún þó til sæmilegrar heilsu um skeið á sl. ári. Gat ferðast dálítið utan- lands og innan. En sjúkdómurinn gaf henni ekki grið. í þessum þung- bæru veikindum kom vel fram bjartsýni hennar, kjarkur og æðru- leysi. Þegar ég heimsótti hana á sjúkrahús á afmæli hennar 15. des- ember sl. ásamt náinni vinkonu hennar, var auðsætt að það yrðu okkar síðustu fundir. Aðeins veikt bros og mild þögn, hlýtt handtak. Síðan ekkert meir utan minningin um liðin ár, glaða æsku og órofa tryggð gegnum öll árin. Við bekkjarbræður og vinir Rögnu Jónsdóttur þökkum henni ógleymanlega samfylgd og vottum bömum hennar og öðm skylduliði djúpa samúð þegar hún hefur kvatt okkur. Hún lifði integer vitai og á góða heimvon á landi lifenda. Fari heil og sæl kær bekkjarsyst- ir. Sigurður Bjarnason frá Vigur Að morgni 30. desember lést í Borgarspítalanum í Reykjavík Ragna Jónsdóttir kennari, á 72. aldursári. Er þar genginn tryggur vinur foreldra minna og æskuheim- ilis. Vil ég með þessum orðum minnast hennar fyrir hönd móður minnar og okkar systkinanna. Ragna fæddist á Svínafelli í Hjaltastaðaþinghá á Fljótsdals- héraði 15. desember 1916. Bamung fluttist hún til Norðfjarðar, þar sem faðir hennar gerðist verslunarmað- ur. Foreldrar Rögnu vom hjónin Jón Sigfússon, um hríð bæjarstjóri í Neskaupstað, síðar skattstjóri þar og í Kópavogi, og Ingibjörg Einars- dóttir, ættuð af Völlum á Héraði. Ragna sýndi snemma ágæta námshæfileika og haustið 1931 settist hún, ásamt fjórum félögum sínum frá Norðfirði, þeirra á meðal Bjama Vilhjálmssyni, föður mínum, í 2. bekk Menntaskólans á Akur- eyri, en Valdemar Snævarr skóla- stjóri hafði þá undirbúið þau og hvatt þau til fararinnar. Á þeim tíma var óvenjulegt að stúlkur væm sendar langan veg að heiman til bóknáms og víst var Ragna eina stúlkan sem brautskráðist með stúdentspróf frá Menntaskólanum á Akureyri vorið 1936. í minningarorð um Bjama í mars sl. sagðist Rögnu svo frá: „Haustið 1931 héldu fimm norð- firsk ungmenni til Akureyrar og settust í annan bekk Menntaskól- ans. Það var ævintýri líkast að stíga inn í þetta fagra og reisulega hús, hvað þá að búa í heimavistinni með ungu frísku fólki víða að af landinu. Það vom fjögur herbergi á hana- bjálkaloftinu á suðurvistinni. Eitt þeirra hét Brattagerði. Þar bjuggu þHr vaskir sveinar; Bjami, Jóhann frá Öxney og Stefán Snævarr. Síðustu þijú árin í skólanum lásum við saman ýmsar torræðar náms- greinar og spiluðum þess á milli „lomber" og „bobb“. Við vomm kölluð Brattagerðisfjölskyldan og undum því vel.“ Skömmu eftir stúdentsprófið giftist Ragna Ragnari Jóhannes- syni, sem síðar varð skólastjóri á Akranesi. Ragnari var margt til lista lagt. T.d. orti hann mikið af tækifæriskveðskap sem mörgum er kunnur, svo sem jólavísurnar um Gunnu á nýju skónum. Hann var kunnur útvarpsmaður, þýddi margt, lék í leikritum og söng, en hann lést árið 1976 eftir langvarandi vanheilsu. Þau Ragna og Ragnar eignuðust þrjú börn, Ragnar, Ingi- björgu og Guðrúnu. Þau búa öll í Kópavogi í nánd við heimili móður sinnar og hefur fjölskyldan verið óvenju samhent. Bamabömin em fjögur, yndi og eftirlæti ömmu sinnar. Þegar bömin- komust á legg fór Ragna að kenna, fýrst á Akranesi en síðan í Reykjavík. Hún kenndi lengi við Gagnfræðaskóla verknáms á meðan hann