Morgunblaðið - 01.03.1988, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. MARZ 1988
Minning’:
Hermann Bærings
son, yfirvélsijóri
Fæddur 2. desember 1908
Dáinn 22. febrúar 1988
Nú hefur hann Hermann mágur
minn kvatt okkur um sinn. Hann
er farinn í sína síðustu ferð, þá
ferð, sem við eigum öll fyrir hönd-
um. Oft var hann búinn að leggja
frá landi og viðkomustaðimir voru
margir, stundum siglt á hættuslóð-
um þá reyndi á þrek hans og kjark,
en heim var komið um síðir til konu
og bama sem vora honum allt.
Hermann var fæddur í Keflavík
á Rauðasandi þriðji í röð 9 bama,
hjónanna Jóhönnu Ólafsdóttur og
Bærings Bjamasonar, er þar
bjuggu í sambýli við bróðir Bær-
ings. Þar ólst Hermann upp til 8
ára aldurs en J)á flutti fjölskyldan
að Tungu í Örlygshöfn og síðan
þaðan .til PatreksQarðar.
í Keflavík var lífsbaráttan hörð,
sonum Hermanns er fóra með hann
í ferð á æskuslóðir hans fyrir nokkr-
um áram, fannst óskiljanlegt hvem-
ig tvær stórar íjölskyldur gátu kom-
ist af á þessum stað þar sem him-
'inn og haf mætast og undirlendi
er lítið. Þar var sjórinn lífsbjörgin
og svo bjargið, fuglinn og eggin.
Ur svona umhverfi kemur kjama-
fólk, það sönnuðu Hermann og
bræður hans. Þeir vora sterkbyggð-
ir og þéttir á velli. Hermanni vora
þessar æskustöðvar kærar. Hann
hafði gaman af að segja frá ýmsum
uppátækjum þeirra bræðra og einn-
ig af sérstæðu fólki þar vestra.
Hermann stundaði sjómennsku
frá 15 ára aldri. Síðan lá leið hans
til Reykjavíkur. Þar hóf hann nám
í jámsmíði, fór síðan í Vélskóla ís-
lands og lauk þaðan námi árið 1933.
Þá gerðist hann einn af stofnendum
Ofnasmiðjunnar í Reykjavík og
dvaldi erlendis til að kynna sér hlið-
stæða starfsemi. Vann sfðan við
uppbyggingu hennar.
En ævistarfið var unnið á sjón-
um. Hann réðst til Eimskipafélags
íslands árið 1937 og starfaði sem
vélstjóri á skipum þess um 40 ár,
lengi sem yfírvélstjóri. Hann bar
hag fyrirtækisins mjög fyrir bijósti,
enda naut hann trausts yfirmanna
sinna.
Þegar Hermann hætti á sjónum
var hann frá vinnu um hríð vegna
veikinda, en komst til allgóðrar
heilsu á ný, og vann þá á vetuma
sem eftirlitsmaður í vélasal Vél-
skóla íslands.
Starfsaga Hermanns var löng,
og er ég ekki fær um að rekja hana
nánar, þessar línur era fyrst og
fremst skrifaðar sem þakklætis-
vottur fyrir alla þá gestrisni og
hjálpsemi sem hann auðsýndi mér
og skyldfólki mínu.
Þann 10. sept. 1938 giftist Her-
mann Rögnu systur minni, hún var
dóttir Eiríks Jónssonar bónda í
Vorsabæ á Skeiðum og konu hans
Kristrúnar Þorsteinsdóttur. Þau
eignuðust þijá syni, þá Sigurstein
Sævar vélstjóra, kona hans er Anna
- Þórarinsdóttir. Jóhann Braga stýri-
mann nú verkstjóra í Straumsvík,
sambýliskona hans er Guðrún Inga-
dóttir. Yngstur er Eiríkur Rúnar
vélstjóri, kona hans er Coollen Her-
mannsson.
