Morgunblaðið - 02.07.1988, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. JÚLÍ 1988
Mmninff:
IngibjörgS. Frímanns-
dóttir Blönduósi
Fædd 21. október 1932
Dáin 24. júní 1988
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þó ég fari um dimman dai,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og bókstafur hugga mig.
(Davíðssálmur 23.)
Okkur langar í fáum orðum að
minnast Ingibjargar Signýjar
Frímannsdóttur eða Lillu mömmu
hennar Siggu eins og við þekktum
hana. En hún lést í Landspítalanum
þann 24. júní eftir margra ára bar-
áttu við sjúkdóm sem læknavísindin
kunna lítil skil á.
Það var kátur hópur af stelpum
sem vöndu komu sína á heimili
þeirra hjóna Lillu og Óla á Holta-
brautinni, enda stóð það öllum opið.
Þar gátum við gengið inn og út
eins og við ættum heima þar og
þar var óþijótandi þolinmæði sem
okkur stelpunum.var sýnd í gegnum
te þykkt og þunnt á unglingsárunum
og eftir að við fórum að fullorðn-
ast. Lilla var jafnan með í öllum
samræðum við eldhúsborðið eins og
ein af okkur, í návist hennar
gleymdist allt kynslóðabil. Eini sjá-
anlegi munurinn var kannski sá að
Lálla var iðnari en við stelpumar,
hún var alltaf með eitthvað á pijón-
unum eða efni í saumavélinni, enda
liggja eftir hana ófáar flíkumar og
pijónadúkar sem em hreint lista-
verk.
j* Nú þegar Lilla er ekki lengur hér
á meðal okkar minnumst við hennar
með þakklæti fyrir allar samvem-
stundimar og vottum jafnframt
manni hennar, bömum, tengda-
bömum, bamabömum og öðmm
ástvinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Amý, Björk og Kristín
„Og til em þeir sem gefa og
þekkja hvorki þjáningu þess né gleði
og em sér ekki meðvitandi um
dyggð sína.
Þeir gefa eins og blómið í garðin-
um, sem andar ilmi sínum út í loftið.
Með verkum þeirra talar guð til
j. mannanna og úr augum þeirra lýs-
ir bros hans jörðinni."
(Spámaðurinn, Kahlil Gibran.)
A kveðjustundu vill hugurinn
leita til baka og gamlar myndir rifj-
ast upp. Ég hef sjálfsagt ekki verið
eldri en 10 ára þegar fundum okk-
ar Lillu bar fyrst saman og ef
minnið svíkur ekki var það í mjólk-
urbúðinni á Króknum. Það var í þá
tíð er mjólk var afgreidd í brúsum
og ætlast til að allir tækju númer
og væm afgreiddir eftir þeim. Ég
mun snemma hafa fengið þá hug-
mynd að ég væri svo merkileg per-
sóna að ég ætti í það minnsta að
halda minni röð. Þegar mín tala var
nefnd og ég hugðist rétta brúsann
i upp á borðið, skaust fram einn af
betri borgumnum og kvaðst ekki
hafa tíma til að bíða. Þar sem mér
hefur verið margt betur gefið en
að láta minn hlut mótmælti ég ákaft
og afgreiðslustúlkan var mér sam-
mála, því hún rétti manninum brús-
ann til baka og tók minn. Þetta var
hún Lilla.
Þetta var í fyrsta en ekki síðasta
skipti sem hún átti eftir að rétta
minn hlut. Það var ekki löngu síðar
að nánari kynni hófust þegar hún
og óli bróðir rugluðu saman reitum
sínum og hófu búskap í norðurend-
' anum á Skógargötu 1. Við bjuggum
þá sem og enn stórfjölskyldan
Aadnegard í suðurendanum og ég
man að í fyrstu setti að mér kvíða
um að athafnasvæðið í norðurend-
anum, sem við höfðum um tíma
notið, myndi nú lokast. En það var
nú öðru nær. Skógargatan hélt
.áfram að vera eitt athafnasvæði og
þar þekktust engin landamæri.