var við lýði, en síðan við Ármúlaskóla, einnig eftir að hann varð að fjölbrautaskóla. Eftir að hún lét af störfum fýrir aldurs sakir hljóp hún oft í skarðið í forföll- . um og aðstoðaði einstaka nemendur í lengri eða skemmri tíma: Ragna kenndi dönsku. Lengi hefur loðað við dönsku að hún þætti leiðinlegt fag, en ég hef fyrir satt að hún hafí ekki orðið það hjá nemendum Rögnu, svo vel sem henni lét að umgangast ungt fólk og gæða kennsluna lífi. Ragna var líka fjölmenntuð kona í orðs þess bestu merkingu. Hún var alls staðar heima og gat spjall- að við hvem sem var um hvað sem var. Umræða um bókmenntir og listir og holl ráð um heimilishald og matargerð voru henni jafntöm á tungu'. Oft áttum við tal saman um ýmis efni. Stundum bar skólamálin á góma, enda stóðu þau okkur báð- um nærri, en oft geymdust mér í minni ummæli hennar um ýmislegt sem varð mér til leiðsagnar um lífshætti, fyrst og fremst þess efnis að fylgja eigin sannfæringu. Á heimili foreldra minna var hún ætíð góður og velkominn gestur. Hún fylgdist af áhuga með högum allrar fjölskyldunnar, bama, barna- bama og skylduliðs þeirra. Hún var sjálfsagður gestur í afmælum, fermingum og brúðkaupum þeirra og í brúðkaupum okkar systranna stjómaði hún eldhúsinu af skör- ungsskap. Hún var hrókur alls fagnaðar í ''eislum og var gjaldgeng í hvaða spilamennsku sem var. Hún var líka vitur kona og lét ekki spila- fíknina hlaupa með sig í gönur, heldur gerði gott úr öllu ef ágrein- ingur reis við spilaborðið. En fyrst og fremst var hún for- eldrum okkar báðum hollur vinur, uppörvaði og kætti, og móður okkar var hún best þegar sorgin barði dyra. En áhyggjur sínar og vandr kvæði bar hún ekki á torg, síst á meðan hún barðist við þau. Brattagerðisfjölskyldan leystist ekki upp heldur héldust og efldust vináttuböndin. Meðan líf entist gengu skólasystkinin um garða hver hjá öðru, venjulega leiftrandi af fjöri og andagift. Þau spiluðu á spil, sungu stúdentasöngva bg ræktu tengslin við gamla skólann sinn, og þeim mun betur sem tíminn leið og aldurinn færðist yfír þau. En Ragna var alltaf prinsessan í hópnum, sem skólabræðumir dáðu og virtu. Það var því skarð fyrir skildi þegar stúdentahópurinn frá 1936 hélt hátíðlegt 50 ára afmæli braut- skráningar sinnar vorið 1986 og Ragna gat ekki verið með, ekki síst vegna þess að elsta bamabam hennar, Ragna Árnadóttir, lauk þá stúdentsprófí frá sama skóla. Ann- ars hefði Ragna verið sjálfkjörin til að tala fyrir munn hópsins, svo mjög sem hún vann að því heils hugar að halda saman hópi gamalla nemenda frá MA á höfuðborgar- svæðinu. Þá hafði sjúkdómur sá sem varð henni að aldurtila vitjað hennar. Ragna treysti sér heldur ekki til að halda upp á afmæli sitt er hún varð sjötug 15. desember árið 1986. Þá minnist Bjami hennar í afmælis- grein með þessum orðum: „Ragna er gædd fágætri lífsgleði og tápi sem geislar af henni, hvar sem hún fer. Þar sem glaðlyndi hennar er samfara nærgætnisleg góðvild til ungra sem aldinna, er auðskilið, að hún er hvarvetna au- fúsugestur, hvort sem er á fagnað- arstundu eða í önn hins daglega lifs. Oft hefur hún brýnt gamla bekkinn okkar til samstöðu, ef henni fínnst eitthvert mál vita að okkur, þó að við þessir gömlu bekkj- arbræður hennar séum orðnir býsna þungir í taumi og durtslegir, síversnandi eins og allur mann- heimur. Hún var einn af frumkvöðl- um við stofnun NEMA, Nemendasambands Menntaskólans á Akureyri, sat lengi i stjóm þess og formaður um skeið við góðan orðstír, enda hafa námsárin á Akur- eyri ávallt verið henni afar hugfólg- in. Líkt má segja um Norðfirðinga- félagið í Reykjavík. Hún var í hópi þeirra, sem beittu sér hvað ein- dregnast fyrir stofnun þess, og átti sæti í fyrstu stjóm þess.