Þau Ragna og Herraann bjuggu
allan sinn búskap í Reykjavík,
lengst af í Barmahlíð 51. Þar áttu
þau fallegt heimili sem þau vora
samhent um að prýða. Einnig áttu
þau yndisreit við Þingvallavatn,
sumarhúsið er heitir Lynghagi. Þar
átti fjölskyldan margar glaðar
stundir og dvöldu þau hjónin þar á
sumrin eftir að Hermann hætti á
lyónum, yann hann þá oft við að
smfða og lagfæra ýmislegt því hann
var smiður góðurog starfshugurinn
alltaf jafn mikill. Þau ferðuðust
mikið, áttu margar góðar stundir á
sólarströndum. Síðasta ferð þeirra
var til Bandaríkjanna síðastliðið
-sumar, er þau fóra í heimsókn til
sonar síns og tengdadóttur.
Þegar leið á haustið fóra veikindi
Hermanns að ágerast. Ragna hjúkr-
aði honum af nærfæmi og um-
hyggju fram á síðustu stund. Fyrst
heima, síðan erfiðar vikur á sjúkra-
húsi. Fjölskyldan öll sýndi þá með
umhyggju sinni hve mikils virði
hann var þeim.
Það verður tómlegt að koma í
Barmahlíðina þegar Hermann kem-
ur ekki til dyra glaður og reifur að
fagna gestum. Hermann var jafnan
glaðvær, hafði frá mörgu að segja
og er mér minnisstætt hve faðir
minn og hann áttu góðar stundir
saman. Heimili þeirra stóð okkur
ættingjunum að austan jafnan opið,
það var mér sem annað heimili, og
á ég þeim hjónum mikið að þakka.
Þá kom sér vel þegar hann kom
austur að Vorsabæ til að „bjarga
búskapnum", eins og ég sagði
stundum, með því að gera við hey-
vinnuvél eða lagfæra eitthvað, því
allt lék f höndum hans.
Ógleymanlegt er vorið 1960, þá
átti ég því láni að fagna að fara
með Rögnu til Danmerkur, en Her-
mann var þar á vegum Eimskips
að fylgjast með smíði véla í ms.
Brúarfoss.
Meðan við Ragna áttum rólega
daga í Kaupmannahöfn, stóð Her-
mann í strönguí skipasmíðastöðinni
og kom oft þreyttur heim að kveldi,
því hann vildi að allt væri eins vand-
að og mögulegt var í sambandi við
skipið. Þannig var Hermann sam-
viskusamur og taustur. Slíkra
manna er gott að minnast.
Hermann sigldi öll stríðsárin oft
í myrkvuðum skipalestum. Þá fréttu
sjómannskonumar ekki af mönnum
sínum vikum saman, það mátti
Ragna reyna með sonum þeirra, þá
ungum. Erfíðust var raunin þegar
ms. Goðafoss var skotinn niður
undan Reykjanesi í nóvember 1944.
Hermann var einn þeirra er björg-
uðust úr þeim hildarleik. Þann at-
burð talaði hann aldrei um.
Nú era þau hjónin aðskilin um
sinn, en seinna hittast þau á strönd-
inni björtu.
Við, skyldfólk Rögnu, þökkum
honum alla samfylgdina. Við send-
um henni, sonum þeirra, tengda-
dætram, bamabömum, systkinum
hans, og skylduliði öllu innilegar
samúðarkveðjur. ,u
„Guð er eilíf ást,
engu hjarta er hætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofið guð, sem gaf,
Þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
alit er Ijós og líf.“
(Stefán frá Hvítadal).
Helga Eiríksdóttir
Okkur setti hljóð nokkra stund
er við fréttum að afí okkar Her-
mann Bæringsson ' væri látinn.
