Morgunblaðið - 23.12.1988, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. DESEMBER 1988
r,rT'T * rry o ''7
ÁsIaugS. Þorsteins-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 15. aprU 1929
Dáin 17. desember 1988
Hún Áslaug Sesselja Þorsteins-
dóttir í Böðvarsholti er dáin. Þessi
fregn kom snögg og óvægin, eins
dimm og svartasta skammdegið og
gerði desemberdaginn jafn myrkan
og hann hafði virst bjartur fyrir
stundu.
Gleði að morgni. Sorg að kveldi.
Við fjölskylda mín vorum glöð
vegna j)ess að „sveitadrengurinn"
þeirra Aslaugar og Gunnars móður-
bróður míns sem hafði dvalið hjá
þeim sjö sumur var að ljúka stúd-
entsprófinu.
Nú átti að hringja vestur og at-
huga hvort nokkur í Böðvarsholti
ætti heimangengt til að koma og
gleðjast með okkur. Þess í stað kom
símtal sem flutti með sér sorgina
sem enginn gleymir og nýkveikt
jólaljósin urðu dauf og döpur eins
og hugir okkar.
Hún Áslaug var dáin.
Ég var bara ellefu ára þegar ég
kynntist Áslaugu fyrst. Hún amma
sagði mér að Gunnar ætti kærustu
suður í Reylqavík og hún ætlaði
að koma í sumarfríinu sínu og vera
svolítinn tíma. Þetta fannst mér
meira en lítið tilhlökkunarefni.
Dagurinn sem von var á þeim
ætlaði aldrei að líða. Það var komið
að mjaltatíma og afi búinn að senda
mig eftir kúnum, þegar ég sá Will-
ys-jeppann hans Gunnars koma
sunnan veg og beygja heim. Auðvit-
að þurfti ég að vera að sækja belj-
umar, hugsaði ég stúrin. Það var
þokkaleg tilhugsun að koma og
heilsa fínni Reykjavíkurdömu öll í
rauðamýri um hnén og kannski
bara angandi af fjósalykt. Hvað
vissi ég nema fjósalyktin bærist
með mér þó kýmar hefðu verið úti.
Ég reyndi að vera upplitsdjörf
þegar ég heilsaði. Fyrst Gunnari
með kossi — svo gestinum með
handabandi. Skyldi hún tala eitt-
hvað við mig? Ég þurfti engu að
kvíða. Kærastan hans Gunnars
kyssti mig á vangann og tók að
spjalla við mig eins og við hefðum
þekkst lengi. Seinna dró hún upp
forláta útlenskan konfektkassa og
bauð mér og öðmm svo lengi sem
innihaldið entist. Þetta var upphafið
að vináttu okkar Áslaugar Þor-
steinsdóttur.
Seinna kom hún svo alkomin með
hann Þorstein sinn tveggja ára og
þau Gunnar fóm að búa á loftinu
hjá ömmu og afa. Kannski sótti ég
meira upp á loftið en góðu hófu
gegndi, en Áslaug þreyttist aldrei
á að segja mér margt skrýtið og
spennandi svo ég gleymdi bæði stað
og stund.
Það dró heldur ekki úr loftferðum
mínum þegar ég fékk að máta öll
fínu fötin sem hún geymdi í stómm
trékassa. Þama vom ballkjólar í
öllum regnbogans litum, sem hún
hafði annaðhvort keypt eða henni
verið gefnir. Siffon-, taft- og silki-
flíkur leyndust í það óendanlega í
þessum kassa. Hún Áslaug hafði
ekki notað nærri alla þessa kjóla
og úr því þeir vom nú þama þá var
engin leið að henda þeim. Svo vom
þeir bara geymdir áfram og við
skoðuðum þá öðm hvom okkur til
skemmtunar.
Aldrei amaðist Áslaug við mér
þó ég gerði mér tíðar ferðir upp
stigann. Þó fannst henni eitt óþol-
andi í fari mínu. Það var þegar ég
var að stelast til að hlusta í sveita-
símann. — Ég er hissa á að eyrun
skuli ekki detta af þér — sagði
hún. Að hafa gaman af þessu.
Þvílíkt.