“ En Ragna hresstist þegar leið á veturinn og ekki barmaði hún sér. Hárið sagði hún jafnvel betra viður- eignar þegar það óx aftur eftir lyfjameðferðina og hún ræddi ann- marka þá, sem sjúkdómurinn setti henni, eins og alla aðra erfiðleika af heimspekilegri yfírsýn án beiskju eða biturðar. Síðla vetrar hélt hún síðbúna afmælisveislu. Bekkjar- bræðumir höfðu vikum saman hringst á til að ráðgast um afmælis- gjöfína. Bjarni var kjörinn til að afhenda hana með fáeinum orðum fyrir hönd hópsins. Ragna segir frá þessum degi í minningargrein sinni um Bjama: „Sunnudagurinn 1. mars var runninn upp. Ég var í sólskinsskapi vegna þess að ég átti von á bekkjar- bræðmm mínum með fríðu föru- neyti. Mætingin var sérstaklega góð að þessu sinni. Við vomm létt í lund og rifjuðum upp margt spaugi- iegt frá skólaámnum og seinni kynnum. Svo hélt Bjami ræður, vitnaði í Jóns sögu helga og sagði frá Ingunni nokkurri sem var á Hólum^ fræðinámi, ein kvenna og engum vöskum lærisveinum lægri í bóklistum. Við töluðum saman í síma um kvöldið. Þá var Bjami far- inn að blaða i bókum sínum og við ræddum svolítið um Ingunni, það var gott samtal — svo lagðist lág- nættið yfír og Bjami var allur.“ Þannig var þetta kæra verkefni, að færa Rögnu afmælisgjöf, eitt hið síðasta verk Bjarna í þessum heimi. í minningu hans sendum við, böm hans og eiginkona, bömum Rögnu og öðrum aðstandendum okkar innilegustu samúðarkveðjur með þökk fyrir að hafa fengið að njóta vináttu hennar í svo ríkum mæli. Kristín Bjarnadóttir Síst gmnaði mig er við Ragna vorum á Kanaríeyjum fyrir ári að þetta yrði síðasta ferðin sem við færum saman, svo hress var hún þá. Þó meinsemdin sem dró hana til dauða hefði þá þegar náð tökum á henni. Ragna Jónsdóttir var fædd á Svínafelli ( Hjaltastaðaþinghá 15. desember 1916, dóttir Jóns Sigfús- sonar bæjarstjóra og skattstjóra í Neskaupstað og konu hans, Ingi- bjargar Einarsdóttur. Hún ólst upp í Neskaupstað. Átti þar glaða og góða æsku. Snemma bar á góðum námshæfileikum hennar og að loknu námi í bama- og unglinga- skóla Valdimars Snævars ákvað hún að halda áfram námi í Mennta- skóla Akureyrar. Hún tók próf upp í annan bekk og lauk svo stúdents- prófí 1936 — eina stúlkan í sínum árgangi. Þetta sýnir hve óvenjuleg stúlka Ragna var. Það var ekki al- gengt að stúlkur legðu stund á menntaskólanám á þeim tímum, síst ef þær áttu um langan veg að sækja. Á námsámnum dvaidist Ragna á heimavist. Samtímis henni vom margir þjóðkunnir gáfumenn. Við þessa menn batt hún vináttu og spilaði við þá bridge meðan ent- ist líf og heilsa. Ragna sagði mér oft að hún teldi heimavistarárin ekki síður hafa þroskandi og mótandi áhrif á sig • en sjálft skólanámið. Það hefði get- að orðið erfítt fyrir eina stúlku að standa sig í svo stómm hópi pilta, en Ragna var jafningi þeirra, bæði í leik og námi. Hún