Morgunblaðið - 07.01.1988, Blaðsíða 56

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 1988
56________________________________
hún lék á píanó. Ekki af því að hún
spilaði ekki nógu vel. Hún spilaði
of vel. Ég sat í grennd við prakkar-
ana. Þetta voru strákar sem ólust
upp við misjafnar heimilisaðstæður
sem kenndu þeim snemma hóflausa
sjálfsbjargarviðleitni. Þeir voru svo
óralangt frá þeim tónlistarheimi
sem Anna var gjörkunnug í. Ég efa
að það hafí nokkum tíma hvarflað
að þeim að biðjast afsökunar.
Við lærðum ekki aðeins að leika
á hljóðfæri í Tónlistarskólanum,
heldur var tónfræðin ætíð ofarlega
á blaði. Sigríður kenndi þeim hóp
sem ég var í heima í borðstofunni
á milli 6 og 7 á kvöldin. Stundum
flýttum við borðstofuklukkunni á
meðan Sigríður fór fram í eldhús
að kveikja undir pottunum. En
verkefnin reyndust ætíð svo mikil-
væg og aðkaílandi að hún bað okkur
í öllum bænum að vera aðeins leng-
ur. Og smámsaman fór okkur að
skiljast að við fæmm ekki út úr
tónfræðitíma fyrr en á slaginu sjö,
algerlega burtséð frá því hvað borð-
stofuklukkan sýndi. Að sleppa
billega var óhugsandi í Smiðjugöt-
unni. Hins vegar fengum við oft
að heyra um fleira en tónfræði. Til
dæmis sagði Sigríður okkur stund-
um frá því hvað væri að gerast i
menningarlífínu í London þar sem
Anna var í námi. Og mörgum ámm
síðar þegar ég fór að hætta mér í
nám erlendis þá hjálpuðu Sigríður
yngri og Hjálmar mér í gegnum
eyðublaðafmmskóginn sem er á
leiðinni í bandaríska háskóla. Já,
það var ekki einungis Ragnar sem
dekraði við ísfírsk ungmenni, heldur
öll fjölskyldan í Smiðjugötunni. Það
er fleirum en mér sem fínnst sem
Smiðjugata 5 sé ekki staðsett í ver-
stöð norður við heimskautsbaug
heldur einhvers staðar í grennd við
London, París eða New York.
Við fyrmm nemendur Tónlistar-
skólans sem höfum valið okkur
önnur viðfangsefni í lífínu en tón-
listariðkun stöndum samt sem áður
Fæddur 6. mars 1948
Dáinn 28. desember 1987
í dag kveð ég bróður minn og
vin, Jón Sigurðsson, sem lést í Borg-
arspítalanum þann 28. desember
sl. aðeins 39 ára að aldri. Það var
mikið áfall að frétta lát hans, þar
sem hann tveimur dögum áður
heimsótti mig hress og kátur að
vanda. Langar mig að minnast hans
fáeinum orðum.
Jonni, eins og hann var kallaður,
var fæddur í Hafnarfírði 6. mars
1948, sonur hjónanna Margrétar
Þorleifsdóttur og Sigurðar Jónsson-
ar. 18. júní 1970 kvæntist hann
Auði Adólfsdóttur. Þau eignuðust 3
böm og em 2 þeirra á lífi. Þau
heita Fjóla Björk, 16 ára, og Adólf,
12 ára. Missir þeirra er mikill.
Jonni lærði húsasmíði ungur að
ámm og starfaði við það æ síðan,
fyrstu árin sem sveinn hjá öðmm
en síðan sem meistari á eigin veg-
um. Það sem einkenndi hann alla
tíð var eljusemi og dugnaður.
Jonni hafði gengist undir þijár
erfíðar bakaðgerðir á jafnmörgum
ámm og kom sér þá vel hans mikla
viljafesta og bjartsýni. Einnig naut
hann mikils stuðnings eiginkonu
sinnar, sem ávallt stóð eins og klett-
•ur við hlið hans og er ég henni
þakklátur fyrir.
Nú legg ég augun aftur,
ó Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjöm Egilsson.)
Ég og fjölskylda mín þökkum
allar samvemstundimar, við mun-
um sakna þeirra. Eiginkonu,
bömum, foreldrum og öðmm ást-
vinum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
í stórri þakkarskuld við Ragnar og
fjölskyldu. Þótt það sé vel fýrirsjá-
anlegt að við munum aldrei skyggja
á hvorki Vladimir Horowitz né
Vladimir Ashkenazy þá munúm við
lengi búa að því veganesti sem okk-
ur var veitt af eindæma rausn á
Smiðjugötu 5.