Lengi vel gat ég ekki svarað
þessu á neinn hátt. Ég vissi líka
að þetta var ekki viðeigandi og
ömmu var ekkert vel við svona for-
vitni. En ég huggaði mig við það
að þetta sama gerðist á hveijum
bæ. Ekki kvaðst Áslaug trúa því.
Svo rann upp fyrir mér ljós einn
daginn og nú þóttist ég geta talað
við vinkonu mína á loftinu á jafn-
réttisgmndvelli.
Næst þegar hún fór að athuga
hvort eyrun væm ekki dottin af
mér gerði ég það sama við hana. —
Ekki er ég að hlusta, sagði Áslaug
mín hissa á framferði mínu. — Ójú
— svaraði ég hróðug. Þú hlustar á
samtölin á bátabylgjunni í útvarp-
inu. Svo skellihlógum við hvor að
Svo liðu árin.
Ég fór að heiman í skóla í annan
landsfjórðung. Áslaug og Gunnar
tóku við búsforráðum í Böðvars-
holti eftir að afi var orðinn einn.
Bamahópurinn stækkaði. Oft fékk
ég bréf frá Áslaugu og hún frá
mér. Alltaf endaði hún bréfin með
sömu orðunum: Þín vina Áslaug.
Og árin liðu áfram.
Þau hjónin misstu Atla litla nokk-
urra mánaða gamlan en alls urðu
bömin sjö. Þau em: Þorsteinn
Reynir, Bjamveig. Eyjólfur, Bjami,
Þórður og Rúnar.
Árið 1970 veiktist Áslaug alvar-
lega og var gerð á henni höfuðað-
gerð erlendis. í fáein ár virtist vel
hafa til tekist og þau ár vil ég sér-
staklega þakka henni og Gunnari,
sem tóku Ara son minn til sín í
sveit frá sjö ára aldri til fermingar.
Aldrei mátti minnast á borgun fyr-
ir þennan tíma og eitt árið var hann
orðinn hesteigandi í kaupbæti. Ari
biður fyrir hjartans þökk fyrir sam-
verustundimar og umhyggju hon-
um sýnda æ síðan.
Of fá urðu þessi ár betri heilsu
því í ljós kom lömun sem ágerðist
hratt. Áslaug var því mikill líkam-
legur sjúklingur en naut hjálpar og
umhyggju síns góða eiginmanns og
annarra ástvina sinna.
Guð leggur líkn með þraut og
við sem þekktum Áslaugu undr-
umst hin síðari ár hennar andlega
styrk og sátt við örlög sín. Það er
trúa min að þó hin snöggu um-
skipti séu sár fyrir okkur sem eftir
lifum þá leiði hún nú lítinn dreng
á grænum grundum og gangi
óstudd á vit hins eilífa vors. Gunn-
ari frænda mínum og ástvinum
hennar öllum sendi ég og fjölskylda
mín innilegar samúðarkveðjur.
Veri vina mín Áslaug guði falin.
Álfheiður Bjarnadóttir
Sæmundur G. Olafs-
son — Minning
Kveðjuorð:
Ulfar Jacobsen
Fæddur 15. maí 1908
Dáinn 15. desember 1988
„Vertu sæll, við söknum þín."
Þessi hending kom mér í hug,
þegar mér var tilkynnt andlát vin-
ar míns. Það koma hraðfleygar
minningar fram á samverustund-
unum með góðum vini, þegar hann
nú er kallaður burtu frá jarðvist
sinni. Þannig er því farið með mig,
eftir áratuga kynni og samleið með
þessum vini mínum.
Sæmundur Guðjón Ólafsson
fæddist 15. maí 1908, í Súðavík.
Foreldrar hans voru Valgerður
Sigurðardóttir og Ólafur Sæ-
mundsson. Hann ólst upp hjá móð-
urömmu sinni og afa til 10 ára
aldurs, við ísafjarðardjúp. Flyst
hann norður til Skagastrandar með
þeim og er þar, þangað til að hann
fer í framhaldsskóla.
Fyrst lá leið hans í Gagnfræða-
skólann á Akureyri (síðar MA).
