Morgunblaðið - 12.08.1988, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. ÁGÚST 1988
Minning:
Sigríður Árnadóttir
frá Hlíðarendakoti
Fædd20.júlí 1911
Dáin 7. ági'ist 1988
Sunnudaginn 7. ágúst sl. andaðist
á sjúkradeild Elli- og hjúkrunar-
heimilis Grundar Sigríður Ámadóttir
eftir erfíða baráttu við sjúkdóminn
Alzheimer. Með henni er gengin góð
og merk kona sem margir munu
minnast með þökk og virðingu.
Sigríður var fædd í Hlíðarenda-
koti í Fljótshlíð 20. júlí 1911, dóttir
hjónanna Guðríðar Jónsdóttur og
Ama Ólafssonar sem þar bjuggu.
Hún ólst upp með fjórum systkinum
sínum í Hlíðarendakoti og þótti ætíð
vænt um sveitina sína fögru. Sigríð-
ur giftist Lámsi Sigurbjömssyni
skjala- og minjaverði Reykjavíkur-
borgar 24. sept. 1938 en hann var
þá ekkjumaður og átti tvær ungar
dætur. Hún gekk litlu stúlkunum í
móðurstað en þær heita Guðrún
Helga og Ólafía Lára.
Þau Lárus og Sigríður eignuðust
síðan flögur böm, hið elsta dó á
fyrsta ári en hin eru Kristín Guðríð-
ur, Valgerður og Ami Ólafur. Sigríð-
ur unni mjög fjölskyldu sinni, manni
sínum, bömum og seinna tengda-
bömum og bamabömum. Hún vildi
þeirra veg sem mestan og bestan
enda glæsilegur hópur sem mat hana
að verðleikum.
Sigríður tók virkan þátt í starfí
manns síns við uppbyggingu Árbæj-
arsafns og hafði umsjón með veit-
ingarekstri í Dillonshúsi safnsins í
mörg ár. Lárus lést árið 1974 og var
sárt syrgður.
Þegar Félagsstarf aldraðra í
Reykjavík hófst 1969 var starfíð að
miklu leyti byggt upp á sjálfboðinni
vinnu kvenna frá hinum ýmsu líknar-
og kvenfélögum borgarinnar, en
Sigríður var virkur félagi í Kvenfé-
lagi Neskirkju um árabil. Sigríður
var ein af þeim mörgu ágætu konum
sem komu til starfa sem sjálfboðalið-
ar í Félagsstarfi aldraðra og vann
þar svo lengi sem kraftar entust.
Leiðir okkar Sigríðar lágu saman
í starfí með öldruðum og var hún
fágætur samstarfsmaður, glæsileg,
létt í lund, myndarskapur og rausn
voru henni í blóð borin eins og fag-
urt heimili hennar bar vitni. Síðustu
ár hafa verið erfíð fyrir Sigríði sem
viidi ætíð vera gefandinn. Einnig
hefur verið þungt fyrir hennar kæru
flölskyldu að sjá hana sem var svo
örlát, björt og sterk verða að lúta í
lægra haldi fyrir dapurlegum sjúk-
dómi.
Hvíld er nú fengin, en eftir stönd-
um við sem áttum henni svo margt
gott að gjalda og drúpum höfði,
þakklát fyrir að hafa átt hana að
samferðamanni.
Innilegar samúðarkveðjur til ást-
vina hinnar látnu.
Anna Þrúður Þorkelsdóttir
í dag verður amma mín, Sigríður
Ámadóttir, jarðsett frá Dómkirkj-
unni í Reylqavík.
Ég og Lalli bróðir eigum svo marg-
ar skemmtilegar og eftirminnilegar
minningar um ömmu Siggu. Amma
Sigga tók okkur alltaf opnum örmum
þegar við komum í heimsókn til henn-
ar og helst vildum við alltaf fá að
gista hjá henni.
Þegar ákveðin voru sumarfri var
ekkert sjáfsagðara en að amma
kæmi með. Hún var duglegur og
skemmtilegur ferðafélagi og naut
þess með okkur að heimsækja fjar-
Iæg lönd og borgir.
