Morgunblaðið - 12.11.1988, Page 47

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. NÓVEMBER 1988
47
Rakel Pálmadóttir
Hofsósi - Minning
Fædd 8. október 1979
Dáin 6. nóvember 1988
Hún Rakel vinkona mín er dáin.
Ég skil það ekki ennþá. Ég er
bara átta ára og skil ekki hvemig
hún Rakel getur verið dáin. Rakel
var besta vinkona mín. Við vomm
alltaf að leika okkur. Við voram
alltaf að hjóla og þegar var vont
veður lékum við okkur inni hjá hvort
öðra.
Þegar ég flutti með pabba og
mömmu á Hofsós þekkti ég engan,
þá kynntist ég Rakel. Hún var að-
eins eldri en ég og byrjaði þess
vegna fyrr en ég í skólanum. Það
þótti mér leiðinlegt, en seinna urð-
um við í sama bekk af því við vor-
um svo fá. Þá gátum við líka verið
meira saman.
Núna er hún ekki lengur hjá
okkur. Hún datt á hjóiinu sínu og
meiddi sig á hjólinu. Ég hélt hún
bara svæfi. Nú er hún hjá Guði og
er frísk. Ég veit að henni líður vel.
En ég sakna hennar.
Ég er alltaf að hugsa til Rakel-
ar. Eg bað guð að lækna hana er
hún var fyrir sunnan á spitalanum.
Það tókst ekki. Ég hugsa mikið um
hana, sérstaklega áður en ég fer
að sofa. En nú líður henni vel og
við það hugga ég mig.
Halldór
í dag, laugardag, verður borin
til hinstu hvílu í Hofsóskirkjugarði
lítil vinkona okkar, Rakel Pálma-
dóttir. Rakel var dóttir hjónanna
Pálma Rögnvaldssonar og Bryndls-
ar Óladóttur á Hofsósi. Fyrir utan
hana eiga þau þijú böm, Rögnvald
Óla, Guðrúnu Huldu og Friðrik
Pálma.
Það var að kvöldi sunnudagsins
30. október að síminn hringdi og
faðir hennar sagði okkur að Rakel
hefði orðið fyrir slysi. Fyrstu við-
brögð okkar vora harmur og vantrú
á að slíkt gæti komið fyrir hana.
Rakel var nýlega orðin níu ára og
er hið hræðilega og óskýranlega
slys varð er svo skyndilega klippti
á lífsins þráð. Hún var bara að leika
sér í saklausum leik á hjóli þegar
hún datt. Nokkuð sem hendir þús-
undir bama um allt alla daga en
hún datt og átti ekki eftir að fá
að hjóla aftur. Við kveðjum í dag
kæra vinkonu okkar allra í fjöl-
skyldunni.
Rakel var mjög sérstæður per-
sónuleiki, full af lífskrafti og þreki,
glöð og skipti mjög sjaldan skapi,
heilbrigð á líkama og sál.
Við kynntumst Rakel árið 1983
þegar við fluttumst búferlum til
Hofsóss. Þá var hún bara þriggja
ára. Rakel og hennar fjölskylda
urðu okkar fyrstu kunningjar á
nýja staðnum. Strax við fyrstu
kynni drógust sonur okkar og Rak-
el að hvort öðra á einstakan hátt.
Það leið vart sá dagur að þau væra
ekki að leika sér saman og brátt
varð Rakel eins og hluti Qölskyld-
unnar, svo samrýnd urðu þau að
hún var aldrei í hlutverki gests á
heimilinu. í leik var stutt í hennar
sérstæða kitlandi hlátur og fjör en
samt var hún alltaf eins og yfírveg-
uð í leik. Tók þannig alltaf tillit til
litlu dóttur okkar eftir að hún kom
til þó hún væri fyrir í leik þeirra
eldri.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug vegna andláts og
útfarar
SIGRÍÐAR ÞÓRÐARDÓTTUR
frá Barðsnesi,
Norðflrði.
Sérstakar þakkir fðerum viö starfsfólki Fjórðungssjúkrahússins í
Neskaupstað.
Systkinin fró Barðsnesi
og fjölskyldur.
t
Þökkum innilega samúðarkveðjur og vinarhug við andlát og jarðar-
för mannsins míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
ÁGÚSTAR B. BJÖRNSSONAR
Hvassaleiti 18.
Unnur Kjartansdóttir,
Hreinn V. Ágústsson, Dóra Jónsdóttir,
Bjöm Á. Ágústsson,
Einar Ágústsson,
Kjartan Ágústsson,
Þurfður Magnúsdóttir,
Unnur H. Pétursdðttir,
Þóra S. ingimundardóttir
og barnabörn.
t
Þökkum auösýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
STEFÁNS J. GUÐMUNDSSONAR
byggingameistara,
Breiðumörk 17,
Hveragerði,
Elfn Guðjónsdóttir,
Atli Stefánsson,
Guðjón Ingvi Stefánsson,
Guðmundur Stefánsson,
Unnar Stefánsson,
Árni G. Stefánsson,
Guðrún Broddadóttir,
Erla K. Valdimarsdóttir,
Marfa Ólafsdóttir,
Aðalbjörg Árnadóttir.
t
Við þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug vegna andláts
og útfarar dóttur minnar, móður, tengdamóður, systur og ömmu,
JAKOBÍNU JÓNSDÓTTUR WAAGE,
Ljósheimum 10,
Reykjavík,
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Geir Waage Dagný Emilsdóttir
Arnbjörg Jónsdóttir,
Guðmundur Jónsson,
Jónas Jónsson.
og sonarbörn.