Þar er hann veturinn 1924-25. Þá
fer hann suður tii Reykjavíkur og
gerist nemandi í Menntaskólanum
í Reykjavík (MR). Þaðan lauk hann
stúdentsprófi.
í lögfræðideild Háskóla íslands
er hann 1929-31.
Kennaraprófi lauk hann frá
Kennaraskólanum 1936.
Bflstjóri var hann í Reykjavík
1932-’40. En svo er hann við versl-
unarstörf til 1943. Þá gerist hann
skólastjóri í Bolungarvík til 1944.
Á þessu ári flyst Sæmundur til
Bfldudals og tekur að sér verslun-
arstjórastarf, sem hann annast til
1949. Þá gerist hann skólastjóri á
Bfldudal og annast það til 1962,
en flytur þá til Reykjavíkur.
Eftirlifandi eiginkonu sinni,
Guðríði Jónsdóttur, kvæntist Sæ-
mundur 26. október 1944. Stóð
hún styrk og traust við hlið hans.
í langvarandi veikindum hans
reyndist hún honum sannarlega
stoð og stytta.
Á Bfldudal gerðist Sæmundur
fljótlega _ umsvifamikill athafna-
maður. Ásamt skólastjórastarfinu
gerðist hann útgerðarmaður. í
mörg ár var hann oddviti Suður-
ijarðarhrepps og sýslunefndar-
maður fyrir þann hrepp í Barða-
strandarsýslu. Um skeið hafði
hann framkvæmdastjóm þriggja
þilfarsbáta á Bíldudal og átti hlut
í þeim öllum.
Hér hefur verið stiklað á stóru
um starfsferil Sæmundar. Að baki
þessari upptalningu eru hans miklu
störf, sem ekki verða metin né
vegin. Með sérstakri ró sinni og
festu vann hann störf sín. Hann
var einstakt prúðmenni samfara
athafnaseminni. Hann var vinsæll,
ekki síst af nemendum sínum.
Hann var gáfaður og kunni vel að
nota þær. Meðal annars var honum
lagið að koma fyrir sig orði í
bundnu máli.
Sæmundur starfaði mikið í fé-
lagsmálum. Hann var ágætur leik-
ari og lék yfírleitt bæði í gaman-
leikjum og alvarlegum. Hann var
afbragðs upplesari og nýttist sá
hæfíleiki hans bæði á fundum og
skemmtisamkomum félaga. Hann
var snjall bridsspilari og skákmað-
ur.
Ég hefí nú brugðið upp skyndi-
myndum nokkrum af þessum vini
mínum. Ekki verð ég þess var, að
ég hafi oftalað um hann, heldur
það, að margt er ósagt. Sæmundur
var sómamaður. Sem slíkan kveð
ég hann með kærri þökk fyrir sam-
verustundimar.
Vinur
Hann Sæmundur mágur er dá-
inn. Þetta kom ekki að óvörum því
hann hafði átt við erfíðan sjúkdóm
að stríða í nokkur ár og síðustu
tvö og hálft árið lá hann á öld-
runardeild Landspítalans í Hátúni
10 og andaðist þar 15. desember
1988. Ég kynntist Sæmundi 1943
þegar hann var skólastjóri í Bol-
ungarvík og ég var nemandi hjá
honum. Sæmundur var afburða
kennari og hafði góða stjórn á
bömum. 26. október 1944 kvænt-
ist hann Guðríði Jónsdóttur og
fluttust þau fljótlega til Bíldudals
þar sem hann var skólastjóri
1949-62. Ennfremur var hann odd-
viti og gegndi ýmsum opinberum
störfum.
Það var gaman að koma á heim-
ili þeirra á Bíldudal. Sæmundur
var spilamaður góður og hesta-
maður var hann og átti góða hesta.
Ég man sérstaklega eftir hesti frú-
arinnar, sem hét Dökklingur, var
hann með eindæmum þýður en
hesti Sæmundar þorði ég ekki að
fara á bak því hann var of viljugur
fyrir viðvaninga.
Með kennarastarfinu rak Sæ-
mundur útgerð í félagi við aðra.
Urðu bátamir tveir, Jörundur
Bjamason og Sigurður Stefánsson.