Ég varð þess fljótt var að ekki
aðeins eldhúsið og búrið í norður-
endanum væri mér ávallt opið, held-
ur var sú sem þar réð ávallt tilbúin
til að gefa og miðla hollráðum og
hlýju. Það var nú svo að á þeim
árum var maður ekki alltaf mót-
tækilegur fyrir því sem hollt var
og rétt, enda var það svo og er sjálf-
sagt enn að þeir sem sækja á bratt-
an verða stundum að reka sig á og
hrufla sig. Ósjaldan var það að ég
leitaði skjóls í norðurendanum eftir
einhveija byltuna og svo merkilegt
sem það var að í tímanna rás hélst
norðurendinn óbreyttur, þótt hann
færðist til Blönduóss. Og tíminn
leið og strákurinn framan við borð-
ið í mjólkurbúðinni óx upp og hélt
á braut á vit ævintýranna.
En honum lærðist að þeim sem
um höfin fara er hollt að eiga höfn
sem er tæk í viðsjálum veðrum til-
verunnar. Slík höfii var mér norður-
endinn og sú sem þar réð.
Þótt árin liðu og ég kominn með
konu og böm og fastan stað í tilver-
unni, rofnuðu aldrei þau bönd sem
bundin voru norðurendanum. Minn-
isstæð verður fyrsta ferðin okkar
Ásu norður, með viðkomu 4 Holta-
brautinni. Húsráðendur ekki komn-
ir heim úr vinnunni en norðurendinn
opinn svo sem vant var og seint
gleymíst svipurinn á eiginkonunni
þegar ég gekk að eldavélinni, færði
upp kjötbita af væntanlegri kvöld-
máltíð heimilismanna og fékk mér
að borða.
Svona var norðurendinn og hann
heldur áfram og það mun áfram
verða áð og kíkt í pottana og blóm-
ið í garðinum mun áfram anda ilmi
sínum út í loftið. Þetta er saga mín
og sjálfsagt geta miklu fleiri sagt
það sama. Fyrir allt þetta og miklu
meira vil ég og fjölskylda mín þakka
Lillu. Þar sem ég hef ekki tækifæri
til að fylgja Lillu síðasta spölinn,
ætla ég að kveðja hana með þessu
tilskrifi og ljúka því með tilvitnun
í Spámanninn um vináttuna sem
hún skildi allra best.
„Þú skalt ekki hiyggjast þegar
þú skilur við vin þinn, því að það
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
haris, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni."
Kristinn Aadnegard
Bognar aldrei — brotnar í
bylnum stóra seinast.
Þessar ljóðlínur Stephans G.
Stephanssonar hafa oft komið í
huga mér undanfarin ár, þegar ég
hef fylgst með hetjulegri baráttu
mágkonu minnar, sem aldrei kvart-
aði, átti sterka lífslöngun, hugrekki
og ótrúlegan viljastyrk, sem hún
nýtti til hinstu stundar. Hún ætlaði
sér ekki að gefast upp. Hún ætlaði
að vera, og njóta samvistar með
fjölskyldu sinni, gleðjast með þeim
og hlúa að þeim. Fjölskyldan var
henni allt. Én að lokum er það
hvorki viljinn né lífslöngunin sem
ræður. Sá er lífið gefur, kallar það
til sín aftur, og kallið hjá Lillu kom
þann 24. júní sl.
Ég veit að Lilla hefur átt góða
heimkomu, og það hefur verið vel
á móti henni tekið. Ég sé fyrir mér
hvar hann pabbi hefur komið á
móti henni með bros í augum, tekið
hana í sinn sterka faðm, þrýst kossi
á kinn, og sagt: „Velkomin til okk-
ar Lilla mín“. Því mikið mat hann
tengdadóttur sína.
Hún hét fullu nafni Ingibjörg
Signý, en var oftast kölluð Lilla.
