Morgunblaðið - 02.07.1988, Side 42

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. JÚLÍ 1988
42
Minning:
Margrét Ólafsdótt-
ir, Hvammstanga
Margrét Ólafía Ólafsdóttir lést
24. júní sl. Hún var fædd 29. júlí
1914 í Hindisvík á Vatnsnesi, dótt-
ir hjónanna Marsibilar Teitsdóttur
og Ölafs Ólafssonar er voru þar í
húsmennsku.
Það var fyrir fáum dögum að ég
frétti það að Margrét væri orðin
fársjúk og ætti ekki langt eftir ólif-
að. Sjálf tók hún fregninni með
miklu jafnaðargeði og æðruleysi
þess sem ekki ber kvíðboga fyrir
þeirri breytingu sem dauðinn hefur
í för með sér.
Fjölskyldur' okkar Margrétar
voru í sambýli á Bergsstöðum um
skeið. Við frændsystkinin lékum
okkur saman og minnist ég ekki
annars en vel færi á með okkur.
Barnsskónum slitum við meira og
minna áhyggjulaus um framvindu
lífsins eins og gengur og gerist hjá
bömum, sem eiga gott atlæti for-
eldra og annarra fullorðinna. En
bemskuárin líða og fyrr en varir
taka fullorðinsárin við, sem færa
okkur aukna ábyrgð og alvöru
lífsins. Við verðum að standa á eig-
in fótum, og mæta þeim viðfangs-
efn,um, sem örlögin færa okkur í
fang.
Lífsbraut Margrétar var mörkuð
er hún gekk í hjónaband með Guð-
mundi Jónssyni 29. júlí 1933. Fyrst
stofnuðu þau heimili á Hvamms-
tanga en fljótlega var hafíst handa
um byggingu. Þau fengu land úr
Kotshvammslandi rétt ofan við
Hvammstanga og reistu þar nýbýli
er þau nefndu Laufás. Þangað
fluttu þau 'árið 1935. Þar var rækt-
að og prýtt og búið vel að hveijum
hlut. Byggt var upp gott og sérstak-
lega hlýlegt heimili. Þau voru öðr-
um hjálpleg þegar á þurfti að halda.
Kom það meðal annars fram þegar
systir Margrét missti mann sinn frá
komungum bömum, þá létu þau
hana hafa herbergi í húsi sínu.
Síðan var bætt við húsið og innrétt-
uð íbúð svo að hún gæti fengið
varanlegan samastað og haldið
heimilinu saman. Síðar tók Margrét
ömmu sína Margréti Jónsdóttir til
sín og hafði hana hjá sér á meðan
hún þurfti með en hún varð 102
ára gömul. Annaðist Margrét hana
af alúð og hlýju og líkaði gömlu
konunni vel að vera í skjóli sonar-
dóttur sinnar.
Þau Margrét og Guðmundur
eignuðust þijú böm, Jónu Sigríði,
Ólaf Helga og Kristin Björgvin, og
em bamabömin fímm. Þau vom
yndi ömmu sinnar enda var hún
mjög bamgóð og kunni vel að laða
þau að sér. Margrét missti mann
sinn 17. júlí 1973. Hún seldi þá
Laufás nokkm síðar og flutti til
Hvammstanga. Byggði hún þar í
félagi við son sinn tveggja íbúðar-
hús á Garðavegi 26 og bjó hún þar
síðan.
Eftir að Margrét fluttist frá
Laufási fór hún að vinna utan heim-
ilisins og um margra ára skeið vann
hún hjá saumastofunni Drífu þar
til á síðasta ári og hún hætti störf-
um.
Margrét bjó yíir miklu jafnaðar-
t
GUÐRÍÐUR Þ. EINARSDÓTTIR,
Austurbrún 4,
er látin. Börnin.
t
Móðir okkar,
HÓLMFRÍÐUR BENEDIKTSDÓTTIR PEDERSEN,
húsmóðir,
Hrauntungu 16, Kópavogi,
lést í Borgarspítalanum þann 30. júní.