Hann hafði átt við erfíðan sjúkdóm
að etja síðustu mánuði. Margar
góðar minningar leita fram í hug-
ann ef hugsað er til þeirra ára sem
við fengum að njóta með afa. Hann
var alltaf hrókur alls fagnaðar og
gat fengið fólk til þess að hlæja
að hinum ótrúlegustu hlutum. Kyn-
slóðabil var ekki til í hans augum,
þess vegna hændust við krakkarnir
svona að honum. Það var sama
hvort þar átti í hlut bam eða fullorð-
inn, aldrei var glettnin langt undan.
Hver minnist ekki sagnanna sem
afí sagði okkur í Barmahlíðinni. Þar
barðist hann við ljón og tígrisdýr
hatrammri baráttu og bjó í kofum
með villimönnum. Versta við þetta
allt saman var, hvað við vorkennd-
um ömmu alltaf, því afí var giftur
svartri konu í Afríku sem var eins
og tunna í laginu og með henni
átti hann tíu böm. Þessu trúðum
við statt og stöðugt, og það var
ekki fyrr en mörgum áram seinna
að við sáum að þetta voru ævin-
týri. Afí gat fengið okkur til að lifa
atburði með sér, þannig að þeir
urðu að þjóðsögum sem halda áfram
áð vera til með okkar bömum.
Alltaf vora allir velkomnir í
Barmahlíðina til afa og ömmu. Inn
á þeirra fallega heimili höfum við
krakkamir ófá skipti komið, og flest
okkar jafnvel búið þar í lengri eða
skemmri tíma. Þangað kom maður
með vinina í heimsókn og öllum
fannst jafn gaman að koma til
þeirra. Þar réði hlýjan og gestrisnin
ríkjum og þangað gat maður alltaf
leitað ef eitthvað bjátaði á. Amma
og afí áttu sér líka annað heimili,
en það var sumarbústaðurinn Lyng-
hagi á Þingvöllum. Þar dvöldu þau
öll sumur í fallegu og kyrrlátu
umhverfi, þaðan er margs að minn-
ast þegar allur krakkaskarinn var
saman kominn með afa í broddi
fylkingar. Var hann í ófá skipti
stjómandi að ýmsum uppátækjum
og kom þá bamið í honum greini-
lega í ljós.
Afí var ekki tilætlunarsamur
maður. Hann vildi alltaf að öllum
liði sem best, og lagði oft mikið á
sig til þess að af því yrði. Hann
miðlaði málum ef eitthvað kom upp
á, og rifrildi var það leiðinlegasta
sem hann vissi. Aldrei sá maður
afa skipta skapi eða reiðast, hann
var alltaf sá sem reyndi að komast
hjá deilum. Margs er að minnast
og væri til efni í heila bók, um þá
atburði sem hann hefur upplifað.
Æviágrip hans verður ekki tíunduð
hér, þetta er aðeins lítil kveðja til
hans, sem okkur þykir svo vænt
um. En það sem eftir lifír býr innra
með okkur, og það sem nær ból-
festu þar deyr ekki þó afi sé horf-
inn á braut. Djúpt skarð er nú hogg-
ið, sem aldrei verður alveg fyllt
aftur, en tíminn læknar öll sár.
Minningin lifir um besta afa sem
hægt er að hugsa sér, er gegndi
sínu ævistarfí vel, komst vel frá
öllum hlutum og allir elskuðu. Þótt
afí hefði lent í ýmsum raunum
komst hann alltaf klakklaust út úr
þeim með bjartsýni og þessari óbil-
andi trú á lífið. Ævi hans var bæði
góð og viðburðarrík, og eram við
stolt að hafa fengið að lifa með
honum part af henni og njóta þess
sem hann gaf okkur.
Elsku amma, guð styrki þig í
sorg þinni, við vitum af afa í öragg-
um höndum því nú líður honum vel.
Barnabörnin.
Framtíð
Ferð þín er hafin.
fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjonhnngar nýir
sindra þér fyrir augum.
En alnýjum degi
fær þú aldrei kynnst.
í lind reynslunnar
fellur Ijós hverrar stundar
og birtist þar
slungið blikandi speglun
alls þess er áður var.
