Morgunblaðið - 04.05.1989, Blaðsíða 54

54 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. MAÍ 1989
Minning:
Agústa Kristins-
dóttirf fíilltrúi
Fædd 31. desember 1953
Dáin 25. apríl 1989
Nú legg ég augun aftur
6, guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
* þinn engil svo ég sofi rótt.
Nú er komið að kveðjustund.
Elskuleg frænka mín, Ágústa
Kristinsdóttir, lést aðfaranótt 25.
apríl sl. Dúdda eins og hún var
oftast kölluð var aðeins 35 ára er
hún lést eftir stutt en erfið veikindi.
Margs er að minnast og á sorgar-
stundu sem þessari streyma fram
minningar frá liðnum tíma. Efst í
huga mér er minning sem bæði
blandast sorg og gleði. Fyrir tæpum
6 árum missti Dúdda móður sína,
Hjördísi Sigurðardóttur, en fimm
dögum eftir lát hennar fæddist
Dúddu lítil stúlka sem ber nafn
ömmu sinnar. Fæðingu hennar bar
ypp á sama dag og amma hennar
var kistulögð. Þegar fréttir bárust
af fæðingu hennar varð einhverjum
að orði: „Ein kemur þá önnur fer.“
Þær mæðgur Ágústa og Hjördís
voru mjög samrýndar og var sú
stutta einnig öðrum í fjölskyldunni
mikill gleðigjafi.
Minningin um góða stúlku lifir í
hjörtum okkar sem eftir erum og
það er viss huggun harmi gegn að
vita af henni hjá þeim sem hún
þekkir og elska hana handan við
móðuna miklu.
Hafí elsku frænka þakkir fyrir
allt og allt.
Elsku Hjördís, Kristinn, Dúna,
Diddi, Anna og aðrir ættingjar,
megi góðar minningar styrkja ykk-
ur í þessari miklu sorg. Guð blessi
minningu Ágústu Kristinsdóttur.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Spám. Kahil Gibran)
Ása
Láðinn vetur hefur verið mörgum
erfiður og þungbær. Okkur í
Hvassaleiti verður sem oft áður
hugsað til elskulegrar bróðurdóttur,
frænku og vinkonu, sem síðustu ár
hefur barist við illvígan sjúkdóm.
Hún átti sannarlega erfiðan vetur.
Ég var á förum utan og átti er-
indi við bróður minn. Hún svaraði
í símann, elskulega frænka mín,
með hlýju og vorblæ í röddinni og
stutt var í dillandi hláturinn. Það
skyldi aldrei verða, að gamall
frændi þyrfti að hafa áhyggjur af
heilsu hennar, hvort heldur hún var
nú eina ferðina enn að ljúka svokall-
aðri „meðferð" eða að búa sig und-
ir þá næstu. Aldrei lét hún okkur
í Hvassaleiti finna fyrir áhyggjum
sínum og þjáningum. Maður fann
til smæðar og vanmáttar frammi
fyrir þessari ungu, sterku konu.
Ég kom til baka úr ferðinni.
Morguninn eftir kom fréttin um að
Ágústa hefði látist þá um nóttina.
Unga konan, elskuleg frænka, sem
átti svo mikið til að gefa öðrum
með léttri lund, heillandi viðmóti
og var sem lifandi von og uppörv-
un, sem við öll þörfnumst, var burtu
kölluð, aðeins 35 ára gömul.
Og minningarnar streyma fram.
Á sl. sumri áttum við samveru í
unaðsreit ut.an Reykjavíkur. Það
var von okkar allra, að Ágústa
treysti sér til að vera með okkur
dagstund. Með reisn kom hún með
litlu dóttur sína, þá aðeins fjögurra
ára gamla, sem flögraði um rjóður
og runna eins og lítið, litríkt fiðrildi
og lék á als oddi. Og sem fyrr var
hvergi kvartað. Enn var gamla
frænda hlíft. Enn fann hann til
vanmáttar frammi fyrir sterku
ungu konunni.
Eins og gengur flutti Ágústa úr
foreldrahúsum til að byggja upp
eigið heimili. Þá, kornung, bauð hún
aldraðri ömmu sinni, sem þá var
ekkja, að búa hjá sér. Þar naut
gamla konan um hríð þeirrar um-
hyggju og hlýju, sem elskulegu
frænku minni var svo eiginlegt að
gefa öðrum. Það var vel gert og
fyrir það skal nú enn þakkað.
Ágústa fæddist í London á gaml-
ársdag árið 1953. Hún flutti með
foreldrum sínum, Kristni Hallssyni
og Hjördísi Sigurðardóttur, til ís-
lands u.þ.b. sex mánaða gömul, en
í London hafði faðir hennar stundað
nám. Móðir hennar lést eftir erfið
veikindi fyrir tæpum sex árum.