Hún var fædd 21. október 1932,
dóttir Signýjar Ólafsdóttur og
Frímanns Sigurðssonar og ólst upp
á Vigdísarstöðum í V-Hún.
Ég minnist fyrstu kynna minna
af Lillu, þá er hún kom og dvaldi
nokkra daga á heimili foreldra
minna,_ þá unnusta elsta bróður
míns, Óla. Ég var þá bara unglings-
stúlka. Þannig stóð á að það átti
að keppa í handbolta kvenna og
áttum við heimastúlkumar að taka
gestina heim í mat er þeir komu.
Við mamma vorum í vinnu og ekki
um frí að ræða. Leitaði ég þá til
Lillu og bað hana að hjálpa mér,
var það auðsótt mál. Það var mín
fyrsta en ekki síðasta bón, og alltaf
var jafngott að leita til hennar. Hún
vildi hvers manns vanda leysa og
fyrst til að rétta hjálparhönd ef á
þurfti að halda. Aldrei fæ ég full-
þakkað öll þau góðu ráð er hún gaf
mér og alla þá hjálp er hún veitti
mér á erfiðum stundum í lífí mínu.
Og ég veit ég mæli fyrir munn
nokkar systkinanna allra að aldrei
getum við endurgoldið þá umhyggju
og tryggð er hún sýndi foreldrum
okkar og okkur systkinunum, ekki
bara meðan hún bjó á Sauðárkróki
heldur einnig eftir að hún flutti til
Blönduóss. Alltaf var Lilla reiðubú-
in að koma ef á þurfti að halda og
tók okkur systkinin á heimili sitt
tímum saman.
Fyrir nokkrum árum tók Lilla sig
til og pijónaði dúka og gaf okkur
öllum systkinunum. Sagði hún mér
að hún hafi farið að hugsa um það
að við ættum ekkert eftir sig er hún
færi og það fannst henni alveg
ómögulegt. Og nú prýða þessir fal-
íegu dúkar heimili okkar.
Liila og Óli hófu sinn búskap í
sambýli við foreldra mfna á Skógar-
Minning:
Fædd 12. desember 1943
Dáin 20. júní 1988
Fréttin um lát mágkonu minnar
kom eins og reiðarslag yfír fjöl-
skylduna. Að vísu hafði hún lengi
átt við erfiðan blóðsjúkdóm að
stríða, sem fór versnandi. Endalok-
in komu þó öllum að óvörum er hún
hné skyndilega niður á heimili sínu
vegna heilaáfalls. Fyrir dyrum stóð
reyndar blóðgjöf á Borgarspítalan-
um daginn eftir. Eiga nú eigin-
maður hennar, Guðmundur Viggós-
son, augnlæknir, og böm þeirra þau
Ragnar Bjartur, nýorðinn 15 ára,
og Hrafnhildur Björt, 13 ára, um
sárt að binda.
Sigríður Kristín, eða Kristín eins
og hún var oftast kölluð, var dóttir
hjónanna Ástu Einarsdóttur, ætt-
aðrar frá Stokkseyri og Ragnars
Hjörleifssonar, bankaritara, undan
Eyjafjöllum. Föður sinn missti hún
ung að ámm og ólst því upp hjá
móður sinni ásamt eldri systur,
Hafdísi, og tveimur móðursystrum
á Mánagötu 11 hér í borg. Systir
hennar giftist ung til Banda-
ríkjanna, þar sem hún býr nú með
manni sínum og bömum. Mjög
kært var með þeim systram og
heimsótti hún hana oft, síðast fyrir
aðeins þremur vikum. Móður sína
missti Kristín. aftur á móti fyrir
nokkram árum.
Kristín þurfti í æsku oft að dvelja
langdvölum á spítölum vegna blóð-
leysis. Hún hresstist þó vel á milli
götu 1 á Sauðárkróki. Þau gengu
í hjónaband 31. október 1962. Á
Sauðárkróki fæddust böm þeirra.