Afí minn, Lárus Sigurbjömsson,
var dáinn þegar ég fæddist, en amma
þreyttist aldrei á að segja mér um
ævistarf afa og áhugamál og þeim
tíma þegar þau áttu heima á Tómas-
arhaga. Ég held að amma hafí alltaf
saknað hans mikið.
Við Lalli þökkum ömmu allar sam-
vemstundimar.
Hvíli hún í friði.
Árni Þór Jónsson
Að kvöldi dags, hinn 7. ágúst, var
hringt í mig og mér tilkynnt lát frú
Sigríðar Ámadóttur, til heimilis að
Gígjulundi 2 í Garðabæ. Hún hafði
um nokkurt skeið átt við mikla van-
heilsu að stríða.
Minningamar streymdu fram.
Sigríður Amadóttir eða Didda eins
og ég kallaði hana alltaf reyndist
mér sem amma svo og maður henn-
ar afi, en hann var Láms Sigur-
bjömsson sem lést þann 4. ágúst
1974, langt um aldur fram. Þau
bjuggu á Tómasarhaga 12 frá því
ég man fyrst eftir mér, en ég bjó í
húsinu á móti. Ég veit ekki hve göm-
ul ég var er ég fór að venja komur
mínar til þeirra. Varla hef ég verið
stór því í minningunni koma tvær
þykkar listaverkabækur við sögu,
sem sóttar vom inn á „kontor" til
Lámsar, lagðar á borðstofustól og
ég sett ofan á, til að ég næði upp á
borðbrúnina svo ég gæti borðað með
fjölskyldunni. Didda var nefnlega
annáluð fyrir matargerð sfna svo og
bakstur.
Þegar Árbæjarsafn var stofnsett
gegndi Láms starfí forstöðumanns
þar og Didda tók þátt í starfí hans,
því hún sá um veitingar í Dillons-
húsi. Fékk ég fyrst að koma með til
að snúast í ýmsu smálegu en seinna
vann ég þar nokkur sumur. Didda
bakaði allt meðlæti sem borið var
með kaffinu. Unnu þau við Árbæjar-
safn þar til Láms lét af störfum fyr-
ir aldurs sakir.
Didda var virkur þátttakandi í
störfum kvenfélags Neskirkju. Hún
var mikil garðyrkjukona og var garð-
urinn hennar stolt, Láms sá um að
slá hann en hún að hreinsa beðin,
ég man að mér fannst þetta alltaf
fallegasti garðurinn í hverfinu.
Hún var fædd þann 20. júlí 1911
á Hiíðarendakoti I Fljótshlíð. Hún
giftist Lámsi Sigurbjömssyni, sem
þá var ekkill með tvær ungar dætur,
Guðrúnu og Ólafíu Lám. Gekk hún
þeim f móðurstað. Eignuðust þau
fjögur böm saman, Ásdfsi Krirstfnu,
sem lézt á fyrsta árL Kistínu Guðríði,
Valgerði og Áma Olaf. Bjuggu þau
fyrst á Tómasarhaga 12, en fluttu
árið 1973 f Gfgjulund í Garðabæ.
Vesturbærinn missti mikið er þau
fluttu. Tómasarhaginn varð aldrei
eins.
Mikill samgangur var á milli fjöl-
skyldnanna meðan þau bjuggu á
Tómasarhaganum. Dagleg samskipti
minnkuðu að sjálfsögðu við flutning-
inn, en ef eitthvað var um að vera
þá komu fjölskyldumar saman.
Fyrir hönd fjölskyldunnar, sem
kölluð var Engihlíðarfjölskyldan,
þakka ég vináttu og góðar sam-
verastundir liðinna ára. Bömum,
tengdabömum, bamabömum og
bamabamabömum sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri trega-tárin strið.
(Vald. Bríem.)
Herdís Guðjónsdóttir
Fréttin um andlát ömmu okkar
kom ekki á óvart, því hún var búin
að vera mikið veik. Að okkur setti
sáran söknuð og óteljandi minningar
komu upp í hugann. Minningar um
alveg sérstaka ömmu.
Alltaf var gaman að vera hjá
ömmu, hún var glaðvær og skemmti-
leg. Þegar tilefríi vom til, sem var
nokkuð oft, þá var amma oftast með
til að taka þátt í því sem var að
gerast hverju sinni.