Ágústa var ekki langskólagengin
en stundaði hagnýtt nám með
starfi, bæði heima og erlendis. Með
dugnaði og aðlaðandi, líflegri fram-
komu vann hún traust vina og sam-
starfsmanna, en hún hefur um ára-
bil starfað sem fulltrúi hjá Ríkis-
sjónvarpinu. Er til marks um störf
hennar þar og virðingu, að aðstand-
endum hafa borist samúðarkveðjur
frá öllum sjónvarpsstöðvum Norð-
urlandanna.
Við í Hvassaleiti sendum litlu,
Ijúfu Hjördísi, sem svo mikið hefur
misst, kveðjur okkar. Hún nýtur
þess nú hvemig afi Kristinn hefur
hlúð að samheldni með börnum
sínum og barnabörnum. Til þess er
gott að vita.
Kristni, systkinunum og fjöl-
skyldum þeirra flytjum við einlægar
samúðarkveðjur. Það er þeirra allra
sómi og til fyrirmyndar, hve sam-
hent þau hafa verið í ást og um-
hyggju fyrir Ágústu og litlu Hjördísi
í erfiðleikum þeirra. Við biðjum
þeim styrk og Guðs blessunar.
Við kveðjum nú og þökkum fyrir
Ágústu, samferðina og minningam-
ar, elskulega viðmótið, jákvæða
lund og heillandi fas, sem aldrei
gleymist, því þannig viljum við í
Hvassaleiti varðveita minninguna
um hana elskulegu frænku mína.
Við treystum því, að hún njóti nú
yls og sumarfriðar eftir harðan vet-
ur og miskunnarlausan.
Ásgeir Hallsson
og fjölskylda.
„Silfurker sökkva í kaf/en soðbollamir
fljóta."
Hörmulegt er til þess að vita,
þegar ungt fólk lætur lífið af slys-
förum eða með öðrum voveiflegum
hætti. Hitt er þó jafnvel enn sárara
að fylgjast með vinum sínum á
besta aldri, fólki sem að eðlisfari
er hraust, glatt og heilbrigt, beijast
fyrir lífi sínu vonlausri baráttu við
ólæknandi sjúkdóm, mánuðum og
jafnvel ámm saman.
Sá sem þetta skrifar þekkti
Ágústu Kristinsdóttur frá því að
hún var barn og kom aldrei á glað-
ara heimili en það sem hún átti
með foreldrum sínum, Hjördísi Sig-
urðardóttur og Kristni Hallssyni
söngvara, og systkinum. Raunar
náðu kynni mín af þessu fólki einni
kynslóð lengra aftur, _ til foreldra
Kristins, Guðrúnar Ágústsdóttur
söngkonu og Halls Þorleifssonar,
og til föður Hjördísar, þess ágæta
manns Sigurðar Ámasonar. Þau
Guðrún og Hallur vom um áratuga
skeið máttarstoðir sönglífs hér í
borg, og öll vom þau kærir vinir
mínir.
Ágústa sjálf átti ekki minnsta
þáttinn í þeirri sönnu og smitandi
lífsgleði sem ríkti á æskuheimili
hennar. Hjördís var hæglát kona
og hló sjaldan hátt, en var þó glað-
vær á sinn hátt. Hins vegar held
ég að ég hafi aldrei vitað feðgin
skemmta sér jafn innilega saman
og þau Kristinn og Ágústa gerðu.
Öll þessi fjölskylda var annars ákaf-
lega samheldin, og einstaklega bjart
er yfir henni í minningum heimilis-'
vinanna.
Síðar kynntist ég Dúddu, eins
og hún var jafnan kölluð af vinum
og kunningjum, sem starfsmanni í
Sjónvarpinu og þá frá alveg nýrri
hlið. Hún reyndist vera einstaklega
atorkusamur, ósérhlífinn og áreið-
anlegur starfsmaður, vel virkur og
mikilvirkur, og til fyrirmyndar um
allt verklag. Og enn sem fyrr fylgdi
henni ferskur blær glaðværðar og
heilbrigði, jafnvel eftir að ljóst var
orðið að hún gekk ekki heil til skóg-
ar.
Hún kom ævinlega fram til góðs
og er því harmdauði mörgum. En
sárast finn ég til með Kristni vini
mínum Hallssyni, sem með fárra
ára millibili sér á bak konu sinni,
Hjördísi,. og Ágústu dóttur sinni.
Honum til huggunar eru elskuleg
börn hans og barnabörn, ekki síst
litla Hjördís, dóttir Ágústu. Við
hjónin sendum þessum kæru vinum
okkar innilegar samúðarkveðjur á
sorgarstund og biðjum þeim Guðs
blessunar.