Minning:
Jón F. Matthíasson
loftskeytamaður
Ef Halldór sonur okkar var ekki
heima kom hún oft bara til að
heilsa upp á litlu systur hans og
þá var henni vel fagnað, því dóttir
okkar dáði hana mjög. Rakel mátti
ekki ganga fram hjá húsinu öðra-
vísi en Harpa Þöll væri komin út í
dyr að kalla á vinkonu sína. Sonur
okkar saknar vinkonu sinnar mjög,
enda var hún alltaf hinn trausti
vinur.
Það var honum styrkur að hafa
Rakel með sér í bekk fyrsta skóla-
árið hans þótt hún væri ári á und-
an. Við heyrðum hver var hans
trausti bakhjarl og stuðningsmaður
þegar á móti blés. Hún var vinur
vina sinna.
í dag leitar hugur okkar til baka.
Við fínnum sáran söknuð og sorg
heltaka okkur í máttvana skilnings-
leysi yfir þeim undarlegu örlögum
að láta svo ungu lffí Ijúka svo
skyndilega, Þeir hversdagslegu
hlutir sem við snúumst um alla
daga virðast í einni svipan tómur
hégómi og þessi veraldlegu gæði
sem við keppumst við aðeins hjóm.
Það er erfitt að sætta sig við
staðreyndir eins og þær hve dauðinn
er nálægur.
Elsku Binna, Pálmi, Óli, Guðrún
og litli Friðrik. Við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur
á þessum erfíðu stundum í lífí ykk-
ar og biðjum Guð að gefa ykkur
styrk og þrek til að líta lífið aftur
björtum augum með hjálp minning-
anna um yndislega litla stúlku.
Jónína, Gísli
og Harpa Þöll.
Fæddur 23. ágúst 1901
Dáinn 22. október 1988
Þótt nokkuð sé um liðið síðan
afi okkar, Jón Friðrik Matthíasson,
kvaddi þennan jarðneska heim, þá
langar okkur til þess að minnast
hans nokkram orðum. Við höfum
fundið, að við brottför hans breytist
tilvera okkar bamabama hans, og
engu er líkara en svipmikill hnjúkur
hafí hranið og horfíð, svo landslag
hins daglega lífs verður auðnarlegt
um sinn. Afí var þeirrar gerðar, að
enginn, sem honum kynntist, gat
gleymt þeim reifa og einarða Vest-
fírðingi. Við getum raunar ekki trú-
að því, að þaðan að vestan hafí
nokkra sinni komið dauflegt fólk,
því hann og þau systkini hans, sem
við höfum kynnst, hafa verið gædd
þeim lífsþrótti og þeirri reisn, er
okkur hefur þótt mikið til koma og
talið í samræmi við þennan stór-
skoma landshluta, Vestfirði, þar
sem §öllin rísa snarbrött úr sæ og
menn hafa löngum beitt báti af
mestri íþrótt á íslandi. Þau ólust
upp í Haukadal í Dýrafírði þessi
systkini, sem urðu 15 talsins, en
11 þeirra náðu fullorðinsaldri, 5
bræður og 6 systur. Um aldamót
var blómlegt líf í Haukadal og þar
var faðir þeirra, Matthías Ólafsson
kaupmaður og um nokkur ár al-
þingismaður, en móðir þeirra,
Marsibil Ólafsdóttir, stýrði þessu
mannmarga heimili með skörangs-
skap. Hún varð 95 ára og um það
leyti vora afkomendur hennar og
Matthíasar orðnir 135 talsins.
Þegar afí Jón kom í kynnisferðir
norður í Laufás, þótti okkur hátíð
í bæ. Hann sagði okkur litríkar og
ótrúlegar sögur af ógleymanlegri
íþrótt. Ósjaldan vora þær af leikjum
þeirra systkina í Haukadal, ekki
síst þegar ís var á tjöminni frægu,
þar sem menn iðkuðu knattleiki til
foma, þegar skarst i odda með þeim
Gísla Súrssyni og Þorgrími mági
hans. Þessi átök vora þá endurtek-
in án þess að þau yrðu mannskæð,
því vopn vora af öðra efni gerð, en
menn hlutu pústra og glóðaraugu
og buxur rifnuðu gjaman. Hátt var
stokkið, hratt var hlaupið og siðast
en ekki síst var draugagangur
magnaður, þegar tungl óð i skýjum.