Við minnumst líka áranna, þegar
afí Láms lifði. Þá bjuggu þau vestur
í bæ en fluttu síðar í Garðabæ. Þau
vom einstaklega natin við bama-
bömin. Þær vom ekki ófáar stundim-
ar og gistinætumar hjá afa og ömmu,
meðan afí lifði og svo seinna eftir
að amma varð ekkja.
Amma Sigga, eins og við kölluðum
hana, var fædd f Hlfðarendakoti f
Fljótshlíð, 20. júlí 1911. Hún unni
sveitinni sinni og æskustöðvum og
sagði oft frá bemsku sinni. Hún
hafði yndi af blómum og var garð-
rækt hennar hjartans mál á meðan
heilsan leyfði. Myndarskapur hennar
var annálaður og nutum við bama-
bömin góðs af hagsýni hennar og
dugnaði. Það var hægt að ræða við
ömmu um öll möguleg málefni og lét
hún skoðun sína í ljós af þeirri hrein-
skilni, sem henni var í blóð borin.
góð ráð og holl gaf hún okkur, sem
við munum varðveita.
Amma fylgdist vel með uppvexti
bamabama og langömmubama
sinna, af ást og umhyggju, tók þátt
í vonbrigðum okkar og gleði. Hún
var ávallt þakklát fyrir allt sem við
gerðum fyrir hana, hversu lítið sem
það var. Við munum ávallt minnast
hennar með ást og virðingu og biðj-
um guð að blessa sál hennar.
Megi hún hvíla í friði.
Sissý, Lárus Arni,
Herdfs og Ásdfs Wohler.
í dag er kvödd hinztu kveðju
tengdamóðir mín, Sigríður Ámadótt-
ir.
Kynni okkar hófust er ég var enn
á unglingsámm og hóf sumarstörf
við Arbæjarsafhið, sem eiginmaður
hennar, Láms Sigurbjömsson, síðar
tengdafaðir minn, veitti forstöðu.
Sigríður studdi mann sinn dyggi-
lega, á þann hátt sem henni einni
var lagið og tók m.a. að sér að baka
þetta ómótstæðilega bakkelsi, sem
enginn stóðst, sem kom í Árbæjar-
safnið á sunnudögum. Alltaf var
kaffítíma starfsfólksins beðið með
óþreyju, því þá fengum við nýbakað-
ar kleinur eða heimsins beztu pönnu-
kökur.
Sumrin í Árbæjarsafni vom sér-
lega skemmtileg og átti Sigríður sinn
þátt f þvf að skapa þann skemmtilega
anda, sem þar ríkti og var ekki er-
fitt að fá hana með í sprell ef svo
bar undir, því hún gat verið hinn
mesti prakkari.
Ég minnist þess, hvemig mér var
tekið er ég kom fyrst á heimili henn-
ár og tengdaföður míns, svo nota-
lega, að ekki var hægt annað en fínna
sigvelkominn.
Ég minnist með ánægju áranna á
Tómasarhaganum, þar sem við
bjuggum í nábýli hvor við aðra fyrstu
hjúskaparár mín. Urðum við strax
hinir mestu mátar. Ekki var hægt
að hugsa sér_yndislegri nábýliskonu
en Sigríði. Avallt tilbúin að ráð-
Minning
Fædd 15. ágúst 1914
Dáin 3. ágúst 1988
Þá hefur vinkona okkar, Kristín
Hallgrímsdóttir, lagt upp f ferðalag-
ið mikla. Segja má með sanni, að
hún hafí verið f þörf fyrir hvíldina,
eftir löng og ströng veikindi áram
saman. Svo er þetta leiðin okkar
allra og er ekki um að fást. Þó er
það svo, að ávallt fylgir því söknuð-
ur er vinir kveðja.
Kristín var fædd 15. ágúst 1914
í Borgarfirði eystra. Foreldrar
hennar vom hjónin Jónína Sigurð-
ardóttir og Hallgrímur Björnsson.
Hann var lærður skósmiður og
stundaði þá iðn allt sitt lff, ásamt
verslunarstörfum. Mér er tjáð af
þeim er ég tek mark á, að foreldrar
hennar hafi verið mjög samhent og
með afbrigðum vinsæl og gestrisin.
Kristín átti einn bróður, Sigurstein.