Jón Þórarinsson
Mig langar, með nokkrum orð-
um, að minnast minnar góðu vin-
konu, Dúddu, sem var tekin frá
okkur svo alltof, alltof fljótt.
Síðustu tvö árin voru Dúddu erf-
ið en hún var svo sterk og bjartsýn
og ætlaði sér að sigrast á þessum
erfiða sjúkdómi, sem þó hafði betur
að lokum.
Minningarnar þjóta í gegnum
hugann, við áttum svo ótal margar
góðar samverustundir hér heima
og erlendis. Ein slík er ferð sem
við fórum saman til London í nóv-
ember sl. Þá var Dúdda nýbúin í
erfiðri meðferð og langaði að lyfta
sér upp. Við nutum ferðarinnar til
hins ítrasta, þrömmuðum vítt og
breitt um borgina og aldrei kvart-
aði hún þó sárlasin væri.
Hún hafði svo margt að lifa fyr-
ir og þá sérstaklega litlu dótturina,
Hjördísi, sem aðeins 514 árs sér, á
eftir mömmu sinni. Dúdda átti líka
góða, samheldna fjölskyldu, sem
hefur staðið með henni í gegnum
alla erfíðleikana.
Ég tel mig hafa verið afar lán-
sama að hafa fengið að kynnast
Dúddu því betri og traustari vin-
konu var ekki hægt að óska sér.
Þess vegna hefur myndast mikið
tómarúm sem aldrei verður fyllt.
Elsku Hjördís, Kristinn, Dúna,
Diddi, Anna Bryndísi og fjölskyld-
ur. Megi góður Guð styrkja ykkur
og líkna í ykkar miklu sorg.
Maja
„í lifsins hretum fýkur flest í skjólin
og frænda og vina myrkvast kærleikssólin.
Þú, Drottinn Jesús, hrelldum huga mínum
átt hlíf og skjól í náðarfaðmi þínum."
Oft hefur þetta fallega vers úr
sálmi Ólínu Andrésdóttur verið í
huga mínun undanfama daga.
Elsku Ágústa mín er lögð upp í
ferðina sem fyrir okkur öllum ligg-
ur að fara. En hvers vegna svona
fljótt, hvers vegna? Við spyijum en
fáum ekkert svar.
Minningamar hrannast upp, góð-
ar og dýrmætar minningar.
í nær 16 ár áttum við samleið.
Við kynntumst fyrst þegar hún 19
ára að aldri hóf störf hjá Sjón-
varpinu og með okkur tókst sú vin-
átta og samstarf sem aldrei bar
skugga á. Aldrei varð okkur sund-
urorða. Við vorum ekki alltaf sam-
mála, en málin rædd og niðurstaða
fengin. Samstarf okkar var svo
náið að við hugsuðum oft og tíðum
sömu hugsanir og svöruðum með
sömu orðum svo stundum var hent
gaman að því að við töluðum í
„stereo“.
Ágústa var sterkur persónuleiki
og kom það glöggt í ljós í hverju
sem hún tók sér fyrir hendur. Öll
sín störf vann hún af sama dugn-
aði og vandvirkni, hvort sem þau
voru stór eða smá. Fyrir það ávann
hún sér traust og aðdáun allra sem
með henni unnu. En hún var líka
létt í skapi og gaman að vera með
henni á gleðistundum.
Við sem áttum nánast samstarf
með henni tókum þátt í sorgum
hennar og gleði. Við hryggðumst
með henni þegar hún missti móður
sína fyrir tæpum sex árum og
glöddumst með henni þegar lítil
Hjördís sá dagsins ljós á sama tíma.
Við fylgdumst með einlægri móður-
gleði hennar og umhyggju fyrir litlu
dótturinni sem nú hefur misst svo
mikið.
En samvera okkar Ágústu var
ekki eingöngu bundin vinnunni. Um
nokkurra ára skeið var hún styrk
stoð í litla safnaðarkórnum okkar
á Seltjamarnesi og fyrir þann
stuðning langar mig til að þakka
henni nú.
Síðustu tvö árin barðist Ágústa
við þann sjúkdóm sem hefur lagt
hana að velli. Sá óbilandi kjarkur
og dugnaður sem hún sýndi þá sem
endranær var aðdáunarverður. Við
vonuðum og trúðum að hún mundi
sigra, en sáum þó síðustu vikurnar
hvert stefndi. En ég er þakklát.
t Móðir okkar, t Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HÓLMFRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR, HALLDÓR ARI BJÖRNSSON
frá Patreksfirði, múrarameistari,
Dalbraut 27, Fannborg 1,
lést í Landspítalanum þriðjudaginn 2. maí. Kópavogi, lést í Landakotsspítala aðfaranótt 3. maí.