Minning:
Ester Georgsdóttir
Fædd 28. febrúar 1931
Dáin 17. október 1988
Kær vinkona mín, Ester Georgs-
dóttir, lést 17. október sl. Hún barð-
ist til sfðustu stundar hetjulegri
baráttu við erfiðan sjúkdóm sem
hafði betur að lokum.
Ester vann hörðum höndum frá
blautu bamsbeini, hún var af þeirri
kynslóð íslendinga sem upplifðu
kreppu, fátækt og atvinnuleysi, fólk
sem vissi hvað raunveraleg vinna
var. Hún var meðal þeirra sem
unnu uppbyggingarstörf í þágu
þess velmegunarþjóðfélags sem við
nú búum í.
Það sem skipti Ester mestu máli
var velferð bama hennar og bama-
bama. Mesta gleði hennar var að
vita af bömunum í velgengni. Þó á
henni skyllu ólög margvísleg, gafst
hún aldrei upp, stóð keik eftir og
kvartaði ekki yfír hlutskipti sínu.
Hún gerði ekki kröfur til annarra
heldur fyrst og fremst til sjálfrar
sín. Góð kona er horfin alltof fljótt
af vettvangi lífsins, eg vil þakka
henni ógleymanleg og ómetanleg
kynni sem urðu alltof stutt. Ester
var drengskaparkona, trygglynd og
vinur vina sinna í blíðu og stríðu.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég öllum ástvinum hennar
sem nú eiga um sárt að binda en
minningamar tekur enginn burt.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir,
daga og nætur yfir þér.
(S.Kr.Pétursson)
Theódóra G. Emilsdóttir
Meðal annars reyndu krakkamir
eitt sinn að telja afa trú um með
sjónhverfingum, að kettimir gengju
aftur i Haukadal. En hann lét það
ekki á sig fá, heldur svaraði að
bragði: „Þeir gera þetta líka kett-
imir á Þingeyri." En þar hafði hann
dvalist um tíma, þá á tíunda árínu.
Þetta svar lýsir honum vel, því
hræðslumerki mun hann yfírieitt
ekki hafa sýnt, þótt'oft hafí hann
komist í hann krappan og sjaldan
varð honum svars vant. Já, þegar
afi sagði okkur þessa sögu var
stórhríð og rafmagnslaust á Norð-
uriandi og við sátum öll í eldhúsinu
heima í Laufási. Gamli maðurinn
var í mikilli lopapeysu með vettlinga v.
á höndum og hitaði vatn í kaffí á
gastækinu, sem oft var gripið til á
dögum Laxárrafmagnsins. Og við
gleymdum veðurofsanum og kuld-
anum, en hlustuðum opinmynnt á
hverja söguna á fætur annarri.
Hann hafði siglt í 30 ár sem loft-
skeytamaður á skipum Eimskipafé-
lagsins og þar á meðal öll stríðsár-
in. Frásagnir hans af ferðum i
skipalestum vestur um haf til
Ameríku og heim aftur vora miklu
áhrifameiri en kvikmyndimar fjöl-
mörgu, sem við höfum síðar séð
um þá erfíðu tíma. Hann valdi allt-
af rétt orð og náði að vekja eftir-
væntingu eins og góðum sagna-
mönnum er lagið. En ekki vora þá
kímnisögur hans síðri og vöktu
mikla kæti. Svo var sungið á milli
frásagna. Hann kunni kynstur af
ljóðum og lögum og allir urðu að
taka undir. A sumrin lá leið hans
gjaman niður á Þorsteinsstaðaeyr-
ina og þar stundaði hann silungs-
veiðar af áhuga. Þótt fætumir væra
orðnir stirðir, þá lét hann sig hafa
það að ganga langar leiðir, ef veiði-
von var einhver og þá sóttumst við
systkinin eftir að fylgja honum.
Hann var mikill náttúraunnandi og
gat frætt okkur um fjölmargt i ríki
náttúrannar og skýrt ýmis forvitni-
leg fyrirbæri. Þessa sama nutu
systkinin á Hvítárbakka í Borgar-
fírði, dótturböm hans þar. Afi fann
sér alltaf verkefni og setti sér mark-
mið að keppa að, þótt aldur færðist
yfír og heilsan bilaði. Og enginn
gleymir þeim flölskylduhátíðum,
sem hann efndi til árlega á brúð-
kaupsdegi þeirra ömmu Jónu. Þá
dugði ekkert minna en heilt safnað-
arheimili, því fyilmenni var á þeim
fagnaðarstundum. Þau gömlu hjón-
in hafa kunnað að lifa lífinu saman
í blíðu og stríðu og þá ekki síst að
mæta ellinni með réttu hugarfari.
Þá hafa þau notið þess, að stór
hópur afkomenda hefur sóst eftir
að mega koma til þeirra og vera
með þeim. Einmana hafa þau ekki
verið, enda síst af öllu verðskuldað
það. Við eram þakklát fyrir allar
þær stundir sem við höfum átt með
þeim á liðnum áram.
Megi Guð veita ömmu styrk og
huggun, Hann blessi minninguna
um afa.
Systkinin í Laufási
við Eyjafjörð.