Morgunblaðið - 02.07.1988, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. JÚLÍ 1988
41
Agúst Sverrir Vikt-
orsson - Minning
Fæddur 19. desember 1980
Dáinn 27. júní 1988
Þann 26. jóní fengum við þær
sorglegu fréttir að lítill vinur okkar
og frændi væri kominn á spftala
mjög þungt haldinn og innan sólar-
hrings var hann dáinn. Það fyrsta
sem maður hugsar er hvað við erum
vamarlaus gagnvart dauðanum.
Lítill drengur í blóma lífsins slitinn
upp með rótum fyrirvaralaust og
ekkert hægt að gera. Hugurinn
dofnar en smám saman streyma
minningamar fram.
Ágúst Sverrir Viktorsson fæddist
þann 19. desember 1980, sonur
góðvina okkar þeirra Ólínu B.
Sverrisdóttur og Viktors J. Sigur-
vinssonar. Átti hann tvö yngri
systkini, þau Kolbrúnu Evu og Sig-
urvin Sindra. Það hefur alltaf verið
góður vinskapur á milli okkar, þar
sem við eigum son sem er aðeins
hálfu ári yngri en Sverrir, þá tengd-
ust þeir strax sterkum vináttubönd-
um. Það var oft glatt á hjalla og
mikið um að vera þegar þeir hitt-
ust. Fyrstu árin bjuggum við öll í
Bolungarvík og var þá mikill sam-
gangur milli heimilanna.
Sumarið 1986 fómm við öll sam-
an í eftirminnilega sólarlandaferð
og þar þótti bömunum mjög gam-
an, alltaf eitthvað spennandi að
gerast'á hveijum degi. Sverrir og
Benni vom nánast óaðskiljanlegir
allan tímann í skemmtilegum leikj-
um á ströndinni, í sundlauginni eða
fyrir utan hótelið. Eftir að við kom-
um að utan fluttist fjölskylda Sverr-
is til Flateyrar og þá var mikill
söknuður en alltaf jafri gaman þeg-
ar þau komu í heimsókn. Sverrir
kom oft einn og var þá hjá móður-
ömmu sinni og afa. Yfirleitt leið
ekki langur tími þar til hann birtist
til að leika við Benna, og gleymdu
þeir þá stund og stað. Síðastliðið
sumar fluttum við til Reykjavíkur
og var þá enn lengra á milli en
þeir töluðu stundum saman í sfma
og var þá eins og þeir væm á sama
stað. Ég held að mér sé óhætt að
trúa að forlögin hafi tekið í taum-
ana þeger Sverrir tekur það upp
hjá sjálfum sér að koma í heim-
sókn. Benni gat varla beðið eftir
flugvélinni þegar Sverrir var vænt-
anlegur og var þá mikill fagnaðar-
fundur. Dagurinn var varla nógu
langur meðan Sverrir stoppaði. Þeir
vöknuðu snemma á morgnana til
að leika sér og sofnuðu útaf f miðj-
um samræðum. Alltaf var nóg að
gera og aldrei skyggði á vináttuna.
Við flytjum aftur vestur í sumar
og var það helsta tilhlökkunarefni
Benna að geta nú haft Sverri í
næsta húsi og leikið við hann. Þetta
verður því mikill missir. Það þýðir
ekki að deila við dómarann, við
verðum að sætta okkur við þessa
ömurlegu staðreynd að hann sé
fallinn frá, en hann fær ömgglega
góðar móttökur hinum megin. Það
er gott að eiga góðar minningar
um góðan dreng og geyma þær
með sér í framtíðinni.
Við vottum foreldmm hans,
systkinum og öðram ættingum,
okkar dýpstu samúð og biðjum Guð
að leiða þau í gegnum þessa miklu
sorg.
Jóhanna, Palli og Benni.
Hve sæl, ó hve sæl, en hver leikandi lund,
er lofaðu engan dag fyrir sólarlagsstund.
(Matth. Joch.)
í þessum fallega sálmi Matthías-
ar Jochumssonar emm við minnt á
hverfulleika lífsins og að bmgðist
getur lánið frá morgni til kvelds.
Þessi erindi flugu f gegnum hugann
er ég frétti að Sverrir litli hefði
veikst þá um nóttina og væri ekki
hugað líf. Svo hverfult er þetta líf
að jafnvel sekúnda getur skilið milli
lífs og dauða. Ekki hvarflaði það
að mér er hann kom með frændum
sfnum til mín tveim dögum áður
en hann veiktist, að við sæjumst
ekki oftar í þessu lífí.