Álfhildur Jóhannsdóttir, Margrét Á. Halldórsdóttir, Pétur V. Maack,
Hjördís Jóhannsdóttir, Elín Halldórsdóttir, Björn S. Björnsson,
Guðmundur Jóhannsson, Björn H. Halldórsson, Ólöf B. Ásgeirsdóttir
MagnúsJóhannsson. og barnabörn.
Þakklát fyrir það að hafa átt hana
að vini og starfsfélaga. Þakklát
fyrir allt sem hún var mér.
Við Kristján sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til Hjördís-
ar litlu, Kristins, Önnu Bryndísar
og Steinbergs, Sigurðar, Guðrúnar
og hennar fjölskyldu og biðjum Guð
að styrkja þau.
Pálína
Kær vinur og samstarfsfélagi er
horfinn. Ágústa Kristinsdóttir var
einn af farsælustu starfsmönnum
Sjónvarpsins og á þeim sextán árum
sem hún vann hjá Ríkisútvarpinu—
Sjónvarpi, ávann hún sér traust og
virðingu okkar hinna. Ágústa var
hógvær en alltaf hress og kát,
hversu mikið sem mæddi á henni í
sambandi við daglegan starfa á
skrifstofunni, og leysti ljúflega úr
þeim verkefnum, sem til féllu, hvort
sem þau tengdust starfinu sjálfu
eða málefnum Starfsmannafélags-
ins, þar sem hún gegndi mörgum
trúnaðarstörfum.
Það þyrmdi yfir okkur starfs-
félagana, þegar fyrst fréttist um
sjúkdóminn, sem nú hefur lagt
þessa ungu konu að velli, Iangt um
aldur fram. Hins vegar tók hún
tíðindunum af slíkum hetjuskap og
bjartsýni, að við hinar smituðumst
af og héldum að hún hefði sigrast
á veikindunum. Alveg fram á
síðasta dag var hún full bjartsýni
og var að skipuleggja framtíðina
með litlu dótturinni, á banabeðinu,
enn sannfærð um að hún ætti eftir
að ná heilsu á ný. Hún ætlaði sér
ekki að gefast upp og gaf okkur
hinum styrk þegar slæmar fréttir
af heilsu hennar bárust.
Það eru aðeins tvö ár frá því
fyrst uppgötvaðist að Ágústa gengi
ekki heil til skógar og eftir fyrsta
uppskurðinn trúðum við því að
náðst hefði að stöðva frekari út-
breiðslu sjúkdómsins. Það eru ekki
nema örfáar vikur síðan ljóst var
að hveiju stefndi og að Ágústa
kæmi ekki aftur til starfa.
Hjördís litla, dóttir Ágústu, hefur
misst mikið og það sama gildir um
fjölskyldu hennar, vini og starfs-
félaga.
Við sendum fjölskyldu hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Ágústu verður sár saknað í Sjón-
varpinu.
Samstarfskonur
Það var vor í lofti eftir harðan
vetur. Lífið var hvarvetna að kvikna
umhverfis. Þá barst okkur sjón-
varpsstarfsmönnum sú harmafregn
að virtur og góður vinnufélagi,
Ágústa Kristinsdóttir, hefði látist
aðfaranótt 25. apríl úr sjúkdómi
sem ekki gerir mannamun. Við viss-
um að hún gekk ekki heil til skógar
en sú hugsun var ekki ágeng í dags-
ins önn, því Ágústa var ætíð glöð
og hlýleg í viðmóti fram á síðasta
vinnudag. Það reynist mörgum erf-
itt að skilja tilgang lífs á jörð og
við erum jafnan óviðbúin, þegar
maðurinn með ljáinn krefst reikn-
ingsskila, ekki síst ef ævistarfið er
vart hálfnað.
Ágústa var fulltrúi á aðalskrif-
stofu Sjónvarps. Til marks um það
traust sem til hennar var borið var
hún um árabil tengiliður okkar við
starfsmannafélög sjónvarpsstöðva
á Norðurlöndum, Nordfag, sótti
ráðstefnur og flutti mál okkar. Við-
brögð Nordfag við fréttinni um lát
Ágústu voru sorg og söknuður við
lát góprar konu, langt, um aldur
fram. í bréfi sem barst frá Nordfag
segir svo: „Það verður tómlegt án
nærveru Ágústu og við komum til
með að sakna góðs vinar og félaga
í starfi.“
Sjónvarpið er ung stofnun. Þrátt
fyrir mannabreytingar er til kjarni
fólks sem hefur helgað sig starfi í
þágu þess. Ágústa er ein úr þeim
hópi.
Starfsmannafélag Sjónvarps vill
þakka Ágústu farsælt samstarf og
stuðning gegnum árin. VW færum
aðstandendum og vinum hennar
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að veita ykkur styrk í
sorginni.
Starfsmannafélag Sjónvarps
S F S