(Hannes Pétursson)
Hermann Bæringsson, okkar
trausti skólabróðir, er nú horfinn
af okkar sjónarsviði. Hann var til
moldar borinn 29. þ.m. Hann var
jafn traustur í einu Sem öðru. í
félagslífi okkar var hann trúr öllu
sem honum var falið og hann tók
að sér og í störfum öllum var hann
ekki síður. Þar stóð allt heima, sem
gera þurfti og ekki vantaði hæfí-
leika, vandvirkni og hagsýni til allra
verka og framkvæmda. Hermann
var einstakt ljúfmenni í öllu sínu
viðmóti, hógvær og elskaði frið við
allt og alla. Aldrei stökk. honum
blótsyrði af vöram þótt á móti blési.
Hann og frændur hans margir not-
uðu þá önnur mildari ákvæðisorð
þótt skapfestan væri ekki minni
fyrir því. Hermann var Iíka harður
starfsmaður þegar því var að
skipta. Ofanþilja varð vélstjóri oft
að vinna á siglingu skipanna, t.d.
við lagfæringu á vindum. Það þurfti
helst að gerast áður en komið var
til hafnar svo ekki tefðist meir en
nauðsynlegt væri við fermingu og
affermingu skipsins. Það hefur ver-
ið haft á orði að Hermann hafí þá
stundum verið „algallaður" þ.e. í
öllum sjóklæðum í ágjöf og vonsku
veðri við lagfæringar á vindum
skipsins og lokið því svo vel að
ekki varð á betra kosið.
Hermann var fæddur 2. desem-
ber 1908 í Keflavík í Rauðasands-
hreppi í Barðastrandarsýslu. Faðir
hans, Bæring Bjamason, fæddur á
Hvallátram, var bóndi og sjómaður.
Móðir Hermanns var Jóhanna Guð-
björg Ámadóttir frá Keflavík í
Rauðasandshreppi. Hann kvæntist
eftirlifandi eiginkonu sinni, Rögnu
Eiríksdóttur, 10. september 1938.
Ragna er dóttir Eiríks Jónssonar,
bónda og oddvita í Skeiðahreppi og
Kristínar Þorsteinsdóttur. Þau
Ragna og Hermann eignuðust þijá
syni, sem allir hafa stofnað sín eig-
in heimili. Þeir era: Sigursteinn
Sævar, vélstjóri, Jóhann Bragi,
stýrimaður (nú verkstjóri í
Straumsvík) og Eiríkur Rúnar, vél-
stjóri. Bamabörnin era 9.
Eftir nám í smiðju og Iðnskólan-
um í Reykjavík 1931 hóf Hermann
nám við Vélskóla íslands og lauk
þaðan prófi 1933. Síðan var hann
kyndari og vélstjóri á togurum til
1936. Hann vann við'uppbyggingu
Ofnasmiðjunnar hf. í Reykjavík, var
einn af stofnendum þess fyrirtækis
og síðar verkstjóri þar. 1937 gerð-
ist hann undirvélstjóri hjá Eim-
skipafélagi íslands og síðar yfírvél-
stjóri þar. Hann „sigldi" meðal ann-
ars öll stríðsárin og lenti þá í ýms-
um háska sem eðlilegt var á þeim
tíma, en sú vá verður ekki rakin
hér. Hann hafði eftirlit með smfði
ms. Brúarfoss (n) og var yfírvél-
stjóri á honum þar til að því kom
að Hermann veiktist snögglega við
störf sín úti á sjó 1969 og lét þá
af þeim störfum. Er hann hresstist
á ný réðst hann sem tækjavörður
við Vélskóla íslands, þar sem kenn-
arar nutu hans fyrirgreiðslu. Hann
vann í skólanum ekki síður trútt
með hæfíleikum sínum en á öðram
stöðum. Þar endumýjaði hann tæki
og vélar og leiðbeindi um notkun
þeirra. Þar fór ekkert forgörðum.