Sverrir var sonur hjónanna Ólínu
Sverrisdóttur og Viktors Sigurvins-
sonar. í Bolungarvík ólst hann upp
ásamt yngri systkinum sínum
tveim, ef frá er talin stuttur tími
sem þau bjuggu á Flateyri. Sverrir
var augasteinn ömmu sinnar og
afa, þeirra Kristínar Sigurðardóttur
og Sverris Sigurðssonar, enda var
hann ekki minna hjá þeim en for-
eldram sínum, hann átti þar líka
frænda og vin þar sem Laugi var.
Sverrir var fadlegur drengur, létt-
ur í spori með blik í augum og bar
ekki utan á sér að eitthvað væri
að, sem mannlegur máttur og aðrar
Ifknandi hendur réðu ekki við. Við
skiljum ekki alltaf þá ráðstöfun að
gamalt fólk, þreytt eftir langa æfí
og veikindi og þráir hvíldina, skuli
ekki fá að fara, en lítill drengur
fullur af lífsgleði er hrifínn burtu á
snöggu augabragði, frá foreldmm,
systkinum, ömmum og öfum og
öllum sem þótti svo vænt um hann,
en Guð ræður og ég trúi því að þar
standi vinir í varpi og ólína amma
Miiming:
Vilmunda Einarsdótt-
ir - Vestmannaeyjum
Fædd 10. október 1908
Dáin 23. júnf 1988
í dag, laugardag, er borin til
grafar frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum amma mín, Vilmunda
Einarsdóttir. Hún fæddist 10. októ-
ber 1908 í Vestmannaeyjum. Hún
missti föður sinn þriggja ára gömul
en ólst upp hjá móður sinni f stómm
systkinahópi, fyrst í Sandprýði en
síðan á Ármóti í Vestmannaeyjum.
1943 giftist hún Hinriki Gíslasyni
frá Kaðlastöðum á Stokkseyri. Þau
byggðu hús á Skólavegi 15 í Eyjum
og þjuggu þar allan sinn búskap,
þar til afí lést 16. mars 1986.
Nú þegar amma er dáin leita á
mig ótal minningar frá uppvaxtar-
ámnum þar sem ég dvaldist hjá
ömmu og afa til níu ára aldurs.
Þetta vom ákaflegá hamingjurík
og skemmtileg ár, enda vom þau
hjónin einstaklega samhent og ung
í anda. Amma fylgdist n\jög vel
með, þyrsti í allan fróðleik og var
stöðugt að læra eitthvað nýtt. Við
krakkamir áttum góðan vin og fé-
laga f ömmu. Hjá henni eyddum
við mörgum ánægjulegum stund-
um. Hún sagði vel frá, var gaman-
söm og hagmælt þótt hún héldi þvf
fyrir sig og sfna.
Amma átti mjög sterka trú og
lagði áherslu á að kenna bömum
bænir og byggja upp hjá þeim þann
innri styrk sem hún hafði sjálf í svo
miklum mæli. Hún sagði ávallt:
„Dauðinn er áfangi en ekki endir."
Vilborg Sveinsdóttir
og Guðlaug amma leiði hann sér
við hönd um ljóssins sali þar sem
lífíð heldur áfram.
Ég sendi Ólínu, Vigga, Stínu,
Sverri, Sigga afa, föðurömmu og
afa og ölium ættingjum innilegar
samúðarkveðjur frá mér og bömum
mínum. Við vitum að Kolbrún og
Sigurvin litli eiga eftir að verða
foreldmm sínum og öllum ættingj-
um gleðigjafar einmitt nú, þegar
allt virðist svo dimmt og tilgangs-
laust. Pétur Geir og Pétur Runólfs-
son þakka fyrir stundimar sem
þeir léku sér saman.
Guð gefí ykkur styrk á þessum
erfíðu tímum og trú á að það birti
upp um síðir. Við kveðjum þennan
litla vin okkar með versi eftir Bjöm
Halldórsson frá Laufási.
Hví var þessi beður búinn
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í hóndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
Kristný Pálmadóttir
Nú sitjið þið vinir með hnípinn hug,
og hjörtun svo full af trega.
Þótt sólbjartar minningar séu þar,
um son ykkar elskulega.
Svo hugsaði ég áður. Svo hugsum við æ.
Er hörmunga dynur á stundin.
Oss finnst sem að aldrei geti græðst,
svo geigvænleg saknaðarundin.
Og sonarminningar sólbjartar þl
Verða’æ sælli með Qölgandi áram.
Og verða þá léttari og leika sér,
sem ljósgeislar ofan á báram.
(Einar H. Kvaran.)