Emil Pedersen,
Gunnar Adolfsson.
t
Stjúpfaöir minn og bróðir okkar,
KRISTJÁN magnús björnsson,
Álftamýri 28,
andaöist í Landakotsspítala 30. júní síðastliðinn.
Kristfn Albertsdóttir,
Daði Björnsson,
Ragnar Björnsson.
t
Eiginmaður minn, fósturfaðir, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN GUÐMUNDSSON,
dvalarheimilinu Höfða,
áður Vesturgötu 66,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju þriöjudaginn 5. júlíkl. 14.15.
Margrót Bjarnadóttir,
Bjarni Vésteinsson, Steinunn Sigurðardóttir
og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og jarðarför,
. ÓLAFAR BESSADÓTTUR
frá Siglufirði.
Guð blessi ykkur öil.
Dætur, tendasynir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Kveðjuorð:
Sveinn S. Einars-
son verkfræðingur
geði og góðvild og hjálpsemi var
henni í blóð borin enda alin upp við
þau lífsviðhorf að sjálfsagt væri að
rétta þeim hjálparhönd, sem við
erfíðleika ættu að stríða.
Margrét var hógvær í allri fram-
komu. Hún talaði vel um fólk og
tók betur eftir því góða í fari manna
en því sem miður var. Hún var ein
af hinum almenna hópi fólks, sem
sinnir verkum sínum af alúð og
samviskusemi og vill ekki bregðast
því sem því er trúað fyrir. Traust,
hjartahlý og góð eru orð sem lýsa
Margréti vel.
Við kveðjum Margréti, þökkum
samfylgdina og biðjum henni bless-
unar á nýjum vegum. Aðstandend-
um flytjum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Páll V. Daníelsson
Nýlega er látinn Sveinn S. Ein-
arsson verkfræðingur, einn merk-
asti maður stéttar sinnar. Hann
fæddist 9.'nóvember 1915 að Leirá
í Borgarfírði, og náði því vel 72.
aldursári. Hann lauk stúdentsprófí
í Reykjavík 1935 og verkfræðiprófí
í vélaverkfræði í Kaupmannahöfn
1940.
Á yngri árum voru samskipti
okkar Sveins af nokkuð skomum
skammti. Við vorum þó bekkjarfé-.
lagar í Menntaskólanum í Reykjavík
1932, og aftur í Kaupmannahöfn
hluta háskólaárs 1939-’40. Enn
lágu leiðir okkar Sveins saman
1958 er hann tók við verkfræði-
starfí í jarðhitadeild raforkumála-
skrifstoftinnar. Þar naut hann hæfí-
leika sinna og var furðufljótur að
aðlaga sig hinum nýju verkefnum
sem þar voru lögð fyrir hann. Ég
hafði mikla ánægju og verulegt
gagn af samstarfí okkar þar.
Um 1960 vom umbrot í málum
verkfræðinga, og stofnuðum við
Sveinn þá verkfræðistofuna Vermi
sf. 1962. Hann sá um rekstur fé-
lagsins, uns hann tók að sér ráð-
gjafastörf hjá tækniaðstoð Samein-
uðu þjóðanna í Mið-Ameríku 1969.
Verkfræðistörf Sveins fyrir tækni-
aðstoðina vom margbrotin og um-
fangsmikil, og naut hann sín vel
þar. 1984 kaus hann að ljúka þessu
starfi, og fluttust Sveinn og Aðal-
heiður kona hans þá til íslands aft-
ur.
Sveinn var maður óvenju vel
gerður, mjög greindur, glæsimenni
og prúðmenni í alla staði. Við frá-
fall hans missir ísland og verk-
fræðingastéttin einn sinna bestu
manna. Er að honum mikil eftirsjón.
Við Tove vottum Aðalheiði og
allri fjölskyldu þeirra dýpstu samúð
okkar.