Þeir sem heimsótt hafa þau hjónin
Rögnu og Hermann í sumarbústað
þeirra við Þingvallavatn (austan-
vert) hafa ekki komist hjá því að
sjá hið prýðilega handbragð á öllu
þar, sem lýsir Hermanni og Rögnu
vel. Þar eins og annars staðar ger-
ir hagsýni og smekkur þeirra hjóna
vel vart við sig.
Hermann var félagi í Oddfellow-
reglunni og hafði haft orð á því við
konu sína að þegar hann væri hætt-
ur sjómennsku og farinn að starfa
í landi, gæti hann farið að sækja
fundi þar með félögum sínum og
þau hjónin glaðst þar með þeim
sameiginlega þegar við ætti. Það
fór svo að sjúkleiki fór aftur að
gera vart við sig svo að Hermann
gat ekki notið fundarsetu þegar til
kom þótt hann bæri það ekki utan
á sér. Hermann hafði ávallt mikinn
áhuga fyrir því að við skólabræð-
umir hittumst með konum okkar
reglulega. Fyrst lengi vel var það
gert á 5 ára fresti, síðar á 2 ára
fresti. Síðan talaði Hermann fyrir
því að við hittumst árlega á meðan
einhveijir tveir væra enn lifandi og
rólfærir. Því var vel tekið. Við eram
nú aðeins 8 eftirlifandi af þeim 22
sem vorið 1933 luku prófí frá Vél-
skóla Islands og það er eins og
skörðin verði ávallt stærri þegar
einhver fellur frá af þeim, sem eft-
ir era.
Við skólabræðumir kveðjum
Hermann með söknuði og minn-
umst þeirra gleðistunda sem við
höfum átt saman, líka með konum
okkar. Minningin um hann skapar
með okkur virðingu fyrir sönnu og
drengilegu lífemi. Rögnu, eftirlif-
andi eiginkonu hans, bömum og
bamabömum, sendum við bestu
samúðarkveðjur.
Skólabræður
Martin Chr. Fred-
eriksen- Minning
Hann afi pkkar er dáinn. Þá rifj-
ast mikið upp fyrir manni. Margar
vora stundimar sem við áttum með
honum. Hann afí var vélstjóri til
sjós og lengst af á ms. Helgafelli,
frá því við munum og þar til hann
lét af störfum fyrir tæpum 10 áram.
Nú síðustu árin hefur afí verið veik-
ur og hefur hann þurfti að fara
nokkuð margar ferðir upp á Landa-
kotsspítala. En afí kom alltaf heim
aftur og var hann ánægður að koma
heim til ömmu og Maju frænku.
Þær hjúkraðu honum allan sólar-
hringinn því að afí þurfti mikla
ummönnun. En Maja frænka kvart-
aði aldrei, hún gerði allt fyrir pabba
sinn sem hún gat, ekkert var of
gott fyrir hann.
Afí var 77 ára þegar hann dó.
Hann var sonur Aage Martin C.
Frederiksen vélstjóra og Margrétar
Halldórsdóttur Frederiksen og var
afí elstur sjö systkina en fjögur era
enn á lífi.
Nú þegar elsku afi er ekki lengur
meðal okkar, viljum við þakka hon-
um fyrir allt gamalt og gott og biðj-
um góðan guð að geyma hann.
Elsku amma og Maja, guð blessi
ykkur. Fari hann í guðs friði.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn er ég græt
■ því drottinn telur tárin mín
ég trúi og huggast læt.
(Kl)
Martin og Hcrmann Haukssynir
í dág er til moldar borinn elsku-
legi faðir okkar. Viljum við minnast
hans hér fyrir allt það góða sem
hann gerði og gaf okkur og þökkum
guði fyrir þá góðu sturidir sem við
áttum með honum. Megi guð varð-
veita hann og geyma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guðí sé lof fýrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss
þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Hvíli elsku pabbi í friði.
Börnin