Hægt er að líkja æsku bama að
nokkm leyti við sumarið. Sumarið,
sem þó áður en maður veit af, er
liðið. Bömin em þeir aðilar sem
erfa skulu landið, og koma oft fram
Anna, Jóna Jóns-
dóttir — Kveðjuorð
Fædd2.júlí 1956
Dáin ll.júní 1988
Anna Jóna starfaði sem hönnuð-
ur á Álafossi frá 1. febrúar 1986
til 1. september 1987. Hún fórst í
bflslysinu á Skúlagötunni, það er
erfítt að trúa þessu og það er erfitt
að sætta sig við þetta. Við ætluðum
jú alltaf að hittast og hóa vinnufé-
lögunum saman. Eflaust eigum við
öll eftir að hittast og því trúði jú
Anna Jóna, við myndum öll hittast
þegar þessari hótelvist væri lokið.
Eg minnist Önnu Jónu sem
líflegrar og glæsilegrar konu og hún
skildi eftir sig spor í hjörtum okkar
allra. Hún var fljót að kynnast fólki
og það leið ekki langur tfmi frá því
að hún byijaði að starfa með okkur
þangað til manni fannst maður allt-
af hafa þekkt hana.
Alltaf fannst mér Anna Jóna
fínna strax ef eitthvað var ekki eins
og það átti að vera hvort sem var
í starfinu eða hjá okkur samstarfs-
fólkinu. Var hún þá fljót að leggja
sitt til svo að leysa mætti vandann,
kom með góð ráð eða vildi að mál-
in væm rædd af réttlæti og óeigin-
gimi. Eins gladdist hún alltaf inni-
lega með manni þegar hlutimir
gengu vel eða eitthvað ánægjulegt
kom upp á. Það var eins og hún
fyndi hlutina á sér því oft varð ég
vör við að hún vissi hvað leið án
þess að maður segði neitt.
Það var oft glatt við kaffíborðið
á hönnunardeildinni og þá ósjaldan
að Anna Jóna hélt uppi flörinu. Hún
hafði lesið mikið, kynnst mörgu
fólki og átt viðburðaríka daga, og
mikið var gaman að hlusta á frá-
sagnir hennar, því hún sagði
skemmtilega frá og kunni að
kiydda sögumar sfnar. Maður fékk
fljótt þá tilfínningu að hún ætti
yndislega samstæða fjölskyldu og
hún var stolt af sínu fólki.
f starfí fór Anna Jóna ótroðnar
slóðir og þó oft sé sagt að ekkert
sé nýtt undir sólinni, þá kom hún
iðulega með ótrúiega góðar og ný-
stárlegar lausnir í hönnun sinni, og
aldrei lá hún á liði sfnu til að að-
stoða okkur hin því hún var óeigin-
gjöm, já það var gott að vinna með
Önnu Jónu.
Við vottum fjölskyldu og að-
standendum hennar okkar fyllstu
samúð. Megi minning hennar lifa
með okkur.
Fyrir hönd samstarfsfólks á
Álafossi,
Ása Gunnarsdóttir
Ég hitti Önnu Jónu fyrst á Loka-
stígnum í Reykjavík. Mér geðjaðist
strax vel að þessari ungu stúlku.
Hugsaði hve Jóhann væri lánsamur
af hafa svo styrkan lffsfömnaut og
gladdist fyrir hans hönd. Systir
hennar var einnig stödd þar og
spurðu þær systur hvort ég vildi
verða þeim samferða að lokinni
heimsókn, við ættum samleið. Það
kom fyrir að við töluðum saman í
sfma, og var hún aidrei of upptekin
til að ræða við mig. Mér fínnst þær
minningargreinar sem skrifaðar
hafa verið um Önnu Jónu segja
manni meira en margar aðrar sem
skrifaðar em og hef ég litlu þar
við að bæta.
Glöð og grandalaus kvöddu þau
hópinn sinn er þau Anna og Jóhann
lentu í þessu slysi.
Enn einu sinni hefur Bakkus
valdið óbætanlegu böli.
Jóhann, ég bið Guð og allt sem
gott er að veita þér, Haraldi Inga
og öðram aðstandendum styrk.
Megir þú, Jóhann, vera svo lánsam-
ur að vegna vel á þeirri braut sem
þið Anna Jóna vorað svo samhent á.
ída Sigurðardóttir
Hún Anna Jóna er dáin.
Mér fannst heimurinn hrynja
þegar ég fékk þær hræðilegu fiétt-
ir aðfaranótt 11. júnf að Anna Jóna
hefði farist í umferðarslysi þá um
nóttina.
Ég man þegar ég sá Önnu Jónu
fyrst. Jói bróðii’ minn hafði boðið
mér á sýningu hjá Leiklistarskólan-
um og Ánna Jóna hafði gert búning-
ana. Einhver hafði hvíslað því að
mér að Jói væri farinn að vera með
þessari stelpu og ég man að ég
gjóaði forvitnum augum á hana
alla sýninguna.