Mér þykir trúlegast, að æskuár
hennar hafi á þeirri tfð verið lík og
annarra. Þá fóm bömin yfírleitt að
vinna miklu fyrr en nú er. En kyrrð-
in og nægjusemin var líka öll önn-
ur. Fólk var að jafnaði ánægðara í
leggja, hlægja með manni eða þá að
lána hangikjötspottinn sinn.
Sigríður naut þess að dunda í
garðinum, og gat legið á hnjánum
fram á rauðanætur og hlúð að blóm-
unum sínum, og bar garðurinn þeirra
fagurt vitni um natið handbragð
hennar, svo að fólk staldraði við, er
það átti leið hjá.
Hún hlúði líka að bömunum sínum
fimm og bamabömum, sem vom tíðir
gestir á heimili þeirra, og var enginn
sunnudagur nema fara í kaffi og
súkkulaðitertu til ömmu Siggu og
afa Lámsar. Þá var Sigríður í essinu
sínu.
Þegar við Ámi ákváðum að flytja
í Garðabæinn var það eiginlega alveg
sjálfsagt að þau flyttu lfka, þó að
þau hefðu búið í Vesturbænum frá
1938. Og við fluttum á sitt hvort
götuhomið um vor. Sumarið brást
okkur hvomgri. Svo fór þó að fáir
mánuðir urðu sólríkir, því tengdafað-
ir minn lézt í lok sumarsins.
Mér liggur við að segja að líf mitt
hefði orðið öðmvísi, ef ég hefði ekki
kynnst Sigríði.
Nú verður ekki lengur stungið sér
inn til ömmu Siggu. Ekki lengur
rætt við hana um efnahagsmálin,
ekki lengur rætt um dægurþrasið.
Ekki lengur farið með henni í göngu-
ferðir um hraunið í nágrenninu og
skoðuð blóm, né farið í leikhús. Ekki
lengur rætt um Fljótshlíðina, sem
hún unni svo mjög.
Ég sakna þessa alls. Ég sakna
hennar.
Sólveig
f dag kveðjum við ástkæra tengda-
móður okkar, frú Sigríði Amadóttur
frá Hlfðarendakoti í Fljótshlíð.
Amma Sigga, eins og hún var jafn-
an kölluð, ólst upp í Hlíðarendakoti
ásamt fyómm systkinum og var hún
næstelst.
Þó ekki hafi verið hátt til lofts eða
vítt til veggja á æskuheimili hénnar
frekar en víða annars staðar á þess-
um tfma var þar því meiri reisn og
heiðríkja yfir mannfólkinu. Sigríður
var af þeim trausta og dugmikla
stofni sem haldið hefur lífinu í þess-
ariþjóð.
í henni kynntumst við manneskju
sem var okkur sem móðir. Þær vom
ófáar ferðimar á Tómasarhagann og
síðar f Gígjulundinn, — allir vildu
koma við hjá Ömmu Siggu og oft
urðu heimsóknimar lengri en til stóð,
öllum leið vel, tfminn flaug, það var
um svo margt að spjalla. Amma
Sigga átti alltaf tíma aflögu.
Stundum er sagt að í nútfma þjóð-
félaginu gefi foreldrar bömum sínum
lítinn tíma, en mikil guðsgæfa er það
fyrir bömin okkar að hafa átt ömm-
ur og afa sem gáfu þeim það sem
við kannski gáfum ekki í nægilega
ríkum mæii. Amma Sigga var þeim
í senn sannur félagi og vinur. Við
höfum átt þess kost að njóta velvild-
ar, hlýhugs, og skilnings hennar frá
allsleysi þeirra tíma, þótt undarlegt
sé — og þó. Einn af hamingjudögum
Kristínar var er hún giftist sfnum
góða eiginmanni, Vigfúsi Helga-
syni, en hann er ættaður úr sömu
byggð og hún. Hann var henni stoð
og stytta í harðri og óvæginni
lífsbaráttu. Þau eignuðust þijú
böm, þau em: Jóna Fríða, Hallgrím-
ur og Þorbjörg er dó ung að ámm.
Kristín var fríð kona og för.guleg
og prýðilega greind. Hún var sköru-
leg og skemmtileg og ræðin mjög.