Þau era: Þórólfur Óli, f. 1961,
kvæntur Þórdísi Hjálmarsdóttur og
eiga þau tvo syni; Sigríður Bjamey,
f. 1963, hennar sambýlismaður er
Hörður Ríkharðsson og eiga þau
eina dóttur; og Ingibjörg María, f.
1965, og á hún einn son. Öll era
þau búsett á Blönduósi.
Ég sá Lillu síðast 2. apríl si. er
hún kom ásamt fjölskyldu sinni til
að vera viðstödd brúðkaup dóttur
minnar, og var þá nokkuð um liðið
síðan hún hafði komið í Skagafjörð.
Hún ar hress og kát og höfðum við
ekki séíS hana svo frísklega í langan
tíma. Ég hafði orð á því við hana
hve það gléddi mig mikið að hún
skyldi hafa treyst sér til að koma
og væri svona hress. Hún svaraði
því til að hún hefði verið staðráðin
í að láta sig ekki vanta. Þessi
síðasta samverastund með Lillu var
okkur öllum mikils virði. Þama var
hún hress og kát og þannig viljum
við muna hana.
Þann 12. júní sl. var Lilla flutt
suður á Landspítalann og þar háði
hún sína síðustu baráttu og naut
hún þar frábærrar umönnunar
hjúkranarfólks. En Lilla var ekki
ein, Óli, bömin, tengdabömin og
Kristinn mágur hennar skiptust á
að vaka yfir henni og hlúa að henni
til hinstu stundar. Lilla var einstök
kona, hjálpsöm og fómfús og ósér-
hlífnari manneskja er vandfundin.
Hún virtist alltaf hafa nægan tíma
til að hlusta á aðra og gefa góð
ráð. Hennar einstaka skap, létta
lund og hlýja bros yljaði og vakti
traust þannig að vandamál og erfíð-
leikar virtust léttvægari og yfírstíg-
anlegri en áður. Hún bjó yfír ein-
stöku starfsþreki, þrátt fyrir að hún
væri ekki sterkbyggð og hafí átt
við mikil veikindi að stríða í mörg
ár. Það virtist engin áhrif hafa á
hana. Henni féll aldrei verk úr
hendi, og gestrisnin og höfðing-
skapurinn einstakur.
Við Viðar og fjölskylda okkar
vottum Óla, bömum, tengdaböm-
um, bamabömum svo og öðram
ástvinum innilega samúð; Söknuður
þeirra er sár. En minningin um
ástríka eiginkonu, móður, tengda-
móður og ömmu lifír. Hún verður
dýrmæt perla í þeirra minningar-
og naut þá lífsins meir og dýpra
en margir sem frískir teljast. Hún
var afburða námsmaður og mennt-
aðist vel. Stúdentsprófí lauk hún
utanskóla frá Menntaskólanum í
Reylq'avík vorið 1966. Hóf að því
loknu nám í læknisfræði við Há-
skóla íslands. Vegna heilsubrests
varð hún þó að hætta því í miðjum
klíðum. Síðar, eða eftir að bömin
voru fædd, lagði hún stund á lyfja-
fræði við HÍ og lauk þaðan prófi
með glæsilegum vitnisburði. Fram-
haldsnám í lyfjaverkunarfræði
stundaði hún síðan við Háskólann
í Lundi eins og heilsan leyfði.
Þau hjónin vora óvenju samrýnd
og samstiga í öllu sem þau tóku
sér fyrir hendur. Var eins og veik-
indin þjöppuðu þeim saman. Er
missir Guðmundar því ákaflega
mikill. Þau höfðu búið sér fallegt
og listrænt heimili í Beykihlíð hér
í borg og búið þar síðustu árin.
Kristín var einkar vönduð mann-
eskja bæði til orðs og æðis. Aldrei
minnist ég þess að hún hafí mælt
styggðaryrði til nokkurs manns.
Hún var ljóðelsk og las mikið, bæði
fagurbókmenntir og náttúravísindi.