Upp frá þessu hófust okkar kynni
sem urðu að mikilli vináttu og með
tímanum varð mér ljóst að hún var
ekki bara mágkona mfn heldur ein
af mínum bestu vinkonum. Alltaf
gat ég leitað til hennar, hún var
alltaf fús til að hjálpa eða létta
undir og ef einhveijar spumingar
bmnnu á vömm mfnum, gaf hún
mér svör eða kom með tillögur.
Þau em óteljandi kvöldin sem við
sátum og spjölluðum um heima og
geima. Og sögumar hennar Önnu
Jónu vom svo frábærar að maður
sat alveg heillaður undir frásögn-
inni eða í keng af hlátri, undir mið-
nætti kom svo Jói heim úr vinn-
unni, settist hjá okkur og rabbaði
smástund, sagði svo eitthvað fallegt
við Önnu Jónu, bauð svo góða nótt
en við Anna Jóna spjölluðum áfram
fram á rauða nótt. Alltaf enduðum
við á því að tala um hið óútskýran-
lega, aðra heima, annað líf. Við
veltum þessu fyrir okkur fram og
til baka og hún sagði mér sögur.
með svörin þar sem við siglum í
strand. En svo koma líka þær stund-
ir sem margs er spurt en enginn
hefur svörin.
Okkur setti hljóð er við fréttum
að Sverrir litli hennar Ólínu og
hans Vigga hefði verið fluttur mik-
ið veikur til Reykjavíkur og væri
óttast um líf hans. Margt kemur
upp í huga okkar þegar við gefum
minningunum lausan tauminn. Þau
vom ófá skiptin sem að við fylgd-
umst með honum út um stofu-
gluggann á Þjóðólfsveginum, þess-
um röska, frísklega frænda okkar
sem lék sér svo oft á túninu hjá
ömmu sinni og afa nafna sínum.
Sverrir litli virtist njóta lífsins til
hins ýtrasta og var duglegur að
finna sér eitthvað til dundurs svo
sem að hanga í snúrastaurunum
eða klifra upp á bflskúrsþak á Höfð-
astígnum.
Með þessum línum viljum við
þakka Sverri litla frænda okkar
samfylgdina og biðjum góðan guð
að geyma hann. Svona viljum við
minnast frænda okkar og vonum
að minningamar veiti ástvinum
hans styrk.
Elsku Ólína og Viggi, ömmur,
afar og aðrir aðstandendur. Við á
Þjóðólfsveginum vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð.
Pálína
Hún vann svo mikið og var oft
þreytt. Ég hlakkaði til þess dags
þegar hlé yrði á og við gætum átt
fleiri stundir saman.
Ég man hvað hún var stolt þegar
hún sagði mér frá nýjum og spenn-
andi verkefnum sem henni vom
fengin. Hún var farin að uppskera
laun erfíðis sfns.
Hún var svo góð við bömin mín.
Gaf þeim alltaf tíma, setti sniðugt
f hárið þeirra, bjó til lftinn leik.
Henni fannst ég stundum svolítið
fhaldssöm f uppeldi þeirra og sagði
oft: „Ég þarf að spílla þessum böm-
um þínum svolítið."
Sunnudaginn 5. júnf var yngsta
bamið mitt skírt. í boðinu var Anna
Jóna strax farin að spjalla og
grínast við bömin mfn. Ég kom að
henni og dóttur minni Söm, 4ra ára
í elhúsinu að „reykja". Anna Jóna
var búin að búa til þykjustu sígar-
ettu handa henni. Sfðan settust þær
í stofuna hvor með sinn kaffiboll-
ann, Sara með skrautlegan borða f
hárinu og um eyrað, sem Anna
Jóna hafði tekið af einum skímar-
pakkanum. Sú stutta leit á mig og
sagði: „Hún setti bara einn dropa
af kaffí í mjólkina mfna.“ Augun
ljómuðu og hún beygði sig niður
og sötraði „kaffið" sitt.
Ég snéri mér að önnu Jónu og
sagði: „Þér dettur alltaf eitthvað
öðmvísi í hug, þú þarft greinilega
að fara að „spilla" bömunum
mínum meira." „Það ætla ég líka
að gera," sagði hún og brosti sínu
kankvfsa brosi.
Alltaf fékk ég koss og hlýjan
vanga þegar við hittumst eða
kvöddumst. Orð litla drengsins
hennar lýsa henni best: „Hún var
svo falleg, skemmtileg og góð við
alla."
Elsku Jói, Halli, Anna, Jón,
systkini og mágfólk, megi góður
Guð styrkja okkur í sorginni og
lffsbaráttunni.
í hjörtum okkar eigum við fallega
og bjarta minningu um hana Önnu
Jónu sem geymist þar að eilífu.
Ég óska henni famaðar á nýjum
og framandi slóðum.
SigTÚn Sigurðardóttir