Það var ánægjulegt að heimsækja
hana og hennar fyölskyldu, þá er
við fómm hringveginn um lands-
byggðina árið 1975. Ógleymanleg
dvöl í fögm umhverfi, þar sem
Dyrfjöll, Svartfell og fleiri fögur
fjöll gnæfa yfir þessari manna-
byggð og ylja henni ærlega.
Bragi Þór, listmálari, sonur okk-
ar, átti ógleymanlega sumardvöl
hjá Kristínu og hennar fyölskyldu
árið 1974. Og tvisvar síðar kom
hann þangað, og ætfð var honum
tekið sem syninum týnda. Braga
vora kynnin af fjölskyldunni svo
'39
upphafí kynna okkar, og em okkur
þá efst í huga árin á Tómasarhagan-
um.
Sigríður var seinni kona Lámsar
Sigurbjömssonar, skjala- og minja-
varðar Reykjavíkurborgar, en hann
lést fyrir fjórtán áram. Fyrri konu
sfna missti Láms eftir stutta sambúð.
Sigríður og Láms eignuðust fyögur
böm og em þijú þeirra á lífí, en þau
em Kristín Guðríður, Valgerður og
Ámi Ólafur. Láms átti tvær dætur
í fyrra hjónabandi, Guðrúnu Helgu
og Ólafíu Lám. Sigríður gekk þeim
í móðurstað, og reyndist þeim sem
besta móðir. Það hefur áreiðanlega
ekki verið auðvelt að taka við heim-
ili og tveimur ungum bömum, en
heimasætan frá Hlíðarendakoti brást
ekki.
Sigríður átti sér mörg áhugamál.
Hún tók virkan þátt f starfí Kvenfé-
lags Neskirkju, og eins tók hún þátt
með manni sínum í uppbyggingu
Arbæjarsafns og hefur þá sjálfsagt
rejmt á þolrifin, því ekki höfðu allir
skilning á því framtaki á sfnum tíma.
Hún lét sig ekki muna um að reka
veitingastað í Dillonshúsi að sumr-
inu, og þótt þar væri í ýmsu að snú-
ast kom það sannarlega ekki niður
á bömunum eða fjölskyldunni.
Fyrst og fremst var amma Sigga
móðir bama sinna og húsfreyja á
Tómasarhaganum, þar sem hún bjó
fjölskyldu sinni yndislegt heimili. í
dag kveðjum við húsmóður okkar og
þökkum fyrir samfylgdina.
Guð varðveiti hana um alla eilífð.
Tengdasynir
Kveðja frá Madrid á Spáni
Ég vil þakka ömmu minni marg-
ar ógleymanlega stundir, sem við.
áttum saman. Hún var yndisleg
kona og einlægur vinur.
Guð blessi minningu hennar.
Ásdís Whöhler
í minningu móður okkar,
Sigríðar Arnadóttur
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekkert um þig, ó móðir góð? — i
Upp, þú minn hjartans óður!
Þvi hvað er ástar og hróðrar dfs,
og hvað er engill úr Paradis,
hjá góðri og göfugri móður?
Þá lærði ég allt, sem enn ég kann,
um upphaf og endi, um guð og mann
og lífsins og dauðans djúpin.
Mitt andans skrúð var skorið af þér,
sú skyrtan bezt hefir dugað mér
við stormana, helið og hjúpinn.
Ég kveð þig, móðir, í Kristi trú,
sem kvaddir forðum mig sjálfan þú
á þessu þrautanna landi.
Þú, fagra ljós, i ljósinu býrð,
nú launar þér guð í sinni dýrð,
nú gleðst um eilífð þinn andi.
(Matth. Jochumsson)
Börnin
mikils virði, að hann var oftsinnis
að tala um það, hvað þetta góða
fólk væri skilningsríkt. Enda var
hann þá búinn að vera veikur af
ólæknandi lungnasjúkdómi í hvorki
meira né minna en 20 ár, þá 30
ára að aldri. Því verður ekki gleymt
hvað Kristín og fjölskylda hennar
vom syni okkar mikils virði.
Við hjónin vottum eiginmanni
hennar, bömum og bamabömum
og öðmm vinum einlæga samúð. '
Gísli Guðmundsson,
Óðinsgötu 17.
Kristín Hallgríms-
dóttir, Vinaminni