Svala Sigurleifsdóttir
Þeir sem vom að alast upp á
Isafirði um miðjan sjötta áratuginn
fóm fæstir með öllu varhluta af
tónlistamppeldi Ragnars H. Ragn-
ar. Ragnar kenndi þá söng í öllum
bekkjum bamaskólans og einnig
nokkmm hluta gagnfræðaskólans,
auk þess að vera í óða önn að
byggja upp eigin skólastofnun, Tón-
listarskóla ísafjarðar. Pyrstu kynni
mín af Ragnari urðu í söngtímunum
í bamaskólanum. Söngtímar Ragn-
ars snémst fyrst og síðast um söng,
lög og ljóð, og einhvem veginn
minnist ég helst hressilegra ætt-
jarðarlaga við hrynfast og hljómm-
ikið undirspil kennarans. Milli laga
var þó stundum skotið inn stuttum
en kappsfullum ræðustúfum, þeir
vom eins og stef með tilbrigðum
því allir fluttu þeir líkan boðskap,
afdráttarlausan og auðskilinn
hvetju bami: Tónlistin væri áreiðan-
lega eitthvert það fegursta og
eftirsóknarverðasta sem ' nokkur
manneskja ætti kost á að kynnast.
Ennfremur, að allir sem bæm sig
eftir með dugnaði, gætu lært að
syngja eða spila. Ofáar tölur með
slíku inntaki flutti Ragnar yfír Is-
fírðingum við ýmis tækifæri þessi
árin. A hann það sameiginlegt flest-
um tónlistarfrömuðum, sem áhrif
hafa haft, að tjá einfaldan boðskap
og skýr markmið á máli er fólk gat
skilið. Ekki veit ég hvort hafði
meiri áhrif orð mannsins eða æði
en víst er um það að áhrif áttu sér
stað. Ég er ekki í vafa um að í
fyrrgreindum söngtímum í bama-
skólanum skutu ýmis fræ rótum, í
öllu falli fjölgaði með hveiju haust-
Nú er komið að kveðjustund og
þakka ég bróður mínum samfylgd-
ina.
Björgvin
Þau válegu tíðindi bárust okkur
hjónum símleiðis, vestur á ísafjörð,
að kveldi 28. desember sl. að vinur
okkar Jonni væri dáinn. Slíkum hör-
mungarfregnum á maður bágt með
að trúa, maður í blóma lífsins kallað-
ur burt. Við trúum því að hans hafi
beðið æðra starf og eitt er víst að
margir hafa tekið vel á móti honum.
Jonni var duglegur og góður
drengur og traustur vinur vina sinna.
Ég kynntist honum í Iðnskóla Hafn-
arfjarðar en þá vorum við báðir 16
ára gamlir að hefja nám. Við lærðum
báðir húsasmíði hvor hjá sínu fyrir-
tækinu í Hafnarfirði og lukum
sveinsprófí á sama tíma. A þessum
árum vorum við mikið saman og
mikið brallað og er ég sérstaklega
þakklátur fyrir þessar góðu minning-
ar sem enginn getur skyggt á.
Það var mér mikil ánægja fyrir
12 árum er Jonni ákvað að kom vest-
ur um tíma og vinna með mér. Var
hann þá heimagangur hjá okkur hjón-
um og varð sá tími einnig til að
styrkja vináttuböndin.
Á námsárum sínum kynntist Jonni
eftirlifandi konu sinni, Auði Adolfs-
dóttur, og hafa þau reynst hvort öðru
stoð og stytta í gegnum árin og í
sameiningu og samheldni komið sér
upp glæsilegu heimili, fyrst á Blóm-
vangi og síðar í Fagrahvammi 8 í
Hafnarfirði. Ber heimilið með sér
þokka og auðsjáanlegan dugnað og
hefur alltaf verið sérlega þægilegt
og skemmtilegt að heimsækja þau.
Hendur þeirra hafa ávallt staðjð út-
réttar til aðstoðar ef á hefur þurft
að halda eins og margir hafa reynt.
Jonni kom upp sínu eigin fyrirtæki
og hafði alltaf nóg að gera enda var
hann orðlagður fyrir dugnað og ósér-
hlífni.
inu þeim sem lögðu leið sína í
Smiðjugötu 5 að innritast í tónlist-
arskólann og reyna fyrir sér í
músík. Ég átti því láni að fagna
að hefja tónlistamám mitt í þessum
skóla, nánar tiltekið á áttunda
starfsári hans, og síðar kennslufer-
il minn einnig.