Böm sín og eiginmann setti hún
þó ávallt í fyrsta sæti og vakti yfir
velferð þerira bæði andlegri sem
líkamlegri og aldrei kvartaði hún
yfir veikindum sínum.
Þótt Kristínu yrði ekki langra
lífdaga auðið þá bjó hún yfír þekk-
ingu og lífsvisku á við sér miklu
eldri og auðnaðist henni að búa
sjóð, fjársjóð, sem hvorki mölur né
ryð fær grandað.
Ég kveð kæra mágkonu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. (V.Br.)
Sigrún Aadnegard
Ég vil með fáum orðum minnast
tengdamóður minnar, Ingibjargar
Signýjar Frímannsdóttur, sem lést
í Landspítalanum 24. júní síðastlið-
inn.
Ég minnist þess glöggt, er ég
kom fyrst á heimili þeirra Liílu og
Óla, sem síðar urðu tengdaforeldrar
mínir. Mér var tekið alúðlega og
varð strax eins og ein af fjölskyld-
unni.
Þar átti Lilla dijúgan þátt, því
hún var bæði hlýleg og hreinskilin
og gott að vera í návist hennar.
Hún vildi láta verkin ganga, en
var einnig hugulsöm. Það kom fram
í handavinnu hennar. Hún saumaði
°g pijónaði á bömin og bamaböm-
in og gerði einnig fleiri fallega
muni, sem við eigum öll eftir hana.
Hún var líka bamgóð og þess
naut Óli sonur minn ríkulega, en
hann var fyrsta bamabamið og í
mSdu uppáhaldi.
Hún tók hann að sér, talaði við
hann og fræddi hann um marga
hluti. Þó hún væri lasin eða að vinna
var eins og hún hefði alltaf tíma
til að sinna honum, núna síðast
kenndi hún honum að spila. Nú
nýverið, er hún kom heim eftir
sjúkrahúsvist, sagði hann við hana,
4 ára snáðinn: Mikið er gaman að
þú skulir vera komin heim á Holta-
brautina, amma mín.
Þau hjónin vora bæði gestrisin
og höfðu ánægju af að blanda geði
við fólk. Á heimilið komu margir,
því samheldnin í fjölskyldunni er
mikil. Þá var hún líka glöðust þeg-
ar hún gat gefíð öðram og verið
frekar veitandi en þiggjandi, þess
nutu bæði ég og aðrir.
Að lokum eins og skáldið segir:
Og þó þú sért horfin til heimkynna nýrra,
er samt bjarminn í bijóstum vor kyrr.
(Hannes Pétursson.)
Ég á minninguna um elskulega
tengdamóður, sem er mér ógleym-
anleg og síðar munum við hittast i
í landi eilífðarinnar. Þórdís
böm sín vel undir lífið og sjá þau
verða að efnisunglingum áður en
kallið kom.
Hún var alla tíð hlýleg gagnvart
mér og fjölskyldu minni og er bjart
yfir minningu hennar. Hún var elsk
að dýram og átti mikið safn kakt-
usa. Næm var hún fyrir nýjum
straumum í bókmenntum og listum.
Hún var mikill náttúraunnandi og
hafði yndi af ferðalögum, sérstak-
lega um óbyggðir íslands og kunni
góð skil á íslenskri náttúru. Það sem
mér fannst mest áberandi í fari
hennar var hlýja, yfírvegun og
mannskilningur, þótt ekki hafí hana
skort sjálfstæði í skoðunum eða
metnað fyrir sig og sína. Slíks fólks
ér gott að minnast. Það getur að-
eins bætt þessa veröld.
Að lokum vil ég hafa eftir brot
úr ljóði Tómasar Guðmundssonar
skálds, sem ég veit að hún mat
mikils:
... ég er dularfulla blómið
í draumi hins unga manns
og ég dey, ef hann vaknar.
Blessuð sé minning hennar.
Tryggvi Viggósson
Sigríður Kristín
Ragnarsdóttir