var jafnan í fremstu röð í ýmsum framkvæmd- um. Þannig var hún aðaldriffjöðrin í að stofna Nemendasamband MA og var formaður þess í mörg ár. Heimavistarárin urðu henni örlaga- rík á fleiri vegu. Þar kynntist hún mannsefni sínu, ljúfmenninu Ragn- ari Jóhannessyni, skáldi og síðar skólastjóra. Hann var stúdent - tveimur ámm á undan henni og lagði stund á norræn fræði og lauk kandidatsprófi árið 1939. Sama ár gengu þau í hjónaband og stofnuðu bú í Reykjavík, þar sem Ragnar starfaði við útvarpið og blaða- mennsku allt þar til árið 1947 er hann varð skólastjóri Gagnfræða- skóla Akraness og þau fluttust. þangað uppeftir. Þau áttu nú orðiö þijú böm, þau Ragnar, Ingibjörgu og Guðrúnu — mannvænleg böm, sem nú syrgja móður sína ásamt fjómm bamabömum. Á Akranesi stundaði Ragna kennslu, þegar bömin stálpuðust, við gagnfræðaskólann og iðnskól- ann. Þau hjónin tóku bæði mikinn þátt í félagslífí þar og Ragna var formaður kvennadeildar slysa- vamafélagsins og Kvenfélags Akraness. Þau eignuðust þar fjölda vina og fór Ragna oft þangað upp eftir til að hitta þá eftir að þau flutt- ust burtu. Þau bjuggu á Akranesi til ársins 1960, en þá fluttu þau til Reykjavík- ur og Ragnar gerðist kennari við Miðbæjarskólann en Ragna réðst sem dönskukennari við Gagnfræða- skóla verknáms. En þá var það sem kynni okkar hófust og með okkur tókst vinátta sem aldrei bar skugga á. Við störfuðum saman í hálfan þriðja áratug, fyrst við verknáms- skólann og síðan við Fjölbrautaskól- ann við Armúla. Kennaralið Gagnfræðaskóla verknáms var skipað miklu hæfí- leikafólki undir stjóm hins ágæta skólamanns Magnúsar Jónssonar. Þarna var gott að starfa en ytri aðstæður þættu víst ekki góðar í dag. Þrátt fyrir hinn ágæta anda sem þama ríkti trúi ég að vart hafí fundist skemmtilegri vinnu- staður en eftir að Ragna kom. Slíkt §ðr, glettni og hlýja fylgdi henni. Skipst var á gamanyrðum og alls ‘r~ konar spaugi, sem þó var alltaf græskulaust. Ef nýir kennarar komu til starfa var Ragna manna fyrst til að ræða við þá. Hún hafði sérstakan hæfíleika til að komast að og finna það besta ( öllu fólki svo að nýju kennaramir fundu ekki annað en að þama hefðu þeir alltaf átt heima og féllu inn í hópinn. Sama viðmótið sem einkenndi framkomu Rögnu við kennarana sneri að nemendum. Ef henni fannst einhver hópurinn vera að gleyma sér í deyfð og dmnga þá átti hún það til að gera eitthvert óvænt sprell svo að allir hmkku við og úr varð glens og gaman og nemend- ur tóku hressir til við námið. Hún lét sér annt um heilsufar ungling- anna og ef henni sýndist einhver illa útlítandi átti hún það til að senda hann til læknis og láta hann hafa peninga til að greiða fyrir læknishjálpina ef þess þurfti. Fyrir slíkan kennara vildu allir allt gera, jafnvel læra dönsku, sem þó var ekki mjög vinsæl grein eftir að holskefla enskunnar reið yfír. Það hefur að nokkm komið fram hve félagslynd Ragna var. Auk þess sem áður er á minnst var hún framarlega í félagsmálum okkar ( Gagnfræðaskóla verknáms. Hún var formaður Kvenfélags Grensás- sóknar um árabil og formaður Norðfirðingafélagsins í Reykjavík. Ég held að óhætt sé að segja að hún hafi verið sannur mannvinur. Hún dró alltaf úr ef hún heyrði SJÁ BLAÐSÍÐU 46
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.