Tónlistarkennsla er margþættara
fyrirbæri en margur hyggur. Hún
snýst vissulega um sýnu fleira en
að kenna bömum nótur og fíngra-
setningar. Milli kennara, nemanda,
tónlistar og jafnvel hljóðfæris ríkir
flókið samspil þar sem hver þáttur
getur ýmist eflt eða staðið í vegi
fyrir framgangi annars. Hver sem
hlutföllin kunna að vera milli með-
fædds og áunnins tónlistaráhuga
hvers einstaklings er fullvíst að eitt
mikilvægasta hlutverk kennarans á
fyrstu námsámm ungs nemanda er
að glæða áhuga, virðingu og ást á
viðfangsefninu. Ragnari tókst að
blása okkur þessum kenndum í
bijóst, hvort sem við vomm nem-
endur skólans eða kennarar, honum
tókst það af því að við skynjuðum
að sjálfur var hann heill og sannur.
Ragnari var gefín sú einlæga og
óbilandi trú (eða kannski ræktaði
hann þessa trú með sér) að það sem
hann var að miðla öðmm skipti þá
miklu máli að læra. Fyrir áhríf
Ragnars lögðum við, sem undir
hann vomm sett, enn meira að
okkur en ella að leysa verk okkar
sem best að af hendi, hvort sem
við vomm í hlutverki kennara eða
nemanda. Hans eigin ósérhlífni og
smitandi eldmóður sá til þess.
Trú Ragnars á gildi starfs síns,
og þá um leið gildi tónlistarmennt-
unar, var honum augljóslega
uppspretta mikillar orku og dæma-
fás úthalds. Hann var dæmi um
tónlistamppalanda sem sótti fag-
legan styrk sinn og stefnufestu í
þrauthugsaða heimspeki, er hann
hafði sjálfur smíðað úr aðföngum
frá hinum mestu andans jöfmm,
og aðlagað eigin reynslu og per-
sónuleika á langri ævi. Stefna
Þau Auður og Jonni eignuðust tvö
myndarleg börn, Fjólu 16 ára og
Adolf 12 ára, og biðjum við góðan
guð að styrkja þau í þeirra .niklu
sorg.
Elsku Auður mín, guð blessi þig
og'styrki í raunum þínum svo og fjöl-
skyldu ykkar og aðra ástvini. Megi
minningin Iifa um góðan dreng og
ylja okkur um ókomin ár.
Eiríkur og Margrét
Mér hefur sjaldan bmgðið meir
en þegar hringt var til mín og mér
tjáð að Jón maður Auðar vinkonu
minnar væri dáinn. Hvað átti þetta
nú að þýða? Loksins þegar farið var
að birta hjá þeim báðum eftir tíð
og iangvarandi veikindi. Jón var að
ganga inn úr dyrunum á heimili
sínu um miðjan dag, til að fara með
böm sín á jólaskemmtun, þegar
kallið mikla kom, svo skyndilega
og miskunnarlaust.
Andspænis dauðanum fínnur
maður að engin orð, hversu voldug
og viðamikil sem þau kunna að
vera, eiga svör við þeirri spumingu
sem leitar á hugann í sífellu. Hvers
vegna deyja þeir sem manni þykir
svo vænt um?
Jón Sigurðsson var fæddur og
uppalinn í Hafnarfirði, sonur hjón-
anna Margrétar Þorleifsdóttur og
Sigurðar Jónssonar. Hann bjó alla
tíð í Hafnarfírði.
Á unglingsárunum varð hann
þeirrar gæfu aðnjótandi að komast
Ragnars, svo skýr og afdráttarlaus
sem hún var, er auðvitað umdeilan-
leg og þess vegna efni í merka
þrætubók. Sú bók ætti ekki aðeins
skilið að vera skrifuð heldur einnig
að vera lesin, hugleidd og rædd af
íslenskum tónlistarkennumm og
kennaraefnum. Hver var t.a.m.
þáttur viðhorfanna (heimspekinn-
ar), og hver var á hinn bóginn
þáttur hinna tæknilegu vinnu-
bragða í árangri Ragnars á Isafírði?
Hefðum við svar við þeirri spum-
ingu vissum við sýnu meira um
hvemig meistarakennarinn er sam-
an settur.