Dr. Gunnar Böðvarsson,
Corvallis, Oregon
Minning:
Auðbjörg Kára-
dóttir, Osabakka
Fædd 20.júní 1899
Dáin 18. júní 1988
Amma okkar, Auðbjörg Kára-
dóttir, andaðist á sjúkrahúsinu á
Selfossi þann 18. júní síðastliðinn
á 89. aldursári. Hún bjó á Ósa-
bakka í Skeiðahreppi frá 3ja ára
aldri til dauðadags.
Lífsleið ömmu var löng og ströng,
blandin gleði og sorg. Oft talaði hún
um þegar hún smalaði kvíarollunum
6 ára gömul, stundum berfætt í
rennblautri mýrinni. Amma missti
mann sinn, Svein Gestsson frá
Húsatóftum á Skeiðum, eftir rúm-
lega 40 ára hjúskap en með honum
hafði hún eignast 11 böm og eru
10 þeirra á lífí.
Við systumar minnust þess hvað
ömmu þótti alltaf vænt um þegar
við litum inn til hennar. Á hveiju
vori þegar fyrstu blómin spmngu
út, tíndum við fallegustu blómin
sem við fundum á túninu í kringum
bæinn pg færðum henni. Það var
henni mikil ánægja að setja blómin
í vasa og hafa þau á borði við rúm-
ið sitt, enda var hún mikil ræktun-
arkona sjálf og átti fallegan garð
prýddan tijám og blómum.
Lítið hús áttum við systumar og
lékum okkur oft þar í búleik. Þá
var oft farið til ömmu og mátti hún
alltaf sjá af dóti handa okkur í
húsið.
Amma hafði mjög mikið yndi af
dýmm. Þó stóðu hestamir hjarta
hennar næst. Oft þegar hiyssa
kastaði fómm við systumar ásamt
foreldmm okkar með hryssuna og
folaldið á hlaðið fyrir utan hjá
ömmu og kom hún þá út á tröppum-
ar og skoðaði hestefnið gaumgæfí-
lega. Hún átti sjálf góða og mikla
hesta þegar hún var ung og naut
þess að láta þá taka góða skeið-
spretti. Einnig komum við með lömb
og hvolpa til hennar, því nú seinni
árin fór hún ekki mikið út sjálf til
að sjá slíkt.
Það var fastur liður á vorin þeg-
ar skólanum lauk, að fara til ömmu
með handavinnu vetrarins auk ein-
kunna og sýna henni. Hún sagði
sitt álit, hrósaði okkur og benti
okkur á það sem betur mætti fara,
enda var hún mikil hannyrðakona
sjálf. Nýlega gift keypti hún sér
pijónavél fyrir peninga sem. hún
hafði aflað sér með þvi að tína
hagalagða á vorin. Þessi pijónavél
er enn í fullkomnu lagi. Mikið pijón-
aði hún í höndunum .og heklaði
margt fallegt svo sem sjöl og dúka
og mikið þótti okkur gaman að sjá
þessa fallegu gripi i skúffunum
hennar.
Um 1980 kynntist amma Jens
Aðalsteinssyni, miklum sómamanni
og bjó hann með henni og var henn-
ar stoð og stytta síðustu ár lífsleið-
arinnar. Það vorú ætíð hlýjar mót-
tökur hjá þeim ömmu og Jens, boð-
ið upp á mjólk og kökur, sagðar
skemmtilegar sögur frá fyrri árum
°g þegar við kvöddum var yfírieitt
stungið að okkur súkkulaðimola eða
einhveiju þess háttar.
Við systumar minnumst góðrar
og ákveðinnar ömmu sem aldrei lét
deigan síga. Það er hálf tómlegt í
stóra húsinu með bláa þakinu þegar
amma er ekki lengur þar, en við
trúum að hún sé nú laus við allar
þjáningar og að vinir hennar löngu
liðnir, bæði menn og málleysingjar,
hafi tekið vel á móti henni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Blessuð sé minning Auðbjargar
ömmu.
Kristrún og Sigrún