Gekk sú útgerð vel. Eftir 1962
fluttust þau hjónin til Reykjavíkur
og áttu þar heima síðan. Eftir að
Sæmundur kom til Reykjavíkur
vann hann sem forstjóri Fiskmið-
stöðvarinnar, sem sá um dreifingu
á fiski, ennfremur rak hann útgerð
á 60 tonna bát. Síðustu starfsárin
var Sæmundur framkvæmdastjóri
hjá vörubílastöðinni Þrótti.
Með Sæmundi er genginn mikill
heiðursmaður og votta ég mína
dýpstu samúð eftirlifandi konu
hans og systrum. Guð blessi ykkur
öll.
Gunnar Jónsson
Þann 15. desember síðastliðinn
lagði Úlfar Jacobsen vinur minn
upp í sína síðustu hálendisferð og
kannar nú þær slóðir sem við
munum öll feta, fyrr eða síðar.
Úlfari kynntist ég fyrir tæpum
20 árum er ég kom á skrifstofu
hans í því skyni að leita eftir sum-
arstarfi sem fararstjóri. Hann
spurði aðeins hvort ég kynni ein-
hver tungumál. Ég kvað já við því
og var ráðinn á staðnum.
Þannig var Úlfar, skjótur að
taka ákvarðanir og treysti því sem
menn sögðu. Hann stóð sjálfur
fast við sín orð og ætlaðist til þess
sama af öðrum.
Úlfar var hugmyndaríkur frum-
kvöðull á ákveðnum sviðum
íslenskra ferðamála. Hann varð
fyrstur manna til að átta sig á því
að til þess að geta selt erlendum
ferðamönnum tjaidferðir um há-
lendi íslands varð jafnframt að
veita þeim fullkomna þjónustu.
Þetta er dýr og áhættusöm út-
gerð, en hún veitti honum það for-
skot sem þurfti til að ná varan-
legri fótfestu á markaði hálendis-
ferða.
Ævintýraferðir Úlfars urðu
kunnar víða um heim undir nafninu
„Iceland safari" og hafa notið rikra
vinsælda allt til dagsins í dag.
Þess eru dæmi að sömu farþegar
hafí komið í allt að 4 hálendis-
ferðir með Ferðaskrifstofu Úlfars
og ótalin eru hjónaböndin sem
stofnað hefur verið til í framhaldi
af kynnum sem tókust í slíkum
ferðum.
Ljóst er að í þessari ferðaútgerð
sem í fyrstu var brautryðjenda-
starf komu upp hin margvíslegustu
vandkvæði. Ekkert vandamál var
þó svo stjórt að Úlfari tækist ekki
að leysa það með útsjónarsémi
sinni og „sjarma“.
Er ég lít fram á veginn og hugsa
um þær slóðir sem Úlfar vinur
minn fetar nú finn ég til kvíða,
líkt og þegar ég lagði upp í mína
fyrstu ferð á hans vegum. En ég
veit að Úlfar hefur búið vel í hag-
inn og öllu er óhætt.
Með þessum orðum kveð ég
góðan vin og votta Báru og fjöl-
skyldunni innilega samúð.
Halldór Bjarnason
Stutt kveðja frá gömlum
farþegum
Þegar Úlfar hóf rekstur ferða-
skrifstofu vorum við flest um eða
rétt innan við tvítugt. Fljótlega
myndaðist hópur sem mætti eftir-
væntingarfullur, hvem laugardag
niður í Austurstræti.
Landmannalaugar, Hraunteig-
ur, Eldgjá, ekki skipti máli hvert
farið var enda fyrir okkur allir
staðir nýir. Þórsmörk varð þó sérs-
takt uppáhald. Varðeldur í Húsad-
al, Úlfar, gítarinn og kór syngj-
andi um gamla bóndann Mac Don-
ald, dýrin hans o.fl. eru ljóslifandi
myndir í hugum okkar.
Lengri ferðir um verslunar-
mannahelgi, hvítasunnu og síðast
en ekki síst páskaferðimar í Ör-
æfasveitina og fæmi Úlfars í vötn-
um Skeiðarársands gleymist seint.
Með von um endurfundi, öræfí,
óbrúaðar ár og góða „veapona"
handan móðunnar miklu kveðjum
við vin og fararstjóra.