Að Ragnari gengnum mun elja
hans, hugsjón og trú halda áfram
að vera mér jafnt ráðgáta sem leið-
arljós. Hvílík gæfa að hafa fengið
að kynnast og starfa með slíkum
manni, og heiður að mega tilheyra
sömu stétt.
Siggu, bömunum ogtengdaböm-
unum sendum við Kristín innilegar
samúðarkveðjur.
Þórir Þórisson
Ragnar H. Ragnar, fyrrverandi
skólastjóri Tónlistarskóla ísafjarð-
ar, er látinn, hátt á níræðisaldri.
Ragnar kom til ísafjarðar árið
1948 og starfaði þar óslitið síðan.
Hann var fyrsti skólastjóri Tónlist-
arskóla Ísafjarðar sem þá var
nýstofnaður. Áður hafði starfað
skóli um sjö ára skeið sem Jónas
Tómasson eldri stjómaði, sá skóli
lagðist niður um 1918. Þeir sem
stóðu að þessum nýstofnaða skóla
voru félagar í Tónlistarfélagi Ísa-
fjarðar með þá Jónas Tómasson,
bóksala og tónskáld, og Jóhann
Gunnar Ólafsson, bæjarfógeta, í
broddi fylkingar. Ekki vafðist það
fyrir mönnum þó skólahús væri
ekki til staðar og fátt um hljóð-
færi, það var hafíst handa. Ragnar
var skólastjóri Tónlistarskólans þar
til dóttir hans Sigríður tók við skóla-
stjórastarfmu árið 1984. Allan þann
tíma starfaði skólinn að meira eða
í sveit til þeirra sæmdarhjóna
Magnúsar Finnbogasonar og hans
góðu konu, Auðar, að Lágafelli í
A-Landeyjum. Hann minntist ætíð
dvalar sinnar þar með virðingu og
væntumþykju. Á því heimili var og
er Vilborg Sæmundsdóttir, sem var
honum sérlega góð, og héldu þau
tryggð hvort við annað alla tíð.
Jón var góðum gáfum gæddur,
samviskusamur og hörkuduglegur.
Það var enginn svikinn af hans
vinnu.
Jón gekk í Iðnskólann í Hafnar-
fírði og lauk þaðan sveinsprófí í
húsasmíði með fyrstu einkunn 20.
júní 1969 og síðar meistaraprófí.
18. júlí 1970 gekk hann að eiga
ástina sína miklu, Auði, dóttur hjón-
anna Adólfs Sigurðssonar sem
látinn er fyrir all mörgum árum og
Ingibjargar Daníelsdóttur. Auður
er Hafnfirðingur að ætt og upp-
runa.
Hjónaband Jonna, en svo var
hann ávallt kallaður meðal vina, og
Auðar auðkenndist af ást og virð-
ingu fyrir hvort öðru. Þau eignuðust
þrjú böm. Tvö eru á lífi, en þau
eru: Fjóla Björk, fædd 29. jan.
1971, og Adólf, fæddur á afmælis-
degi föður síns 6. mars 1975. Börn
þeirra eru einkar mannvænleg og
bera foreldrum sínum gott vitni.
Jonni og Auður voru búin að
byggja sér sérstaklega fallegt hús
í Fagrahvammi 8. Sannkallaðan
fagrahvamm.
Jón var mikið fyrir hesta og átti
nokkra og var fjölskyldan samhent
með þá tómstundaiðju, sérstaklega
börnin.
Jón var hægur maður en þéttur
fyrir. Hann meinti nei þegar hann
sagði nei og já þegar hann sagði
já. Það var gott að þekkja Jón, létt-
leikinn og kátínan var alltaf á næsta
leiti sem og skopskyggnin. Ég veit
að vel hefur verið tekið á móti hon-
um er hann fór yfír móðuna miklu
inn_ í annað líf.
Ég bið svo alla góða vætti að
halda verndarhendi-yfír konu hans
og börnum.
Helga Jóna Ásbjarnardóttir
Hinn 28. desember sl. varð Jón
Sigurðsson, húsasmiður, til heimilis
Minning:
Jón Sigurðsson
- húsasmiður
minna leyti á heimili skólastjóra-
hjónanna. Þar var öllum tekið
opnum örmum hvenær sem var,
eins og þeir vita sem þekkja.
Ragnar var hugsjónamaður sem
starfaði af eldmóði þar til hann lét
af kennslu á sl. hausti.
Hugsjönamenn eru fátíðir og fer
fækkandi í nútíma þjóðfélagi, þar
sem allt snýst um peninga og
frama. Það liggur við að nútíminn
skilji ekki þetta hugtak, þessvegna
eru hugsjónamenn oft misskildir og
umdeildir.
Ragnar var ekki umdeildur sem
tónlistarmaður, þar bar hann hátt,
langt út yfír okkar litla samfélag,
ísafjörð. Hann vildi veg og vanda
tónlistarinnar sem mestan og bezt-
an.
Ragnar gerði miklar kröfur til
nemenda sinna og annars tónlistar-
fólks sem hann var með, hann gaf
líka mikið í staðinn sem þetta fólk
býr að alla ævi. Hann var ekki ein-
göngu tónlistarmaður, hann var
einnig fjölfróður og lét sér fátt óvið-
komandi sem einhvetju máli skipti.
Við ísfírðingar eigum honum
margt að þakka, svo margir hafa
notið tónlistarkennslu hans og vax-
ið að visku og vexti undir hans
handleiðslu. Tónlistarmenning okk-
ar hefði orðið á annan veg ef hans
hefði ekki notið við.
Þegar Ragnar kom til ísafjarðar
var hann kvæntur maður og átti
litla dóttur. Eftirlifandi kona hans
er Sigríður Jónsdóttir, ættuð úr
Þingeyjarsýslunni eins og hann.
Hún er mæt kona sem okkur þykir
öllum vænt um. Þau eignuðust þijú
börn, Önnu Áslaugu, Sigríði og
Hjálmar Helga, sem öll starfa að
tónlistarmálum.
Tónlistarfélag Ísaíjarðar sendir
ástvinum Ragnars H. Ragnar ein-
lægar samúðarkveðjur um leið og
hann er kvaddur með þökk og virð-
ingu.
F.h. Tónlistarfélags
ísafjarðar,
Bára Einarsdóttir.
í Fagrahvammi 8, Hafnarfirði,
bráðkvaddur. Hann var fæddur 6.
mars 1948. Foreldrar hans eru Sig-
urður Jónsson og Margrét Þorleifs-
dóttir. Jón var fæddur og uppalinn
í Hafnarfírði og bjó þar alla tíð.
Þar lauk hann sinni skólagöngu úr
Iðnskólanum og síðan frá Meistara-
skólanum í Reykjavík. Starfaði
hann lengst af sjálfstætt í iðn sinni.
Jón var harðduglegur maður.
Lagði hann hart að sér við vinnu
og var afkastamikill. Jafnframt því
byggði hann sér og fjölskyldu sinni
myndarlegt heimili á síðustu árum.
Féll Jóni sjaldan verk úr hendi. Jón
var hraustmenni, en veikindi í baki
reyndust honum erfið raun. Héldu
þau honum frá vinnu langtímum
saman. Kjarkur hans og bjartsýni
var þó óbilandi. Var hugur hans
ætíð jákvæður þrátt fyrir það.
Jón var fremur hlédrægur mað-
ur. Hann var traustur og góður
vinur vina sinna. Hann hafði sig
ekki mikið í frammi, en gerði allt
vel og samviskusamlega, sem að
honum snéri. Hann varð félagi í
Lionsklúbbnum Ásbimi haustið
1977. Hann var skyldurækinn fé-
lagi og starfsamur. Öllum trúnaðar-
störfum sinnti hann af kostgæfni.
í öðm félagsstarfi var hann ríkur
þátttakandi og léttur félagi.
Starfið var Jóni hans mesta
áhugamál. í frístundum átti hesta-
mennska hug hans allan. Stóð öll
fjölskyldan saman um það áhuga-
mál og átti þar sínar góðu stundir.
Jón var gæfíimaður í sínu einkalífi.
Konu sinni Auði Adólfsdóttur giftist
hann 1970. Böm þeirra em Fjóla
Björk, fædd 1971, og Adólf, fæddur
1975. Sveinbam misstu þau í fæð-
ingu. Jón var fjölskyldumaður
góður.
Þungur harmur er kveðinn að
Q'ölskyldunni. Eiginmaður og faðir
er burt kallaður langt um aldur
fram. Við félagar í Lionsklúbbnum
Ásbirni þökkum fyrir að hafa orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að verða
samferða svo ágætum félaga og
góðum dreng. Við vottum eiginkonu
hans, bömum þeirra, foreldmm
hans og öðmm ástvinum okkar
dýpstu samúð.
Félagar úr Lions-
klúbbnum Ásbirni